ตอนที่ 1623 อันตรายในค่ําคืนที่มืดมิด (10)
ในหอพักของศิษย์ใหม่ กลิ่นคาวเลือดลอยตลบอบอวลอยู่ในทางเดิน
คนชุดดํา 6 คนนอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้น พวกเขาไม่เคยคิดฝันเลยว่าวันหนึ่งพวกเขาจะพ่ายแพ้ให้กับเด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ํานมเช่นนี้ สิ่งที่ทําให้พวกเขายิ่งเจ็บใจมากขึ้นก็คือ พวกเขาพ่ายแพ้โดยที่ไม่สามารถตอบโต้ได้เลย
แม้ว่าพวกเฉียวฉ่จะได้บาดแผลเล็กๆน้อยๆกันไปบ้าง แต่เมื่อเทียบกับสภาพของคนชุดดํา แล้วพวกเขาอยู่ในสภาพที่ดีกว่ามาก นอกจากนั้น จวินอู่เสียได้ปรุงยาสําหรับรักษาบาดแผลให้ เพื่อนๆของนางเอาไว้แล้วด้วย จึงไม่ต้องพูดถึงเลย
“ชิ ข้าก็คิดว่าพวกนี้จะปิดปากเงียบได้นานแค่ไหน โดนไปสองสามที่ก็สารภาพออกมาหมดเปลือกแล้วเนี่ยนะ?” เฉียวลูบคาง สายตาของเขามองไปที่คนชุดดําคนหนึ่ง
คนชุดดําคนนั้นคือผู้ใช้พลังวิญญาณสีม่วงชั้นสี่ที่ต่อสู้กับจวินธุ์เสีย พลังวิญญาณสีม่วงขั้นสีในสิบสองวิหารนั้นคือระดับผู้อาวุโสที่เป็นรองแค่ประมุขวิหาร แต่ตอนนี้คนที่แข็งแกร่งขนาดนั้นกลับอยู่ในสภาพที่ผู้คนไม่อาจทนมองได้เลย แขนขาของเขาบิดไปในมุมแปลกๆ ข้อต่อทั้งหมดมีแต่รอยฟกช้ําดําเขียว
ดวงตาของเขาบวมจนดูเหมือนตาปลาทอง บาดแผลบนร่างกายก็มีเลือดสีดําคล้ําไหลออกมา
คนชุดดําที่บาดเจ็บคนอื่นๆพากันตัวสั่นงันงกอยู่ทางด้านหนึ่ง พวกเขากลัวมากจริงๆกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ใครจะคิดว่ายาเพียงเม็ดเดียวจะทําให้ผู้ใช้พลังวิญญาณสีม่วงชั้นสี่ต้องประสบชะตา กรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายแบบนี้?
พวกเขาได้เห็นด้วยตาตัวเองว่าจวินอู่เสียป้อนยาให้กับชายคนนั้นหนึ่งเม็ด แล้วไม่ได้ทําอะไรอีกเลย จากนั้นข้อต่อของชายคนนั้นก็ส่งเสียงดังกรอบติดต่อกันไม่หยุด คล้ายกับว่ากระดูกข้อต่อของเขาถูกหัก ไม่สามารถควบคุมกระดูกได้ ได้แต่นอนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอยู่บนพื้น
ความเจ็บปวดที่ไม่ใช่มนุษย์แบบนั้น แค่มองก็ทําให้พวกเขาขนพองสยองเกล้าแล้ว
พวกเขายอมตายดีกว่าต้องเจอกับความเจ็บปวดทรมานแบบนั้น!
“ที่ควรถามก็ถามไปเกือบหมดแล้ว อย่าเสียเวลาเลย ฟ้าเกือบสว่างแล้ว” ฟ้านวมองท้องฟ้านอกหน้าต่างและเห็นว่าขอบฟ้าค่อยๆสว่างขึ้น คืนนี้พวกเขาสู้กันอยู่นานพอสมควร และได้ข้อมูลที่ต้องการจากคนชุดดําแล้วก็น่าจะเพียงพอแล้ว
“เอาล่ะ ให้ข้าส่งพวกเขาไปที่ชอบๆได้รึยัง?” เฉียวนุ่ลงนั่งยองๆ พร้อมหักข้อนิ้วเสียงดังกรอบ แต่เขาไม่ได้ลงมือใดๆทั้งสิ้น แต่กลับมองไปที่จวินอู่เสียเหมือนจะถามความคิดเห็นของนาง
จวินธุ์เสียมองไปที่กลุ่มคนชุดดําที่กลัวจนหัวหด จากปากของหัวหน้ากลุ่ม นางได้รู้ว่า ยิ่งเป็นคนส่งคนพวกนี้มาจริงๆ แต่มีจุดหนึ่งที่จวินอู่เสียสงสัยอย่างมาก ไม่ว่านางจะซักถามถึงที่มาของพวกเขาอย่างหนักขนาดไหนก็ตาม นางก็ไม่ได้คําตอบใดๆ พวกเขาถ้าไม่ขบกรามแน่นไม่ยอมพูด ก็ดูเหมือนจะไม่รู้จริงๆว่าตัวเองมาจากไหน สิ่งเดียวที่พวกเขารู้ก็คือเป้าหมายที่มาที่นี่ เท่านั้น
เมื่อมองไปที่ท้องฟ้าด้านนอก จวินอู่เสียก็รู้ว่านางไม่สามารถลากไปได้นานกว่านี้แล้ว ก่อนที่คนชุดดําพวกนี้จะมาถึงนางได้ใช้ยาพิเศษบางอย่างเพื่อทําให้ทุกคนหลับสนิทไม่ตื่น ตอนนี้ยากําลังจะหมดฤทธิ์แล้ว อีกไม่นานทุกคนก็จะตกใจตื่นจากกลิ่นคาวเลือดที่รุนแรง
นางไม่อยากให้ตัวตนของนางถูกเปิดเผยในตอนนี้
“อย่าเพิ่งฆ่าพวกเขา ข้ายังอยากใช้ประโยชน์บางอย่าง” ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของจวินธุ์เสีย คนชุดดํากลุ่มนี้ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่นางรู้สึกว่าน่าจะมีวิธีที่เหมาะกับการตายของพวกเขามากกว่านี้
ถือซะว่าเป็น “ของขวัญตอบแทน” ที่นางส่งให้กับคนผู้นั้นก็แล้วกัน