บทที่ 355 มีความรักก็พอแล้ว

อยากง้อเหรอ คุณสามี(เก่า)

เมื่อพูดถึงไวท์ แม้แต่คนที่นุ่มนวลและนิสัยดีอย่างหลินจือก็อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “เขาทำเกินไปจริงๆ”

ก็ไม่รู้ว่าไวท์ต้องการอะไรกันแน่ แม้บอกว่าเขายังคิดถึงซานา แต่เขาก็ค่อยหาเรื่องคนอื่นทั้งวัน ไม่ไว้หน้าคนอื่น

แต่ถ้าบอกว่าเขาไม่คิดถึง เขาก็ให้ความสนใจซานามากเกินไป

ต้องรู้ว่าตามชื่อเสียงก่อนหน้านี้ของไวท์ ผู้หญิงที่จงใจเข้าหาเขาถูกปฏิเสธโดยคำพูดอันมีเหตุผลชอบธรรมของเขา แต่กลับมาพัวพันกับซานาทุกวิถีทาง และเหมือนจะไม่ยอมหยุดด้วย

ใบหน้าของซานาเต็มไปด้วยความรังเกียจ: “เพราะงั้นไง ฉันก็เลยคิดว่าจะลาออก ไม่อยากถูกเขาจงใจหาเรื่องทุกวันอีก ฉันควรจะฟ้องว่าเขากลั่นแกล้งในที่ทำงานจริงๆ!”

ทั้งหลินจือและควีนต่างแปลกใจ: “เธอจะลาออก?”

“ใช่” ซานาพูดกับควีนด้วยรอยยิ้ม “ฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังจะไปเมืองG หรือฉันก็ไปหางานที่โรงพยาบาลแถวนั้นทำดีไหม แบบนี้เราก็มีเพื่อนอยู่ด้วย”

“เธอจริงจังหรอ” ควีนถามเธออย่างเข้มงวด

“แน่นอน” ซานาควรพูดตรงๆ ไม่มีแววที่จะล้อเล่นเลย

ควีนกล่าวอย่างจริงใจว่า “ถ้าเธอไปได้ ฉันจะอ้าแขนต้อนรับเธอแน่นอน”

หลินจือเหลือบมองไปที่ผู้หญิงสองคนที่มีความโดดเด่นในแต่ละด้านของตน อยู่ดีๆก็รู้สึกเศร้าแทนเทาเท่พวกเขา

เธอหนีจากเมืองเจสเวิร์ดไปที่เมืองเวลฟ์ ควีนตัดสินใจไปที่ เมืองGถ้าซานาก็ไปด้วย ถ้าอย่างงั้นในทั้งสี่คน ยกเว้นนทีบดีที่แต่งงานแล้วและมีความสัมพันธ์ที่ดีกับภรรยาแสนหวานของเขา พวกเขาทั้งสามคนก็จะกลายเป็นเรื่องตลก

แต่บางทีไม่แน่ว่าไวท์และโซเมนอาจจะรู้สึกว่าเป็นอิสระและสบายใจก็ได้

ในเมื่อ พวกเขาก็ไม่ได้รัก

ควีนและซานาจากไป พวกเขาก็ยังสามารถอยู่ได้อย่างมีความสุข

หลินจือทำเกี๊ยวและกับข้าวอีกสี่อย่าง ทั้งสามสาวก็กินอย่างสนุก

หลินจือและซานาก็ดื่มไวน์แดงกัน ด้วยเหตุผลทางร่างกายของควีนดื่มได้แค่น้ำเปล่าแทนไวน์

“ไม่คิดว่าก่อนฉันจะไปจะมีพวกเธอสองคนเลี้ยงส่งให้ฉัน ฉันประทับใจจริงๆ” น้ำเสียงของควีนนั้นเศร้ามาก “อันที่จริงฉันไม่เคยมีเพื่อนที่จริงใจในเมืองเจสเวิร์ด เลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา”

“ผู้หญิงพวกนั้น ไม่ก็ดูถูกชาติกำเนิดฉัน หรือไม่ก็เข้าหาฉันเพื่ออยากใกล้ชิดประธานเทาเท่ เสแสร้งมาก”

ซานาเข้าใจสถานการณ์ของควีนยกแก้วขึ้นหาควีนและพูด “เข้าใจได้”

