ตอนที่ 516 ระวังตัวให้ดี
“ตกลงว่าเธอมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันกันแน่” ฉู่เจียเสวียนพูดด้วยสีหน้าหมดความอดทน
รอยยิ้มไม่แยแสของฉู่อีอี กระตุ้นให้เธออยากตบหน้าเธอสักฉาด
“แหม พี่สาวที่แสนดีของฉัน อย่าใจร้อนสิ เธอรู้หรือเปล่าว่าแม่ของเธอมีเสน่ห์แค่ไหนตอนที่เขายังเป็นสาวๆ” ฉู่อีอีพูดโดยตั้งใจเน้นคำว่า ‘มีเสน่ห์’ เป็นพิเศษ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน
ฉู่เจียเสวียนได้ยินฉู่อีอีพูดถึงซูซานแม่ของตัวเอง คิ้วก็ขมวดกัน มองฉู่อีอีด้วยความไม่พอใจ
แม่ของเธอเคยเป็นดาราตัวน้อยที่มีชื่อเสียงมาก่อน และไม่เคยทำเรื่องที่ออกนอกลู่นอกทางเลย เธอเป็นผู้หญิงที่รักเดียวใจเดียวต่อพ่อ เธอจะไม่ยอมให้เธอมาดูถูกแม่ของเธอโดยเด็ดขาด
“ฉู่อีอี เธอจะขอเตือนว่าเธออย่าพูดจาเหลวไหลจะดีที่สุด ฉันจะไม่อนุญาตให้เธอดูถูกแม่ของฉัน” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยปาก มองดูฉู่อีอีด้วยความเย็นชา
“ฉันไม่เข้าใจพ่อกับแม่ของเธอเลย” ฉู่อีอีพูดเยาะเย้ย แววตาที่มองฉู่เจียเสวียนดูเหมือนจะมีความสุข
“ถ้าเธอพูดจาเหลวไหลอีก เชื่อหรือเปล่าว่าฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ” ฉู่เจียเสวียนโมโห ก้าวเข้าไปหาฉู่อีอีหนึ่งก้าว
“ทำไม เธอกลัวจะรู้ความจริงงั้นเหรอ” ฉู่อีอีพูด มองดูฉู่เจียเสวียนที่กำลังโมโห
“ความจริง? ฉู่อีอี แม่ของฉันเป็นคนยังไง ฉันรู้ดี แม่ของฉันถูกแม่เธอบังคับให้ออกจากบ้านเกิดไปที่ต่างประเทศ เธอนึกว่าฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้เหรอ”
“แล้วก็พ่ออีก เธอนึกว่าฉันไม่รู้จักนิสัยของเขาเหรอ” ฉู่เจียเสวียนเอ่ยเย็นชา มองเธอด้วยสายตาเยือกเย็นอีกครั้ง
เธอนึกว่าเธอต้องการจะพูดอะไรกับเธอเสียอีก ที่แท้ก็แค่คิดต้องการแก้แค้นเธอก็เท่านั้น
เธอน่าจะรู้ตั้งนานแล้ว ว่านิสัยอย่างฉู่อีอีจะเปลี่ยนได้อย่างไร
“ฉู่อีอี จนกระทั่งป่านนี้แล้ว เธอยังไม่รู้สึกเสียใจ ตอนแรกฉันนึกว่าจะได้รับบทเรียนไม่มากก็น้อย คิดไม่ถึง คิดไม่ถึงเลย” ฉู่เจียเสวียนหัวเราะเอ่ยเย็นชา ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเจตนาของฉู่อีอีคืออะไร?
