ตอนที่ 252 ลดตัวลง
นางไม่เข้าใจเจตนาของกู้เฉินหรงเลย กู้เฉินหรงไม่บอกข่าวคราวนาง แต่กลับให้กู้หลียวนรู้การเคลื่อนไหวของเขา เขามีแผนการอะไรแน่
เรื่องนี้ต้องรอให้พบกู้เฉินหรงก่อนค่อยถาม
“เจ้าสองคนจะออกจากเมืองหลวงหรือ ระวังให้ดี ข้างนอกอันตราย” กู้ชิงเฉิงไม่ได้ทัดทาน ได้แต่สั่งเสีย “จิ่วซือช่วงที่เจ้าไม่ได้อยู่จวนอันผิงโหว พาซูเหลียงอินมาอยู่กับข้าที่นี่ ข้าจะช่วยดูแล ดีไหม”
“ก็ดี ชิงเฉิง ขอบใจ”
“แม้ข้าจะลืมอะไรตั้งหลายเรื่อง แต่ข้ายังจำได้ว่าเจ้าเคยช่วยข้า ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงน้อง ซูเหิงให้จื่อหยวนช่วยดูแลก็ได้ ข้าดูแลเหลียงอิน”
“ไม่ต้อง ข้าจะให้แม่ทัพหวังช่วยดูแลน้องรองเอง”
ซูจิ่วซือไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไรตนจึงจะกลับมา นางเป็นห่วงซูเหลียงอินกับซูเหิงมาก
เวลานี้ซูเหิงยังบาดเจ็บอยู่ ซูคังยากที่จะพ้นโทษประหาร ไม่รู้ว่าซูเหวินจะถือโอกาสข่มเหงซูเหิงหรือไม่ หวังเฉิงมีวรยุทธ์สูงส่ง ถ้ามอบซูเหิงให้หวังเฉิงดูแล ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรซูเหิง ให้ซูเหิงรักษาอาการบาดเจ็บอย่างสงบ
พอออกจากวังแล้วนางจะไปหาหวังเฉิง เรื่องที่นางจากเมืองหลวงไปไม่สะดวกที่จะทูลไทเฮาโดยตรง
การหมั้นหมายของนางเป็นเรื่องที่ไทเฮาทรงจัดการ นางจึงไม่อาจออกจากวังไปหากู้เฉินหรงโดยไม่ทูลไทเฮา จึงต้องอาศัยหวังเฉิงช่วยหาโอกาสทูล งานนี้มีแต่หวังเฉิงเท่านั้นที่จะช่วยนางได้
…..
ที่บริเวณลานบ้านในป่าลึกแห่งหนึ่ง กู้เฉินหรงนอนเอาสองมือหนุนหัวอยู่บนต้นไหว
ปิงอวิ๋นยืนอยู่ใต้ต้นไม้ พูดเตือนด้วยความห่วงใย “คุณชาย แก้พิษเป็นเรื่องสำคัญ คุณชายลดตัวลงบ้าง ยอมทำตามที่แม่นางเผยต้องการเถอะ! อีกอย่างแม่นางเผยก็เป็นคนสวย คุณชายเป็นผู้ชาย ถ้ายอมตามใจนางจะเป็นอะไรไป จะชักช้าไม่ได้”
กู้เฉินหรงมุมปากกระตุก “ปิงอวิ๋น เจ้าไปเรียนมาจากไหน เผยปิงปิงเป็นคนสวยก็จริง แต่นางไม่ใช่คนที่ข้ารัก หลายปีมานี้ ข้ารักษาความบริสุทธิ์มาตลอด คุณธรรมข้อนี้ ข้าจะรักษาไว้ตลอดไป”
“แต่ชีวิตสำคัญที่สุด ความบริสุทธิ์สำคัญสำหรับผู้หญิง แต่สำหรับคุณชายสำคัญหรือ แม่นางเผยไม่ใส่ใจ คุณชายจะใส่ใจทำไม” ปิงอวิ๋นพูดจบก็เห็นชิงซานซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ไม่พูดไม่จา นางถลึงตาใส่ชิงซาน “เจ้าเป็นใบ้หรือ ทำไมไม่มาช่วยเตือนคุณชาย”
ชิงซานกลัวปิงอวิ๋นมาตลอด รู้สึกว่าปิงอวิ๋นเป็นเหมือนนางเสือ ดุร้ายจริงๆ เขาไม่อยากเดินเข้ามา “อะไรที่คุณชายไม่อยากทำ ข้าเตือนได้หรือ”
“แสดงว่าเจ้าคิดจะมองดูคุณชายตายอยู่ที่นี่?”
