เมื่อ เทาเท่พาหลินจือถึงที่ที่ชั้นล่างตึงของควีน โซเมนก็เพิ่งขับรถมาถึง
เมื่อเทาเท่เห็นโซเมนความโกรธก็ขึ้นหัว หลังจากลงจากรถก็ก้าวไปหาต่อยไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของโซเมน
หมัดของเทาเท่ทั้งแรงและหนัก บวกกับที่เขาเล่นมวยตลอดอยู่แล้ว ดังนั้นโซเมนไม่สามารถหลบหมัดนี้ได้อยู่แล้ว และก็ถูกต่อยลงกับพื้นด้วยหมัดเดียว
โซเมนก็หงุดหงิดมากเช่นกัน ปาดเลือดที่มุมปากของเขาแล้วตะโกนว่า “แกเป็นบ้าอะไร”
“ฉันเป็นบ้าอะไรงั้นหรอ?” เทาเท่เดินไปยกคอเสื้อของโซเมนขึ้นมา ตะคอกเสียงดัง “ฉันเคยเตือนแกแล้วไม่ใช่รึไง อย่าทำร้ายควีน แต่ตอนนี้แกทำอะไรลงไป”
“ท้องแล้วก็ให้เธอเอาเด็กไป ถ้าแกไม่มีความรับผิดชอบ แกก็ไม่ควรไปยุ่งตั้งแต่แรก!”
หลังจากที่เทาเท่ว่าเสร็จก็โกรธจนอยากจะทุบต่อ แต่หลินจือเห็นก็รีบหยุดเขาไว้
โซเมนลุกขึ้นจากพื้น ขมวดคิ้วหนักพูด “ฉันก็เพิ่งรู้ว่าเธอไปเอาเด็กไป!”
เทาเท่เยาะเย้ย: “ถ้าอย่างนั้นแกก็รู้ว่าเธอท้องใช่ไหมหละ”
“ฉันรู้” โซเมนดึงเนกไทที่คอของเขา เขากับเทาเท่กลับมาจากเปกก้าคืนวันก่อน ควีนก็บอกเขาเรื่องนี้
“เฮอะ” เทาเท่เยาะเย้ย “แค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่หรอ?”
“แกรู้ว่าเธอท้อง ไม่ยอมรับใช่ไหม ถึงแม้จะยอมรับ ก็ไม่พูดไม่จาเงียบไปจนจบอย่างนั้นใช่ไหม?”
โซเมนเหลือบมองเขา หันหน้าหนีและไม่พูดอะไร
เขาไม่ได้ไม่ยอมรับ แต่เงียบ และถึงกับลุกขึ้นจากไปหลังจากนั่งได้ครู่หนึ่ง
และเมื่อกี้ จอนห์โทรหาเขาให้มาหา เขาถึงรู้ว่าควีนไปเอาเด็กออกเมื่อวานนี้…
“ถ้าแกต้องการเด็กคนนี้ สิ่งแรกที่จะทำคือให้คำสัญญา!” คำพูดของเทาเท่แทงใจดำ “ถ้าแกเงียบหมายความว่าแกไม่ต้องการเด็กคนนี้ แม้ว่าแกจะบอกให้เธอไปเอาออกเอง แต่แกก็เหมือนบอกอ้อมๆให้เอาเด็กออกยู่ดี”
โซเมนไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป เดินขึ้นไปในตึกด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
“เธอใจเย็นๆ” หลินจือเหลือบมองหน้าอกของเทาเท่ที่หายใจขึ้นลงอย่างรุนแรง ปลอบเขาด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่น
รู้จักเทาเท่มาหลายปีแล้ว เธอไม่ค่อยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อน
เธอรู้ว่าเทาเท่ปฏิบัติต่อควีนและจอนห์อย่างจริงใจในฐานะคนสนิท เหมือนครอบครัว โซเมนก็ทำเกินไปจริงๆ
ในตอนแรกพวกเขาห้ามโซเมนแล้วว่าห้ามยุ่งกับควีน แต่เขาก็ยัง——