เธอเพียงต้องการให้เธอทุกข์ทรมาน ต้องการจะแก้แค้นเธอเท่านั้น ดูเหมือนว่าวันนี้ที่มาเยี่ยมเธอ เป็นความผิดพลาดจริงๆ เธอจะคาดหวังว่าจะได้ยินอะไรจากปากของเธอได้อย่างไร
“เธอระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ” ฉู่เจียเสวียนทิ้งคำพูดอย่างเย็นชา หันหลังจากไป
“ฉู่เจียเสวียน” ฉู่อีอีกัดฟันปาก คำรามใส่แผ่นหลังของฉู่เจียเสวียน เธอเรียกฉู่เจียเสวียนมาเพราะมีเรื่องสำคัญจะบอกกับเธอ
เธอต้องการจะทำลายเธอกับเผยหนานเจวี๋ย เธอต้องการให้เธออยู่อย่างไม่มีความสุข
“ทำไม เธออยากยังอยากฉันฟังเธอเยาะเย้ยแม่ของฉันเหรอ อ่อ จริงสิ ฉันจะบอกเธอให้นะ ฉันหาแม่ของฉันเจอนานแล้ว ตอนนั้นหวังอวิ๋นไฉ่ไล่แม่ของฉันออกไปยังไง แย่งฉันไปจากมือของเขายังไง ฉันเข้าใจอย่างชัดเจนแล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่เจียเสวียน ฉู่อีอีตกใจ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าฉู่เจียเสวียนจะรู้แล้ว
“จะว่าไปแล้ว ฉันยังต้องขอบคุณเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันจะออกนอกประเทศได้ยังไง จะเจอกับแม่ของฉันได้ยังไง” ฉู่เจียเสวียนพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ ดวงตาที่มองเธอนั้นเย็นชา
“ถ้าเธอคิดจะใช้เรื่องนี้มาโจมตีฉันล่ะก็ งั้นเธอก็คงต้องผิดหวังแล้วล่ะ” ในแต่ละประโยค ฉู่เจียเสวียนเดินเข้าไปใกล้ฉู่อีอีทีละก้าวๆ
ฉู่อีอีถูกบังคับให้ต้องล่าถอยไปที่กำแพง จนกระทั่งไร้ทางหลีกหนี
มองดูฉู่เจียเสวียนตรงหน้าที่ยกตนข่มท่านราวกับราชินี ความโมโหก่อตัวในใจของฉู่อีอี ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชังอันบ้าคลั่ง
ตอนที่ 517 เธอคิดว่าเผยหนานเจวี๋ยโง่เหรอ
“แกไอ้คนชั่ว! ไหนๆ แกก็ไปแล้ว แกจะกลับมาอีกทำไม แกอยู่กับแม่แกที่ต่างประเทศก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องกลับมารบกวนชีวิตฉันกับเขาด้วย” ฉู่อีอีมองเธอพร้อมคำรามด้วยความไม่พอใจ
ทั้งๆ ที่เดิมทีทุกอย่างก็สวยงามอยู่แล้ว ทำไมเธอต้องกลับมาด้วย
“ทำไมต้องกลับมาเหรอ” ฉู่เจียเสวียนทวนคำพูดของฉู่อีอี จากนั้นมุมปากก็ยกยิ้มเยือกเย็น รอยยิ้มนั้นราวกับดอกซากุระ
“เธอฆ่าลูกของฉัน ฉันจะปล่อยให้เธอใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างสงบสุขได้ยังไง ตั้งแต่ที่ฉันกลับมาวันนั้นฉันก็บอกเธอแล้ว ว่าเธออย่ามาแหยมกับฉัน เธอก็ไม่เชื่อ”
“แต่ว่าเธอกลับหาเรื่องฉันตลอด สร้างความวุ่นวายให้ฉันไม่หยุด ฉันเคยคิดจะปล่อยเธอไป คิดว่าที่ฉันเสียลูกไปก็เพราะดวงของฉันเอง แต่ว่าเธอไม่ควรที่จะลงไม้ลงมือบ่อยขนาดนั้น จนเผยพิรุธของตัวเองออกมา”
“เธอคิดว่าเผยหนานเจวี๋ยโง่เหรอ เธอนึกว่าเธอใส่หน้ากากมานานแบบนั้น เขาจะมองไม่ออกจริงๆ เหรอ จะว่าไป ตอนเด็กๆ เธอก็แค่สวมรอยเป็นฉันเพื่อรู้จักกับเขาก็เท่านั้น ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่าเธอมีสิทธิ์อะไรที่จะได้รับในสิ่งที่เขาทำกับเธอ”
