ตอนที่ 2211 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (52)
นักข่าวพวกนี้ถูกคำพูดของอวิ๋นชูเทียนยั่วโมโหโดยเฉพาะนักข่าวหญิงคนนั้น เธอทำหน้าโกรธขึ้งแล้วจ้องเด็กทั้งสองคน
“ไอ้เด็กชั่วสองคนนี้มาทำตัวอวดดีอะไรที่นี่! อะไรที่ทำให้แกคิดว่าแกจะไล่พวกเราออกไปได้ พ่อแม่แกอยู่ไหน เรียกพวกมันออกมา!”
“ท่านพี่”
อวิ๋นชูเทียนทำปากยู่แล้วหันไปหาอวิ๋นเนี่ยนเฟิง
พรึบ!
ตอนนั้นเองนักข่าวหญิงก็รู้สึกเหมือนมีลมพัดผ่าน และเด็กผู้ชายตัวน้อยน่ารักที่แต่งตัวดีก็หายไปจากสายตา ขณะที่นางกำลังมองหาเขา จู่ๆ อวิ๋นเนี่ยนเฟิงก็มาปรากฏตัวที่ข้างหลังนางแล้วเตะนางออกไป
“อ๊าย!”
ฝูงชนถูกคุกคามจนหวาดกลัวแล้วส่งเสียงกรีดร้อง จากนั้นนักข่าวก็รีบหยิบกล้องออกมาถ่ายภาพ พรุ่งนี้พวกเขามีพาดหัวข่าวที่สมบูรณ์แบบแล้ว ลูกชายของเจ้าของร้านยาหมอหัตถ์เทวดาทำร้ายนักข่าวในที่สาธารณะ!
แต่อวิ๋นเนี่ยนเฟิงไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย ถึงอย่างไรไม่ช้าก็เร็วความเสียใจของอาจารย์ปู่ฟู่หรูก็จะถูกจัดการ ส่วนนักข่าวหญิงคนนี้ เขาจะไปขอท่านแม่ให้หาว่านางเป็นใคร ถ้านางเป็นแค่นักข่าว นางก็คงจะไม่ก้าวร้าวถึงขนาดนี้ แน่นอนว่านางต้องไม่ใช่นักข่าวธรรมดาแน่
…
อวิ๋นเนี่ยนเฟิงไม่สนใจฝูงชนด้านหลังแล้วก็เดินเข้าไปในร้าน รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าน่ารักของเขาขณะที่เขาเดินเข้าไปหาฟู่หรู
“อาจารย์ปู่ขอรับ ท่านแม่บอกว่าถึงเวลาที่ท่านต้องกลับบ้านไปกินข้าวเย็นแล้วขอรับ”
ฟู่หรูหยุด เขามองนักข่าวที่อยู่ด้านนอกแล้วสุดท้ายก็พยักหน้า เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วรวบรวมความกล้าเดินไปที่ประตู
ตอนที่เขาออกจากประตู นักข่าวทุกคนก็พุ่งเข้ามาแล้วรีบถ่ายรูปใบหน้าชราและทรุดโทรมของเขา นักข่าวบางคนต้องการจะถามคำถามเหยียดหยาม แต่พวกเขาก็หยุดเมื่อพวกเขาจำได้ว่าอวิ๋นเนี่ยนเฟิงเตะนักข่าวหญิงคนนั้นอย่างไร
เมื่อเห็นนักข่าวไม่ได้มารวมตัวกันฟู่หรูก็สบายใจแล้วรีบเดินผ่านฝูงชนออกไปที่รถที่จอดอยู่ด้านหลังคนเหล่านั้น
ฟู่หรูก็เดินผ่านประตูตอนที่อวิ๋นเซียวยกอาหารมาให้พอดี ทันทีเขาเดินเข้าไปในบ้าน เขาก็ได้กลิ่นอาหารและลืมประสบการณ์ไม่ดีเมื่อครู่ทันที
“อวิ๋นลั่วเฟิง สามีของหนูทำอาหารเก่งจริงๆ ฮะๆ”
ฟู่หรูมีความสุขกับอวิ๋นลั่วเฟิง ผู้ชายคนนี้ไม่ได้แค่แข็งแกร่งแต่ยังทำอาหารอร่อยด้วย แม้แต่พ่อครัวในโรงแรมห้าดาวก็ฝีมือทำอาหารด้อยกว่าเขามาก
ที่สำคัญเขายังเชื่อฟังอวิ๋นลั่วเฟิงอยู่เสมอ!
