ตอนที่ 321 เจ้าเลือกให้ข้า เลือกคนใดก็แต่งคนนั้น
เฉินยางเก็บความรู้สึกเจ็บ ในใจไม่รู้เกิดอะไรขึ้นเริ่มปั่นป่วนขึ้นมา เพียงแต่ไม่แสดงออกที่สีหน้า ฮ่องเต้ก็มีสามตำหนักหกหมู่เรือนเจ็ดสิบสองสนมไม่ใช่หรือ ฮองเฮาเป็นถึงภรรยาหลวง ก็ให้ฮ่องเต้สมรสใหม่อยู่ทุกปีไม่ใช่หรือ ฮองเฮาเป็นมารดาใต้ฟ้าตัวอย่างของประชาชน เฉินยางแม้จะรู้สึกไม่ดี เพียงแต่นี่เป็นงานสมรสที่ฮ่องเต้พระราชทานให้เขา เขาก็ไม่อาจขัดราชโองการได้กระมัง เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว นางก็จะให้เขาลำบากใจไม่ได้
นางเหมือนดั่งมีก้างติดคอ สงบอารมณ์อยู่นานถึงได้พูดออกมาว่า “พวกเจ้าไปแอบฟัง ม่กลัวท่านพี่รู้แล้วถลกหนังพวกเจ้าหรือ”
ซั่งเหมยซั่งเซียงสบตากันแล้วพูดว่า “พวกบ่าวไม่ใช่ว่าเป็นห่วงท่านหรือ ท่านคิดดู รอให้เหล่านางยั่วสวาทพวกนั้นเข้ามาในจวนท่านอ๋อง ท่านอ๋องคงถูกพวกนางสูบวิญญาณไป ถึงยามนั้น ท่านก็จะไม่ได้รับความรักจากท่านอ๋องแล้ว หากท่านอ๋องไม่มาหาท่านจะทำอย่างไร ของดีๆ เก็บไว้ให้เหล่านางยั่วสวาทพวกนั้น ปล่อยให้พวกนางขี่อยู่บนศีรษะของท่าน น้อยใจเพียงใดก็ไม่มีที่ระบาย!”
เฉินยางยังไม่เลอะเลือนถึงขั้นฟังพวกนางพูดแล้วจะพาลเกลียดคนที่นางยังไม่เคยพบหน้า ฮ่องเต้พระราชทานงานสมรส ไม่ว่าใครก็ทำอะไรไม่ได้ อีกอย่าง พวกนางแต่งกับเฝิงเยี่ยไป๋ ไม่ได้แต่งกับนางเสียหน่อย ขอเพียงต่อหน้าดีกันก็พอ หลังจากนี้หากอยู่ด้วยกันได้ก็อยู่ อยู่ด้วยกันไม่ได้ก็ไม่ต้องเจอเสีย ต่อให้เฝิงเยี่ยไป๋เห็นแก่ท่านพ่อของเขาที่ตายจากไป วันหลังเบื่อนางแล้ว ก็คงไม่ถึงกับไม่สนใจนางกระมัง
พอคิดได้เช่นนี้ก็รู้สึกเศร้านัก จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งถึงหลายคนมาแบ่งความรักของเฝิงเยี่ยไป๋ที่มีต่อนาง จะบอกว่าไม่รู้สึกแย่ก็คงเป็นเรื่องโกหก ไม่เสียดายเป็นเรื่องปลอม ไม่โกรธก็เป็นเรื่องโกหก เพียงแต่นางจะทำอย่างไรได้ นิสัยไม่แย่งกับใครเป็นธรรมชาติ เป็นของของนาง ใครจะแย่งกับนางนางไม่ยอม ไม่ใช่ของของนาง แย่งมาแล้วก็ไร้ประโยชน์ ไม่ช้าก็เร็วต้องจากไปอยู่ดี
นิสัยของนางก็เป็นเช่นนี้ ทำเอาเฝิงเยี่ยไป๋โกรธจนหัวใจสั่นเทาไปด้วย ที่พูดเช่นนี้ คือนางไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อยหรือ
“เจ้าดูเองแล้วกัน” เฝิงเยี่ยไป๋โยนราชโองการตรงหน้านาง “เจ้าเลือกให้ข้า เลือกคนใดก็แต่งคนนั้น”
เขาแต่งภรรยาเองยังต้องให้นางเลือก เฉินยางรู้สึกเศร้าขึ้นมา ภาพตรงหน้ามีน้ำขึ้นมาทำให้สายตามัวสลัว นางฝืนข่มความน้อยใจเอาไว้ แล้วเริ่มเลือกจากในราชโองการจริงๆ จังๆ ขึ้นมา
