บทที่ 336 มองเธอแค่แวบเดียว

อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า)

“แต่ว่า สามารถให้ผมเข้าไปดูเธอแค่แวบเดียวได้ไหม?” เหมือนกลัวว่าจอร์แดนจะไม่ตกลง เทาเท่รีบพูดร้องขอ “แค่แวบเดียวก็พอ ผมจะไม่รบกวนเธอ”

จอร์แดนถอนหายใจหนัก ตอบตกลง “โอเค”

จอร์แดนเองก็ดีใจ พูดจบก็รีบพาเทาเท่เข้าไปในห้องนอนของหลินจือ

จริงๆ แล้วจอร์แดนเองก็คาดเดาไว้แล้วว่าหลังจากเทาเท่จัดการงานศพของพินอินแล้วจะมาหาหลินจือที่เปกก้า ตอนแรกเขาตัดสินใจแล้วว่าในตอนที่เท่าเท่มาหาจะไม่สนใจเทาเท่ แต่ว่าเมื่อกี้ได้ยินเทาเท่บอกว่าเขาเองก็ยังป่วยอยู่ จอร์แดนก็อดใจไม่ไหว

โดยเฉพาะตอนที่เห็นสภาพอ่อนแรงและทรุดโทรม นึกถึงอีกว่าจริงๆ แล้วเทาเท่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด จึงยอมแพ้แล้ว

นอกจากไข้จะสูงแล้วก็เป็นช่วงเวลากลางดึก หลินจือจึงหลับสนิทมาก

เทาเท่ยืนอยู่ข้างเตียงของเธออย่างเงียบๆ ก้มหน้ามองดูเธอ ใบหน้าของเธอผมลงอย่างชัดเจน นิ้วมือกำแหวนวงนั้นที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงแน่น

แหวนวงนี้เขาได้สั่งคนออกแบบเงียบๆ ตั้งแต่ตอนพักอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ตอนแรกเขาคิดอยู่ว่าหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลและจัดการกับไกรภพแล้ว ก็จะขอเธอแต่งงาน เขาได้คุยกับรายการที่วีที่เมืองเจสเวิร์ดเรียบร้อยแล้วด้วย เตรียมตัวจะขอแต่งงานเธออย่างเปิดเผยในทีวี

เขาจะให้คนทั่วโลกรู้ถึงความรักที่เขามีต่อเธอ จะชดเชยสิ่งที่ติดเธอไว้ในงานแต่งครั้งที่แล้ว

แต่น่าเสียดาย เขาได้เตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว เพียงแค่คิดไม่ถึงว่าระหว่างพวกเขาจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดแบบนี้ขึ้น

ร่างกายของเธอไม่สามารถตั้งครรภ์ได้

จริงๆ แล้วเขาไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

แต่ว่าเธอสนใจ

เรื่องมาถึงวันนี้ เทาเท่รู้สึกว่าความรู้สึกของตนเองกับหลินจือในความสัมพันธ์นี้เหมือนว่าเดินมาถึงทางตันแล้ว ไม่รู้ว่าเลยทางในข้างหน้าควรเดินอย่างไร

พอคิดแบบนี้ หน้าอกของเขาก็อัดแน่นขึ้นมา ร่างกายเริ่มเซไปเซมา

จอร์แดนที่อยู่ข้างนอกเห็นอารมณ์เขาไม่ดี กลัวว่าเขาจะล้มลงไปทับตัวของหลินจือบนเตียง รีบเข้ามาพาคนออกไป

แหวนวงนั้นที่อยู่ในกระเป๋าของเทาเท่ สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้นำออกมา

เขาออกมาจากโรงพยาบาลแล้วตั้งใจกลับบ้านเป็นพิเศษ นำแหวนวงนี้มาที่เปกก้า ตอนแรกเขายังคิดอยู่ว่ามาหาหลินจือในครั้งนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องสวมให้เธอ ไม่ว่าเธอจะบอกเลิกก็ดีหรือแยกกันก็ช่าง เขาก็จะดื้อดึงให้เธอ

แต่ว่าสภาพที่อ่อนแรงทรุดโทรมของเธอในตอนนี้ เขาจะยอมบีบบังคับเธอได้อย่างไร?

