ตอนที่ 532 ทั้งหมดนี้หาเรื่องใส่ตัวทั้งนั้น
เซียวเหยี่ยนจูงมือหลิงอวี้จื้อไปทางวังฉางเล่อกง นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนจับมือกันเช่นนี้ในที่สาธารณะ เมื่อก่อนต้องหลบเลี่ยง ตอนนี้เซียวเหยี่ยนอยากจะประกาศให้โลกรู้ใจจะขาด ว่าผู้หญิงข้างๆ เขานี้คือพระชายาของเขา
ยังไม่ทันถึงวังฉางเล่อกง พวกเขาก็เจอเฉินเซี่ยวหรูกับเฉินปี้ที่เข้าวังมาคารวะมู่หรงกวานเย่ว์เช่นเดียวกัน
เมื่อเทียบกับสองคนที่จูงมือกันมาแล้ว เฉินเซี่ยวหรูกับเฉินปี้กลับเดินเรียงแถวกันมา เฉินเซี่ยวหรูเดินข้างหน้า เฉินปี้ก้มหน้าก้มตาเดินอยู่ข้างหลัง ห่างกับเฉินเซี่ยวหรูระยะหนึ่งก้าว
เฉินปี้ค่อยๆ เงยหน้าเหลือบมองหลิงอวี้จื้อแวบหนึ่ง เห็นหลิงอวี้จื้อดูมีสง่าราศี ก็นึกถึงฝันร้ายที่ตนเองเจอเมื่อคืน ในใจนางก็ริษยาสุดขีด
เหตุใดหลิงอวี้จื้อถึงโชคดีกว่านางมากนัก เธอมีอะไรดีถึงได้ความรักเอาใจใส่จากอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มากขนาดนั้น ทำให้ท่านอ๋องไม่แม้แต่จะเหลือบมองนางสักนิด
ต่างก็เป็นพระชายาเหมือนกัน แต่เมื่อคืนนางถูกเฉินเซี่ยวหรูทรมานจนแทบลุกจากเตียงไม่ได้
ตลอดชีวิตนี้จะไม่มีวันลืมความอัปยศที่ได้รับเมื่อคืน เพื่อปิดบังความซูบโทรมของตนเอง นางจึงทาแป้งหนา แต่ก็ยังมองเห็นร่องรอยอยู่ดี
ตอนแรกก็ยังไม่ชัดเจน แต่เมื่อนางยืนกับหลิงอวี้จื้อที่ดูอิ่มเอิบมีสง่าราศีแล้ว ก็เห็นชัดเจนขึ้น
เซียวเหยี่ยนทักทายเฉินเซี่ยวหรู
ท่าทางของเซียวเหยี่ยนเย็นชาห่างเหิน เฉินเซี่ยวหรูยังดูอบอุ่นอ่อนโยนราวกับหยกเหมือนเคย ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ กลายเป็นหลิงอวี้จื้อที่ยิ้มทักทายเฉินปี้อย่างเป็นมิตร
“พระชายาอู๋อ๋อง เป็นอะไรไปหรือ ก้มหน้าก้มตาทำอะไรหรือ”
“เมื่อคืนเฉินปี้เหนื่อยเล็กน้อย วันนี้สีหน้าจึงดีไม่ค่อยดี”
เฉินเซี่ยวหรูเหลือบมองเฉินปี้แวบหนึ่ง แววตาแฝงความรังเกียจ แต่เวลาชั่วพริบตาเดียวก็สลายหายไปแล้ว พูดกับหลิงอวี้จื้ออย่างอบอุ่น
“พระชายาอู๋อ๋องต้องดูแลสุขภาพด้วยนะ”
เฉินปี้ไม่สามารถก้มหน้าดีๆ ได้อีกต่อไป เงยหน้าขึ้นมายิ้มน้อยๆ ให้หลิงอวี้จื้อ
“ขอบพระทัยพระชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ที่เป็นห่วง”
สามสี่คนนี้ไม่ได้พูดอะไรอีก เดินไปข้างหน้าด้วยกัน หลิงอวี้จื้อจงใจเดินช้ากว่าเซียวเหยี่ยนก้าวหนึ่ง จ้องมองเฉินปี้ตลอดเหมือนคิดอะไรอยู่
“อวี้จื้อ เจ้ามองอะไรอยู่หรือ”
หลิงอวี้จื้อทำเสียงต่ำๆ พูดว่า
“อาเหยี่ยน ท่านไม่รู้สึกหรือว่าเฉินปี้ดูผิดปกติ ท่านดูท่านทางที่นางเดินสิ ถึงแม้จะพยายามให้เป็นปกติ แต่ก็ยังดูแปลกๆ เล็กน้อย เหมือน…”
ประโยคข้างหลังหลิงอวี้จื้อไม่ค่อยกล้าพูด เหมือนอวัยวะบางอย่างบาดเจ็บ เฉินเซี่ยวหรูดูเหมือนอ่อนโยน ปฏิบัติต่อใครก็เหมือนสุภาพบุรุษ คงจะไม่ทำรุนแรงกับเฉินปี้หรอก
