เรื่องราวของสิงหานั้นกลายเป็นประเด็นหลังดื่มชาและอาหารเย็นที่น่าสนใจที่ผู้คนในเมือง Sต่างก็พูดถึง คิดไม่ถึงเลย คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ……
ภายใต้แรงกดดันและการต่อต้านของประชาชน เบื้องบนจึงต้องส่งคนของสำนักงานอัยการและตำรวจไปที่โรงพยาบาล สิงหาที่เพิ่งผ่าตัดเสร็จ ยังนั่งอยู่บนรถเข็น สุนันท์กำลังป้อนอาหารเขาอยู่
เมื่อเห็นว่ามีคนจำนวนมากบุกเข้ามา คิ้วของเธอก็ขมวด ในขณะที่กำลังจะพูดนั้น คนของสถานีตำรวจไม่ได้เปิดโอกาสให้เธอได้พูดเลย เดินตรงเขามานำสิงหาออกไปทันที
สิงหาไม่ได้พูดอะไร แต่สุนันท์ตะโกนขึ้นอย่างไม่พอใจ ดึงฉุดเสื้อของตำรวจ พูดอย่างดุดัน “นายรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร？”
“มีคนแจ้งความเขาครับ เขามีข้อต้องสงสัยว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัว พวกเราดำเนินการตามคำสั่ง นอกจากนี้หมายจับยังออกมาเรียบร้อยแล้วครับ ถ้าคุณหญิงสุนันท์อยากจะพูดอะไรให้พูดกับด้านบนนะครับ” พูดจบ ก็นำตัวสิงหาไป
ต้องสงสัยการลักพาตัว นอกจากนังสารเลวเชอร์รีนนั่นยังจะมีใครอีก？
สุนันท์โกรธพร้อมกัดฟัน โทรหาไกรวิทย์ เพื่อที่จะให้เขาช่วย ว่าสามารถช่วยสิงหาออกมาได้หรือไม่
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ไกรวิทย์ก็ตำหนิด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด เรื่องนี้มันโพสต์กระจายไปทั่วอินเทอร์เน็ตหมดแล้ว เบื้องบนก็ให้ความสนใจกับประเด็นนี้ขึ้นมาแล้วด้วย จะปล่อยได้ยังไง？
หมดอนาคต ในฐานะรัฐมนตรี คาดไม่ถึงเลยว่าจะทำเรื่องแบบนี้ได้！แถมยังทำการฆ่าหลายชาย（สาว）แท้ๆ ของตัวเองเพื่อความสุขของผู้หญิง ใบหน้าของเขาสูญเสียความสะอาดไปหมดแล้ว
ขณะที่ถึงบ้าน สุนันท์ไปหาออกัส “ขาพ่อแกกลายเป็นแบบนั้นไปแล้ว ก็ถือซะว่าจ่ายค่าตอบแทนครั้งนี้ไปแล้วกัน แกหาวิธีช่วยพ่อแกออกมาเถอะ”
วินดาตายไปแล้ว ขาเขาก็เป็นแบบนั้นอีก ต่อไปเขาก็ทำได้แค่อยู่ข้างๆ เธอ ยังคิดอยากจะไปที่ไหนอีก？
เหล้าที่ตั้งอยู่ด้านหน้าออกัส เขาเองก็ไม่รู้ว่าดื่มไปแล้วกี่ขวด หันหน้า หันไปรอบๆ หันจนปวดหัว
ไม่กี่วันมานี้ เขารู้สึกซึมเศร้า อึดอัด เจ็บปวด เหล้าบนตู้ลดลงมาครึ่งหนึ่ง รู้สึกว่าสิ่งที่แพร่กระจายออกมาจากซี่โครงนั้นล้วนแล้วแต่คือความรู้สึกเจ็บปวด
เลอแปงดึงเธอออกมาจากห้องสมุด “แม่ คนที่ตายคือลูกของพี่ชายผมนะ เขาเจ็บปวดมากพอแล้ว แม่อย่ามาหาเรื่องตอนนี้ได้มั้ย？”
“เลอแปง คนที่ถูกเอาตัวไปก็พ่อของลูกนะ นี่ลูกจะพูดแบบนี้มันใช่เหรอ？”
