ตอนที่ 236 ไต่ถาม
“แม่คะ ไม่ว่าแม่ทำอะไรก็ต้องอร่อยแน่นอนอยู่แล้ว” ถังโจวโจวชิมไปหนึ่งคำ ก็ทำให้รู้สึกหิวมากกว่าเดิมทันที รีบตักเข้าปาก ด้วยเหตุนี้จึงทำให้คุณแม่ถังรู้สึกว่าถังโจวโจวต้องหิวมากแน่ๆ
“ไหนบอกมาซิว่าทำไมลูกถึงไม่รู้จักหาอะไรกิน พอหิวจนปวดท้อง ลูกจะทรมานมาก จำไม่ได้หรือไง” ถังโจวโจวกินบะหมี่ไป คุณแม่ถังก็สั่งสอนไปพลาง เมื่อก่อนถังโจวโจวเคยรู้สึกว่าเสียงพร่ำบ่นนี้ช่างน่าเบื่อ แต่วันนี้กลับไพเราะน่าฟังเหลือเกิน
“แม่คะ ที่แม่พูดมาทั้งหมดหนูรู้แล้ว ครั้งหน้าหนูจะจำไว้ค่ะ” บะหมี่หนึ่งชามถูกถังโจวโจวกินจนหมดในเวลาอันรวดเร็ว คุณแม่ถังรับชามกลับมา เธอรู้ดีว่าตอนนี้เธอพูดอะไรไป ถังโจวโจวก็คงทำหูทวนลม
ถังโจวโจวเห็นคุณแม่ถังไม่ซักไซ้ถามเธออีก เธอจึงลากกระเป๋าเข้าห้องไป ถังโจวโจวสูดลมหายใจลึกๆ แล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียง แค่ปิดตาเท่านั้น ถังโจวโจวก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
เมื่อถังโจวโจวตื่นขึ้นมาก็ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว คุณพ่อถังก็กลับมาแล้ว ถังโจวโจวเดินออกมาจากห้องนอน พลันได้ยินเสียงทักทายมา “โจวโจว กลับมาแล้วเหรอ”
เห็นคุณพ่อถังไม่ประหลาดใจสักเท่าไร ถังโจวโจวจึงเดาว่าคุณแม่ถังคงจะเล่าให้ฟังหมดแล้ว “พ่อคะ หนูกลับมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อ พ่อไม่ดีใจเหรอ”
ถังโจวโจวลูบท้องคุณพ่อถัง เอนซบใบหน้าลงบนไหล่คุณพ่อถังพลางออดอ้อน คุณพ่อถังหัวเราะลั่น “ดีใจสิ แค่โจวโจวกลับมา พ่อก็ดีใจหมดนั่นแหละ แต่ลูกต้องบอกพ่อมาตามตรงว่าเกิดอะไรขึ้น”
คุณพ่อถังเคยคิดฝันว่า ถ้าถังโจวโจวอยู่เป็นเพื่อนเขาตลอดไปได้ก็คงดี แต่เขาก็เข้าใจ ถังโจวโจวแต่งงานออกไปแล้ว ก็เป็นคนของบ้านอื่นแล้ว เขาจะยังทำเหมือนว่าถังโจวโจวเป็นเด็กอยู่ก็คงไม่ได้ ไม่มีทางที่เธอจะอยู่กับพ่อไม่จากไปไหนได้อีก
เดิมทีถังโจวโจวคิดว่าคุณพ่อถังน่าจะไม่ถามถึงเรื่องนี้ เธอจึงกลอกตาเล็กน้อย “พ่อคะ แม่ให้พ่อมาถามหนูใช่ไหม หนูบอกแม่ไปหมดแล้วนี่คะ” ถังโจวโจวนั่งลงข้างๆ หยิบรีโมทมาเปิดทีวี มีรายการวาไรตี้โชว์ในโทรทัศน์
ถังโจวโจวดูโทรทัศน์อย่างเพลิดเพลินใจ คุณพ่อถังเห็นเธอแสร้งทำเป็นสนใจรายการนั้น จึงวางแก้วชาในมือลง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า “โจวโจว ไม่ใช่แม่ให้มาถาม พ่ออยากรู้เอง ช่วงนี้ลูกกับเซ่าเชินเป็นยังไงบ้าง”
