ซารางอยากดูการ์ตูน แต่เธอกดรีโมตหาตั้งแต่บนลงล่างจนหมด แต่ก็หาไม่เจอ ทันใดนั้นตาของเธอก็เป็นประกาย พร้อมตะโกนว่า “หม่ามี๊ แด๊ดดี้ค่ะ! แด๊ดดี้อยู่ในทีวี”
เชอร์รีนกำลังเตรียมยาให้กับเธอ หลายวันมานี้เธอได้รับลมหนาว จนเป็นหวัดเล็กน้อย
“หม่ามี๊รีบมาดูเร็ว แด๊ดดี้เป็นฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ แด๊ดดี้อยู่ในทีวี!” เธอกระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้น
เธอเหลือบไปมอง มันเป็นฉากที่นักข่าวล้อมอยู่หน้าศาล เขายืนตรงกลางด้วยท่าทางสง่างามและหยิ่งผยอง
“มานี่ มากินยา กินแแล้วก็รีบไปนอน” เธอนั่งบนโซฟา และมองไปทางอื่น
ซารางยังคงตื่นเต้น โบกมือเล็กของตัวเองไม่หยุด “พรุ่งนี้ไปโรงเรียนอนุบาลหนูจะเล่าให้เพื่อนฟัง!”
เด็กน้อย ถึงเธอพูดก็คงไม่เข้าใจ แล้วจะพูดไปทำไม
เชอร์รีนยังคงนอนไม่หลับ ช่วงนี้เธอเหมือนมีภาพหลอน ทำให้กลัวการนอนหลับเล็กน้อย เพียงแค่หลับตาเธอก็เห็นภาพโศกนาฏกรรมก่อนตายของพ่อ ทำยังไงก็ลืมไม่ลง!
เขาได้รับบาดเจ็บหนักมาก ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าแนบลงบนพื้น ภาพมันตัดๆวนเวียนอยู่อย่างนั้น…
นอนไม่หลับ เธออยากปะทะลมหนาวให้ร่างกายตื่นตัว จึงเดินไปเปิดหน้าต่าง
ก่อนสายตาของเธอจะตกไปที่รถเบนท์ลี่ย์สีดำข้างล่าง ด้วยระยะห่างประมาณนี้ ทำให้เธอเห็นเขาสูบบุหรี่พอดี ด้วยความกลัวว่าเขาจะมองมา เธอจึงรีบไปยืนหลังหน้าต่าง
เขาสูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า สูบเข้าไปไม่หยุด มีเพียงกลิ่นของนิโคตินเท่านั้นที่ซึมเข้าไปในปอดของเขา ราวกับมันจะช่วยให้ผ่อนคลายขึ้น
เชอร์รีนไม่รู้ว่าเขาเจอที่นี่ได้อย่างไร อาจจะเป็นนาโนบอกเขา หรือไม่ก็ยู่ยี่หรืออาจจะเป็นดนัย หัสดิน
แต่ตอนนี้มันมีข้อสรุปแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้…
คนหนึ่งยืนอยู่หน้ารถสูบบุหรี่ และอีกคนหนึ่งยืนอยู่หลังหน้าต่าง ไม่ใกล้ไม่ไกลกัน
มือใหญ่ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสูทเพื่อหาบุหรี่ แต่เมื่อเขาพบว่ามันว่างเปล่า เขาถึงเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ทันไรก็สูบบุหรี่หมดแล้ว
เขาลุกขึ้นเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อฝั่งตรงข้าม ซื้อบุหรี่หนึ่งซอง นำมันมาวางไว้ระหว่างนิ้ว หรี่ตาซ้ายลง และสูบบุหรี่ต่อไป
สถานการณ์นี้ดำเนินไปเป็นเวลานานมาก จนกระทั่งสามชั่วโมงผ่านไป เขาถึงกลับไปนั่งบนรถ สตาร์ทรถแล้วจากไป
เชอร์รีนบังคับตัวเองให้หลับ เธอจะอดนอนอีกไม่ได้ จะเป็นแบบนี้ต่อไปอีกไม่ได้
วันถัดไป
ไกรวิทย์กลับมาถึงเมืองsตอนเที่ยง สุนันท์กำลังวุ่นวาย ขอให้เขาหาทางพาสิงหาออกมา
“เอาออกมา จะเอาออกมาได้ยังไง เรื่องนี้ทุกคนรู้กันหมดแล้ว คิดว่าจะพาออกมาได้อีกหรือไง เขาก็ทำเรื่องดีจริงๆ เพื่อเมียน้อย ถึงขนาดลงมือกับผู้หญิงของลูกตัวเอง เธอยังจะมาขออะไรให้มันอีก”
ไม่ได้เจอกันนาน ไกรวิทย์่อาการดีขึ้นมาก แต่เมื่อเขาโกรธ ดวงตาของเขาก็วาวโรจน์ แววตาเฉียบขาด
“แล้วก็ นี่คือสิ่งที่ศาลได้รับเมื่อเช้านี้ แกดูให้ดี!”
