แดนนิรมิตเทพ บทที่ 687
ขณะที่มู่หรงยานเอ๋อร์กำลังจะไปเซ็นสัญญาเดิมพันกับเสิ่นหยูปิง แต่ถูกเฉินโม่ที่อยู่ด้านหลังหยุดเอาไว้
เฉินโม่ส่ายศีรษะให้มู่หรงยานเอ๋อร์ด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
สีหน้าของมู่หรงยานเอ๋อร์เต็มไปด้วยความคับข้องใจ และบ่นเบา ๆ ว่า “ฉันไม่อยากให้คนพวกนั้นว่านายแบบนั้น เห็นได้ชัดว่านายสามารถชนะพวกเขาได้อย่างง่ายดาย…..”
ภายใต้การจ้องมองของเฉินโม่แล้ว ยิ่งอยู่เสียงของมู่หรงยานเอ๋อร์ก็ยิ่งเล็กลงเรื่อย ๆ
“ถึงแม้ว่าจะชนะพวกเขา แต่แล้วไงล่ะ?”
มู่หรงยานเอ๋อร์ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “ถูกต้อง ถ้าชนะพวกเขา แล้วไงล่ะ?” การโกรธคนพวกนี้ เท่ากับเฉินโม่ลดสถานะของตนเองลงใช่ไหม?
“ไปกันเถอะ!” เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ค่ะ!” มู่หรงยานเอ๋อร์เข้าใจแล้ว หันหลังและกำลังจะเดินจากไปพร้อมกับเฉินโม่
“คนขี้ขลาด!” ก่อนที่พวกเฉินโม่ทั้งสามคนจะเดินจากไป เสิ่นหยูปิงก็พาคนเดินจากไปก่อน ขณะที่เธอเดินผ่านเฉินโม่ เธอหยุดฝีเท้าอย่างช้า ๆ แล้วกล่าวเยาะเย้ย
สีหน้าของมู่หรงยานเอ๋อร์และฉีเยว่หยูเต็มไปด้วยความโกรธ ตาโตที่สวยงามของพวกเธอจ้องไปที่เสิ่นหยูปิง แต่พวกเธอไม่พูดอะไร จากนั้นพวกเธอก็หันไปมองเฉินโม่
เมื่อมองใบหน้าที่สวยงาม เย่อหยิ่งและเย็นชาของเสิ่นหยูปิงแล้ว รอยยิ้มผุดขึ้นมาในดวงตาของเฉินโม่ ขณะที่เสิ่นหยูปิงหันหลังและกำลังจะเดินจากไป เฉินโม่ก็หยุดเธอเอาไว้
“รอสักครู่!”
เสิ่นหยูปิงและชายชราที่อยู่ข้างหลังหันกลับมา หวางเส้าหยู่และฉีหมิงซานมองเฉินโม่ด้วยดวงตาเป็นประกาย ส่วนมู่หรงยานเอ๋อร์และฉีเยว่หยูรู้สึกตกใจ
ในที่สุดเฉินโม่จะตอบโต้แล้วเหรอ?
เสิ่นหยูปิงมองเฉินโม่ด้วยรอยยิ้ม “ทำไม? คุณยอมเดิมพันกับฉันแล้วเหรอ?”
เฉินโม่ส่ายศีรษะ “ไม่”
สีหน้าของเสิ่นหยูปิงเปลี่ยนเป็นโกรธทันที “แล้วคุณเรียกฉันทำไม?”
เฉินโม่ชี้กระโปรงของเสิ่นหยูปิง “ผมอยากจะบอกว่ากระโปรงของคุณขาดแล้ว!”
เสิ่นหยูปิงขมวดคิ้วแล้วมองชายกระโปรงของตนเอง ไม่รู้ว่ามันขาดเป็นรูตั้งแต่เมื่อไหร่ ซึ่งเผยให้เห็นขาที่ขาวเนียน
ผู้คนรอบ ๆ มองตามสายตาของเธอ และทันใดนั้น สายตาที่ร้อนแรงมากมายก็พุ่งตรงไปที่เสิ่นหยูปิง และได้ยินแม้กระทั่งเสียงกลืนน้ำลาย
สีหน้าของเสิ่นหยูปิงแดงก่ำ สำหรับสถานะคุณหนูอย่างเธอแล้ว พฤติกรรมแบบนี้เป็นเรื่องที่อับอายขายหน้ามาก
“คนขี้ขลาด!” เสิ่นหยูปิงพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา จากนั้นรีบพาชายชราที่อยู่ข้างหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เดาว่าเธอน่าจะไปหาสถานที่เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
มู่หรงยานเอ๋อร์และฉีเยว่หยูปิดปากหัวเราะ คราวนี้เสิ่นหยูปิงอับอายขายหน้าจริง ๆ
เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ไปกันเถอะ”
“ค่ะ!” สองสาวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
หลังจากพวกเฉินโม่ทั้งสามคนเดินจากไปแล้ว ได้ยินเสียงเยาะเย้ยของฉีหมิงซาน หวางเส้าหยู่และคนอื่น ๆ ดังอยู่ด้านหลัง
“เป็นคนขี้ขลาดจริง ๆ!”
แต่เฉินโม่ไม่สนใจ ด้านหนึ่งเนื่องจากความสัมพันธ์ของฉีเยว่หยู ส่วนอีกด้านหนึ่งเขาไม่อยากจะถือสาคนเล็ก ๆ เหล่านี้จริง ๆ
หลังจากที่พวกเขาเดินออกมาจากสนามมวยแล้ว ฉีเยว่หยูขอบคุณเฉินโม่ด้วยความจริงใจ “เฉินโม่ ขอบคุณมากจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือของนาย ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร!”
“เรื่องเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึง” เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“จริงสิ อีกสักครู่จะมีงานใหญ่ที่อาคารสี่ฝ่าย นายจะไปร่วมงานไหม?” ฉีเยว่หยูมองเฉินโม่ด้วยสายตาคาดหวัง
“น่าจะไป” ถึงแม้ว่าเฉินโม่จะรู้สึกโกรธเล็กน้อยที่มู่หรงเค่อหลอกใช้มู่หรงยานเอ๋อร์ เพื่อจะให้เขาช่วยตระกูลมู่หรงแย่งอาณาเขต แต่เพื่อเห็นแก่หน้ามู่หรงยานเอ๋อร์แล้ว และถ้าตระกูลมู่หรงตกอยู่ในวิกฤต เฉินโม่ยังคงยืนมือช่วยเหลือ
“เยี่ยมมาก ถ้าเช่นนั้นพวกเราไปเจอกันที่อาคารสี่ฝ่าย!” สีหน้าของฉีเยว่หยูเต็มไปด้วยความสุข
“ถ้าเช่นนั้นก็จากลากันตรงนี้!”
“ลาก่อน!” มู่หรงยานเอ๋อร์โบกมือให้ฉีเยว่หยูด้วยรอยยิ้ม
“พวกเรากลับกันเถอะ พ่อของคุณน่าจะทำธุระใกล้เสร็จแล้ว” เฉินโม่กล่าว
“ค่ะ กลับกันเถอะ!” มู่หรงยานเอ๋อร์คล้องแขนของเฉินโม่ด้วยความอบอุ่น แล้วพวกเขาสองคนก็เดินกลับไปที่วิลล่า