เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 476
และประกาศ เอาทรัพย์สินครึ่งหนึ่งออกมา ชดเชยให้คนเหล่านั้นที่ถูกโจวห้าวข่มเหง
ชั่วขณะ
ทั้งตงไห่ต่างเฉลิมฉลองกัน
แต่มีคนสุข ก็ต้องมีคนทุกข์!
ในเวลานั้น
โรงพยาบาลตงไห่
เมฆมืดมน
บรรยากาศถูกกดขี่ถึงขั้นสุด!
ลูกชายของตัวเองตายแล้ว!
ยังเป็นฝีมืองของโจวห้าวไอ้สารเลวนี่!
ฟังหลันจื่อร้องห่มร้องไห้ระบาย หลันเจิ้นราวกับเห็นกับตัว สภาพที่น่าเศร้าของลูกชายที่ตายต่อหน้าตัวเอง!
ภาพนั้น
เขาคิดไปครู่หนึ่ง ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา!
คราวนี้ ตระกูลหลันตายกันหมดแล้ว!
“โอ๊ย!”
จู่ๆหลันเจิ้นก็ตะโกนอย่างโมโห ดวงตาแดงจนน่ากลัว ราวกับกำลังจะระเบิด!
เขาดวงตาแดงก่ำแล้วพูด “โจวห้าวไอ้สารเลวนี่ กลับกล้าดีขนาดนี้? ฉันจะฆ่าเขาทั้งเป็น!”
เพียงแค่โจวห้าว
ไม่ฆ่า
ไม่พอที่จะระงับความโกรธได้!
ไม่ฆ่า
ไม่พอที่จะลดความเกลียดชังในใจได้!
หลันจื่อก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาเผยความโกรธแค้นออกมา
“คุณปู่ โจวห้าวเป็นแค่มดตัวหนึ่ง ศัตรูหลักๆ คือหยางเฟิง!”
“ใช่ หยางเฟิง!”
“หยางเฟิงนี้ ลึกลับเหลือเกิน ช่างโหดร้ายมากนะ!”
จนหลันเจิ้นกัดฟันตัวเองเสียงดัง!
จากเสือโบราณถึงหลันฮ๋าว แล้วถึงโจวห้าว
แต่ละก้าวนี้ อยู่ในแผนการของหยางเฟิงหมดเลย
จุดประสงค์
ก็คือจะให้หลังเฟิงโดดลงไปในกับดักดีๆด้วยตัวเอง
เกลียด!
น่าเกลียดชัง!
ทั้งครอบครัวตัวเอง ถูกหยางเฟิงวางแผนหลอก
“พ่อเธอเขาตายหมดแล้ว ทำไมเธอยังมีชีวิตอยู่?”
จู่ๆ
หลันเจิ้นเงยหน้าขึ้น
ดวงตาเขาราวกับงูพิษ จ้องไปที่หลันจื่อ!
หลันจื่อเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง
หลันเฟิงและคนอื่นๆตายกันหมด
เธอรอดชีวิตมาได้ยังไง?
แม้แต่โจวห้าวสามีของหลันจื่อ ก็ทรยศตระกูลหลัน
แล้วหลันจื่อล่ะ?
“คุณปู่ ปู่คงไม่ใช่ว่าสงสัยฉันนะ?”
“ฉันเป็นหลานสาวแท้ๆของปู่นะ!”
“ฉันจะทำเรื่องทรยศตระกูลหลันได้ยังไง?”
เห็นท่าทางของหลันเจิ้น หลันจื่อสีหน้าขาวซีด
เธอเดินโซเซถอยหลังไปสองก้าว
เธอเห็นความสงสัย ความโมโห จากบนหน้าของหลันเจิ้น…….
ยิ่งกว่านั้นคือ——
ความอาฆาต!
วินาทีนี้
คุณปู่ที่รักตัวเองมากมายตั้งแต่เด็กนี้ จู่ๆก็กลายเป็นคนที่ไม่คุ้นเคยเลย!
“หึหึ!”
หลันจื่อเยาะเย้ย “สมัยนี้ พ่อลูกฆ่ากันเองเพื่อผลประโยชน์มีเยอะแยะไป เธอจะให้ฉันเชื่อใจเธอได้ยังไง? นอกจากว่าเธอจะให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับฉันได้!”
เพี้ยง!
เสียงฟ้าร้อง
ตีไปในหัวของหลันจื่อ
ทันใดนั้นเธอรู้สึกสมองตัวเองว่างเปล่า คนทั้งคนก็ไม่ดีขึ้นมา!
หลันจื่อสีหน้าขาวซีด ราวกับหัวเราะเยาะตัวเองแล้วพูด “ตอนนั้น หยางเฟิงก็บังคับให้โจวห้าวฆ่าฉัน แต่สุดท้ายกระสุนปืนหมด ภายใต้คำขอร้องของฉัน หยางเฟิงถึงได้ปล่อยฉัน……”
ไม่รอให้หลันจื่อพูดจบ
หลันเจิ้นหรี่ตาเล็กน้อยแล้วถามว่า “หยางเฟิงจะใจดีขนาดนั้น ยอมปล่อยเธอไป?”
หยางเฟิงคือคนยังไง
หลันเจิ้นรู้ดีมาก
ไอ้สารเลวนี้ ไม่สนใจญาติไม่สนใจใครเลย
หลันจื่อพูดพึมพำ “หยางเฟิงตั้งเงื่อนไขมาให้ฉันสองข้อ!”
“หนึ่ง คือบริจาคทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลหลัน”
“สอง ให้ฉันไปมอบตัวภายในสามวัน!”
พูดจบ
หลันจื่อก็เงียบปาก ตาทั้งสองข้าง หลั่งน้ำตาออกมา!
จู่ๆเธอก็เหนื่อย เบื่อหน่ายเล็กน้อย
เพราะหยางเฟิงคนเดียว
พ่อของตัวเองตายแล้ว
ปู่ยังสงสัยหลานสาวของตัวเอง
การต่อสู้แบบนี้ มันมีความหมายเหรอ?
ส่วนหลันเจิ้น ก็กัดฟันพูด “หลันเฟิง นี่แกจะฆ่าตระกูลหลันฉันหมดเลยสินะ!”
บริจาคทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลหลัน
ก็คือการขุดรากฐานของตระกูลหลัน
ให้ตัวเองไม่มีอะไรเลย!
ให้หลันจื่อมอบตัวสารภาพผิด
กับความผิดที่หลันจื่อทำนั้น หนีไม่พ้นความตาย