หลังจากพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลมาสองวัน หยางโปก็ออกจากโรงพยาบาล เหลียงหรงตกใจกับข่าวของหยางโปมาก เขาอยู่ที่หลงซูโกวตลอดเวลาไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหว ถึงขั้นเตรียมอาวุธไว้จำนวนมากตามคำแนะนำของหยางโป แต่ฉินตูฟูก็ไม่โผล่มาให้เห็นเลย
หยางโปกลับมาที่หลงซูโกวใหม่ และรออยู่อีกสองสามวัน แต่ฉินตูฟูก็ยังไม่มาปรากฏตัว เมื่อเป็นแบบนี้เขาจึงไม่อยู่รออีกต่อไป บอกลาเหลียงหรงจากนั้นหยางโปก็รีบกลับ
เมื่อรถขับไปถึงจุดที่อันตรายที่สุดของถนน จู่ๆก็มีร่างหนึ่งมาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า หยางโปตกใจและกำลังจะให้คนขับรถหยุดรถ แต่เมื่อเพ่งสายตามอง หยางโปก็ตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าฉินตูฟูจะยืนอยู่ต่อหน้า ในที่สุดเขาก็หายจากอาการบาดเจ็บในช่วงนี้และมาแก้แค้นหยางโปแล้ว !
หยางโปเหลือบมองเหยียนหรูหยู รู้สึกมั่นใจในตัวเอง แต่ก็มีอาการเดือดร้อนใจขึ้นเอง เขาคิดว่าในตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บ เหยียนหรูหยูคงจะไม่นิ่งดูดาย แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงเมื่อครั้งก่อนบอกกับเขาว่า เหยียนหรูหยูมีแนวโน้มที่จะทำแบบนั้น
แต่ไม่ว่ายังไง หยางโปก็ยังคงสั่งให้คนขับเบรกรถ และดึงเบรกมือ จอดรถบนทางลาดสูง
จากนั้นหยางโปก็ลงจากรถ
ฉินตูฟูสวมเสื้อผ้าที่สกปรกเลอะเทอะ ดูออกเลยว่าเสื้อผ้าของเขามีคราบเลือดติดอยู่ หรือแม้แต่เลือดที่ไหลซึมออกมาจากบาดแผลที่กางเกงก็ยังคงติดอยู่ตอนนี้ !
ทั้งสองยืนประจันหน้ากัน หยางโปจ้องไปที่ฉินตูฟู ฉินตูฟูเองก็จ้องมองมาที่เขาเช่นกัน !
ฉินตูฟูจ้องมาที่หยางโป และพูดออกมาด้วยเสียงที่แหบพร่า ” แกเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้ ! ”
หยางโปตอบกลับไปว่า ” ก็พอๆกัน ! ”
ในระหว่างที่พูด หยางโปได้ล้วงเข้าไปในอ้อมแขนและจับด้ามของกระบี่หยกไว้ จากนั้นก็มองไปที่อีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความระแวดระวัง !
แต่ฉินตูฟูกลับไม่คิดแม้แต่ที่จะลงมือเลยแม้แต่น้อย เขามองไปทางรถ ” เหยียนหรูหยู เธอจะไม่ออกมาอีกใช่ไหม ? ”
เหยียนหรูหยูนั่งอยู่ในรถ มีท่าทางลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยังคงเปิดประตูและเดินออกมา เธอมองชุดของฉินตูฟูอย่างพินิจพิเคราะห์ และย่นคิ้วขึ้นน้อยๆ ดูท่าเหมือนจะขยะแขยงและรู้สึกไม่พอใจ
ฉินตูฟูกลับไม่เก็บเอามาใส่ใจเลยเสียด้วยซ้ำ ” เธอจะปกป้องเขาจริงๆใช่ไหม ? ”
“ พวกคุณตีกันไปเลย จะเป็นจะตาย ฉันก็ไม่สนใจหรอก ” เหยียนหรูหยูพูดออกมาอย่างประชดประชัน
หยางโปที่ยืนอยู่ข้างๆตาเบิกกว้าง เขามองไปที่เหยียนหรูหยู โดยที่ไม่สามารถเก็บซ่อนความผิดหวังบนใบหน้าเอาไว้ได้ เดิมเขาคิดว่าเหยียนหรูหยูจะอยู่ข้างตัวเอง คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ แต่ไม่นึกว่าทั้งสองคนจะรู้จักกัน นี่มันเป็นความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่ ?
ฉินตูฟูพยักหน้า ” แบบนี้ก็ดี ! ”
ในขณะที่พูดคุยกัน ฉินตูฟูก็พุ่งพรวดเข้ามาหา เหตุผลทั้งหมดที่เขาพูดออกมา นั่นก็เพื่อจะปิดปากเหยียนหรูหยู ไม่อยากให้เธอลงมือ ยังไงซะขั้นวรยุทธ์ของเหยียนหรูหยูก็แข็งแกร่งกว่าเขามาก !