ในฐานะที่เป็นมือขวาของเทาเท่ราชาแห่งเพชรคนที่ห้า ควีนก็เป็นเป้าหมายของการประจบประแจงจากผู้หญิงทุกทิศทุกทาง โชคดีที่ควีนเป็นคนที่สามารถจัดการกับมันได้อย่างชัดเจน ไม่อย่างนั้นหลายปีมานี้ผู้หญิงอะไรก็เข้าหา เทาเท่ได้ เทาเท่ต้องอารมณ์เสียขนาดไหน

หลินจือก็ชื่นชมควีน: “เมื่อไปที่เมืองG เธอต้องติดต่อพวกเราบ่อยๆนะ และต้องดูแลตัวเองให้ดี”

“อืม” ควีนพยักหน้าอย่างมีความสุข “จะทำแน่นอน เมื่อฉันปักหลักแล้ว ยังจะเชิญพวกเธอมาเล่นด้วย เมื่อถึงตอนนั้นพวกเธอต้องมานะ”

ทั้งสามคนกินๆดื่มๆจนดึกมาก หลินจือและซานาทั้งคู่ก็นอนที่ควีน พอดีกับพรุ่งนี้ก็รวดไปส่งควีนด้วย

วันรุ่งขึ้นจอนห์มารับควีนเพื่อส่งเธอไปสนามบิน หลินจือและซานาช่วยควีนคลุมเฟอร์นิเจอร์ด้วยผ้ากันฝุ่นสีขาว ทั้งสามยืนอยู่นอกประตู มองไปที่บ้านที่ดูว่างเปล่าและโดดเดี่ยว ก็รู้สึกเศร้าเสียใจอย่างบอกไม่ถูก

เทาเท่ก็มาตั้งแต่เช้า รอหลินจืออยู่ที่ชั้นล่าง

หลินจือ ควีนและซานากอดลากัน เมื่อ อนห์ขับรถพาควีนออกไป หลินจือก็ร้องไห้ออกมายังรู้สึกเสียใจแทนควีน

รักผู้ชายคนนึงที่ไม่ใช่ของตัวเอง ความรู้สึกนั้นช่างขมขื่นเหลือเกิน

เทาเท่ที่อยู่ข้างๆเธอใช้โอกาสนี้กอดเธอเข้าในอ้อมแขนของเขา ใช้วิธีนี้ปลอบโยนเธอ

หลินจือจมอยู่กับความเศร้าในเวลานี้ ลืมที่จะหลีกเลี่ยงไปชั่วขณะ รู้เพียงว่าอ้อมกอดของเขาทำให้เธอที่กำลังเศร้าเหมือนได้รับความปลอบโยน สามารถทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยได้

เสียงของซานาดังขึ้นอย่างไม่เป็นเวลา เธอพูดกับหลินจือว่า “ฉันก็ไปทำงานละ ไว้มีเวลาเราค่อยมานัดกัน”

หลินจือกลับมารู้สึกตัว รีบออกจากอ้อมแขนของ เทาเท่ทำอะไรไม่ถูกแล้วกล่าวลากับซานา

จากนั้นซานาก็ขับรถออกไป เหลือเพียงหลินจือและเทาเท่ที่ด้านหน้าอาคารที่ว่างเปล่า

โซเมน ไม่ได้มา

ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาปิดประตูจากไป เขาก็ไม่ได้ส่งข้อความถึงควีนอีกเลย

หลินจือคิดขึ้นมาก็รู้สึกเกลียดชัง ไร้หัวใจจริงๆ

เทาเท่มองลงไปที่หญิงสาวตาแดงก่ำที่อยู่ข้างหน้าเขา ถามเสียงเบาว่า “มีอะไรจะพูดกับฉันไหม”

“ไม่มี” หลินจือสับสน

คนที่เลิกกันคือควีนและโซเมน เธอจะมีอะไรพูดกับเขา พวกเขาไม่ใช่เจ้าของเรื่องสักหน่อย

“ฉันมี” เทาเท่ไม่พอใจท่าทางของเธอมาก ยกมือดึงเธอกลับเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและกักขังเธอไว้ “ความรู้สึกตื้นลึกระหว่างคนสองคน ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่ามีลูกระหว่างพวกเขาหรือไม่”

