ตอนที่ 1597 โกหกหน้าตาย (4)
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่ไร้ความสามารถในการปรุงยา นี่คือสิ่งที่ทำมาเพื่อเขา!
ถึงจะรู้ว่าสิ่งนี้ “ได้มาอย่างไม่ถูกต้อง” แต่ชายชราก็ไม่อาจปล่อยมือจากมันได้
ตอนแรกจวินอู๋เสียตั้งใจจะทิ้งของสิ่งนี้ไว้กับชายชราตัวเล็กและไม่สนใจมันอยู่แล้ว แต่นางพูดไปแล้วว่ามันเป็นสมบัติตกทอดของเผ่านาง ถ้าบอกว่าไม่ต้องเอามาคืน มันก็จะดูไม่เหมาะสมนัก จึงได้แต่พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร
ดังนั้น ชายชราตัวเล็กจึงปฏิบัติกับกระดาษสองแผ่นนั้นราวกับสมบัติล้ำค่า นำมาวางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ และห่อด้วยผ้าเช็ดหน้าอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็สอดไว้ที่หน้าอก
มุมปากจวินอู๋เสียกระตุกเล็กน้อย ถ้าชายชราคนนี้รู้ว่ากระดาษสองแผ่นนั้นนางเขียนขึ้นมาเอง ไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง
“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม?” จวินอู๋เสียคิดว่าติดต่อกับคนแบบนี้ให้น้อยที่สุดจะดีกว่า ไม่ใช่เพราะพลังที่ไม่อาจประเมินได้ของเขา แต่เป็นเพราะสภาพจิตใจที่ไม่อาจเข้าใจได้ของเขาต่างหาก……
“ไม่มีแล้ว ไม่มีแล้ว! ข้าเห็นเจ้าเป็นเด็กดีนะเจ้าหนู! รู้จักเคารพผู้ใหญ่ เจ้าวางใจได้ ในเมื่อเจ้าใจกว้างให้ข้ายืมสมบัติล้ำค่าอันนี้ วันหน้าข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าเสียเปรียบอย่างแน่นอน ตาแก่คนนี้จะคุ้มหัวเจ้าเอง” ทานของเขาแล้วปากอ่อน เอาของเขาแล้วมืออ่อน เมื่อได้ประโยชน์จากใครก็จะติดค้างน้ำใจกัน แม้ว่าชายชราจะไม่เห็นว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะด้านการรักษา แต่อย่างน้อยเขาก็มีดีอยู่ ความดีใจของเขาไม่ต้องพูดก็เห็นได้อย่างชัดเจน เขายิ้มจนหน้าย่นเหมือนรอยจีบซาลาเปาแล้ว
จวินอู๋เสียแกล้งทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
“ข้าไปทำงานล่ะ” จวินอู๋เสียหันหลังกลับไป
“ไปซิ ไป! ตั้งใจทำดีๆล่ะ!” ชายชราตัวเล็กโบกมือให้จวินอู๋เสีย รอจนกระทั่งจวินอู๋เสียขึ้นไปชั้นบนแล้ว เขาก็หัวเราะคิกคักกับตัวเอง กำของสิ่งนั้นแน่นขณะเดินออกจากสาขาจ้าววิญญาณ เขาเดินราวกับมีลมหนุนอยู่ใต้เท้า ฝีเท้าทั้งเร็วและเบา
เทียนเจ๋อกำลังรออยู่ที่หน้าห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่ด้วยสีหน้าหม่นหมอง ทันใดนั้นเขาก็เห็นชายชราผู้ที่เป็นทั้งอาจารย์ใหญ่และอาจารย์ของเขาเดินกลับมาจากข้างนอก
“นายท่าน……” เทียนเจ๋อระงับความรู้สึกที่กำลังจะกระอักเลือดอยู่ในใจขณะก้าวออกไปทักทาย
ชายชราร่างเล็กกำลังอารมณ์ดี เมื่อเห็นลูกศิษย์โง่ของตนก้าวเข้ามาหาก็ไม่ดุด่าสักคำซึ่งหาได้ยากมาก แต่เขากลับมีรอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้าขณะที่กล่าวว่า “เสี่ยวเทียน มาหาอาจารย์ทำไมหรือ?”
ทันใดนั้น เทียนเจ๋อก็รู้สึกราวกับมีพายุฝนฟ้าคะนองเกิดขึ้น!
เกิดอะไรขึ้นกับอาจารย์?
ไหนว่าเวลาอยู่ในสำนักไม่ให้เขาเรียกว่าอาจารย์? แล้วทำไมมาเรียกตัวเองว่าอาจารย์แทน?
เทียนเจ๋ออยู่กับชายชราตัวเล็กมาหลายปี เขาจึงสังเกตเห็นได้ทันทีว่า……
ใครบางคนกำลังอารมณ์ดีสุดๆ!
เขาไม่โดนเรียกว่าเสี่ยวเทียนมานานแค่ไหนแล้วนะ? หลายปีเหลือเกินที่เขาถูกเรียกว่าไอ้เวร……
“แค่ก มีข่าวจากวิหารมารโลหิต” เทียนเจ๋อพยายามระงับอาการอึ้งในใจ และแสร้งทำเป็นกล่าวอย่างสงบนิ่ง
“วิหารมารโลหิต? ไอ้สารเลวพวกนั้นคิดจะทำอะไรอีกล่ะ?” ใบหน้าของชายชราเปลี่ยนจากเริงร่าเป็นหงุดหงิดทันที แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
“ศิษย์คนหนึ่งของวิหารมารโลหิตได้รับบาดเจ็บสาหัสในสำนักธาราเมฆ อาการยังไม่ดีขึ้น วิหารมารโลหิตจึงขออนุญาตนำผู้รักษาที่พวกเขาเชิญมาเข้าไปรักษาเขา” เทียนเจ๋อพูด
“แค่ศิษย์คนเดียว บาดเจ็บก็บาดเจ็บไปซิ อยากรักษาก็พากลับไป จะเข้ามาทำอะไรในสำนักธาราเมฆของข้า?” ชายชราตัวเล็กมีน้ำเสียงต่อต้าน
เทียนเจ๋อปาดเหงื่อที่หน้าผากและพูดว่า “คนที่บาดเจ็บคือสวี่มู่จากสาขาพลังวิญญาณ ครูของสาขาพลังวิญญาณเคยชมเขาอยู่หลายครั้ง เขาเป็นคนที่อยู่ในความดูแลของสำนักธาราเมฆ และวิหารมารโลหิตก็ให้ความสำคัญกับเขาพอสมควร”