อวิ๋นลั่วเฟิงบอกให้ไปตะวันออก เขาไม่มีทางไปตะวันตก อวิ๋นลั่วเฟิงบอกให้เขาไล่แมว เขาก็ไม่ไปไล่สุนัข ในโลกนี้มีผู้ชายน้อยมากที่ยอดเยี่ยมแต่ยังเชื่อฟังแบบเขา ข้อเสียอย่างเดียวของเขาก็คือเขาพูดน้อยเกินไป
แน่นอนว่าเขาพูดน้อยแค่กับคนอื่นเท่านั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าอวิ๋นลั่วเฟิง เขามักจะยิ้มอยู่ตลอด ต่อให้เขาไม่พูดอะไร ดวงตาของเขาก็เหมือนกำลังพูดกับเธอ
“เนี่ยนเฟิง เกิดอะไรขึ้น” อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วมองอวิ๋นเนี่ยนเฟิงแล้วถาม
อวิ๋นเนี่ยนเฟิงทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ “ท่านแม่ขอรับ นักข่าวพวกนั้นชั่วร้ายมาก พวกเขาถึงกับสาปแช่งข้าด้วย! ข้าคิดว่าพวกเราสังหารพวกเขาเลยดีกว่าขอรับ”
มุมปากของฟู่หรูกระตุก โชคดีที่หลังจากอยู่กับพวกเขามาปีหนึ่ง เขาก็คุ้นเคยกับความเห็นที่น่าประหลาดใจของอวิ๋นเนี่ยนเฟิง
“ที่นี่คือหวาเซี่ย” อวิ๋นลั่วเฟิงมองอวิ๋นเนี่ยนเฟิง “เจ้าสังหารคนที่นี่ไม่ได้ เข้าใจหรือไม่”
“เข้าใจแล้วขอรับ”
อวิ๋นเนี่ยนเฟิงพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ เขาชอบแคว้นเจ็ดเมืองมากกว่าที่ที่ใช้พลังคุยกัน! แต่เมื่อเขาอยู่ที่หวาเซี่ย เขาก็ถูกจำกัดด้วยอะไรหลายอย่าง
ตอนที่ 2212 เรื่องราวอีกบทของหวาเซี่ย (53)
“ไม่ต้องห่วง” อวิ๋นลั่วเฟิงพูดขึ้นแล้วกอดอวิ๋นเนี่ยนเฟิงพร้อมรอยยิ้ม “ไม่นานทุกอย่างก็จะจบ…”
ฟู่หรูอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็แค่ถอนหายใจ
“ลั่วเฟิง อาจารย์ขอโทษที่นำปัญหามาให้หนู…”
“อาจารย์คะ หนูกลับมาครั้งนี้ก็เพื่อจัดการปัญหาพวกนั้น และหนูก็พอจะเดาได้แล้วว่าใครเป็นคนทำแบบนี้กับอาจารย์”
ดวงตาของอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นประกาย เร็วๆ นี้เรื่องก็จะจบ และอีกไม่นานคนพวกนั้นก็จะได้รับการลงโทษของพวกเขา ไม่นานอวิ๋นลั่วเฟิงก็ใจเย็นลงแล้วพูดเบาๆ ว่า “แต่อาจารย์ต้องบอกหนูมาตามตรงว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น หนูจะได้หาหลักฐานให้อาจารย์ได้”
ประกายซับซ้อนพาดผ่านดวงตาของฟู่หรู “เด็กผู้หญิงคนนั้น…เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์เอง เธอมาจากครอบครัวยากจนและอาจารย์ก็ให้ทุนการศึกษาเธอ”
อวิ๋นลั่วเฟิงเงียบ อาจารย์ให้ทุนนักศึกษายากจนมาหลายปีแล้วและนางก็รู้เรื่องนี้เมื่อห้าปีก่อน
