ตอนที่ 2150 อดีตของอวิ๋นชูเทียน
เจวี๋ยเชียนพบอวิ๋นชูเทียน แต่ทิ้งอวิ๋นชูเทียนไว้ให้นาง ถ้าอย่างนั้นเขามีวัตถุประสงค์อะไร
เฟิงจิ่นยิ้มและรอยยิ้มของเขาดูเศร้าสร้อยและสิ้นหวัง “น่าจะเป็นเพราะข้าไม่อยากเป็นเซียนที่แท้จริง หลังจากที่เป็นเซียนที่แท้จริงแล้ว ข้าก็จะเป็นอมตะ…อยู่เพียงลำพัง เมื่อเป็นแบบนั้นข้าก็ยอมกลับมาเกิดใหม่ดีกว่า”
ตอนนี้เองที่อวิ๋นชูเทียนก็หวาดกลัวอยู่ในอ้อมกอดของอวิ๋นลั่วเฟิง ดวงตาของนางแสดงความขี้ขลาดและฝังศีรษะไว้ในอ้อมแขนของมารดา เมื่ออวิ๋นลั่วเฟิงสัมผัสได้ถึงความกลัวของอวิ๋นชูเทียน นางก็ลูบหลังอีกฝ่ายแล้วเงยหน้ามองเฟิงจิ่นที่อยู่บนท้องฟ้า
“นอกจากนี้แล้วก็ไม่มีวิธีอื่นที่จะจัดการกับมังกรเพลิงปีกคู่พวกนี้แล้วหรือ”
เฟิงจิ่นมองอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วไม่ได้พูดอะไร
เมื่อเห็นแบบนั้นอวิ๋นลั่วเฟิงก็ไม่ได้ถามอีก นางกอดอวิ๋นชูเทียนที่ตัวสั่นเทิ้มไว้แน่นและพูดอย่างหนักแน่นว่า “เทียนเอ๋อร์ ไม่ต้องกังวล ข้าไม่เอาหัวใจของเจ้าออกมาแน่!”
อวิ๋นชูเทียนเงยใบหน้าเล็กอมชมพูที่เต็มไปด้วยน้ำตาของนางขึ้น
“จริงหรือเจ้าคะ”
“จริงสิ แม่ไม่มีทางหลอกลูก” อวิ๋นลั่วเฟิงหลุบตาแล้วพูดอย่างอ่อนโยน
เมื่อได้ยินอย่างนั้น อวิ๋นชูเทียนก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อีกแล้วร้องไห้ออกมา “ท่านแม่ เทียนเอ๋อร์ไม่อยากตาย เทียนเอ๋อร์อยากอยู่กับท่านแม่แล้วก็น้องน้องชาย ข้าไม่อยากตายจริงๆ …”
ไม่ว่านางจะพิเศษขนาดไหน นางก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งและไม่มีเด็กคนไหนที่สามารถนิ่งเฉยได้เมื่อเผชิญหน้ากับความตาย
“โฮก!”
มังกรเพลิงปีกคู่บนท้องฟ้าหมดความอดทนแล้วค่อยๆ สูญเสียความเยือกเย็นไป อวิ๋นลั่วเฟิงมองอวิ๋นเซียวที่สู้อยู่กับมังกรพวกนั้นแล้วใบหน้าของนางก็มืดครึ้มลงเรื่อยๆ
“เจ้าตัดสินใจหรือยัง” เฟิงจิ่นก้มลงมองอวิ๋นลั่วเฟิงที่อยู่บนพื้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงกระจ่างใสและอ่อนโยน
“ได้แล้ว” อวิ๋นลั่วเฟิงดึงมือเล็กๆ ของอวิ๋นชูเทียนออกมาแล้วก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว “ข้าจะไม่เสียสละชีวิตใครเพื่อช่วยชีวิตตัวเอง”
เฟิงจิ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “แต่นางไม่ใช่มนุษย์”
“แต่นางมีความรู้สึก นางร้องไห้ นางกลัว และนางก็เจ็บปวดได้…” อวิ๋นลั่วเฟิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ดังนั้นในความคิดข้า นางก็ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์จริงๆ! ข้ายอมตายดีกว่าเสียสละนาง”
อวิ๋นชูเทียนตัวแข็งทื่อ นางหันไปมองอวิ๋นลั่วเฟิงที่อยู่ข้างๆ ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของนางถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนา และใบหน้าเล็กๆ อันซีดเผือดของนางก็แลดูน่าสงสาร
นางจำได้แล้ว…
ดูเหมือนว่านางจะเกิดมาตอนที่โลกยังอยู่ในความยุ่งเหยิง!
