ตอนที่ 319 ฮ่องเต้พระราชทานงานสมรส
เป็นถึงท่านอ๋อง นอกจากฮ่องเต้เขาก็นับว่าใหญ่สุดแล้ว ผู้ที่เป็นข้าราชการอยู่ข้างล่างล้วนต้องเคารพเขา เอาใจเขา ปรนนิบัติเขาเหมือนดั่งบรรพบุรุษเช่นนั้น คำพูดดีๆ มีให้เขามากมาย ช่างได้หน้าเสียกระไร ผู้ชายล้วนรักอำนาจไม่ใช่หรือ นางไม่เชื่อว่าเขาจะตัดใจได้
ที่จริงแล้วเฝิงเยี่ยไป๋ก็ไม่สนใจตำแหน่งท่านอ๋องอะไรนั่นจริงๆ เขาอยู่ที่นี่มีคนเอาใจ กลับไปที่หรู่หนานก็มีคนเอาใจเช่นกัน มีเงินก็เป็นใหญ่ เงินทองของเขานั้น พอให้เขาเป็นใหญ่ไปอีกสิบชาติยังเหลือๆ
เฉินยางถามเขาว่าตัดใจได้หรือ ย่อมตัดใจได้อยู่แล้ว เขานอกจากตัดใจจากนางไม่ได้ บนโลกนี้ ก็ไม่มีอะไรที่เขาตัดใจไม่ได้แล้ว
ฮ่องเต้ส่งนักพรตมาก็เพื่อจะปูทางให้กับราชโองการที่จะตามมา เฝิงเยี่ยไป๋เป็นคนฉลาดยิ่งนัก คิดจะจัดวางคนอยู่ข้างตัวเขา ก็ต้องทำให้แนบเนียน ส่งคนไปตรงๆ ไม่ได้แน่นอน จะต้องหาวิธีให้ได้ ก็พอดีว่าเขาป่วยหนักลุกไม่ไหวไม่ใช่หรือ หมอหลวงยังทำอะไรไม่ได้ เช่นนั้นก็ได้แต่เชิญนักพรตไปเสียแล้ว ไม่สนว่าเป็นโชคร้ายหรือหายนะอะไรนั่น เอางานมงคลเข้ามาล้าง โรคอะไรยังหายไม่ได้อีกหรือ
วันถัดมาราชโองการพระราชทานงานสมรสก็ลงมาแล้ว
มีแม่นางอยู่ห้าหกคน มีลูกสาวคนรองของเฉิงเอินกง น้องสาวของท่านแม่ทัพเกรียงไกร ลูกสาวคนเล็กของเจ้ากรมทหาร ลูกสาวปราชญ์มหาสำนัก หลานสาวเจ้ากรมศาลต้าหลี่ซื่อ ยังมีลูกสาวของเสนาบดีกรมทหารเจี่ยงเหว่ย… เจี่ยงน่าอวี้!
หลี่เต๋อจิ่งสะบัดแส้ปัดในมือ ยิ้มได้เจ้าเล่ห์ยิ่งนัก “เมื่อวานนักพรตกลับไปพูดแล้ว ท่านน่ะถูกผีร้ายเข้าสิง ผีร้ายนี้ขับไล่ไม่ยาก ที่ยากคือเรื่องหลังจากนี้ จวนท่านอ๋องนี้ตั้งแต่ที่ซู่อ๋องออกจากเมืองหลวงไปก็ไม่มีใครอาศัยอยู่ ไร้ชีวิตชีวายิ่งนัก จวนนี้คงจะถูกผีร้ายบางอย่างยืดเอาไว้เสียแล้ว ผีร้ายน่ะ กลัวลมปราณของคนที่สุด ท่านเข้ามาอาศัยแล้ว มันไม่มีที่หลบ จึงได้แต่มุดเข้าไปอยู่ในร่างคน! เพียงแต่ไม่เป็นไรขอเพียงมีงานมงคลสมรสมาล้างก็พอแล้ว เรื่องงานมงคลนี้ หนึ่งคือเพื่อไล่สิ่งชั่วร้าย สองคือ… ก็เห็นว่าวังหลังของท่านจืดจางยิ่งนัก ถือเสียว่าหาเพื่อนให้พระชายา คนเหล่านี้ล้วนเป็นฝ่าบาทและไทเฮาที่ตั้งใจเลือกให้ หน้าตาดีทุกคน ความรู้และการเอาใจ ทั้งดนตรีเล่นหมากเขียนอักษรและวาดภาพล้วนชำนาญทุกด้าน ท่านเลือกดู หากเห็นแล้วสบายตาแต่งหมดเลยก็ไม่เป็นไร หากไม่อยากแต่งคนมากมายนัก เลือกคนที่ถูกตาต้องใจก็ได้”
