นึกถึงผู้ชายพวกนั้น ส้มเปรี้ยวก็กำโทรศัพท์แน่น กัดฟันกรอดถามขึ้น “คนพวกนั้นที่รังแกฉัน นายไปตามหามา ฉันอยากให้นายส่งพวกมันมาให้ฉัน!”
เธออยากฆ่าผู้ชายพวกนั้นด้วยตัวเอง!
การันต์เอนหลังพิงเก้าอี้ “ฉันทำไม่ได้ หลังจากเรื่องเธออยู่ในข่าว ผู้ชายพวกนั้นเห็นว่าเธอไม่ใช่มายมิ้นท์ก็หนีไปหมดแล้ว พวกมันอาจจะกลัวว่าเราจะตามคิดบัญชีพวกมัน”
“ว่าไงนะ? หนีไปแล้ว?” เสียงส้มเปรี้ยวแหลมขึ้นมา
การันต์ควงมีดอย่างเกียจคร้าน “ใช่แล้ว ตอนนี้ฉันก็ตามหาพวกมันอยู่ แต่สองวันแล้ว ไม่มีข่าวคราวสักนิด”
“ให้ตายเถอะ หนีไปแล้วจริงๆ!” ส้มเปรี้ยวโกรธจนตื่นตระหนก
หนีไปแล้วเธอจะหาตัวผู้ชายพวกนั้นมาคิดบัญชีได้อย่างไร?
แค่คิดว่ามายมิ้นท์ยังอยู่ ในใจเธอก็สบายใจขึ้นทันที
ในเมื่อผู้ชายพวกนั้นไม่อยู่ งั้นเธอก็จะฆ่ามายมิ้นท์ก่อน!
“การันต์ ฉันอยากให้นายตามหาผู้ชายพวกนั้นต่อ พอมีข่าวให้รีบแจ้งฉันทันที” ส้มเปรี้ยวสั่งด้วยความโกรธจัด
การันต์ดันแว่นตา “โอเค”
จบบทสนทนาทางโทรศัพท์ ส้มเปรี้ยววางโทรศัพท์ลง แล้วกดเปิดเว็บไซต์โซเชียลหลักต่างๆ เพื่อตรวจสอบข่าวที่เกี่ยวกับเธอในอินเทอร์เน็ต
เห็นการเยาะเย้ยและการวิจารณ์แย่ๆ เกี่ยวกับเธอในอินเทอร์เน็ตเมื่อสองวันก่อน เธอก็อยากเอาคนพวกนั้นมาฆ่าทิ้งให้หมด
แต่เมื่อเห็นการแสดงความเห็นช่วงสองวันนี้ สีหน้าเธอก็ดีขึ้นมาบ้าง
เพราะการแสดงความเห็นเหล่านี้ โดยทั่วไปแล้วจะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเธอ และเชื่อว่าเธอคือเหยื่อผู้บริสุทธิ์
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้างั้นเธอก็จะทำตัวเป็นเหยื่ออย่างแท้จริง!
ขณะที่คิด ส้มเปรี้ยวก็หรี่ตา จากนั้นก็โทรเบอร์หนึ่งออกไป “ฮัลโหล ใช่สแลคเวฟมีเดียไหม? ฉันส้มเปรี้ยวนะ……”
อีกด้านหนึ่ง มายมิ้นท์ถูกทามทอยเรียกออกไป ทั้งคู่มาถึงร้านกาแฟสงบๆ ร้านหนึ่ง
มายมิ้นท์หาว ก่อนจะมองชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยความไม่พอใจ “ทามทอย คุณป่วยเหรอ เรียกฉันออกมาดึกดื่นป่านนี้ ฉันกำลังจะพักผ่อน”
ทามทอยหัวเราะฮ่าๆ สองที “ขอโทษๆ ฉันผิดเอง แต่ที่ฉันเรียกคุณออกมา เพราะมีเรื่องสำคัญ!”
“เรื่องอะไร?” มายมิ้นท์คนนม แล้วยกขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก
ทามทอยเก็บใบหน้าที่เอ้อระเหยลอยชาย กลายเป็นจริงจังขึ้นมา “ฉันให้ชวนชมตัวปลอมปรากฏตัวต่อหน้าเยี่ยมบุญคู่สามีภรรยาแล้ว”
ได้ยินคำพูดนี้ มายมิ้นท์ก็ชะงักการดื่มนมทันที
เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว วางนมลงแล้วถามขึ้น “งั้นตอนนี้สถานการณ์เป็นไงบ้าง?”