“ที่ผมพูดมันไม่ใช่ แต่สิ่งที่เขาทำมันเป็นแบบนั้นไง คนที่ทำชั่วก็ไม่ควรอยู่ คนที่ผลักเขาไปอยู่จุดนั้นถ้าไม่ใช่เขาเอง แล้วจะเป็นใครกันล่ะ？”
สุนันท์โกรธจนเกือบจะหาคำพูดไม่ออก “แกนี่มันเด็กเหลือขอ อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อแกนะ มีใครเขาพูดแบบแกบ้างฮะ？”
“ผมรู้ครับว่าเขาเป็นพ่อผม ผมก็อยากจะเคารพและให้เกียรติเขา แต่สิ่งที่เขาทำคิดว่ามันทำให้ผมเคารพลงมั้ย？อีกอย่าง อย่าไปหาพี่ผมอีก”
ฝั่งหนึ่งคือผู้หญิงและเด็กที่เขารักอย่างสุดซึ้ง ส่วนอีกฝั่งก็คือพ่อของตัวเอง เขาคั่นอยู่ระหว่างกลาง จะทำให้มันผ่านไปด้วยดีได้ยังไง？
ศาลกำลังจะพิจารณาคดีแรก พ่อไม่สามารถส่งคนมาได้ ออกัสและเลอแปงก็คาดหวังไม่ได้เช่นกัน เวลานี้ เธอเกลียดเชอร์รีนมากที่สุด
พี่ชายของเขาทำให้เขารู้ใจเจ็บปวด ถูกหรือผิดของเรื่องนี้วางอยู่ที่นั่น ใครก็ไม่อยากให้เรื่องมันเป็นไปแบบนี้！
เขาเองก็อยากไปช่วยพ่อ แต่เขาจะช่วยยังไง？เขาทำเรื่องแบบนั้น จะให้เขาช่วยยังไง？
ช่วยทั้งคนอื่นและเอาตัวเองให้รอด การเอาตัวเองไปตกอยู่ในสถานการณ์อับจนแบบนั้น ใครจะไปช่วยเขาออกมาได้？
นำสิงหาขึ้นศาล ศาลจะเปิดหลังจากนี้อีกไม่กี่วัน เพื่อไต่สวนพิจารณาคดี แต่ทว่า เรื่องที่เกิดขึ้นบนระเบียงนั้น เธอยังคงสงสัยอยู่
เธอรู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าพ่อของเธอไม่ใช่คนใจร้าย ต่อให้ลักพาตัววินดา เขาก็ไม่มีทางผลักลงไปแน่นอนวินดา！
ถึงแม้จะผลักวินดาลงไป เขาก็ไม่จำเป็นต้องกระโดดลงไป ไม่ใช่เหรอ？
เมื่อไปที่โรงพยาบาล เธอขอให้บุคลากรที่โรงพยาบาลนำกล้องวงจรปิดที่ระเบียงวันนั้นออกมา ใบหน้าพ่อของเธอปรากฏขึ้นตรงหน้าอย่างชัดเจน
เธอเห็นและเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง มือสุนันท์ที่ผลักวินดา หลังจากนั้นวินดาก็ล้มลงที่พื้น แต่ในขณะที่เธอกำลังจะยืนขึ้นเธอกลับลื่นล้ม แล้วตอนที่เธอกำลังล้มลงนั้นพ่อของเธอก็คว้าไว้ แต่คิดไม่ถึงว่าจะเหยียบไปโดนท่อเหล็กที่ใต้ฝ่าเท้า จนตกลงมา
ตอนที่เห็นถึงจังหวะที่เขาร่วงลงมากลางอากาศนั้น เชอร์รีนเหมือนถูกคนมาบีบไว้ที่คอ แล้วหายใจไม่ออก
ถ้าไม่ใช่สุนันท์ตั้งใจยื่นมาออกมาผลัก วินดาก็ไม่มีทางล้ม แล้วถ้าเธอไม่ล้ม พ่อก็ไม่ต้องไปจับประคองไว้ แล้วทีนี้ พ่อก็จะไม่ตาย！
เธอรู้อยู่แล้ว พ่อเป็นคนจิตใจดีมีเมตตา ถึงจะเอาวินดาไป แต่ก็ไม่มีทางเห็นวินดาตายไปต่อหน้าต่อตาเขาได้
ถึงแม้ว่าสุนันท์จะไม่ใช่ผู้กระทำความผิดในเหตุการณ์นี้ แต่เธอก็เป็นนักโทษในทางอ้อม ฆาตกร！