ตอนที่มนุษย์โลภมากพวกนั้นรู้ว่านางมีประโยชน์อย่างไร พวกเขาก็พยายามอย่างหนักที่จะเอาหัวใจของนางไปเพิ่มพลังของพวกเขา! นางหนีพวกเขาอยู่หลายปี! จากนั้นนางก็ถูกมนุษย์คนหนึ่งที่ไม่ต้องการหัวใจของนางเก็บไปแล้วขังนางเอาไว้…
แล้วนางก็ถูกขังอยู่เป็นพันปี!
หนึ่งพันปีนั้น นางอยู่ในห้องขังว่างเปล่า ความทรงจำของนางก็ค่อยๆ เลือนรางและลืมเลือนภาษามนุษย์ไปเพราะไม่มีใครคุยกับนาง
จนกระทั่ง…
หญิงสาวผู้นี้ปรากฏตัวขึ้น
ใบหน้าเล็กๆ ของนางเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา และนางก็ค่อยๆ หลับตาลง หลายปีมานี้นางเจอคนมามากมาย พวกเขาทั้งหมดเป็นคนละโมบ แต่มีแค่สตรีผู้นี้เท่านั้นที่ปฏิเสธสิ่งยั่วยวนสู่อำนาจอันหวานหอมนี้อย่างเด็ดขาด
ถ้าอย่างนั้น…
นางจะยอมเสียสละตัวเองเพื่อความอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวในโลกนี้หรือไม่
ทันใดนั้นอวิ๋นชูเทียนก็ลืมตาและปล่อยมือของอวิ๋นลั่วเฟิง…
นางคิดแล้วว่าคำตอบก็คือ…ใช่!
ตอนที่ 2151 ท่านแม่ ข้ารักท่านนะเจ้าคะ (1)
“เทียนเอ๋อร์ รอข้าอยู่ที่นี่นะ” อวิ๋นลั่วเฟิงปล่อยมือของอวิ๋นชูเทียนแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “อีกไม่นานพวกเราจะกลับบ้านกัน”
“เจ้าค่ะ” อวิ๋นชูเทียนพยักหน้าแล้วส่งรอยยิ้มน่ารักบนใบหน้าอมชมพูของนางให้ “น้องชายยังรอพวกเราอยู่ที่บ้านใช่หรือไม่เจ้าคะ”
“ใช่แล้ว” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดแล้วใช้มือลูบศีรษะเล็กๆ ของอวิ๋นชูเทียน จากนั้นก็หอมแก้มอมชมพูของนางอย่างอ่อนโยน “รอข้าที่นี่นะ ไม่นานข้าจะกลับมา”
พูดจบอวิ๋นลั่วเฟิงก็กวาดตามองไปรอบๆ แล้วรีบเดินไปอยู่เคียงข้างอวิ๋นเซียว นางถือกระบี่ยาวไว้ในมือแล้วมองมังกรเพลิงปีกคู่บนท้องฟ้าอย่างเย็นชา
อวิ๋นลั่วเฟิงเรียกเกราะเกล็ดมังกรออกมาแล้วพูดอย่างเคร่งเครียด “อวิ๋นเซียว พวกเราต้องจัดการเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ มังกรเพลิงปีกคู่ตัวอื่นเริ่มหมดความอดทนแล้ว ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเขาทั้งหมดต้องโจมตีพวกเราพร้อมกันแน่”
แต่ทันทีที่นางพูดจบ มังกรเพลิงปีกคู่บนท้องฟ้าก็อดทนรอไม่ไหวอีกต่อไป พวกมันคำรามเสียงดังลั่นแล้วพุ่งลงมาหาอวิ๋นลั่วเฟิงและคนอื่นๆ ที่พื้นทันที
ทั่วทั้งผืนฟ้าถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉานจากเปลวเพลิง
“เฟิงเอ๋อร์ ระวัง!”