“โชคร้ายที่อาจารย์ไม่คิดว่าเธอจะเปลี่ยนไปหลังจากที่เข้ามาในมหาวิทยาลัย…เธอขายร่างกายแลกเงิน!” ฟู่หรูดูสิ้นหวังและเสียใจ เขาจะไม่เสียใจได้อย่างไรเมื่อนักเรียนที่เขาให้ทุนการศึกษาอยู่ทำเรื่องน่าอับอายแบบนั้น
“หลังจากที่รู้ อาจารย์ก็พยายามห้ามปรามเธอไม่ให้ทำแบบนั้น แต่เธอไม่ฟังแม้แต่น้อยและยังมาขอเงินด้วย”
“ขอเงินอาจารย์งั้นเหรอคะ” อวิ๋นลั่วเฟิงมองฟู่หรู “อาจารย์เล่าต่อเถอะค่ะ”
…เธออยากซื้อรถยนต์และขอยืมเงินของฉันไปซื้อ อาจารย์ปฏิเสธจากนั้นเธอก็บอกว่าเธอจะทำลายชื่อเสียงของอาจารย์ อาจารย์คิดว่าเธอแค่ขู่ แต่แล้ววันหนึ่งจู่ๆ เธอก็บอกว่าเธอสำนึกผิดแล้วจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นอีก เธอยังบอกว่าเธอมีปัญหาเรื่องการเรียนบางอย่างที่อยากให้อาจารย์ช่วย…
…อาจารย์เชื่อแล้วไปหาเธอ เพื่อความสะดวกพวกเราก็เลยนัดเจอกันในห้องทดลองของมหาวิทยาลัย แต่ตอนพวกเราเจอกันห้องเรียนก็เลิกไปแล้ว…
…อาจารย์ถามเธอว่าเธอมีปัญหาเกี่ยวกับการทดลองเหรอ แต่เธอกลับขอเงินอาจารย์อีกครั้ง ครั้งนี้เธอบอกว่าเธอไปกู้เงินดอกเบี้ยสูงมากมา และถ้าเธอไม่คืนเงินเธอจะถูกฆ่า! …
…อาจารย์ไม่เชื่อเธอและหันหลังตั้งใจจะออกไป แต่จู่ๆ เธอก็ถอดเสื้อผ้าแล้วตะโกนขอความช่วยเหลือ…ส่วนบทสนทนาในโทรศัพท์ก็เป็นของปลอม”
เมื่อได้ยินคำพูดของฟู่หรู อวิ๋นลั่วเฟิงก็ลูบคาง นางแลกเปลี่ยนสายตากับอวิ๋นเซียวที่อยู่ข้างๆ แล้วหันไปมองฟู่หรู
“หนูเข้าใจแล้วค่ะ หนูจะจัดการเรื่องนี้เอง ไม่ต้องห่วง”
ประกายเย็นชาพาดผ่านดวงตาของนาง “อาจารย์รู้ไหมคะว่าตอนนี้นักศึกษาคนนั้นอยู่ที่ไหน”
ฟู่หรูพยักหน้า “ตอนที่เกิดเรื่องเธอเป็นนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง และตอนนี้เธอก็เป็นนักศึกษาชั้นปีสุดท้ายแล้ว อาจารย์ไม่รู้ที่อยู่เธอแต่ในบันทึกของมหาวิทยาลัยน่าจะมี อาจารย์จะให้เพื่อนหาฉบับคัดลอกมาให้…”
“ไม่เป็นไรค่ะ” อวิ๋นลั่วเฟิงส่ายหน้า “แค่หนูรู้ว่าอยู่ตรงไหนก็พอ หนูจะไปหาเอกสารเองค่ะ”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นฟู่หรูก็หยุดแล้วขมวดคิ้ว “อาจารย์กลัวว่าการไปเอาเอกสารของมหาวิทยาลัยจะไม่ง่ายอย่างนั้น”
อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้ตอบรับคำพูดของฟู่หรูแต่เงยหน้ามองฟู่หรูด้วยดวงตากระจ่างใสของนางจนทำให้หัวใจของฟู่หรูสั่นสะท้าน
“อาจารย์คะ สามวันต่อจากนี้ หนูจะช่วยกู้ชื่อเสียงให้อาจารย์เอง”
กู้ชื่อเสียงให้เขางั้นเหรอ
หลายปีมานี้เขาต้องทนรับมลทินนี้จนเกือบจะโดนโลกใบนี้ทอดทิ้งแล้ว ตอนนี้อวิ๋นลั่วเฟิงบอกว่าเขาสามารถกู้ชื่อเสียงกลับมาได้งั้นเหรอ