“ราบรื่นมาก เยี่ยมบุญคู่สามีภรรยาเฝ้าส้มเปรี้ยวที่โรงพยาบาล ฉันให้ชวนชมตัวปลอมไปโรงพยาบาลหาเยี่ยมบุญคู่สามีภรรยาโดยตรง ตามที่สายลับฉันที่อยู่โรงพยาบาลบอก คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ยอมรับชวนชมตัวปลอมเป็นชวนชมตัวจริงอย่างหนักแน่นแล้ว แต่เยี่ยมบุญยังมีสติอยู่บ้าง ถึงจะตื่นเต้น แต่ก็ยังยืนกรานที่จะตรวจดีเอ็นเอ” ทามทอยดื่มกาแฟหนึ่งอึกก่อนตอบ
“ดูเหมือนเยี่ยมบุญคู่สามีภรรยาจะรักชวนชมลูกสาวคนโตคนนี้จริงๆ เลยนะ” มายมิ้นท์เล่นหลอดขณะพูดขึ้น
ไม่อย่างนั้นทำไมคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ถึงได้รีบร้อนยอมรับลูกสาวขนาดนี้กันล่ะ
แม้แต่เยี่ยมบุญก็ตื่นเต้นมาก
นึกถึงตรงนี้ ในใจมายมิ้นท์ก็รู้สึกละเอียดอ่อนบอกไม่ถูก แต่พูดไม่ได้ว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร
แต่ไม่คิดอะไรมาก ไม่นานเธอก็กดความรู้สึกประหลาดนั้นลงไป
ทามทอยยักไหล่ตอบกลับ “พวกเขารักอยู่แล้ว ยังไงชวนชมก็เป็นลูกสาวแท้ๆ เพียงคนเดียวของเขา ส้มเปรี้ยวเป็นแค่ลูกที่เก็บมาเลี้ยงเพื่อปลอบใจคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์”
“ปลอบใจ?” มายมิ้นท์สงสัยนิดหน่อย “หมายความว่าไง?”
“ฉันก็เพิ่งสืบเจอเมื่อไม่กี่วันก่อน ยี่สิบกว่าปีก่อน หลังจากคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เห็นชวนชมจมน้ำตายกับตา เลยเกิดปัญหาทางจิต เห็นเด็กทารกที่อายุพอๆ กับชวนชม ก็คิดว่าเป็นชวนชม จากนั้นก็เข้าไปแย่งมา ไม่ก็ถือหมอนเหมือนกล่อมชวนชมทั้งวัน” ทามทอยพูด
มายมิ้นท์เบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ “มีเรื่องแบบนี้ด้วย?”
“ใช่แล้ว” ทามทอยพยักหน้า
มายมิ้นท์รู้สึกปลง “แต่ตอนนี้มองไม่ออกเลยว่าคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์มีอาการป่วยทางจิตมาก่อน”
“หายนานแล้ว ยี่สิบกว่าปีก่อน เพื่อปลอบใจคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ เยี่ยมบุญไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อหาตัวแทนชวนชมโดยเฉพาะ ก็คือส้มเปรี้ยวในตอนนี้ เพื่อให้ส้มเปรี้ยวดูเหมือนชวนชมยิ่งขึ้น เยี่ยมบุญทำแผลเป็นบางอย่างที่ชวนชมมีไว้บนเตียงส้มเปรี้ยวด้วย เช่นพวกปาน” ทามทอยดื่มกาแฟขณะพูดขึ้น
มายมิ้นท์พยักหน้า “เป็นแบบนี้นี่เอง เยี่ยมบุญรักคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์จริงๆ”
“พวกเขาเป็นคู่รักวัยเด็กที่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก แน่นอนว่าเรื่องความรักไม่มีที่ติ สิ่งสำคัญที่สุดคือ นอกจากคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ก็ไม่มีผู้หญิงคนอื่นอยากแต่งงานกับเยี่ยมบุญอีกแล้ว” ทามทอยยิ้มอย่างสะใจ
มายมิ้นท์สนใจขึ้นมา “ฮะ? เยี่ยมบุญคงไม่ได้ป่วยอะไรใช่ไหม?”
“บิงโก!” ทามทอยนิ้ว “มายมิ้นท์ของฉันฉลาดจัง”
มายมิ้นท์กลอกตาอย่างอดไม่ได้ “ไปๆๆ มายมิ้นท์ของคุณอะไร จริงจังหน่อย!”
ทามทอยหัวเราะฮ่าๆ สองที “ได้ๆๆ ฉันจะจริงจังหน่อย”
ขณะที่พูด เขากระแอมไอสองที หลังจากเคลียร์ลำคอแล้ว ก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เยี่ยมบุญเขาเป็นโรคอสุจิเคลื่อนไหวไม่ดี ฉันใช้ความพยายามอย่างหนักกว่าจะสืบเจอ ดังนั้นที่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์สามารถมีชวนชมให้เขาได้ ก็เป็นปาฏิหาริย์ที่ยิ่งใหญ่แล้ว และชวนชมก็เป็นลูกคนเดียวในชีวิตเขา เมื่อชวนชมเกิด เขาก็เลยดีใจไปสั่งทำสร้อยคอมาโดยเฉพาะ”
ได้ยินถึงตรงนี้ มายมิ้นท์ก็เชิดหน้าขึ้นมาอย่างเข้าใจทันที “มิน่าเยี่ยมบุญถึงได้ให้ความสำคัญกับเอสซีกรุ๊ปขนาดนั้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าส้มเปรี้ยวไม่ได้เก่งเรื่องธุรกิจ ก็ไม่เคยคิดจะมีลูกอีกคน ที่แท้ก็เป็นแบบนี้”
“น่าเหลือเชื่อมากใช่ไหม?” ทามทอยยิ้มพูดขึ้น
มายมิ้นท์ตอบอืม “มากเลยล่ะ แต่เรื่องพวกนี้ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือการตรวจดีเอ็นเอที่คุณเตรียมไว้ เชื่อถือได้ใช่ไหม?”
“ไม่ต้องห่วง ฉันเตรียมการพิเศษเลย ไม่ว่าใครจะเอาเส้นผมชวนชมตัวปลอมกับเยี่ยมบุญคู่สามีภรรยานี้ไปตรวจ ผลก็จะแสดงว่าพวกเขาคือพ่อแม่ลูกกัน แน่นอนว่าใช้ได้แค่สถาบันตรวจในเมืองเดอะซีเท่านั้น นอกเมืองเดอะซีไม่ได้” ทามทอยแบมือตอบกลับ
อย่างไรแล้วอำนาจของตระกูลชุติเกษมอยู่แค่ในเมืองเดอะซีเท่านั้น
และตระกูลชุติเกษมไม่สามารถเข้าไปยุ่งกิจการเมืองอื่นได้ ไม่อย่างนั้นจะโดนรัฐบาลกลางสอบสวนเหมือนตระกูลเสนาประกร
“งั้นก็ดี” เห็นทามทอยรับประกันแบบนี้ มายมิ้นท์ก็ถอนหายใจเบาๆ ถือว่าวางใจได้
สำหรับการไปตรวจที่เมืองอื่น
เธอคิดว่าคนปกติคงไม่ไปทำไกลขนาดนั้นหรอก
ทั้งสองคนอยู่ในร้านกาแฟเกือบสองชั่วโมงก่อนจะออกไป
ทามทอยไปส่งมายมิ้นท์ที่ใต้ตึกคอนโดพราวฟ้า “ไมโลบอกอยากมาเล่นกับคุณ คราวหน้าฉันจะพาไมโลมาหาคุณ”
มายมิ้นท์ยิ้มพยักหน้า “ได้สิ ฉันก็คิดถึงไมโลมากเหมือนกัน”
ดวงตาทามทอยเกิดประกายแสงเล็กน้อย “งั้นก็ตกลงตามนี้!”
ดีจัง คราวหน้ามีข้ออ้างมาหาเธอแล้ว
“อืม” มายมิ้นท์พยักหน้า
“ดึกแล้ว คุณรีบเข้าไปเถอะ ฉันก็ไปแล้ว ไว้เจอกัน!” ทามทอยโบกมือ เลื่อนกระจกรถขึ้นแล้วจากไป
มายมิ้นท์ยืนส่งเขาอยู่ที่เดิม จนกระทั่งรถเขาหายไปแล้ว ถึงจะหันหลังเข้าตึก
ขณะที่เธอกำลังหันหลัง ด้านหลังก็มีเสียงผู้ชายคุ้นเคยดังขึ้นฉันพลัน “มายมิ้นท์”
มายมิ้นท์หยุด มองไปตามเสียง
เห็นแค่รถเก๋งธรรมดาคันหนึ่งเปิดประตูรถ จากสถานที่ที่ห่างกับตัวเองประมาณสิบเมตร เปปเปอร์ออกมาจากด้านใน ก้าวเท้ายาวเดินมาหาเธอ
มายมิ้นท์ขมวดคิ้วโดยจิตใต้สำนึก
ไอ้หมอนี่ ไม่คิดว่าเขาจะขับรถธรรมดาแบบนี้
มิน่าเมื่อครู่นี้เธอไม่เห็นเขา
“คุณกับทามทอย เมื่อกี้ไปไหนกันมา?” เปปเปอร์หยุดตรงหน้ามายมิ้นท์ มองเธอ แล้วถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