มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 602
เจอรัลด์เพียงยิ้มจาง ๆ ขณะที่เขาจิบน้ำชา
“ตอนนี้ค่อนข้างดึกแล้ว ปู่คะ…วันนี้มีแขกมากมายขนาดนี้…”
ขณะนั้นเอง หญิงสาวคนหนึ่งที่สวมชุดนอนค่อย ๆ เดินลงมาจากบันได ขณะที่เธอจ้องไปที่เจอรัลด์ และคนอื่น ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น
“อ่า ลิซซ่า มานี่สิ และทักทายคุณคลอฟอร์ดซะ หนูค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับเขาก่อนหน้านี้ไม่ใช่เหรอ?” คุณเวย์แฮมกล่าว ขณะที่เขายิ้ม
“เขาคือคุณคลอฟอร์ดเหรอคะ?” ลิซซ่าถาม ขณะที่เธอเดินมาถึงขั้นสุดท้าย
เมื่อเธอเข้าไปหาเขา เธอมองเขาผ่าน ๆ จากหัวจรดเท้าก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย ทันทีทันใดหลังจากนั้น เธอก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา “ยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบค่ะ คุณคลอฟอร์ด ฉันเมลิซซ่า เวย์แฮม แต่คุณแค่เรียกฉันว่าลิซซ่าก็ได้”
“ยินดีที่ได้พบคุณเช่นกัน ลิซซ่า คุณก็สามารถเรียกผมว่าเจอรัลด์ได้นะครับ!” เจอรัลด์ตอบ ขณะที่เขายื่นมือออกไปเพื่อจะจับมือกับเธอ
ลิซซ่าสวยมาก และหลังจากการพูดคุยกันกับเธอได้สักพัก เขาก็พบว่าเธอค่อนข้างใจกว้างต่อผู้อื่นเช่นกัน
ความประทับใจแรกของเจอรัลด์ที่มีต่อเธอก็ไม่ได้แย่อะไร พูดได้แค่นั้น
ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็ค่อนข้างเป็นคนที่พูดเก่งเหมือนกัน เธอคุยกันได้ทุกเรื่องกับเจอรัลด์
“เช่นนั้น คุณคือคุณลอฟอร์ดสินะ ปกติคุณเข้าร่วมในกิจกรรมแบบไหนกันคะ?” เมลิซซ่าถาม
“ปกติผมไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมอะไรมากนัก เอาตามตรงนะครับ” เจอรัลด์ตอบ ขณะที่เขาส่ายหัวของเขา
“ฮึ่ม! ฉันขอไม่เชื่อแล้วกันนะคะ! ฉันมั่นใจว่าคุณมักจะสนุกกับตัวเองจนพอใจอย่างเต็มที่อยู่เสมอแน่!” ขณะที่เธอกล่าวไปเช่นนั้น ลิซซ่าก็หัวเราะอย่างเบิกบาน
หลังจากนั้นสักพัก เธอก็ดูเหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ นี่จึงทำให้เธอถามขึ้นมาฉับพลัน “เมื่อพูดแล้วก็ ฉันได้รู้จักเพื่อนไม่กี่คนที่นี่ในเมย์เบอร์รี่ พวกเราจะมีการสังสรรค์กันในวันพรุ่งนี้ตอนบ่าย และฉันก็จะเลี้ยงอาหารพวกเขา! ถ้าคุณว่าง คุณอยากจะมาด้วยกันไหม เจอรัลด์?”
เจอรัลด์ยังเอานิ่งเงียบกับข้อเสนอของเธอ
“ช่างหยาบคายจริง ลิซซ่า! ทำไมคุณคลอฟอร์ดถึงอยากจะไปเล่นอะไรแผลง ๆ กับหนู และเพื่อนที่เกเรของหนูด้วยล่ะ?” คุณเวย์แฮมตอบด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
“งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ!” เมลิซซ่ากล่าว ขณะที่เธอมุ่ยปากเล็กน้อย
เนื่องจากว่าคุณเวย์แฮมได้ช่วยเหลือเขาแล้ว เจอรัลด์รู้ว่าการปฏิเสธหลานสาวของเขาจะทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจในที่สุดที่ทำแบบนั้นไป ท้ายที่สุดแล้ว เจอรัลด์จึงพยักหน้าเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มก่อนจะพูดขึ้น “ไม่เป็นไรครับ วันพรุ่งนี้ใช่ไหม? ผมจะไปที่นั่น”
“เขาพูดเอง ไม่ใช่หนู!” เมลิซซ่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม
ครู่สั้น ๆ ต่อมา เจอรัลด์ก็ออกจากคฤหาสน์มาด้วยกันกับแซค และคุณชีเกส
แม้เดิมทีเขาอยากจะย้อนกลับไปที่เมาน์เทน ท็อป วิลล่าเพื่อพักผ่อนก็ตาม แต่เขาก็นึกขึ้นมาได้ฉับพลันว่า เขาให้ซาเวียยืมใช้วิลล่าไปแล้ว
ด้วยเหตุนั้น เขาจึงบอกให้แซคจัดเตรียมห้องในโรงแรมที่เขาเป็นเจ้าของให้ เขาจะอยู่ที่นั่นชั่วคราว
เมื่อเจอรัลด์มาถึงตรงทางเข้าของโรงแรม เขาก็เห็นและได้ยินเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่กี่คนตะโกนขึ้นมา “ขอทานที่น่ารังเกียจ! ไปให้พ้นได้แล้ว!”
พวกเขายุ่งอยู่กับการพยายามผลักชายชรา ที่ปกคลุมไปด้วยสิ่งสกปรกที่มีผมยุ่งเหยิงสุด ๆ ให้ออกไป
“ขอทานอะไร? ฉันไม่ใช่ขอทาน! ฉันแค่ต้องการจะขอยืมอาบน้ำ!” ชายชราคนนั้นกล่าว
“พอกันที! รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดเยาะเย้ย
“ฮึ่ม! ให้ฉันบอกนายนะ ฉันไม่ใช่เป็นแค่คนธรรมดา! ฉันคือปู่ของคุณคลอฟอร์ด! เจ้านายของพวกนายคือ หลานชายของฉัน! ตอนนี้ก็รีบปล่อยให้ฉันเข้าไปสิ!”
“ไอ้เฒ่าคนนี้! ช่างกล้านัก!”
ขณะนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงพร้อมที่จะทุบตีเขาแล้ว
เจอรัลด์ไม่อยากจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับความวุ่นวายนี้เลยจริง ๆ เขาไม่ได้สนใจในสิ่งที่ชายชราพูด และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นั่นจะจัดการเขาเองอยู่ดี
แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเจอรัลด์มองขอทานคนนั้นใกล้ ๆ อย่างละเอียด เขาก็ถึงกับตกตะลึง
“หยุด” เจอรัลด์พูดขึ้นมา