พอเห็นทั้งสองกำลังจะทะเลาะกัน กู้เฉินหรงก็ขมวดคิ้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ถ้าจะทะเลาะกันเข้าไปทะเลาะที่บ้าน ปิงอวิ๋นทำไมเจ้ารังแกชิงซานอยู่เรื่อย ดูสิทำให้ชิงซานตกใจหมด ถ้าเจ้ายินดีอยู่ร่วมห้องกับชิงซาน ข้าจะพิจารณาแต่งงานกับเผยปิงปิง”
ปิงอวิ๋นตะลึง มองชิงซานแวบหนึ่ง ในที่สุดก็กัดฟันพูด “ขอแต่ให้คุณชายแก้พิษ ข้ายินดี”
ชิงซานตกใจรีบร้องขึ้น “ข้าไม่ยินดี”
“เจ้า…”
ปิงอวิ๋นโกรธจนหน้าเขียว
กู้เฉินหรงอดไม่ได้หัวเราะขึ้นทันที “เห็นหรือไม่ ผู้ชายไม่ใช่ว่าเห็นผู้หญิงก็อยากได้ ปิงอวิ๋น เจ้าอย่าร้อนใจไปเลย ข้ามีแผนไว้แล้ว”
ปิงอวิ๋นหน้าบึ้ง หันหลังเดินไปด้วยความโกรธ ไม่รู้ว่าคุณชายของนางคิดอะไรในสมอง การรักษาชีวิตเป็นเรื่องสำคัญ แต่งงานกับเผยปิงปิงจะเป็นอะไรไป ขืนยื้อเวลาออกไป ต่อให้เทวดาก็ช่วยคุณชายไม่ได้
——
ตอนที่ 253 แม่ลูกห่างเหิน
“ชิงซาน เจ้าชอบปิงอวิ๋นหรือไม่”
ชิงซานสั่นหัวอย่างแรง กลัวว่ากู้เฉินหรงจะเข้าใจผิด “ไม่ชอบ”
กู้เฉินหรงแหงนหน้ามองท้องฟ้ามืดครึ้ม “ไม่รู้ว่าจิ่วซือทำอะไรอยู่”
“คุณชาย สภาพของคุณชายต่างจากข้า คุณชายต้องรักษาชีวิต” ชิงซานอดเตือนไม่ได้ “พิษในตัวคุณชายมีแต่จ้าวหุบเขาเท่านั้นที่ช่วยแก้ได้ ถ้าไม่แต่งกับคุณหนูเผย เรื่องพิษในตัวคุณชายจะทำอย่างไร คุณชายโปรดพิจารณาให้ดี”
“ข้าสนใจจิ่วซือคนเดียว เผยปิงปิงยกให้หลียวนเถอะ เขาผ่านผู้หญิงมามาก คงไม่เคยเจอแม่นางอย่างเผยปิงปิง”
ชิงซานนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ไม่เคยพบเคยเห็นที่ไหน รับรองไม่มีแน่ คนที่ดึงดันอย่างนี้ มีแต่กู้เฉินหรงเท่านั้น
ความเจ้าชู้ของกู้หลียวนเป็นที่เลื่องลือมานานแล้ว เผยปิงปิงเป็นคนสวย ถ้ากู้หลียวนมาเห็นเผยปิงปิง ต้องชอบแน่ แต่ชิงซานรู้สึกว่าเผยปิงปิงอาจจะชอบกู้หลียวน
ถ้าวิธีนี้ใช้ไม่ได้ เขารู้สึกว่าปิงอวิ๋นคงจะมัดตัวกู้เฉินหรงไปให้เผยปิงปิง
…..