คำพูดนั้นทำให้ใบหน้าของฉู่อีอีไร้สีเลือด เธอกัดริมฝีปากอย่างเอาเป็นเอาตาย จ้องฉู่เจียเสวียนตาไม่กระพริบ เนื้อตัวสั่นเทิ้มไม่หยุด
เธอมองฉู่เจียเสวียนด้วยดวงตาแดงก่ำ มือที่อยู่ข้างกายกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ แม้มีเลือดสดๆ ไหลออกมาจากมือของเธอ เธอก็ไม่รู้สึกเจ็บเลย
ฉู่เจียเสวียนมองดูใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความโมโหของฉู่อีอีก็หัวเราะ เธอหัวเราะด้วยความสดใสมาก
ฉู่อีอีเอ่ยคำคัดค้านต่อคำพูดของฉู่เจียเสวียนไม่ออก เธอทำได้แต่มองถลึงฉู่เจียเสวียน ไฟโกรธในแววตาราวกับว่าต้องการจะจับฉู่เจียเสวียนที่อยู่ตรงหน้ากินอย่างไรอย่างนั้น
ทันใดนั้นห้องก็เงียบลง มันเงียบสงัดมาก ทั้งสองมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไร สามารถได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งคู่อย่างชัดเจน โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉู่อีอี เธอหายใจหอบตลอดเวลา ราวกับว่ากำลังโกรธแค้นอย่างมาก
“เธอโกหก! เผยหนานจะต้องรักฉัน!” จู่ๆ ฉู่อีอีก็โบกมือใส่ฉู่เจียเสวียนเป็นพัลวันราวกับคนบ้า พร้อมคำรามเสียงดัง
‘เพี๊ยะ’ เสียงฝ่ามือที่ชัดเจนดังขึ้นฉับพลัน
ฉู่อีอีที่บ้าคลั่งก่อนหน้านี้สงบลง เธอยกมือขึ้นกุมใบหน้าที่ถูกตบ เหลือบตาที่แดงก่ำขึ้นมองฉู่เจียเสวียน
“ตื่นแล้วยัง” ฉู่เจียเสวียนกล่าว มองฉู่อีอีด้วยแววตาดูถูก เธอช่างน่าขันจริงๆ จนป่านนี้แล้วเธอก็ยังคงหลอกตัวเอง
เธอคิดว่าทุกสิ่งที่เธอสูญเสียคือสิ่งที่เธอสร้างขึ้น แล้วโยนความผิดไปให้ฉู่เจียเสวียน
การที่คนเราทำผิดมันไม่น่ากลัวเลยสักนิด แต่ที่น่ากลัวคือการไม่รู้จักกลับตัวกลับใจ
ทันใดนั้นฉู่เจียเสวียนก็ไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกต่อไป หันหลังกำลังออกไปจากห้องคนไข้ของฉู่อีอี “ฉู่เจียเสวียน เธอจะต้องเสียใจ! ฉันจะต้องทำให้เธอเสียใจ!” ฉู่อีอีมองแผ่นหลังของฉู่เจียเสวียน ตะโกนไล่หลังเธอ
ฉู่เจียเสวียนก้าวเดินออกไปจากโรงพยาบาลจิตเวชราวกับราชินี เข้าไปนั่งในรถ แล้วขับรถกลับไปที่ร้านชุดแต่งงานทันที
จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าการที่เธอไปหาฉู่อีอีก็ประสาทเหมือนกัน ผู้หญิงแบบนั้นจะพูดอะไรกับเธอได้ เธอเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ
รถมาจอดที่ลานจอดรถช้าๆ ฉู่เจียเสวียนลงมาจากรถ แล้วเข้าไปที่ร้านชุดแต่งงานโดยตรง เมื่อเข้ามาถึงห้องโถงใหญ่ พนักงานข้างในกำลังยุ่งอยู่กับงาน แต่ละคนเห็นฉู่เจียเสวียนเข้ามาก็พยักหน้าให้
ขณะที่เดินผ่านห้องรับแขก ก็เห็นถังถังกำลังคุยงานกับลูกค้า เห็นท่าทางจริงจังของเธอ ฉู่เจียเสวียนยิ้ม แล้วกลับไปทำงานที่ออฟฟิศโดยตรง