ตอนที่ 1609 ปกป้องศิษย์ (3)
ซูหย่านี่คืออันธพาลของแท้เลย!
เจ้าจะบอกว่าข้าแส่เข้าไปยุ่งเรื่องของลูกศิษย์หรือ?
แต่ขอโทษนะ พวกเขายังไม่ทันเริ่มลงมือ ข้าก็ซัดเจ้านั่นแล้ว ถ้ายึดตามลำดับเหตุการณ์ ข้าคือคนลงมือก่อน
ท่าทางเผด็จการไร้เหตุผลของซูหย่าได้ขวางกั้นคำพูดของกู่อิ่งทั้งหมด กู่อิ่งพยายามดึงเอาจวินอู๋เสียออกมา แต่ซูหย่าก็ป้องกันอย่างเต็มที่ แบกรับทุกอย่างไว้เองหมด แผนของกู่อิ่งจึงพังทลายลงทันที
“ครูซูหย่าพูดถูก ผู้น้อยโง่เขลานัก ครูซูหย่าโปรดอย่าถือสา วันนี้ผู้น้อยรบกวนครูมามาก ควรกลับได้แล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นกับสวี่มู่ วิหารมารโลหิตจะให้คำตอบที่น่าพอใจกับครูอย่างแน่นอน” กู่อิ่งลุกขึ้นยืนและจากไปทันทีโดยไม่รอช้า
ซูหย่าหาวหวอดใหญ่ ไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เทียนเจ๋อต้องเป็นคนไปส่งกู่อิ่งออกจากที่นี่
จนกระทั่งกู่อิ่งและเทียนเจ๋อจากไป สีหน้าเอื่อยเฉื่อยเกียจคร้านของซูหย่าก็หายไปทันที นางดึงจวินอู๋เสียที่กำลังจะไปฝึกฝนให้มายืนอยู่ตรงหน้านาง
จวินอู๋เสียกระพริบตาด้วยความสงสัย นางมองอาจารย์ของตัวเองที่ไม่มีท่าทางวางอำนาจเผด็จการ
“เจ้ารู้จักหมอนั่นหรือ?” ซูหย่าถามพลางหรี่ตา นางจ้องจวินอู๋เสียอย่างจริงจัง
จวินอู๋เสียไม่คิดว่าซูหย่าจะความรู้สึกไวขนาดนี้ หลังจากกู่อิ่งปรากฏตัว นางก็ไม่ได้มองกู่อิ่งเลยสักครั้ง และกู่อิ่งก็ไม่ได้สนใจนางมากนัก แต่ถึงอย่างนั้น ซูหย่าก็ยังจับได้อยู่ดี
ในตอนนี้ จวินอู๋เสียไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี
นางควรจะปฏิเสธทุกอย่าง แต่นางไม่อยากโกหกซูหย่าที่ปฏิบัติกับนางอย่างจริงใจ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ซูหย่าได้แสดงจุดยืนอย่างแน่วแน่ในการปกป้องนาง และจวินอู๋เสียก็ไม่อยากตอบแทนสิ่งนั้นด้วยการหลอกลวง แต่นางก็ไม่อยากลากซูหย่าให้เข้ามาอยู่ในแผนการของนางด้วย มันจะทำให้ซูหย่าเดือดร้อนโดยไม่จำเป็น
อีกอย่าง ด้วยนิสัยของซูหย่าแล้ว ถ้านางรู้ถึงความแค้นที่จวินอู๋เสียมีต่อสิบสองวิหาร นางคงกระโดดออกมายืนหยัดต่อสู้เพื่อจวินอู๋เสียอย่างแน่นอน
จวินอู๋เสียจึงทำได้แค่ปิดปากเงียบเท่านั้น
เมื่อเจอกับความเงียบ ซูหย่าก็ถอนหายใจยาว “ข้าจะไม่ถามต่อแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเจ้ากับเขา แต่ในฐานะอาจารย์ของเจ้า ข้าต้องเตือนเจ้าเอาไว้ว่าเด็กนั่นจะทำเป็นล้อเล่นด้วยไม่ได้ แม้ว่าพลังของเขาจะอยู่แค่ขั้นเริ่มต้นของพลังวิญญาณสีม่วง แต่รังสีอำมหิตจากตัวของเขาน่ากลัวมากทีเดียว คนแบบนี้มักเป็นพวกชอบการเข่นฆ่า หลายครั้งที่การต่อสู้กับคนแบบนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับระดับพลังของทั้งสองฝ่าย ถ้าวันหนึ่งเจ้าต้องสู้กับเขา เจ้าต้องโจมตีให้เร็วและเด็ดขาดถึงตาย ถ้าเจ้าไม่สามารถฆ่าเขาได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ให้รีบหนีทันที อย่าให้เขามีโอกาสโจมตี”
ซูหย่ามองจวินอู๋เสียอย่างจริงจัง น้ำเสียงของนางแฝงความเคร่งเครียดที่จวินอู๋เสียไม่เคยได้ยินมาก่อน
จวินอู๋เสียอาจไม่สังเกตเห็น แต่ซูหย่าเห็น
แม้ว่ากู่อิ่งจะเอ่ยถึงจวินอู๋เพียงครั้งเดียว แต่คำพูดของเขาพยายามจะลากจวินอู๋เข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ซึ่งเขาก็ทำอย่างฉลาดและละเอียดมาก ถ้าซูหย่าไม่เห็นสายตาที่ดูเหมือนไม่มีพิษภัยที่กู่อิ่งมองจวินอู๋เสีย แม้แต่นางก็คงไม่สังเกตว่ามีอะไรผิดปกติ
“ศิษย์เข้าใจแล้ว” จวินอู๋เสียได้สติและพยักหน้าตอบรับ ไม่สำคัญว่าซูหย่าจะรู้ได้ยังไงว่านางกับกู่อิ่งรู้จักกัน แต่ที่ซูหย่าทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อนาง
ความจริงแล้ว จวินอู๋เสียก็รู้สึกว่าการปรากฏตัวของกู่อิ่งที่นี่ค่อนข้างแปลกอยู่เหมือนกัน ตั้งแต่ตอนที่กู่อิ่งปรากฏตัวจนกระทั่งกลับไป ดูเหมือนว่าเขาจะถามซูหย่าเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับสวี่มู่ แต่พอคิดดูดีๆแล้วจะพบว่าเขาไม่ได้ตั้งคำถามอะไรเลย แม้แต่คำอธิบายที่ไม่น่าเชื่อของซูหย่า เขาก็ไม่ตั้งข้อสงสัยและไม่ซักถามรายละเอียดเพิ่มเติมใดๆทั้งสิ้น