อวิ๋นเซียวรีบดึงอวิ๋นลั่วเฟิงเข้ามาในอ้อมกอดแล้วปกป้องนางจากมังกรเพลิงปีกคู่ที่ใช้ร่างแข็งแกร่งและทนทานโฉบลงมาหาพวกเขา
ตูม!
ตอนที่เปลวเพลิงพุ่งมาปะทะ เลือดก็ไหลซึมออกจากปากของอวิ๋นเซียว เขากอดอวิ๋นลั่วเฟิงไว้แน่นแล้วรับการโจมตีทั้งหมดด้วยแผ่นหลังของเขา
“อวิ๋นเซียว!”
เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดขึ้นเรื่อยๆ ของอวิ๋นเซียว อวิ๋นลั่วเฟิงก็รู้สึกเหมือนหัวใจโดนเข็มนับร้อยเล่มทิ่มแทง แล้วน้ำตานางก็ไหลอาบลงมา
“อวิ๋นเซียว พอแล้ว…”
พอแล้ว!
อวิ๋นเซียวหลุบตาลง ดวงสีนิลของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนไร้ก้นบึ้ง
ราวกับว่าไฟที่โจมตีเขาอยู่นั้นไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดเลย
ถูกแล้ว…
สำหรับเขา แค่อวิ๋นลั่วเฟิงปลอดภัยก็พอ!
เขาไม่ลังเลสักนิดที่ต้องสละชีวิตของตัวเองเพื่อนาง
“เฟิงเอ๋อร์…” เสียงของชายหนุ่มแหบแห้ง และเขาก็กระอักเลือดออกมา “อย่าร้องไห้ ข้าจะเสียใจถ้าท่านร้องไห้…”
“อวิ๋นเซียวปล่อยข้านะ!”
อวิ๋นลั่วเฟิงพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของเขา แต่ชายหนุ่มก็กอดนางไว้แน่นมากจนไม่เหลือโอกาสให้นางหนี
“ตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าเห็นท่าน ข้าก็โดนท่านดึงดูดเข้าเสียแล้ว และหลังจากนั้นจึงได้รู้ว่านั่นเป็นเพราะรากฐานพลังอันสมบูรณ์ของพวกเรา…
…ข้ายอมรับว่าทีแรกข้าอยู่กับท่านเพราะท่านทำให้ข้ารู้สึกดี และท่านยังช่วยลดความเจ็บปวดเวลาผ่านด่านของข้าได้…”
อวิ๋นเซียวยิ้มอย่างอ่อนโยน
รอยยิ้มของเขายังคงอ่อนโยน และอ้อมกอดของเขาก็ยังเข้มแข็งและอบอุ่นไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่
“ตอนนั้น…” เสียงของอวิ๋นเซียวขาดช่วงไปเล็กน้อยก่อนจะก็พูดต่อ “ข้าก็กลายเป็นจำเลยของท่าน”
อวิ๋นเซียวใช้คำว่า ‘จำเลย’
ความจริงแล้วตั้งแต่ตอนที่เขาพบนาง เขาก็ตกหลุมรักและถูกกำหนดไว้ให้เป็นจำเลยของนาง โดยไม่มีทางหนีจากนางได้ไปตลอดชีวิต
แต่เขามีความสุขมากจริงๆ
“ไม่ว่าท่านจะเผด็จการ เย่อหยิ่ง หรืออวดดี ท่านก็ยังเป็นคนรักของข้า เมื่อมีท่านอยู่ข้างๆ ข้า อวิ๋นเซียวก็ไม่เสียดายชีวิตแล้ว”
ตูม!
มังกรเพลิงปีกคู่รวมพลังกันบนท้องฟ้า แล้วทันใดนั้นก็ปลดปล่อยพลังออกมาโจมตีพวกเขาอย่างแรง ภายใต้การโจมตีที่ทรงพลัง อวิ๋นเซียวก็ทำแค่ส่งเสียงออกมาเบาๆ แต่มือของเขาก็ยังกอดสตรีในอ้อมแขนแน่น
ตราบใดที่ท่านปลอดภัย ข้าก็พักได้อย่างสบายใจ
“อวิ๋นเซียว”