“หลานสาวของเจ้ากรมศาลต้าหลี่ซื่อฉลาดใช่หรือไม่ แต่งนางเข้ามา ก็ไม่ต้องกังวลว่าในจวนจะมีคนที่มือเท้าไม่สะอาดแล้ว”
“น้องสาวของท่านแม่ทัพเกรียงไกร เช่นนั้นแล้วก็น่าจะเก่งวิทยายุทธ์กระมัง หากมีอันตรายอะไรนางก็ปกป้องเจ้าได้”
“ลูกสาวของปราชญ์มหาสำนัก ความรู้ก็ต้องมีมาก ยามที่ไม่มีสิ่งใดจะทำก็สามารถเล่นหมากแต่งกลอนเป็นเพื่อนท่านได้ ก็ไม่เลว”
“ของเจ้ากรมทหารนี้… คนนี้น่าจะเก่งกระมัง! เพียงแต่ไม่เป็นไร คนเก่งสามารถดูแลจวนได้”
“ยังมี… น่าอวี้ คนนี้ดีๆ น่าอวี้ท่านเองก็เคยเจอ ทั้งสวยและมีมารยาท แถมยังเป็นผู้รอบรู้ นิสัยอ่อนโยนดี อืม… ก็ไม่มีอะไรไม่ดีเลย ข้าก็ชอบนาง น่าอวี้ต้องแต่ง”
“ส่วนคนอื่นๆ …” นางเลือกจนตาลาย ขมวดคิ้วชี้ไปชี้มาบนชื่อทั้งหลาย สุดท้ายถึงกับคิดไม่ออกว่าจะตัดใครออกได้ เหมือนว่านอกจากนางแล้ว ผู้หญิงเหล่านี้ล้วนเหมาะสมกับเฝิงเยี่ยไป๋ทั้งนั้น!
สุดท้ายนางวงบนราชโองการอย่างใจกว้าง “ไม่เช่นนั้นก็แต่งพวกนางเข้ามาเสียให้หมดเถิด แต่งเข้ามาดี อย่างไรเสียข้าก็ไม่เห็นว่ามีใครไม่เหมาะสม”
เฝิงเยี่ยไป๋กัดฟันพูดว่า “มากเกินไปแล้ว แต่งเข้ามาหมดวุ่นวายเกินไป ทนไม่ไหว”
“เช่นนั้นก็…” นางวงใหม่อีกครั้ง “แต่งสามคนนี้แล้วกัน!”
——
ตอนที่ 322 ปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นแย่งผู้ชายของเจ้า
เฝิงเยี่ยไป๋มองตามนิ้วที่นางชี้ คนที่หนึ่งเป็นน่าอวี้ คนที่สองเป็นลูกสาวปราชญ์มหาสำนัก คนสุดท้ายเป็นหลานสาวเจ้ากรมศาลต้าหลี่ซื่อ
หลังจากเลือกเสร็จนางยังบ่นอีก “เป็นท่านที่แต่งภรรยาไม่ใช่ข้าแต่งเสียหน่อย ท่านก็เลือกเองเสียบ้าง หากที่ข้าเลือกท่านไม่ชอบล่ะ”
ครั้งก่อนที่นางตั้งใจทำเรื่องหนึ่งนั้น คือตอนที่นางเพิ่งแต่งเข้ามา เพื่อขอขนมแล้วพยายามเอาใจเขาแลกจูบ และครั้งนี้ นางทำเช่นนี้ กลับเพื่อจะผลักใสเขา
รอให้นางเลือกเสร็จ เฝิงเยี่ยไป๋ถามนางว่า “เช่นนั้นแล้วเจ้าเล่า เจ้าจะทำอย่างไร ผู้ชายล้วนรักใหม่ลืมเก่า ข้าแต่งพวกนางเข้ามา พวกนางก็จะแย่งความรักที่ควรจะเป็นของเจ้าไป ของกินของใช้ ยังมีเงินทอง ล้วนต้องแบ่งออกไป เจ้ายอมเห็นเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นหรือ”
ไม่ยอม! ไม่ยอม! ไม่ยอม! นางร้องตะโกนอยู่ในใจ มีความรู้สึกเจ็บที่บอกไม่ถูกนักกำลังก่อตัวจากแขนขาไปที่หัวใจ
เจ็บจริงๆ เลย! นางสูดจมูก กลั้นน้ำตาที่อยู่ตรงขอบตาเอาไว้ แถมยังต้องแสร้งทำเป็นใจกว้าง “ท่านแต่งพวกนางแล้ว สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นสิ่งที่พวกนางควรจะได้ ข้ารู้สึก…ข้ารู้สึกว่าข้าน่าจะอยู่กับพวกนางได้ดี”