ในระหว่างพูด เอกสารก็ถูกโยนลงบนโต๊ะ สุนันท์หยิบมันขึ้นมา ก่อนจะพบว่าเป็นหมายฟ้องที่เชอร์รีนฟ้องเธอ
“ฉันไม่ได้ฆ่าใคร เธอคิดว่าข้อกล่าวหาของเธอได้ผลงั้นหรือ” สุนันท์ไม่เห็นด้วย “ฉันแค่ผลักวินดาทีเดียว ต้องโทษสองคนนั้นที่โชคไม่ดี จะมาโทษฉันได้ไง!”
“อย่าว่าแต่ตระกูลสิริไพบูรณ์ ชื่อเสียงตระกูลอนันต์ธชัยยังจะเอามั้ย” ไกรวิทย์พูดอย่างเฉียบขาด “ต่อไปอย่าพูดถึงเรื่องของ สิงหากับฉันอีก!”
ด้วยความพยายามอย่างเต็มที่ของทนาย ศาลจึงยอมรับหมายฟ้อง ไม่ใช่สุนันท์ที่ผลักทั้งสองลงไป แต่ถ้าเธอไม่กระทำอย่างนั้น ก็จะไม่ทำให้เกิดสถานการณ์ดังกล่าว…
ไกรวิทย์ยอมรับข้อหา จ่ายค่าปรับ และกักขังเป็นเวลาห้าวัน
สุนันท์ไม่พอใจ จะโวยวาย ประการแรก เธอไม่ได้ฆ่าใคร และสอง เธอไม่ได้ก่ออาชญากรรม ทำไมเธอถึงถูกกักขัง
ไกรวิทย์จ้องเธอเขม็ง และให้ตำรวจพาตัวเธอไปไม่ว่ายังไงเรื่องนี้ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ
หากวิดีโอนี้ถูกโพสต์บนอินเทอร์เน็ต แม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำ แต่ความสัมพันธ์นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ชื่อเสียงของเธอเสื่อมเสีย แล้วเธอจะสามารถตั้งหลักในเมืองsได้อย่างไร
ก่อนที่วิดีโอจะถูกเผยแพร่ออกไป การยอมรับค่าปรับ และการกักขังด้วยตัวเองก็ถือเป็นการขอโทษ
แม้ว่าวิดีโอจะถูกปล่อยออกไป ตอนนั้นผู้คนก็จะไม่ชี้นิ้วมาว่าเธอ แต่จะเป็นเห็นอกเห็นใจแทน
เมื่อได้ยินข่าวที่ทนายนำมาแจ้ง เชอร์รีนก็ยิ้มเบาๆ และทำความสะอาดห้อง แต่ทนายกลับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คราวนี้ไม่ผิดหวังหรอ”
“ไม่ อยู่ในความคาดหมายของฉัน สุนันท์ผลักวินดา วินดายืนได้ไม่มั่นคง พ่อของเธอจึงไปช่วย ก่อนที่เธอจะสะดุดล้มลงไปในที่สุด พูดตามจริง เขาก็ใจดีเกินไปหน่อย ถ้าตอนนั้นเขาไม่ขยับก็คงไม่ตกลงไป”
“ที่จริงการที่ศาลจะปฏิเสธคำร้องของเรา มันก็สมเหตุสมผล แต่การลงโทษเธออย่างนั้น ก็เป็นการปลอบใจและค่อนข้างเข้าใจยาก”
เชอร์รีนไม่คิดอีกต่อไป เธอกำลังจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง เธอยังต้องไปสอนที่โรงเรียน และยังต้องเตรียมบทเรียน