ทั้งสองนั่งลงอยู่ในห้องหนังสือของจอร์แดนอีกครั้ง จอร์แดนมองดูอารมณ์ที่โศกเศร้าถึงขั้นไม่มีแม้กระทั่งแรงเดินของเทาเท่ ตัดสินใจพูดคุยกับเทาเท่อย่างจริงจัง

“ในเมื่อนายมาจากที่ไกลขนาดนี้ งั้นพวกเราก็มาคุยกันดีๆ เดี๋ยวภายหลังนายจะต้องวิ่งมาแต่ไกลอีก”

ประโยคนี้ของจอร์แดนเท่ากับว่าได้พูดจุดยืนของเขาชัดเจนแล้ว ภายหลังจากนี้เทาเท่ไม่จำเป็นต้องมาอีกแล้ว เทาเท่เม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ

เขารู้ว่าจอร์แดนต้องมีคำพูดเต็มท้องที่จะพูด เขาลองฟังความคิดของจอร์แดนก่อน

จอร์แดนขึ้นมาก็พูดตรงๆ เลย “อย่างแรก พวกเราตระกูลแม็กซิมัสทุกคน ต่างก็ไม่มีทางให้อภัยแม่ของนาย”

“เรื่องที่เธอไม่ยอมรับว่าหลินไม่สามารถตั้งครรภ์ได้นั้นไม่เป็นไร พวกเราสามารถเข้าใจความลำบากใจของคนแม่ที่คิดเผื่อลูกของเธอ แต่ว่าเธอไม่ควรตบคน”

“ตั้งแต่ที่พวกเรายอมรับหลินกลับสู่ตระกูลแม็กซิมัส พวกเราทั้งบ้านต่างก็เห็นเธอเป็นสมบัติในกำมือ ไม่มีใครกล้าพูดคำพูดแรงๆ กับเธอสักคำ แต่วีนากลับตบเธอ——” จอร์แดนพูดถึงตรงนี้แล้วโมโหจนพูดไม่ออก

ในตอนที่เขามารับหลินจือที่สนามบิน ใบหน้าของหลินจือมีลอยมือที่ยังไม่เลือนหาย หลังจากได้ข่าวว่าวีนาเป็นคนตบ ก็เกือบจะโมโหจนสลบไป

พูดตามจริง นาทีนั้นจอร์แดนมีแม้กระทั่งใจที่อยากจะบินไปเมืองเจสเวิร์ดเพื่อกลับไปตบแทนหลินจือ หลินจือที่เป็นเด็กไม่สมควรที่จะไม่เคารพวีนา แต่ว่าเขาที่เป็นพ่อของหลินจือ ทวงความยุติธรรมเพื่อลูกสาวของตนเองนั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้อง!

เทาเท่รู้ดีว่าตนเองมีเหตุผลไม่พอ แต่ก็ยังชี้แจงจุดยืนของตนเองให้ชัดเจน “ผ่านไปสักพักผมจะส่งคุณแม่ไปต่างประเทศครับ ต่อจากนี้เธอจะไม่กลับมาอีก”

แม่ของเขาจำเป็นต้องไปต่างประเทศ จำเป็นต้องส่งไปอยู่ข้างกายของไกอา

ทำเรื่องให้วุ่นวายถึงขั้นนี้โดยไร้เหตุผล พ่อของเขายังสามารถใช้ชีวิตอยู่ต่อที่ต่างประเทศอย่างอิสระ พวกเขาสองสามีภรรยาได้ทำร้ายพินอินลูกสาวคนนี้แล้ว อย่าได้คิดจะทำร้ายลูกชายเขาคนนี้อีก

ชีวิตครึ่งหลังจากนี้พวกเขาสองคนทรมานกันต่อที่ต่างประเทศก็ดี ทำร้ายกันก็ช่าง ทว่าเขาไม่มีทางยอมให้พวกเขากลับมาทำร้ายเธอแน่นอน

จอร์แดนไม่ได้แสดงจุดยืนอะไรกับการตัดสินใจนี้ของเทาเท่ แต่พูดต่อว่า “ปัญหาของแม่นายเป็นเพียงเหตุผลเล็กๆ ส่วนหนึ่งที่พวกเราไม่เห็นด้วยกับการที่พวกนายคบกัน สุดท้ายแล้วก็ยังเป็นเรื่องที่เธอไม่สามารถตั้งครรภ์ได้”

จอร์แดนยกมือขึ้นห้ามเทาเท่ที่อยากพูดอะไรบางอย่าง “ฉันรู้ว่านายต้องพูดว่านายไม่สนใจแน่นอน มีนายคอยรักเธอก็เพียงพอแล้ว”

“นายก็คงพูดอีกแน่นอนว่า ฉันเองก็แต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ไหมใช่เหรอ? พวกเราก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างยืนนาน ทำไมพอถึงพวกนายแล้วก็ไม่ได้ล่ะ?”