ถ้าไม่มีสุนันท์ เรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิด！
เธอจะต้องฟ้องร้องสุนันท์ด้วย เธอไปหาทนาย แล้วฟ้องสุนันท์
นาโนมองไปที่เธอ “นี่เธอตั้งใจจะตัดขาดความสัมพันธ์ของเธอกับออกัสแบบสมบูรณ์เลยเหรอ？”
เมื่อได้ยิน เชอร์รีนขยับตัวเล็กน้อย หลับตา ครู่หนึ่งแล้วลืมตา พูดอย่างเยือกเย็น “หลังจากที่พ่อกับแม่ของเขาฆ่าลูกกับพ่อของฉัน ความสัมพันธ์ของเราก็ตัดขาด……”
ทำไมความรักถึงเจ็บปวดอย่างนี้？
มีดพวกนี้จะตัดอะไร ใครกันจะรู้？
นาโนไม่พูดต่อ เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
ยู่ยี่มาช้ามาก เมื่อมาถึงก็ส่งอาหารบำรุงร่างกายมากมายให้เชอร์รีน “ไม่ว่าจะยังไง ถนนหนทางยังต้องเดินต่อไป”
ถนนคือทางเดินไป ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป ความจริงมันช่างโหดร้ายอะไรอย่างนี้！
เป็นไปไม่ได้ที่กับที่พ่อเธอตายไป แล้วโลกทั้งใบนั้นหยุดหมุน นั่นเป็นไปไม่ได้
เธอพยักหน้า ความกังวลและเป็นห่วงของเพื่อนรัก เธอรับรู้ได้ทั้งหมด และวางไว้ในหัวใจ
ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องครู่หนึ่ง นาโนขับรถไปส่งยู่ยี่ก่อน หลังจากนั้นเธอก็กลับบ้าน
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน เชอร์รีนก็ไปรับซารางกลับบ้าน เพราะซึมเซามาหลายวัน ขนาดแค่เดินบนถนนเธอยังรู้สึกเวียนหัว
ช่วยไม่ได้ ช่วงกลางวันนั้นดีหน่อย เธอสามารถใช้ความยุ่งเรื่องต่างๆ และแรงงานหนักเพื่อลืมเรื่องพวกนั้นได้ แต่เมื่อถึงตอนกลางคืนเธอยังคงไม่นอน พลิกตัวไปมาก็นอนไม่หลับ นอนไม่หลับเลยทั้งคืน
สิงหาท้องฟ้าในใจเธอ ท้องฟ้าที่พังลงมา แผ่นฟ้าสีดำตรงหน้า
ซารางยังคงถามถึงคุณตาตลอดเวลา เธอยังเด็กเกินไปที่จะรู้ว่าความตายคืออะไร รู้เพียงแค่ว่าไม่ได้เจอคุณปู่มานานแล้ว และใจอยากให้คุณปู่ซื้อปราสาทของเล่นมาให้เธอ
โลกจองเด็กช่างดีเสียจริง ช่างไร้เดียงสา ไม่รู้จักโลก
ทานอาหารเย็นเสร็จ ซารางนั่งดูทีวีสักพักก็หลับไป เชอร์รีนยังไม่นอน นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก กำลังคุยโทรศัพท์กับทนาย ทั้งสองคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่จะต้องจัดการเรื่องศาลในวันพรุ่งนี้
เธอไม่เคยเป็นคนโหดร้ายมาก่อน แต่ครั้งนี้เพราะว่าสิงหาทำให้เธอต้องมาตกอยู่ในสถานภาพแบบนี้！
ชีวิตของลูก ชีวิตของพ่อ ทั้งสองชีวิตที่สดใสนั้นต้องตายด้วยน้ำมือของเขา มันคือราคาที่เขาจะต้องจ่าย！
เมื่อนึกถึงออกัส มุมปากของเธอปรากฏรอยยิ้มที่ขมขื่น ตอนนี้ความรักมันหรูหราเกินไปสำหรับเธอ เธอจ่ายให้ไม่ได้！