หลินจือไม่รู้ว่านี่เป็นความผิดปกติของผู้ชายหรือเปล่า คิดเสมอว่าสิ่งที่หาไม่ได้คือสิ่งที่ดีที่สุด และยิ่งเป็นดอกไม้ที่ห้ามเด็ดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งอยากลิ้มรสมากขึ้นเท่านั้น
เทาเท่สูดหายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้ง หลังจากความโกรธในใจหายไปบางแล้ว เขาก็เดินตามหลินจือขึ้นลิฟต์ไป
เมื่อพวกเขามาถึงบ้านของควีน ควีนกำลังยกมือห้ามจอนห์ที่กำลังโกรธ ไม่ให้จอนห์ลงไม้ลงมือกับโซเมน
เห็นได้ชัดว่า จอนห์ก็โกรธเกลียดโซเมนมาก
จอนห์และควีนเป็นพี่น้องที่ดีกันมาก ในตอนแรกเพื่อให้ที่บ้านอนุญาตควีนได้ไปเรียนที่วิทยาลัย เขาไม่รีรอที่จะเสียสละอนาคตของเขา อีกทั้งสองยังเป็นฝาแฝดกัน จิตใจเชื่อมโยงกว่าคนรอบข้างมาก ความเจ็บปวดของควีนจอนห์รับรู้ได้อย่างชัดเจน
โซเมนทำควีนเจ็บปวดอย่างนี้ จอนห์จะไม่โกรธได้ยังไง?
เมื่อเขารู้ว่าควีนและโซเมนอยู่ด้วยกันครั้งแรก จอนห์พยายามเกลี้ยกล่อมควีนหลายครั้ง แต่ควีนใช้ข้ออ้างที่ว่าตัวเองแยกแยะออก ไม่เลิกกับโซเมน
จอนห์ต้องปลอบใจตัวเองด้วยความสิ้นหวัง ทุกวันนี้มีน้อยมากที่แต่งงานกันหลังมีความรักครั้งแรก พี่เขาและโซเมน ก็ถือซะว่าเป็นการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ความรักของพี่เขาแล้วกัน
แต่จอนห์ไม่คิดว่าควีนจะท้อง สำหรับผู้หญิงคนนึง การแท้งบุตรเป็นสิ่งที่อันตรายต่อร่างกาย จอนห์ทั้งโกรธทั้งปวดใจ
“หลินจือ ประธานเทาเท่พวกคุณรีบช่วยฉันดึงเขาไว้เร็ว” เมื่อเห็นเทาเท่และหลินจือเข้ามา ควีนก็ปล่อยจอนห์อย่างอ่อนแรง แล้วล้มลงบนโซฟาข้างหลังเธอ เธอดึงไม่ไหวแล้วจริงๆ
เทาเท่จับจอนห์ด้วยดวงตาแดงก่ำ ผลักจอนห์นั่งลงไปที่โซฟา
“เธอเป็นไงบ้าง? รู้สึกดีขึ้นแล้วรึยัง?” หลินจือปิดประตูแล้วก็รีบไปดูแลอาการของควีน
ควีนยิ้มให้เธอ: “ฉันสบายดี ไม่ต้องกังวล”
เหมือนกลัวว่าหลินจือจะไม่เชื่อ ควีนจึงอธิบายอีกครั้ง “ฉันทำแท้งแบบไม่เจ็บปวด ไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ เลยระหว่างกระบวนการทั้งหมด ตอนนี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย”
แต่การแสร้งทำเป็นว่าร่าเริงของควีนทำให้อารมณ์ของคนหลายคนในตอนนี้รู้สึกซับซ้อน หลินจือกับเทาเท่และ จอนห์รู้สึกทุกข์ใจมากขึ้น
สำหรับโซเมน เขามองลึกไปที่ควีนกัดกรามแน่นและพูดว่า “เธอไปพักผ่อนซะ”