“ไปยุ่งกับนางเพื่อเหตุใด ทั้งหมดนี้ล้วนหาเรื่องใส่ตัวทั้งนั้น”
เซียวเหยี่ยนดูเหมือนจะไม่ชอบเฉินปี้เอามากๆ แม้แต่จะพูดถึงยังขี้เกียจพูด
“หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ ดูท่าอู๋อ๋องก็ปฏิบัติต่อนางไม่ดีเลย เมื่อครู่ข้าสังเกตเห็นด้านในคอนางยังมีรอยแดงๆ ถึงแม้เสื้อผ้าจะปิดมิดชิด แต่ก็โผล่ออกมาเล็กน้อย เหมือนรอยบีบหรือรอยกัด”
หลิงอวี้จื้อพูดวิเคราะห์ ตอนแรกเธอไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้ แต่อีกฝ่ายดันเป็นเฉินปี้ นี่เป็นผู้หญิงที่เธอเกลียดจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
ดังนั้นเมื่อเห็นเฉินปี้เป็นเช่นนี้ ในใจเธอก็สะใจเล็กน้อย นับว่าคิดแผนร้ายจนเจนจบแล้ว แต่ไม่ได้เอาตนเองไปคิดในแผนด้วย
เมื่อคืนเป็นคืนวันแต่งงานของทั้งสองคน อย่างนั้นเฉินปี้กลายเป็นเช่นนี้ก็นับว่าเป็นผลงานชิ้นเอกของเฉินเซี่ยวหรูแล้ว คนที่เป็นสุภาพบุรุษขนาดนั้นลงมือเช่นนี้ได้ ดูท่าตนเองยังไม่เข้าใจเฉินเซี่ยวหรูจริงๆ ดีที่ไม่ได้แต่งงานกับเขาตั้งแต่แรก มิเช่นนั้นจะต้องเสียใจภายหลังแน่นอน
ทั้งสี่คนเข้าไปในวังฉางเล่อ คุกเข่าคารวะมู่หรงกวานเย่ว์พร้อมกัน
มู่หรงกวานเย่ว์สวมชุดปฏิบัติราชการสีม่วงทั้งตัว สง่างามและเคร่งขรึม สายตาของนางหยุดลงที่หลิงอวี้จื้อกับเซียวเหยี่ยน คนที่นางรักมาสิบกว่าปีสุดท้ายก็แต่งงานกับผู้หญิงอื่น
ตัวเองยังต้องแสร้งทำเป็นยินดีรับการคารวะจากพวกเขาอีก ช่างน่าขันเสียจริง เมื่อคืนนางนอนไม่หลับทั้งคืน ดังนั้นตอนนี้สีหน้าก็ดูไม่ดี ล้วนอาศัยแป้งประหน้าปกปิด
ตอนที่ 533 ใครก็ไม่คู่ควรกับเจ้า
มู่หรงกวานเย่ว์รักษามารยาทท่าทางไว้ ให้ทั้งสี่คนลุกขึ้น สั่งการเหมือนเช่นเคยไปสองสามคำ แล้วพูดกับเซียวเหยี่ยน
“ท่านอ๋อง เรามีเรื่องจะปรึกษาเจ้า เจ้าอยู่ที่นี่สักครู่ คนอื่นออกไปก่อนเถิด!”
มู่หรงกวานเย่ว์แสดงเจตนาให้เซียวเหยี่ยนอยู่ต่ออย่างแจ่มแจ้ง ในใจหลิงอวี้จื้อหงุดหงิดเล็กน้อย แต่บอกปฏิเสธไม่ได้ เซียวเหยี่ยนพูดกับหลิงอวี้จื้อเบาๆ ว่า
“อวี้จื้อ เจ้ารอข้างนอกสักครู่ เรากลับจวนด้วยกัน”
หลิงอวี้จื้อพยักหน้า ถอยออกไปอย่างเป็นระเบียบตามกฎเกณฑ์ ส่วนเซียวเหยี่ยนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ
เมื่อออกไปจากตำหนักใหญ่วังฉางเล่อกงแล้ว เฉินเซี่ยวหรูมีเรื่องต้องพบเฉินมั่วฉือ ดังนั้นจึงทิ้งให้เฉินปี้ไปก่อน
หลิงอวี้จื้อรอเซียวเหยี่ยนอยู่ข้างนอกวังฉางเล่อกง เห็นเฉินปี้ยังไม่มีเจตนาจะไป จึงถามขี้เกียจๆ ไปว่า
“พระชายาอู๋อ๋องรอท่านอู๋อ๋องมารับกลับจวนหรือ”
เฉินปี้กับหลิงอวี้จื้อแตกคอกันตั้งนานแล้ว ดังนั้นจึงไม่ต้องเสแสร้งต่อหน้าหลิงอวี้จื้อ ทำเสียงหึอย่างเย็นชาหนึ่งครั้ง