หยางโปตกตะลึง ตอนนี้เขายังอยู่ในขั้นปลายหยิ่นชี่จิง แต่ฉินตูฟูกลับฝึกฝนมาจนถึงขั้นสุดท้ายของเลียนชี่จิงได้นานแล้ว ขั้นวรยุทธ์ที่ห่างไกลกันมากขนาดนี้ เขาต้องถูกบดขยี้อย่างราบคาบแน่นอน !
แต่ยังไงซะ ถึงอย่างนั้น หยางโปก็ยังคงดึงกระบี่หยกออกมาจากอกและโจมตีไปทางเขา เขาจะแสดงท่าทีว่าหวาดกลัวให้เห็นไม่ได้แม้แต่น้อย !
ครั้งก่อนฉินตูฟูเสียเปรียบเจตนารมณ์ของกระบี่ พอครั้งนี้เห็นหยางโปดึงกระบี่หยกออกมาจริงๆ ในตอนที่จะลงมือก็เกิดอาการเหมือนถูกมัดมือมัดเท้าไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ในระหว่างที่ทั้งสองต่อสู้กันอยู่นั้น ต่างพยายามหลบเลี่ยงอันตรายที่เกิดจากอีกฝ่ายหนึ่ง เวลานี้ ทั้งสองฝ่ายต่างมีฝีมือพอๆกัน !.ไอลีนโนเวล.
เดิมทีหยางโปมีขั้นวรยุทธ์ด้อยกว่าอีกฝ่ายไปขั้นหนึ่ง แต่พอได้มาต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆแล้ว ทำให้เขารู้สึกเหนือกว่า ตอนนี้ตัวเองมีฝีมือสูสีกับอีกฝ่าย ถ้าตัวเองฝึกวรยุทธ์ไปได้ถึงขั้นเลี่ยนชี่จิง นั่นไม่ใช่หมายความว่าคงสามารถฆ่าคู่ต่อสู้ได้เลยอย่างงั้นเหรอ ?
ต่อสู้กันไปได้ไม่นานนัก ทันใดนั้น หยางโปก็รู้สึกตาลาย อีกฝ่ายจึงหลบกระบี่หยกและชกเข้ามาที่หน้าอกของเขา หมัดนี้เร็วมากซัดเข้ามาอย่าแรง หยางโปตาเบิกกว้างทันที แต่ครั้งนี้เขาเตรียมการมาพร้อมกว่าเดิม อ้าปากแล้วตะโกนด้วยเสียงอันดัง ” ย๊ากกก ! ”
เห็นเพียงแสงสีเงินพุ่งเข้าหาหมัดและพุ่งพรวดออกมา !
ฉินตูฟูทำหน้าตกใจ คราวที่แล้วเขามองไม่ชัด คิดว่ามันเป็นอาวุธวิเศษของหยางโป และไม่ได้คิดมาก แต่ครั้งนี้พอได้มาเห็นชัดๆ เขาก็หยุดไม่ได้แล้ว เขาตัดสินใจไม่ชักหมัดกลับ ต่อยหน้าอกของ หยางโปไปตรงๆเลย !
“ ผัวะ ! ”
หมัดโดนตรงหัวใจของหยางโปเข้าพอดี แต่กลับเกิดเสียงทองและก้อนหินปะทะกัน แค่หยางโปส่งเสียงคำราม เลือดก็ไหลซึมออกจากมุมปาก และถอยร่นไปทางด้านหลัง !
ฉินตูฟูคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด แสงสีเงินผ่านหมัดของเขาพาดผ่านสะบักไป ทำให้ครั้งนี้ได้รับบาดเจ็บหนักกว่าเดิม !
ฉินตูฟูกอดแขนไว้ และหันไปมองเหยียนหรูหยู พร้อมตะคอกออกมาด้วยเสียงอันดัง ” เธอไม่ได้พูดไว้แล้วว่าจะไม่ช่วยเขารึไง ? ทำไมกระจกเทียนหลัวถึงไปอยู่บนหน้าอกของเขา ? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ? ”
“ เขาเป็นคนมีวาสนา เขาเป็นคนพบกระจกเทียนหลัวเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ” เหยียนหรูหยู ยังคงอธิบายด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
หยางโปมีกระจกเทียนหลัวมาสกัดกั้นพลังส่วนใหญ่ของเขา จึงได้รับบาดเจ็บเพียงแค่เล็กน้อย
เมื่อเห็นฉินตูฟูเป็นแบบนี้ เขาจะมีเหตุผลปล่อยอีกฝ่ายไปได้ยังไง ?