คุณพ่อถังไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่ไร้เหตุผล เพียงแต่ในเมื่อถังโจวโจวเป็นสะใภ้ของตระกูลลั่วแล้ว คุณพ่อถังก็ไม่สามารถก้าวก่ายได้อีก และไม่ควรไปยุ่งเรื่องในครอบครัวของลูกสาว ตั้งแต่ครั้งนั้นที่พบหน้าคุณพ่อคุณแม่ลั่ว คุณพ่อถังก็จำต้องอดทน เพราะอยากให้ชีวิตคู่ของถังโจวโจวมีแต่ความสุข
“ไม่มีเรื่องอะไรหรอกค่ะ พ่อคะ พ่อคิดมากไปแล้ว” ถังโจวโจวหยิบส้มขึ้นมาผลหนึ่ง แกะเปลือกออก แล้ววางลงในมือของคุณพ่อถัง จากนั้นเธอก็แกะเปลือกส้มอีกผลหนึ่งและป้อนเข้าปากของตัวเอง
“โจวโจว พ่อแค่อยากถามว่าลูกเป็นอะไรก็เท่านั้นเอง” คุณพ่อถังสังเกตได้ว่า เมื่อใดก็ตามที่ถังโจวโจวกลับมาบ้านล้วนแต่มีปัญหา ครั้งที่เธอหนีออกจากบ้าน ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอก็ไม่ได้สงบนิ่งเหมือนครั้งนี้ คุณพ่อถังจึงไม่เชื่อว่าไม่มีปัญหาอะไร
ถังโจวโจวยังคงไม่ยอมพูดความจริง “พ่อคะ ไม่มีอะไรจริงๆ หนูขอไปดูแม่ก่อนนะคะว่าแม่ทำของอร่อยอะไร” ถังโจวโจววางส้มในมือที่กินไปแค่ครึ่งเดียวลง ก่อนจะหนีเข้าไปในห้องครัว หวังว่าพอเธอกับแม่ออกมาแล้ว คุณพ่อถังจะข้ามคำถามนี้ไป
“แม่คะ หนูมาดูว่าแม่จะทำอะไรให้หนูกิน” ถังโจวโจวเข้าไปในห้องครัว เพื่อดูว่าคุณแม่ถังกำลังเตรียมอาหารอะไรบ้าง
ตอนที่ 237 ส่งข้อความ
“เดี๋ยวแม่ก็ออกไปแล้ว ไม่นานก็ทำเสร็จแล้วล่ะ” คุณแม่ถังไม่ได้หันไปมอง เธอไม่มีเวลาสนใจถังโจวโจวตอนนี้
อันที่จริงถังโจวโจวแค่ไม่อยากจะคุยกับคุณพ่อถังตอนนี้ “แม่คะ หนูยืนรอแม่อยู่ที่นี่แหละ คงไม่เกะกะใช่ไหมคะ”
คุณแม่ถังยกจานอาหารที่ปรุงเสร็จแล้วออกไปจากห้องครัว ถังโจวโจวก็ช่วยหยิบชามกับตะเกียบไปที่โต๊ะ “แม่คะ อาหารมีแค่นี้ใช่ไหมคะ”
“ใช่ กินได้แล้ว”
“พ่อคะ กินข้าวค่ะ” ถังโจวโจวเรียกคุณพ่อถังที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา
ครอบครัวถังสามคนนั่งกินข้าวด้วยกันอย่างครึกครื้น คุณพ่อคุณแม่ถังไม่ได้ถามถังโจวโจวถึงลั่วเซ่าเชินอีก ด้วยกลัวว่าจะกระทบจิตใจถังโจวโจวเอาได้ อาจเพราะรู้สึกว่าบรรยากาศกำลังดี ไม่อยากทำลายความสุขนี้ แต่ไม่ว่าคุณพ่อคุณแม่ถังจะคิดอย่างไร ผู้ที่ได้รับประโยชน์มากที่สุดก็คือถังโจวโจว
ลั่วเซ่าเชินเห็นคุณแม่ลั่วฟื้นแล้ว ในที่สุดก็โล่งอกได้เสียที เขายังไม่กล้าพูดถึงถังโจวโจวต่อหน้าคุณแม่ลั่ว เพราะกลัวคุณพ่อลั่วจะโกรธขึ้นมา ซึ่งอารมณ์ของพวกท่านก็คาดเดาได้ยากเหลือเกิน
ลั่วเซ่าเชินพาลั่วอิงกลับบ้าน ป้าหลิวก็รีบออกมาต้อนรับ “คุณชาย คุณหนู กลับมาแล้วหรือคะ”
“ป้าหลิวคะ แม่โจวโจวกลับไปบ้านคุณยายแล้วหรือคะ” ลั่วอิงอยากให้ป้าหลิวให้คำตอบที่เธอต้องการ เธอไม่อยากให้ถังโจวโจวจากไป แต่น่าเสียดายที่เธอต้องผิดหวัง