หลินจือตามไม่ทันจังหวะของเขาไปชั่วขณะ ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เขาก็พูดแบบนั้น

เทาเท่ยกมือขึ้นลูบคางของเธอ พึมพำว่า “เหมือนกับควีนและโซเมน ควีนสามารถมีลูกได้ แต่ถ้ามีลูกแล้วระหว่างเธอกับโซเมนก็จะอยู่ด้วยกันได้ยาวนานหรอ”

“ไม่” ก่อนที่หลินจือจะตอบ เขาก็ให้คำตอบกับตัวเองแล้ว “เพราะว่าไม่มีความรักระหว่างพวกเขา พูดตรงๆ คือโซเมนไม่รัก”

“ดังนั้น ไม่สำคัญว่าระหว่างเราจะมีลูกไหม สิ่งที่สำคัญคือเรารักกัน”

เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย ในที่สุด หลินจือก็เข้าใจเจตนาในคำพูดของ เทาเท่คงมาเกลี้ยกล่อมให้เธอคืนดีกับเขา แม้กระทั่งเอาเรื่องจากการเลิกของควีนกับโซเมนออกมาพูด

หลินจือยอมรับ คำพูดของเทาเท่นั้นสมเหตุสมผลจริง ๆ การที่พวกเขาจะมีลูกหรือไม่มันไม่ใช่ปัจจัยชี้ขาดสำหรับความสัมพันธ์ยาวนานระหว่างคนสองคน แต่เธอก็ยังผ่านอุปสรรคนี้ไม่ได้

เทาเท่กระชับมือของเขาที่ไหล่ของเธอ น้ำเสียงของเขาก็ดูหนักแน่นขึ้น: “หลินจือฉันรักเธอ และเธอก็รักฉัน แค่นี้ก็พอแล้ว”

หัวใจของหลินจือสับสนวุ่นวาย ยกมือขึ้นและผลักเขาออกไป “แต่ใครจะรู้ว่ารักนี้จะคงอยู่นานแค่ไหน บางทีไม่กี่ปีเธอก็เบื่อฉันแล้ว เมื่อถึงตอนนั้นข้อบกพร่องในร่างกายของฉัน ก็จะกลายเป็นข้อวิพากษ์วิจารณ์ของฉัน”

เทาเท่รู้สึกโกรธ ทันใดนั้นก็พลิกเธอกลับมาจี้ถามว่า “นี่เธอไม่เชื่อฉันเหรอ?”

“ฉันให้ชีวิตเธอก็ได้ด้วยซ้ำ เธอกลับไม่เชื่อฉัน?”

หลินจือพึมพำด้วยเสียงเบา “ข้างนอกมีสิ่งล่อใจมากมายขนาดนั้น ฉันจะรู้ได้ไงว่าเมื่อไหร่จะมีผู้หญิงคนหนึ่งที่จะทำให้คุณตกหลุมรักเฝ้าคะนึงหา”

ไม่ใช่ว่าหลินจือตั้งใจหาเรื่อง แต่เป็นความกังวลที่แท้จริงในใจของเธอ

ยังเป็นเหตุผลสุดท้ายว่าทำไมเธอถึงไม่เคยกล้าที่จะก้าวเข้าสู่ความสัมพันธ์นี้ก่อน ก่อนหน้านี้ที่ยังไม่มีเรื่องพวกนั้นของ徐畅 เธอไม่เคยหวั่นไหวกับการขอคืนดีของเทาเท่ก็เพราะเธอไม่มั่นใจว่าสิ่งที่เรียกว่าตลอดไปจะไปได้ไกลแค่ไหน

“ถ้าฉันเป็นผู้ชายประเภทที่คบกับผู้หญิงแบบไหนก็ได้ ก็แต่งมาไม่รู้กี่ครั้งคบคนอื่นไม่รู้กี่หนแล้ว จะตกมาถึงเธอได้ยังไง!”

คำพูดของ เทาเท่หนักขึ้นด้วยความโกรธของเขา

เขาไม่เคยเป็นคนง่าย ๆ การขอให้เธอกลับมา ก็เป็นผลที่เขาคิดพิจารณามาอย่างรอบคอบแล้วเหมือนกัน

ไม่ใช่การเปลี่ยนใจกะทันหัน ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ แต่เป็นการใช้ทั้งชีวิตให้คำสัญญา