บทที่ 351 คนไร้ยางอาย

ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่

“ตอนนี้คุณรวยแล้ว ไม่รู้จักน้าชายคนนี้แล้วใช่ไหม? ไม่รู้จักญาติที่ยากจนอย่างเราแล้วใช่ไหม?!”

เมื่อการดุของหยูฝานเพิ่งหยุดลง ทันใดนั้นก็มีลุงวัยกลางคนอีกคนลุกขึ้นยืน

“เสี่ยวฝาน นี่คุณหมายความว่าอะไร?”

“เสี่ยวฝาน คนเราต้องรู้ผิดชอบชั่วดีนะ ตอนเด็กป้ายังเคยอุ้มคุณนะ!”

“พี่แค่อยากมายืมเงินจากคุณเพื่อไปแต่งงาน หรือคุณหวังให้พี่อยู่โสดไปตลอดชีวิตหรือ?”

ภายใต้การนำของลุงวัยกลาง ความอับอายและรู้สึกผิดบนใบหน้าของกลุ่มคนก็หายไปในทันที และความโลภในใจก่อนหน้านี้ก็กลับคืนมา

ยิ่งมีชายหนุ่มที่แข็งแกร่งสองสามคนยืนขึ้น พับแขนเสื้อ และดูพร้อมที่จะเริ่มชกต่อย

พวกเขาทั้งหมดเป็นลูกพี่ลูกน้องของหยูฝาน และตอนนี้ แม้ต้องผิดใจกันพวกเขาก็ต้องการแบ่งผลประโยชน์

“ทำไม?ทำไม?พวกคุณยืมเงินไม่ได้แล้วจะมาทุบตีหรือ?”

เมื่อมองดูญาติๆที่ไม่มีเหตุผลเช่นนี้ แม่ของหยูฝานกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

“ทุบตีพวกคุณแล้วไงล่ะ?”

หญิงวัยกลางคนที่ออกมาก่อนก็เยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ใครให้ตอนที่พวกคุณรวยแล้วลืมญาติอย่างเรา?ไอ้สัตว์เนรคุณอย่างพวกคุณ ทุบตีพวกคุณแล้วไงล่ะ?!”

แม่ของหยูฝานโกรธมาก ที่คนมายืมเงินนั้นท่าทีอย่างกับคนมาทวงเงิน เธอกำลังจะถกเถียง แต่หยูฝานขวางเธอไว้

“แม่ แม่กลับบ้านไปก่อน ผมจะคุยกับพวกเขาเอง”

อีกฝ่ายคนเยอะมาก หากมีการทะเลาะวิวาทกัน ในสถานการณ์ที่วุ่นวายแบบนี้ รับประกันไม่ได้ว่าจะเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น หยูฝานไม่ต้องการให้แม่ของเขาที่หายจากอาการป่วยหนักได้รับบาดเจ็บอีก

แต่ หยูฝานยังเป็นแบบนี้ แล้วแม่ของหยูฝานจะปล่อยให้หยูฝานแบกรับเรื่องนี้คนเดียวได้อย่างไร?

หยูฝานทำอะไรไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ไปสนใจแม่ของเขาและหันกลับมาสนใจญาติๆเหล่านั้น

“ผมจะบอกพวกคุณนะ เงินของครอบครัวเราไม่ใช่ลมพัดมา มันไม่ได้ได้มาง่ายๆ อยากได้เงินไม่มี อยากฆ่าคนก็มาฆ่าสิ!”

“หยูฝาน คุณกำลังพยายามขู่ให้พวกเรากลัวงั้นหรือ?!”

ชายหนุ่มผมสีเหลืองที่เหมือนอันธพาลลุกขึ้นยืนและพูดอย่างดุเดือด “มึงไม่มองดูว่ากูเป็นใคร!”