ฉวยโอกาสในขณะที่ฉินตูฟูและเหยียนหรูหยูพูดคุยกัน หยางโปรีบวิ่งไปข้างหน้า กวัดแกว่งกระบี่หยก คิดที่ฆ่าฉินตูฟูทิ้งไปซะ !
เวลานี้แม้ว่าฉินตูฟูจะมีขั้นวรยุทธ์สูงกว่าหยางโปไปขั้นหนึ่งแต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ถูกหยางโปฟันจนร่นถอยหลังติดต่อกัน ไม่สามารถนำความเหนือกว่าของเขาออกมาใช้ได้ !
หลังจากนั้นไม่นาน ฉินตูฟูก็พูดด้วยความโกรธจัด ” แกมันรังแกคนอื่นมากเกินไปแล้ว ! ”
พอพูดจบ หมัดอีกข้างก็พุ่งเข้ามาอย่างไม่สนสิ่งรอบตัว !
หยางโปถือกระบี่หยกไว้ในมือ แกว่งลงไปอย่างแรงที่แขนของเขา แต่กลับไม่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของฉินตูฟู จู่ๆ บนแขนก็ถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดขึ้นมาทันที กระบี่หยกมีแสงเกิดขึ้นจากการเสียดสีอย่างเงียบงัน !
หมัดของฉินตูฟูต่อยไปที่หน้าอกอีกด้านของ หยางโปอีกครั้ง แต่แค่ครั้งนี้ หยางโปไม่ได้ถอยกลับหรือแม้แต่ที่จะตอบสนองกลับ !
ดวงตาของฉินตูฟูเบิกกว้างขึ้นมาทันที จ้องมองไปที่แขนของตัวเอง จากนั้นก็เห็นแขนของตัวเองถูกตัดขาดออกจากปลายแขนไปด้วยตาตัวเอง !
กลิ่นเลือดสดๆลอยคละคลุ้งออกมา ฉินตูฟูอดที่จะคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวดไม่ได้ เขาจ้องมองหยางโป ใบหน้าก็ยิ่งดูบ้าคลั่งขึ้นมากกว่าเดิม !
หยางโปได้กลิ่นคาวเลือดลอยมาในอากาศ ถึงกับอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้
แขนทั้งสองข้างของ ฉินตูฟูร่วงตกลงอย่างไร้เรี่ยวแรง เขาหลบเลี่ยงการต่อสู้ ถอยร่นออกมาหลายก้าวแล้วพูดด้วยเสียงอันดัง ” เหยียนหรูหยู เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องหญิงคนโตของฉันนะ เวลาแบบนี้ เธอยังจะยืนมองดูอยู่เฉยๆอีกหรือไง ? ”
ใบหน้าที่ดูเย็นชาของเหยียนหรูหยู ดูค่อนข้างที่จะลังเลใจอย่างเห็นได้ชัด เธอหันไปมองหยางโป
ดวงตาของหยางโปเบิกกว้าง เมื่อนึกถึงเกร็ดที่จู่ๆก็โผล่ออกมาบนมือของอีกฝ่าย และหันมองไปที่ เหยียนหรูหยูอีกครั้ง ลูกพี่ลูกน้องหญิงคนโต ? นี่มันอะไรกันเนี่ย ?
หยางโปมองไปทางเหยียนหรูหยู ” เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องชายของคุณจริงๆเหรอ ? คุณมาเตือนสติเขาสิ ให้เขายอมจำนนต่อคดี ในเมื่อทำผิดพลาดไปแล้ว ก็ควรรับผิดชอบ ! ”
เหยียนหรูหยูค่อนข้างที่จะสับสน แต่กลับไม่เอ่ยปากพูด
ฉินตูฟูทำเสียงฮึดฮัดดูถูก ” ฉันรู้ ซีหูฉินซื่อไม่เคยมองฉันอยู่ในสายตา ในใจของพวกแก ก็ไม่เคยมีที่ให้พ่อของฉัน ! ”
ในขณะที่พูด ฉินตูฟูได้ใช้แขนข้างที่พิการของเขา กอดแขนข้างที่ขาดวิ่งไปที่ขอบหน้าผา จากนั้น เขาก็หันมาส่งยิ้มเยาะให้หยางโป หันหลังกลับแล้วทิ้งตัวโดดลงไปทันที !
หยางโปขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าจะปล่อยให้เขาวิ่งหนีไปได้ แต่ถ้าเขากระโดดจากหน้าผาลงไป
คงบาดเจ็บไม่น้อย เขาแปลกใจมาก ซีหูฉินซื่อคืออะไร ?