เขาอ้าปากด้วยความรู้สึกเศร้านัก “เว่ยเฉินยาง เจ้าไม่สนใจข้าขนาดนี้เลยหรือ เจ้าใจกว้างถึงขนาดปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นแย่งผู้ชายของเจ้าได้อย่างง่ายดายเช่นนี้หรือ เจ้าไม่รักข้าเลยใช่หรือไม่”
นางส่ายหน้า “ไม่ใช่” เพียงแต่ประโยคหลังเต็มๆ ที่ว่า ‘ข้าสนใจท่าน ข้าไม่ได้ใจกว้างเช่นนั้น ข้าไม่ใช่ว่าไม่รักท่าน’ อย่างไรเสียก็พูดไม่ออก
เป็นเขาที่ยอมรับเอง ผู้ชายล้วนรักใหม่ลืมเก่า หากนางพูดประโยคที่เหลือนั้นออกมา เขากลับเบื่อนางอย่างรวดเร็ว เช่นนั้นเว่ยเฉินยางในวันนี้ก็จะกลายเป็นตัวตลกเสียแล้ว
นางนอกจากพูดว่าไม่ใช่ ก็ไม่พูดอะไรอีกเลย
ความดีใจของเฝิงเยี่ยไป๋ที่เกิดขึ้นไม่ทันไรก็หายไปในทันที เพียงเท่านี้หรือ เพียงแค่ประโยคเดียวว่า ‘ไม่ใช่’ ก็ตอบกลับเขาแล้วหรือ นางรักท่านพ่อของนางได้ เพื่ออิ๋งโจวแล้วมาเอาใจเขาได้ เกิดความสงสารกับเหลียงอู๋เย่ว์ที่เจอเพียงไม่กี่ครั้งเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเว่ยหมิ่น เพียงแต่ไฉนถึงไม่ยอมแบ่งความรักส่วนหนึ่งมาให้เขาบ้าง
ขอเพียงนางพูดประโยคเดียวว่า “ข้าไม่อยากให้ท่านแต่งคนอื่นเข้ามาอีก” เพียงคำพูดง่ายๆ นี้ ราชโองการนี้ เขาสามารถที่จะหาข้ออ้างปฏิเสธได้ แล้วสาบานกับนางว่า ‘ชาตินี้จะไม่แต่งใครอีก’ ความยากลำบากใดๆ ล้วนให้เขาจัดการ เขาเพียงอยากให้นางรักเขาดีๆ
ความรักนั้นช่างทรมานเป็นที่สุด เจ้าไม่เคยจะเดาได้เลยว่าอีกคนหนึ่งในใจคิดอย่างไร ฉะนั้นจึงไม่กล้าแสดงความเอาใจเสียก่อน ทั้งๆ ที่ความรักในใจแทบจะแหลกละเอียดแล้ว เพียงแต่ปากก็ต้องยั้งเอาไว้ ถึงขั้นใจดำ รักยิ่งลึกก็ยิ่งกลัว นักยิ่งนานก็ยิ่งไม่กล้าพูดออกมาง่ายๆ
สุดท้ายเขาก็ได้เพียงกัดฟันพูดว่า “ได้ ในเมื่อเป็นเจ้าที่เลือกให้ข้า เช่นนั้นข้าก็จะฟังเจ้า แต่งพวกนางเข้ามาให้หมด”
คืนนั้นเฉาเต๋อหลวนก็กลับวังรายงานแล้ว ฮ่องเต้ตรัสถามว่าเลือกใคร พั่งไห่ทูลว่า “สามคน คนหนึ่งเป็นหลานสาวเจ้าอาวาสวัดต้าหลี่ คนหนึ่งเป็นลูกสาวปราชญ์มหาสำนัก ยังมีอีกก็คือน่าอวี้ ดูจากเช่นนี้แล้วน่าอวี้ก็ใช่ว่าจะไร้ประโยชน์เสีย อย่างน้อยก่อนหน้านี้ที่ปูทางมานาน เฝิงเยี่ยไป๋ปฏิบัติกับนางคงจะไม่เหมือนกันกระมังพ่ะย่ะค่ะ”
ฮ่องเต้ส่งเสียง ‘อุบ’ เบาๆ “พรุ่งนี้เรียกสามคนนี้เข้าวังให้ไทเฮาดู จะแสดงละครต้องแสดงให้ครบชุด อย่าให้เฝิงเยี่ยไป๋ดูพิรุธออก ฝั่งน่าอวี้นั้นได้ว่าอย่างไรบ้าง”
พั่งไห่ทูลว่า “แม่นางนี้ใจเ**้ยมใช้ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ ลูกชายคนโตของเจี่ยงเหว่ยก็เป็นนางที่ยืมดาบฆ่าคน เจี่ยงเหว่ยวุ่นวายจะฆ่านางเสียให้ได้ถูกบ่าวห้ามเอาไว้ บ่าวคิดว่าทั้งสองคนนี้ไม่ช้าก็เร็วต้องตายกันไปเสียข้างพ่ะย่ะค่ะ”