ควีนสบตาเขา ส่ายหัวเบา ๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องแล้ว”
เธอเหลือบมองหลินจือและเทาเท่ : “ในเมื่อวันนี้ทุกคนมากันครบแล้ว บางอย่างฉันก็ขอพูดต่อหน้าเลยแล้วกัน”
“ประธานโซเมน” ควีนส่งสายตาจ้องไปที่ใบหน้าของโซเมน “การตั้งท้องเป็นความผิดพลาด แต่ให้คุณรู้เรื่องนี้ฉันตั้งใจเอง”
“อันที่จริงฉันรู้ดีอยู่ในใจ คุณจะไม่ตกลงที่จะเก็บเด็กคนนี้ไว้ ฉันควรเอามันออกไปทันทีที่ฉันรู้ว่าฉันท้อง และไม่จำเป็นต้องบอกคุณ”
“แต่ฉันก็ยังไม่เจียมตัว จงใจบอกคุณเรื่องนี้ คิดว่าตัวเองจะแตกต่างออกไปบ้างในใจคุณ อยากใช้เด็กคนนี้เพื่อพนันโอกาสที่จะได้อยู่ข้างคุณชั่วฟ้าดินสลาย”
เมื่อควีนพูดถึงตอนนี้ ดวงตาของหลินจือก็แดงก่ำด้วยความปวดใจ
นิสัยของควีนมักจะเก็บตัวและตรงไปตรงมา คราวนี้เธอทำบางอย่างเช่นการใช้เด็กขึ้นตำแหน่ง ก็จินตนาการได้ว่าเธอรักโซเมนมากแค่ไหน
เพราะรักมากไป เพราะอยากอยู่ด้วยกันจนชั่วฟ้าดินสลาย เพราะอย่างนี้แม้แต่ศักดิ์ศรีก็ไม่เอาแล้ว
เทาเท่เม้มริมฝีปากแน่นและยับยั้งความโกรธในใจ ในขณะที่จอนห์เตะเก้าอี้เตี้ยข้างๆ
ควีนไม่สนใจ แต่ยังคงพูดกับโซเมนต่อไป: “ฉันซื่อเกินไป ฉันก็ผลุนผลันเหมือนกัน ในที่นี่ฉันอยากจะขอโทษคุณอย่างจริงจัง ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรไม่เจียมตัว แลกมากับความอับอายขายหน้าในวันนี้ เป็นสิ่งที่ฉันสมควรที่รับ”
โซเมนฟังคำพูดของเธอ ยิ่งฟังมากเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆมากขึ้นเท่านั้น
เธอพูดขนาดนี้ ตั้งใจที่จะขีดเส้นระหว่างทั้งสองให้ชัดเจน
แต่แล้วก็เห็นเธอยิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า “ในเมื่อเรื่องมันเป็นอย่างนี้แล้ว ฉันไม่คิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันต่อไปได้อีกต่อไป ถ้างั้นก็จบกันวันนี้ดีกว่า”
โซเมนกำลังจะพูดอะไร ควีนกลับไม่ได้มองเขาอีกต่อไป แน่นอนแล้วก็ไม่อยากฟังสิ่งที่เขาจะพูดอีกต่อไป
ควีนโค้งคำนับให้เทาเท่ที่ด้านข้างอย่างสุดซึ้ง: “ประธานเทาเท่คุณจะสร้างโรงงานซอลท์บิ๊วชิปไม่ใช่หรอ ฉันอยากจะขอไปดูแลอย่างเต็มตัวที่นั่น”
“ขอบคุณที่ฝึกฝนฉันมาหลายปี ฉันจะตอบแทนมันด้วยงานที่สมบูรณ์แบบใน เมืองG”
ควีนพูดเสร็จ โซเมนเพิ่งตระหนักว่าเธอกำลังขอเลิกจริงๆ และก็ตัดสินใจที่จะไป แม้แต่ทางถอยยังคิดไว้แล้ว ขอไปอยู่ทางใต้ซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์ทันที