สภาพของเฝิงเยี่ยไป๋นี้ไม่สามารถคุกเข่าขอบพระทัยรับราชโองการได้ วันนี้คืออะไรกัน แม้แต่งานสมรสของเขาเองก็ใส่ใจขึ้นมาเสียแล้ว? สายตาที่มีอยู่เต็มจวนท่านอ๋องยังไม่พอ ยังคิดจะส่งคนมาอยู่ข้างหมอนเขาอีกคน? ตัวเองแกล้งป่วย กลับทำให้ฮ่องเต้ได้โอกาสเสียแล้วอย่างนั้นหรือ
เขาแกล้งกระแอมเบาๆ เงยหน้ามองหลี่เต๋อจิ่งด้วยความอ่อนเพลีย “ยามนี้ข้า… แค่กๆ ยามนี้ลงจากเตียงยังลำบาก… ไม่ควรจะทำให้ลูกสาวของใต้เท้าทั้งหลายต้องลำบากนัก เกรงว่า… แค่กๆ เกรงว่าแต่งกลับมาแล้วก็ไม่อาจให้ชีวิตดีๆ ได้ รังแต่จะทำให้ชีวิตของพวกนางต้องลำบาก”
หลี่เต๋อจิ่งพูดอย่างหม่นหมองว่า “สามารถสมรสกับท่านอ๋องได้เป็นบุญของพวกนาง ท่านอ๋องเป็นยอดคน จะบอกว่าทำให้ชีวิตพวกนางลำบากได้อย่างไรกัน ได้ปรนนิบัติท่านอ๋องเป็นบุญเก่าของบรรพบุรุษของพวกนาง ท่านมีจิตใจดีงามยิ่งนัก เพียงแต่ยามนี้แล้วก็ต้องคิดถึงตัวเองเสียบ้าง ยังมีพระชายา มีคนอยู่เป็นเพื่อนก็น่ายินดีไม่ใช่หรือ”
ดีเสียเหลือเกิน! นี่คือไม่คิดจะให้ทางถอยกับเขาเลย ได้ เก่งเสียจริงๆ ราชโองการฉบับหนึ่งสั่งลงมาบนศีรษะของเขา ขัดราชโองการเท่ากับหมิ่นฮ่องเต้ ทำให้ฮ่องเต้เสียพระพักตร์ อีกทั้งยังเป็นการอ้างเรื่องที่ว่าทำเพื่อเขา ไม่ได้ให้เขาปฏิเสธได้เลย
“ต้องขอให้ฝ่าบาทมีพระบรมราชานุญาตให้ข้าคิดเสียก่อน อย่างไรเสียก็เป็นการแต่งคนเข้าบ้าน ไม่ใช่หมาแมว อย่างไรก็ต้องคุยกับภรรยาข้าก่อน”
——
ตอนที่ 320 เขาไม่มีภรรยาน้อยใหญ่ถึงจะแปลก
อย่างไรเสียราชโองการฮ่องเต้ก็ลงมาแล้ว เขายังจะทำอย่างไรได้อีก ก็เลือกแล้วกัน! จะเลือกก็ต้องใช้เวลาเสียหน่อย เพียงแต่ยังดีที่ไม่ต้องฝืนบอกว่าไม่เอา
หลี่เต๋อจิ่งมอบราชโองการให้เฉาเต๋อหลุน ยิ้มพูดว่า “ได้ เช่นนั้นท่านเลือกก่อน เลือกได้แล้วก็ให้คนเข้ามาบอกในวัง ฝ่าบาทก็จะได้มีราชโองการพระราชทานงานสมรสให้”
เลือกเสร็จแล้วก็พระราชทานงานสมรสให้ นิสัยรีบร้อนของฮ่องเต้นี้ช่างไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ แม้จะผ่านไปสิบกว่าปีแล้วก็ตาม!
ที่จริงแล้วเขาสามารถเลือกได้ทันทีแล้วแต่งเข้ามา อย่างมากก็เพียงเลี้ยงคนว่างอยู่ในบ้านไม่กี่คน เขาไม่แตะพวกนาง เลี้ยงพวกนางอย่างดีอยู่ในบ้าน และยังคงหวานซึ้งกับเฉินยาง ก็ไม่ได้มีผลแต่อย่างใด เพียงแต่เฉินยางจะคิดอย่างไรเขาไม่รู้ นางไม่มีเล่ห์กลนัก ตั้งแต่ต้นก็ไม่เคยแสดงอาการหึงหวงกับเขา เขาไม่แน่ใจว่า ตกลงตัวเองมีความสำคัญเพียงใดในใจของนาง
พูดตามตรงก็คือกลัวนางโกรธ ไม่สนว่าแสร้งทำละครหรือเพื่อตบตาคนอื่น อย่างไรเสียก็เป็นการแต่งหญิงเข้าบ้าน นางเป็นถึงภรรยาหลวง เป็นนายหญิงใหญ่ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องบอกนางถึงจะได้
เขาเปลี่ยนจากท่าทางป่วยหนักก่อนหน้านี้ ยืนขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เดินวนไปมาอยู่ในห้องหลายรอบ คิดอยู่ว่าอีกเดี๋ยวจะเอ่ยปากอย่างไร
เฉาเต๋อหลุนเห็นท่าทางของเขานั้น ยังคิดว่าเขากังวลเรื่องจุดประสงค์ของฮ่องเต้ จึงโค้งตัวก้าวขึ้นไปก้าวหนึ่งพูดว่า “ท่านอ๋อง บ่าวจะไปสืบแม่นางเหล่านี้ รอให้สืบได้แล้ว กลับมาบอกท่าน หากมาด้วยราชโองการของฮ่องเต้จริง ราชโองการไม่อาจขัด พวกเราก็จะระวังมากขึ้น ป้องกันให้ดีเป็นพอ”
เฝิงเยี่ยไป๋สะบัดมือพูดว่า “ไม่จำเป็น จุดประสงค์ของฮ่องเต้ไม่ต้องเดาก็รู้” เขามองรายชื่อบนราชโองการอีกครั้งแล้วพึมพำว่า “น่าอวี้ เจี่ยงน่าอวี้รึ ถึงกับมีนางอยู่ด้วย”
น่าอวี้เป็นแม่นางที่ไม่เลวนัก ตรงกับความชอบของเขา ฉลาดแต่ไม่เจ้าเล่ห์ มีมารยาท ถามสิ่งที่ควรถาม สิ่งที่ไม่ควรถามก็รู้จักหุบปาก เป็นแม่นางดีที่รู้เรื่องนัก หากจะบอกว่าเบาใจละก็ นางเป็นตัวเลือกอันดับหนึ่ง ภาพลักษณ์ของนางในหัวของเขาไม่เลวมาตลอด เพียงแต่แม่นางเช่นนี้ หากถูกฮ่องเต้ใช้ประโยชน์มาจัดการเขา ก็เป็นปัญหาอยู่ไม่น้อย
เฉาเต๋อหลุนอยากจะออกความคิดให้เฝิงเยี่ยไป๋ เพียงแต่ความคิดของเฝิงเยี่ยไป๋ลึกซึ้งนัก ความคิดของตัวเองช่วยเขาไม่ได้ จึงได้แต่ยืนนิ่งรออยู่ข้างๆ
เมื่อเรื่องที่ฮ่องเต้พระราชทานงานสมรสให้เฝิงเยี่ยไป๋นั้นลอยเข้าหูซั่งเหมยกับซั่งเซียง ปากที่เก็บอะไรไม่อยู่นั้นต้องรักษาความลับไม่ได้แน่ๆ กลับไปก็เล่าให้เฉินยางฟังเสียแล้ว ตอนที่เฉินยางลูบแมวอยู่นั้นไม่ทันระวังออกแรงมากไป แมวถูกลูบจนเจ็บ ก็ร้องเมี้ยวแล้วข่วนนางไปสองแผล
ซั่งเหมยพูดว่า “ผู้ดูแลใหญ่ที่อยู่ข้างพระวรกายฮ่องเต้หลี่เต๋อจิ่งมามอบราชโองการ บ่าวแอบได้ยินอยู่นอกประตู บอกว่าจะพระราชทานงานสมรสให้ท่านอ๋อง มีลูกสาวเจ้ากรมทหาร น้องสาวของท่านแม่ทัพ หลานสาวของเจ้ากรมศาลต้าหลี่ซื่อ รวมๆ แล้วมีห้าหกคน ล้วนจะแต่งเข้ามาในจวน”
ซั่งเซียงทายาให้เฉินยางไปพลางแล้วแก้ไปพลางว่า “ไม่ได้บอกว่าทั้งหมด บอกว่าเลือกคนที่ถูกใจแต่งเข้ามาก็ได้แล้ว… บอกว่าจะได้เป็นเพื่อนกับท่านพอดี!”
ซั่งเหมยบุ้ยปากพูดว่า “ลูกหลานทั้งหลายนี้ล้วนมีหน้าตาสวยงาม เลือกคนที่ถูกใจ จะมีไม่ถูกใจเสียที่ใด คงจะแต่งเข้ามาทั้งหมด ถึงยามนั้น ในจวนจะต้องคึกคักแน่ๆ”
ในใจเฉินยางกระตุก บอกไม่ถูกว่ารู้สึกไม่ดีอย่างไร ก็เพียงแต่รู้สึกไม่ดี ผู้ชายนั้น มีภรรยาสามคนสี่คนเป็นเรื่องปกติ เฝิงเยี่ยไป๋ก็เช่นกัน หากเขาไม่มีภรรยาสามคนสี่คน คนอื่นถึงจะรู้สึกผิดปกติกระมัง!