หลังจากกู้ชิงเฉิงได้เลื่อนเป็นกุ้ยเฟย กู้เฝิ่นไต้ก็คับแค้นพระทัยมาก พระนางไม่เสวยมื้อกลางวัน และเอาข้าวของทั้งหมดใน**บเครื่องประทินโฉมโยนทิ้ง แป้งหอมทาหน้ากระจัดกระจายเกลื่อนพื้น แต่ยังไม่หายอึดอัด
ทั้งๆ ที่กู้ชิงเฉิงกับเฟิ่งอวิ๋นหล่างมีปมความเข้าใจผิดที่ไม่อาจแก้ได้ นึกไม่ถึงว่าจู่ๆ เฟิ่งอวิ๋นหล่างจะแต่งตั้งกู้ชิงเฉิงเป็นกุ้ยเฟย ก่อนหน้านี้ไม่มีวี่แววมาก่อน ทำให้พระนางทำอะไรไม่ถูก
ตอนนี้เป็นกุ้ยเฟย ต่อไปก็เป็นฮองเฮาใช่หรือไม่
พระนางรู้ดี เดิมทีเฟิ่งอวิ๋นหล่างอยากแต่งตั้งกู้ชิงเฉิงเป็นฮองเฮาอยู่แล้ว
กู้เฝิ่นไต้ทรงระบายอารมณ์ อี่ซ่านซึ่งอยู่ใกล้ๆ ไม่กล้าพูด ยามนี้ถ้าขัดขวางกู้เฝิ่นไต้ คนที่ลำบากก็คือนางเอง จึงได้แต่อยู่ข้างๆ รอให้กู้เฝิ่นไต้อารมณ์ดีขึ้น
กู้เฝิ่นไต้ยังคงนั่งหน้าบึ้งอยู่หน้ากระจกสัมฤทธิ์ ความพิโรธในพระเนตรฉายออกมาอย่างชัดเจน ไม่ว่าอย่างไร พระนางไม่ยอมให้ใครมาแย่งทุกสิ่งทุกอย่างที่พระนางมีอยู่เวลานี้ พระนางเป็นฮองเฮา และจะเป็นตลอดไป
“ฮองเฮา ฮูหยินกู้มาแล้ว”
มีเสียงนางกำนัลดังขึ้น
กู้เฝิ่นไต้ทรงสะกดอารมณ์ พระสุรเสียงกระด้างเล็กน้อย “ให้เข้ามาได้”
ครู่หนึ่งประตูห้องก็เปิดออก ซูเหมยเดินเข้ามา พอเข้าในห้อง นางก็ได้กลิ่นแป้งหอมเข้มข้น
พอเห็นแป้งหอมกระจัดกระจายทั่วพื้น ซูเหมยก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
นางเดินเข้ามา พอถึงม้านั่งข้างพระวรกายกู้เฝิ่นไต้ก็นั่งลง “เฝิ่นไต้ เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว โกรธไปก็ไม่มีประโยชน์ ช่วงเวลาสำคัญอย่างนี้ อย่าบุ่มบ่าม อย่าทำอะไรโง่ๆ ดูให้ดีก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างกู้ชิงเฉิงกับฝ่าบาท”
“ฝ่าบาทยังไม่ลืมกู้ชิงเฉิง เรื่องวันนี้ต้องเกิดขึ้นสักวันหนึ่งไม่ช้าก็เร็ว ฝ่าบาทคืนตำแหน่งกุ้ยเฟยให้กู้ชิงเฉิงโดยไม่มีวี่แววมาก่อน ต่อไปคงลดตำแหน่งฮองเฮา ท่านแม่จะให้ข้านั่งรอความตายหรือ”
ซูเหมยรู้สึกว่าหลังจากกู้เฝิ่นไต้เป็นฮองเฮาก็ห่างเหินกับนางมาก ไม่สนิทสนมเหมือนเมื่อก่อน ในใจรู้สึกไม่สบาย แต่ก็ไม่อยากขัดแย้งกับลูกสาว
นางฝืนเตือน “เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด ฝ่าบาทคงไม่ลดตำแหน่งเจ้า ไทเฮาคงไม่ยอมให้ฝ่าบาทลดตำแหน่งฮองเฮา ถ้าเวลานี้เจ้าทำอะไรผิด ก็จะเป็นสาเหตุให้ถูกลดตำแหน่ง
เฝิ่นไต้ เจ้าต้องข่มใจไว้ ข้ากลัวว่าเจ้าจะคิดไม่ตกแล้วทำอะไรโง่ๆ จึงเข้าวังมาเตือนเจ้า เวลานี้ควรดูอยู่เงียบจึงจะสมควร”
“คำพูดของท่านแม่ข้าจะจำไว้ ข้าเหนื่อยแล้ว ถ้าท่านแม่ไม่มีอะไรก็กลับไปก่อนเถอะ!”
“เฝิ่นไต้…”
ซูเหมยนึกไม่ถึงว่ากู้เฝิ่นไต้ไม่อยากพูดอะไรกับนาง นางลุกขึ้นอย่างอึดอัด อ้าปากจะพูด แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา