กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 697
ทุกคนหันไปมองออกไปนอกประตูทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ ในเวลานี้ พวกเขาเห็นอัลเบิร์ตเดินเข้าไปในห้องกับผู้จัดการ
เชสเตอร์รู้ดีว่าใครคืออัลเบิร์ต เมื่อเขาเห็นว่าอัลเบิร์ตอยู่ที่นี่ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วก่อนจะกล่าวด้วยความเคารพว่า “ดอน อัลเบิร์ต ทำไมคุณถึงมาที่นี่เป็นการส่วนตัวครับ?”
จู่ ๆ อัลเบิร์ตก็ชำเลืองมองเขาด้วยสีหน้าเย็นชาขณะพูดว่า “แกเป็นคนที่เรียกคุณวิลสันว่าเป็นคนโง่ที่น่าสงสารก่อนหน้านี้ใช่ไหม?”
เชสเตอร์ตกตะลึงในเวลานี้ เกิดอะไรขึ้น? อัลเบิร์ตรู้จักจาค็อบเหรอ?
ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขารีบอธิบาย “ดอน อัลเบิร์ต นี่อาจเป็นเพียงความเข้าใจผิดครับ ทั้งจาค็อบและผมเป็นสมาชิกของสมาคมการเขียนพู่กันและจิตรกรรมและเราต่างก็มีความสัมพันธ์ที่ดีสนิทซึ่งกันและกัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะเยาะเย้ยและล้อเลียนกันเป็นครั้งคราวครับ”
อัลเบิร์ตขมวดคิ้วก่อนจะมองจาค็อบและกล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณวิลสัน ผมไม่คิดว่าคุณจะมาเยี่ยมชมเฮเว่นสปริงส์เป็นการส่วนตัวในวันนี้ โปรดยกโทษให้ผมสำหรับการต้อนรับที่ไม่ดีของผมด้วยครับ!”
ทุกคนประหลาดใจมากที่ได้เห็นฉากนี้!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเชสเตอร์ ในเวลานี้เขารู้สึกกลัวมากจนเหงื่อออก เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง!
ดอน อัลเบิร์ต หัวหน้าแก๊งมาเฟียในโลกใต้ดินที่มีชื่อเสียงและเป็นที่รู้จักมากในโอลรัส ฮิลล์ ที่จริงแล้วให้ความเคารพและสุภาพต่อจาค็อบ ผู้โง่เขลาผู้น่าสมเพชคนนี้อย่างนั้นหรือ?
มันไม่ตลกไปหน่อยเหรอ?
อันที่จริง เชสเตอร์ไม่ใช่คนเดียวที่ประหลาดใจมากในเวลานี้ แม้แต่คุณเบย์และกรรมการคนอื่น ๆ ก็พูดไม่ออก
ในเวลานี้ จาค็อบอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณรู้จักผมด้วยเหรอ?”
อัลเบิร์ตมีสีหน้าที่อ่อนน้อมถ่อมตนมากในขณะที่เขาอธิบายว่า “ผมโชคดีที่ได้พบคุณ ตอนที่คุณเวดสั่งให้ผมกำจัดแอรอนและเจคลูกเขยของเขาที่กลอเรียสคลับ”
จาค็อบถามอีกครั้งว่า “ที่คุณพูดว่า คุณเวด คุณหมายถึงชาร์ลีลูกเขยของผมหรือเปล่า?”
อัลเบิร์ตตอบอย่างเคร่งขรึม “ใช่ครับ! ผมกำลังพูดถึง คุณชาร์ลี เวด!”
จาค็อบรู้ตัวทันที!
ตอนแรกเขาแปลกใจมากที่คนในสถานะของอัลเบิร์ตจะให้ความเคารพและสุภาพต่อคนธรรมดาที่ไม่มีเงินหรืออำนาจอย่างเขา ในที่สุด จาค็อบก็เข้าใจว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะชาร์ลี ลูกเขยของเขา
แม้ว่าลูกเขยของเขาจะเป็นนักต้มตุ๋นตัวยง แต่อย่างน้อยเขาก็ได้รับผลประโยชน์มากมายในฐานะนักต้มตุ๋น อย่างน้อยที่สุด ในฐานะพ่อตาของเขา เขาสามารถเพลิดเพลินกับผลประโยชน์เหล่านี้ก่อนที่ตัวตนที่แท้จริงของลูกเขยของเขาจะถูกเปิดเผย
ในเวลานี้ อัลเบิร์ตชี้นิ้วไปที่เชสเตอร์ก่อนจะถามจาค็อบว่า “คุณวิลสัน ผมได้ยินมาว่าคนนี้ดูถูกและเยาะเย้ยคุณก่อนหน้านี้ อยากให้ผมสอนบทเรียนให้เขาไหม?”
ใบหน้าของเชสเตอร์ซีดเผือดด้วยความตกใจและเขารีบพูดว่า “จาค็อบ น้องจาค็อบ เราทุกคนเป็นสมาชิกสมาคมเขียนพู่กันและจิตรกรรม ในเมื่อพวกเราเป็นพี่น้องที่สนิทสนมกันขนาดนี้ ทำไมคุณไม่ลองพูดดี ๆ ให้ฉันหน่อยล่ะ?”
“ทำไมผมต้องพูดดี ๆ คุณบอกว่าผมเป็นแค่คนโง่ที่ไร้ประโยชน์และน่าสงสารที่ควรเสิร์ฟชาให้คุณ แล้วทำไมผมต้องพูดแทนคุณด้วย?”
เชสเตอร์ร้องออกมาดัง ๆ ขณะที่เขาพูดว่า “โอ้ น้องชายที่รักของฉัน อย่าคิดมากกับฉันเลย! ฉันเพียงแค่ล้อเล่นและหยอกเล่นกับคุณเท่านั้นเอง!”
จาค็อบหัวเราะคิกคักขณะพูดว่า “โอ้ ได้โปรดเถอะ คนโง่ที่น่าสงสารอย่างผมคงไม่กล้ามองว่าคุณเป็นพี่ชายที่รักของผมหรอก ผมคิดว่ามันคงดีกว่าสำหรับเรา ที่จะแบ่งแยกความสัมพันธ์กันชัด ๆ ไปเลยในตอนนี้!”
เชสเตอร์รู้ว่าจาค็อบยังโกรธและเกลียดชังเขา เขาเสียใจกับการกระทำของเขาจริง ๆ ถ้าเขารู้ว่าอัลเบิร์ตจะเคารพจาค็อบมากขนาดนี้ เขาจะไม่มีวันกล้าทำแบบนั้นและปฏิบัติต่อเขาอย่างรุนแรง
อัลเบิร์ตจ้องไปที่เชสเตอร์ก่อนจะพูดอย่างเย็นชาว่า “แกอยู่ในอาณาเขตของฉัน แต่แกกล้าที่จะไม่สุภาพและไม่เคารพคุณวิลสันเหรอ? แกไม่รู้ว่าคำว่า ‘ตาย’ เขียนยังไงใช่ไหม?
ใบหน้าของเชสเตอร์ซีดทันที เขาดูขี้ขลาดมากและเขาไม่สามารถพูดได้เลยเพราะริมฝีปากของเขาสั่นด้วยความกลัว