เมื่อชายหนุ่มยืนขึ้น แววตาของหยูฝานก็มีความกลัววาบผ่าน

ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้น แม้แต่แม่ของหยูฝานที่หน้าแดงด้วยความโกรธก็หุบปากลง และความลังเลใจปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของเธอ

ผู้ชายคนนี้ชื่อหยูเต๋อยี่เป็นลูกพี่ลูกน้องของหยูฝาน และเขาเป็นอันธพาลที่รู้จักกันดีในหมู่บ้านนี้ เคยทำเรื่องเลวๆมามาก และเคยเข้าคุกไปหลายครั้งแล้วก็ยังไม่เปลี่ยนนิสัย

ตามคำกล่าวที่ว่า คนอ่อนแอกลัวคนแข็งแกร่ง คนแข็งแกร่งกลัวคนหยาบคาย และคนหยาบคายกลัวคนที่ไม่กลัวตาย!

ทั้งสองคนเป็นแค่เด็กกำพร้าพ่อและหญิงม่าย จะสู้กับคนอย่างหยูเต๋อยี่ได้อย่างไร?

พูดไม่น่าฟังหน่อย แม้คนอื่นจะไม่ทำอะไรพวกเธอ แต่ถ้าพวกเขาทำสิ่งผิดจรรยาบรรณ เช่น การสาดสี ใช้กาวปิดรูกุญแจทุกวัน ซึ่งเพียงพอที่จะทรมานสองแม่ลูกแล้ว

เมื่อเห็นว่าสองแม่ลูกปิดปากของพวกเขา หยูเต๋อยี่ก็เดินออกไปอย่างเย่อหยิ่งและเยาะเย้ย

“ผมหยูเต๋อยี่สามารถอยู่ได้หลายปี ไม่เพียงเพราะผมยึดหลักคุณธรรม แต่ยังเป็นเพราะที่ผ่านมาผมสยบคนอื่นด้วยคุณธรรมมาโดยตลอด!”

“ป้าหยูฝาน ไม่ว่าอย่างไรเราก็เป็นญาติของพวกคุณ ในเมื่อครอบครัวของคุณร่ำรวยแล้ว ไม่ว่ายังไงพวกคุณก็ต้องช่วยเราที่เป็นญาติหน่อยใช่ไหม?”

ป้าหยูฝานที่ไม่กล้าผิดใจกับหยูเต๋อยี่ ปิดปากของเธอ และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

เธอรู้อยู่ในใจว่า ถ้ายืมเงินให้จริงๆ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะได้เงินคืน

เรื่องเงินยังพอว่า แต่ถ้าทนโดนแกล้งแบบนี้ แล้วครอบครัวเขาจะอยู่ในหมู่บ้านนี้ต่อไปได้ยังไง? ในอนาคตทุกคนก็จะไม่สามารถมาหาเรื่องได้ทุกวันไม่ใช่หรอกหรือ?

เย่เทียนให้หยูฝานหนึ่งล้าน ซึ่งเป็นเงินจำนวนมหาศาลสำหรับครอบครัวของหยูฝาน ญาติเหล่านี้รวมๆแล้วก็เกือบ 600,000!

ที่ทำเกินไปคือหยูเต๋อยี่ เขาต้องการยืมเงิน 200,000!

แปะๆ!

ตอนที่ป้าหยูฝานอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้ควรทำอย่างไรดี หยูเต๋อยี่และกลุ่มคนของเขากำลังได้ใจ เสียงปรบมือก็ดังขึ้นในทันใด

ในเวลานี้ คนที่กล้าปรบมือ จะมีใครอีกนอกจากเย่เทียน? !

ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็หันไปหาเย่เทียน พวกเขาสังเกตเห็นเย่เทียนตั้งนานแล้ว แต่ดวงตาของพวกถูกผลประโยชน์ปิดบังนานแล้ว ดังนั้นพวกเขาจะมีเวลาไปสนใจคนอื่นได้อย่างไร

“คุณเป็นใคร? ผมขอเตือนนะ อย่ามายุ่งกับเรื่องของวันนี้ ระวังกูจะฆ่ามึง!”

หยูเต๋อยี่ขมวดคิ้วทันทีและเตือนด้วยท่าทางที่ไม่เป็นมิตร

“ผมเป็นใครไม่สำคัญ ประเด็นคือ ผมคิดว่าสิ่งที่คุณพูดนั้นถูกต้อง ต้องสยบคนอื่นด้วยคุณธรรม”

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของเย่เทียน

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา หยูฝานและแม่ของเขาก็ตะลึง คิดไม่ถึงว่าเย่เทียนจะพูดคำเหล่านี้ออกมา คิดไม่ถึงว่าเย่เทียนจะยืนอยู่ข้างกลุ่มญาติ

“ได้ยินหรือยัง แม้แต่คนที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างเขาก็ยังคิดว่าพวกคุณควรยืมเงินให้เรา!”