“นั่นเป็นเพราะว่าฉันใช้ชีวิตในแบบนี้ ดังนั้นฉันจึงไม่อยากให้ลูกสาวของ:red”ทำซ้ำรอยเดิม ไม่เช่นนั้นนายคิดว่า ทำไมร่างกายของลูน่าถึงแย่เช่นนี้?” จอร์แดนพูดถึงตรงนี้ใต้ตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ฉันคิดว่าฉันบอกว่าฉันสนใส่ใจที่เธอไม่สามารถตั้งครรภ์ได้จะทำให้เธอปล่อยวาง แต่จริงๆ แล้วสำหรับเธอกลับกลายเป็นความกดดันที่หนัก ฉันยิ่งรักเธอมากเท่าไหร่ ความรู้สึกผิดในใจของเธอก็จะมากขึ้น นานแล้วนานเล่า เธอก็จะกลายเป็นคนที่ไม่มีความสุข และการที่มีปมในใจมากเกินไปก็จะทำให้ร่างกายไม่สบาย ถึงขั้นส่งผลกระทบต่ออายุขัยของเธอ”

คำพูดของจอร์แดนทำให้สีหน้าของเทาเท่ไม่สามารถควบคุมได้จากตอนแรกที่เงียบสงบ โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายที่พูดถึงว่าส่งผลกระทบต่ออายุขัย หัวใจของเขาสั่นขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เรื่องราวของจอร์แดนและลูน่า เกือบคนทั่วโลกต่างก็รู้ ทุกคนต่างก็อิจฉาที่จอร์แดนไม่ทอดทิ้งลูน่า แต่กลับไม่มีใครรู้ว่าร่างกายของลูน่ายิ่งอยู่ยิ่งแย่ และเป็นเพราะการไม่ทอดทิ้งของจอร์แดน

จอร์แดนพูดเกลี้ยกล่อมไม่หยุด “เพราะว่าเธอเองก็รักนาย ดังนั้นนายยิ่งเน้นย้ำว่านายไม่สนใจต่อหน้าเธอ ก็จะยิ่งเพิ่มปมในใจให้กับเธอ นายอยากจะได้เธอมาและให้ชีวิตครึ่งหลังของเธอไม่มีความสุขอายุขัยสั้นเพียงเพราะว่าไม่มีลูก หรือว่าอยากให้ครึ่งชีวิตหลังที่เหลือของเธอนั้นมีความสุขไม่มีเรื่องเครียดใดๆ?”

เทาเท่นั่งอยู่บนโซฟา เม้มริมฝีปากแน่น สีหน้าซีดขาว

ตัวเลือกสองอย่างนี้เขาล้วนไม่อยากเลือก เขาอยากได้เธอและใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเธอจนแก่เฒ่าอย่างมีความสุข

แต่ว่าเขาเองก็เข้าใจ จอร์แดนพูดได้มีเหตุผล

เพราะว่าเธอก็รักเขา ดังนั้นเธอจึงหวังว่าชีวิตของเขาจะสมบูรณ์แบบ

จอร์แดนพูดต่ออีกว่า “พวกเราจะทำสุดความสามารถและความพยายามของตระกูลแม็กซิมัสเพื่อหาคุณหมอจากทั่วโลกมารักษา หากไม่สามารถรักษาได้จริงๆ พวกเราตัดสินใจจะไม่ให้เธอแต่งงานทั้งชีวิต แบบนั้นก็ไม่ต้องทนกับคำตำหนิด่าทอเรื่องที่ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ของครอบครัวฝ่ายชายและคนภายนอก พวกเราตระกูลแม็กซิมัสเลี้ยงลูกสาวคนนี้ไหว อีกอย่างเธอเองก็ประสบความสำเร็จเล็กๆ น้อยๆ ในโลกของการเขียนบท ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาผู้ชายคนไหน”

จริงๆ ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถรักษาได้ หลินจือก็สามารถมีทางเลือกอื่น เช่นเธอสามารถแต่งงานชายหย่าร้างที่มีลูกแล้วหรือพ่อม่าย แต่ว่าจอร์แดนไม่อยากสร้างความลำบากใจให้ลูกสาวของตนเอง

เขารู้ว่าหลินจือต้องไม่แต่งแน่นอน หรืออาจจะพูดได้ว่า นอกจากเทาเท่แล้ว เธอไม่มีทางมีความคิดที่อยากจะแต่งงานสร้างครอบครัวอีก