วันหยุดเดิมเธอกันไว้เพื่อลูก ตอนนี้ไม่มีลูกแล้ว เธอก็ควรทำงานด้วย ยุ่งๆก็ดี จะได้ไม่มีเวลาคิดเรื่องเหล่านั้น
ออกัสไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก เขาอยู่ที่ที่เธอไม่มองเห็น คอยมองส่งเธอและซารางจนลับสายตา
อารมณ์ของเธอเริ่มปรับได้เล็กน้อย ถ้าเขามาปรากฏตัวตอนนี้ เกรงว่าเธอจะกระวนกระวายซ้ำๆอีก
หัวใจของเธอปวดร้าว หัวใจที่ปวดร้าวของเขาก็ยังไม่ได้รับการฟื้นฟู…
อกของเขาสั่นไหว เขาสตาร์ทรถ แล้วมุ่งหน้าไปที่บริษัท
เวลาห้าวันที่สุนันท์ราวกับเป็นบ้าอยู่ในคุก ไม่มีอะไรเลย ทำอะไรก็ไม่ได้ ได้แต่อยู่ในห้องเหล็กเล็กๆเท่านั้น!
ห้าวันต่อมาเธอก็ได้รับการปล่อยตัว สิ่งแรกที่เธอทำก็คือไปเยี่ยมสิงหาในคุก
ขาของสิงหายังคงเหมือนเดิม แต่ภายในไม่กี่วัน ความชราและความเหี่ยวแห้งก็เกิดขึ้นกับเขาอย่างน่าตกใจ
สุนันท์แอบรู้สึกปวดใจ อดไม่ได้ที่จะโกรธเกลียดเชอร์รีนมากยิ่งขึ้นไปอีก เป็นเพราะเธอ เพราะเธอคนเดียว ไม่อย่างนั้นตระกูลสิริไพบูรณ์คงไม่เปลี่ยนไปอย่างทุกวันนี้
เมื่อเธอไปที่ร้านขายเสื้อผ้าเพื่อซื้อเสื้อผ้า ทุกคนในห้างก็ต่างชี้มาที่เธอ เพราะเรื่องของสิงหาเป็นที่รู้จักกันดีในเมืองs
สุนันท์รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว เมื่อได้ยินคำนินทาข้างหลัง ความโกรธในใจของเธอก็พุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุด
เชอร์รีนช่างสารเลว! เธอโพสต์หลักฐานในโลกออนไลน์! เธอคงตั้งใจจะทำให้ตระกูลสิริไพบูรณ์ฉาวโฉ่เหมือนหนูข้างถนน!
เธอให้คนขับสตาร์ทรถตรงไปที่บ้านของเชอร์รีนด้วยความโกรธ กนกอรเป็นคนเปิดประตู
“ลูกสาวของคุณโหดเหี้ยมจริงๆ ฆ่าหมดไม่เว้น ไม่รู้ว่าได้รับเชื้อมาจากใคร ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น!” เธอพูดทันที
กนกอรพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณไม่ทำเรื่องเหล่านั้น คุณจะกลัวทำไมว่าคนอื่นจะชี้นิ้วนินทาข้างหลังคุณ”
สุนันท์โมโหมากขึ้น “ดูแลลูกสาวของคุณให้ดี อย่ามายุ่งกับลูกชายของฉัน นังงูพิษ!”