“พวกคุณอย่ารีรอ ผมจะยืมเงินพวกคุณ 200,000 ผมจะคืนเงินให้พวกคุณทันทีที่ผมมีเงิน”

หยูเต๋อยี่ผงะ และหัวเราะออกมาเสียงดัง

“เฮ้ เฮ้ คุณนี่มันไม่มีมารยาทจริงๆ ไม่รู้หรือว่าควรรอให้คนอื่นพูดจบแล้วค่อยพูด”

ไม่รอให้หยูฝานและแม่ตอบกลับ เย่เทียนยืนออกมาอีกครั้ง

“ได้! คุณพูด! ผมให้คุณพูดเสร็จก่อน!”

หยูเต๋อยี่คิดว่าเย่เทียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อเกลี้ยกล่อมสองแม่ลูก ไม่มีทางที่เขาจะขวางเขาไว้

“ประโยคที่คุณบอกว่าสยบคนอื่นด้วยคุณธรรมนั้นไม่ผิด แต่…”

มุมปากของเย่เทียนยิ้มอย่างขี้เล่นมากขึ้น

“แต่อะไร?”

หยูเต๋อยี่ตอบรับประโยคโดยไม่รู้ตัว

“ผมไม่รู้ว่าคุณเคยได้ยินประโยคนั้นหรือเปล่า”

เย่เทียนก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ยืนข้างๆสองแม่ลูก และพูดกับญาติๆโดยไม่รีบไม่ร้อน “การยืมเงินให้คุณเป็นไมตรีจิต ไม่ให้ยืมเงินก็เป็นสิทธิ์ของเขา ยืมเงินให้คนรีบร้อนใช้เงิน ไม่ยืมเงินให้คนยากจน มันเป็นเรื่องของใจ!”

ทุกคนจะไม่รู้ว่าประโยคนี้หมายความว่าอย่างไร และทันใดนั้นใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความอาย

ตอนที่หยูฝานพวกเขามีเรื่องของพวกเขาช่วย พวกเขาเคยช่วยอะไร? แม้ว่าจะช่วย ก็จะเอาผลตอบแทนกลับไปตั้งนานแล้ว

หากเป็นเช่นนี้ นอกจากสายสัมพันธ์เลือดที่บอบบางแล้ว ทำไมหยูฝานและแม่ของเขาจึงควรยืมเงินให้พวกเขาด้วย?

อย่างไรก็ตาม หยูเต๋อยี่ไม่คิดแบบนี้ และเมื่อเขาเห็นเย่เทียนยืนอยู่ข้างสองแม่ลูก เขาก็โกรธทันที

“แม่งเอ้ย มึงมาพูดไร้สาระอะไรที่นี่ เรื่องนี้มึงอย่ามายุ่ง ไสหัวออกไปซักถ้าไม่อยากตาย!”

แค่อันธพานธรรมดาๆ เย่เทียนจะเห็นเขาอยู่ในสายตาได้อย่างไร?

“ผมไม่เห็นคนไร้ยางอายเหมือนคุณเลย เวลาคนอื่นยืมเงิน ใครบ้างที่ไม่ทำท่าทีขอร้องอ้อนวอน? ส่วนคุณ ยังไม่ได้เงิน ก็ทำตัวเหมือนใหญ่”

“ท่าทีอย่างคุณ ผมสามารถรับประกันได้ว่า ถ้าวันนี้คุณยืมเงินได้จริงๆ ก็เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะคืน”

“เมื่อถึงเวลานั้น หากอยากขอให้คุณจ่ายเงินคืนจริงๆ ผมเดาว่าคุณอาจจะพูดแบบนี้ ผมยืมเงินนี้ด้วยความสามารถของผม ทำไมผมถึงต้องจ่ายคืนด้วย?”