“คุณหนู คุณผู้หญิงลากกระเป๋าออกไปแล้วค่ะ” ป้าหลิวนึกถึงสถานการณ์ที่ไม่เต็มใจของถังโจวโจวขึ้นมา เธอหันไปมองลั่วเซ่าเชิน หวังจะได้เบาะแสจากสีหน้าของเขา
ลั่วเซ่าเชินได้ยินแล้วว่าถังโจวโจวลากกระเป๋าออกไป แต่ก็ไม่แสดงสีหน้าอะไร “ลั่วอิง รีบขึ้นไปข้างบนเถอะ ป้าหลิวช่วยอาบน้ำให้ลั่วอิง แล้วให้เธอเข้านอนด้วยนะครับ”
“คุณพ่อขา แต่หนูยังไม่ง่วงเลยนะคะ” ลั่วอิงขมวดคิ้ว ตอนนี้เธอยังไม่อยากนอนเสียหน่อย แม่โจวโจวก็ไม่อยู่บ้าน แม่โจวโจวลากกระเป๋าออกไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะไม่กลับมาอีกเลยหรือเปล่า
“ลั่วอิง ลูกขึ้นไปกับป้าหลิวเดี๋ยวนี้” ลั่วเซ่าเชินแสดงสีหน้าจริงจังให้ลั่วอิงกลัว
ลั่วอิงถอยหลังไปสองก้าว ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย ป้าหลิวเห็นแล้วก็ปวดใจ ตรงเข้าไปกอดเธอไว้ทันที “คุณหนู คุณผู้ชายอารมณ์ไม่ค่อยดี คุณหนูขึ้นไปกับป้าก่อนดีไหมคะ”
“ค่ะ” ลั่วอิงก้มหน้า ลั่วเซ่าเชินไม่แม้แต่จะมองหน้าของเธออีก มือเล็กๆ ของเธอถูกป้าหลิวจูงไป แม้ใจของเธอจะต่อต้านแต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้ ป้าหลิวพาเธอขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว
ลั่วเซ่าเชินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ไม่เห็นสิ่งที่ตัวเองอยากเห็น หน้าจอว่างเปล่า ลั่วเซ่าเชินนั่งมองโทรศัพท์ที่ไม่มีอะไรปรากฏ
ถังโจวโจวกินข้าวเย็นกับคุณพ่อคุณแม่ถังเสร็จ เธอก็กลับห้องของตัวเอง มองดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ไม่มีแจ้งเตือนว่าใครโทรเข้ามา โดยเฉพาะชื่อของคนที่เธออยากเห็นมากที่สุด จิตใจของถังโจวโจวหดหู่ลง เธอนั่งครุ่นคิดอยู่บนเตียงว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
หรือจะส่งข้อความหาเซ่าเชินก่อน ถามว่าคุณแม่เป็นยังไงบ้าง แบบนี้เธอก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกค้างคาในใจอีก ความคิดนี้ไม่เลว ถังโจวโจวจึงทำตามที่คิดทันที
[เซ่าเชิน คุณยุ่งอยู่หรือเปล่า] ถังโจวโจวแตะนิ้วลงบนหน้าจอเบาๆ และรอให้ลั่วเซ่าเชินตอบเธอกลับมาอย่างอดทน
ลั่วเซ่าเชินอยู่ในห้องหนังสือ จู่ๆ โทรศัพท์มือถือก็มีเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้า เขาหยิบขึ้นมาดู พบว่าถังโจวโจวส่งข้อความมา หลังจากเขาอ่านเนื้อความแล้ว เขาก็ตอบกลับทันที
[ไม่ยุ่ง มีอะไรเหรอ] ลั่วเซ่าเชินมองดูกองเอกสารตรงหน้า พลันลูบหน้าผากของตัวเอง นี่ถือว่างานยุ่งไหมนะ
ถังโจวโจวเห็นลั่วเซ่าเชินตอบกลับมาก็ยิ้มอย่างมีความสุข ลั่วเซ่าเชินยังยอมพูดกับเธออยู่