“มีขึ้นก็ต้องมีลง ตอนนี้เจ้าลำพองใจได้ ใครจะไปรู้ว่าเจ้าจะตกจากที่สูงลงมาเมื่อไหร่ พระชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เป็นตำแหน่งที่มีค่าสูงส่ง เกรงว่าเจ้าคงไม่มีวาสนานั่งอยู่ได้นาน”
“พูดราวกับว่าเจ้ามีความสุขอย่างนั้นแหละ เฉินปี้ ดูท่าแล้วชีวิตเจ้าคงไม่ค่อยดีล่ะสิ ชีวิตในอนาคตยังอีกยาวไกล เจ้าไปคิดให้ดีๆ เถิดว่าจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร มิเช่นนั้นข้าเกรงว่าเจ้าคงทนไม่ไหว”
หลิงอวี้จื้ออารมณ์ดี เฉินปี้พูดอะไรก็ยั่วอารมร์เธอไม่ได้ เมื่อก่อนที่เธอโกรธเฉินปี้ได้ก็เพราะเข้าใจเซียวเหยี่ยนของเธอผิด
ตอนนี้แก้ปัญหาการเข้าใจผิดแล้ว ไม่ว่าเฉินปี้จะพูดอะไร เธอก็ไม่เจ็บเลยสักนิด คนที่ทำร้ายเธอได้ก็มีเพียงเซียวเหยี่ยนเท่านั้น
“เช่นนั้นพวกเรารอดู ดูสิว่าใครจะยิ้มได้จนถึงวันสุดท้าย”
พูดจบเฉินปี้ก็จากไป หากยังไม่ไปอีกหลิงอวี้จื้อจะเห็นพิรุธมากขึ้น เดี๋ยวจะกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าเธอเสียเปล่าๆ
“สมน้ำหน้าพระชายาอู๋อ๋อง บ่าวเห็นแล้ว ข้อมือนางเป็นแผลไปหมด ดูท่าทางเมื่อวานคงได้รับทุกข์ไม่น้อย”
เฉินปี้ไปแล้ว มั่วชิงก็เดินเข้ามาหนึ่งก้าว รายงานสถานการณ์ที่นางเห็นให้หลิงอวี้จื้อฟัง
“เฉินปี้คงจะทำตัวดีมาก ท่านอู๋อ๋องถึงได้ทำกับนางเช่นนี้ อู๋อ๋องคงไม่ใช่พวกชอบทรมานคนอื่นหรอกนะ!”
ในสมองหลิงอวี้จื้อมีภาพเหล่านั้นโผล่ขึ้นมา ยิ่งคิดก็ยิ่งโหด เคยตามืดบอดเพราะเขามีใบหน้าของซ่งเฉิงแท้ๆ
“ข้าน้อยเห็นว่าต่อไปพระชายาอู๋อ๋องคงใช้ชีวิตลำบากเสียแล้ว”
“ห่วงนางทำไม ต่างคนต่างมีชีวิตของตนเอง ตอนที่นางวางแผนใส่คนอื่น ต้องไม่เคยคิดแน่นอนว่านางจะโดนคนอื่นวางแผนใส่จนถึงขั้นนี้ ท่านอู๋อ๋องโหดร้ายกว่าที่ข้าจินตนาการไว้มาก”
สองคนคุยเล่นกันอยู่ข้างนอก ข้างในวังฉางเล่อกงกลับมีบรรยากาศที่ต่างไปโดยสิ้นเชิง
มู่หรงกวานเย่ว์มองเซียวเหยี่ยน ราวกับพยายามอย่างหนักที่จะสะกดกั้นอารมณ์
“เซียวเหยี่ยน ตอนนี้เจ้ารู้สึกมีความสุขแล้วหรือไม่”
“ข้าไม่ได้ผิดสัญญา ต่อไปไทเฮาไม่ต้องส่งผู้หญิงเข้าจวนข้ามาอีก แต่งงานกับหลิงอวี้จื้อได้ ข้าดีใจมาก”
เซียวเหยี่ยนเงยหน้ามองตามู่หรงกวานเย่ว์ พูดโดยไม่หลบเลี่ยงสายตาแม้แต่น้อย
“เจ้ามิใยดีเช่นนี้ เราส่งเข้าไปจะมีประโยชน์อะไร ตอนนั้นเจ้าก็เคยมีใจให้เรา แต่ก็ไม่เคยรักเราเช่นนี้ ในใจเจ้าเรายังสู้สาวใช้คนหนึ่งมิได้ เซียวเหยี่ยน เมื่อก่อนเรายังหลงคิดว่าทั้งชีวิตนี้เจ้าจะไม่รักใครแล้ว เพราะว่าใครก็ไม่คู่ควรกับเจ้า”
“คู่ควรไม่คู่ควร ข้าตัดสินใจเอง ไทเฮาให้ข้าอยู่ต่อมีเรื่องอะไรจะตรัสหรือ หากไม่มีเรื่องเร่งด่วนอะไร ข้าก็จะขอทูลลา พระชายายังรอข้าอยู่ข้างนอก”