เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 487
“ฉัน……”
โจวซู่เอ๋อร์ชะงักไปชั่วขณะ เพราะไม่รู้ควรจะพูดอะไร
เมื่อเห็นท่าทีของโจวซู่เอ๋อร์ที่ลังเลจะพูด
หยางเฟิงจึงเดินเข้าไปใกล้
โจวซู่เอ๋อร์หันหน้าไปอีกทางทันที ไม่ยอมที่จะมองไปยังหยางเฟิง
เมื่อเห็นเช่นนี้
หยางเฟิงจึงพูดเสียงแข็ง: “คุณป้าโจว หันหน้ามาให้ผมดูหน่อย!”
“ไม่ค่ะ!”
โจวซู่เอ๋อร์ปฏิเสธ
เมื่อเห็นโจวซู่เอ๋อร์ไม่ยอมหันมา
หยางเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ: “คุณป้าโจว ถ้าคุณยังทำแบบนี้ ผมจะโกรธแล้วนะ!”
โจวซู่เอ๋อร์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหันหัวกลับมา
เมื่อหยางเฟิงเห็นใบหน้าที่บวมแดงของโจวซู่เอ๋อร์ ความโกรธก็ปะทุขึ้นมาทันใด
“นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น? ใครเป็นคนทำกับคุณแบบนี้?”
หยางเฟิงถามด้วยความโกรธ
โจวซู่เอ๋อร์พูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆว่า “ไม่มีใครตบตีฉันค่ะ… ฉันไม่ระวังหกล้มลงเองค่ะ … ”
“หกล้ม?”
หยางเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะด้วยความไม่เชื่อ
ถ้าหกล้ม
ทำไมหน้าของโจวซู่เอ๋อร์ถึงเป็นแบบนี้?
นี่มันชัดมากๆ
หน้าของโจวซู่เอ๋อร์ถูกคนทุบตีมาแน่!
พริบตาเดียว
จิตสังหารแผ่ออกมาจากตัวของหยางเฟิง
อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว
ไม่ต้องพูด เขาก็รู้ว่า
นี่ต้องเป็นฝีมือหลันซินแน่!
เขาไม่พูดอะไร กลับตัวแล้วเดินออกจากห้องไป!
คราวนี้ ถ้าไม่สั่งสอนหลันซินสักหน่อย เธอจะยิ่งได้ใจ
ปล่อยไว้แบบนี้
ไม่รู้ว่าหลานซินจะทำเรื่องอะไรบ้าๆอีก?
“คุณหยาง อย่าไปค่ะ!”
เมื่อเห็นความเดือดดาลของหยางเฟิง
โจวซู่เอ๋อร์รีบดึงมือรั้งหยางเฟิงไว้ทันที
หยางเฟิงหันกลับมาและพูดด้วยความโกรธ: “ไม่ได้! หลันซินผู้หญิงชั่วร้ายคนนั้น ทุบตีคุณขนาดนี้ ผมไม่ปล่อยเธอไว้แน่ … ”
ตึง!
หยางเฟิงยังไม่ทันพูดจบ
โจวซู่เอ๋อร์ก็คุกเข่าลง
เธอขอร้องทั้งน้ำตา: “คุณหยางค่ะ ฉันรู้ว่าคุณโมโหแทนฉัน แต่ฉันเป็นเพียงแค่คนใช้ต่ำต้อยคนหนึ่ง ถูกเธอตบตีนิดหน่อยไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ”
“หากคุณมีเรื่องกับแม่ยายเพราะฉัน แล้วครอบครัวต้องมาทะเลาะกัน ฉันจะรู้สึกแย่มากๆเลยค่ะ!”
หยางเฟิงเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้!
โจวซู่เอ๋อร์ยังไงก็ไม่ยอมให้หยางเฟิงต้องมามีเรื่องกับหลันซินเพราะตัวเธอเองเป็นแน่
“เฮ้อ!”
หยางเฟิงถอนหายใจเบาๆ
เขารู้ว่าโจวซู่เอ๋อร์หวังดีกับเขา
แต่ข้างในหยางเฟิงก็รู้สึกละอายใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาให้โจวซู่เอ๋อร์มาเป็นคนใช้ที่บ้านของตระกูลเย่ เรื่องแบบนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น
หยางเฟิงมองไปที่โจวซู่เอ๋อร์แล้วพูดว่า “คุณป้าโจว โปรดลุกขึ้นเถอะ!”
โจวซู่เอ๋อร์เงยหน้าขึ้นและพูดกลับไป: “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องสัญญากับฉันว่า คุณจะไม่ไปหาเรื่องแม่ยายเพราะฉัน”
“ก็ได้ ผมรับปาก!”
หยางเฟิงพยักหน้า
เขาถอนหายใจอยู่ในใจ
เมื่อเทียบกับหลานซินแล้ว
โจวซู่เอ๋อร์เป็นคนที่จิตใจดีจริงๆ
เหตุใดสองคนที่มีอายุใกล้เคียงกัน ถึงได้มีนิสัยที่แตกต่างกันขนาดนี้นะ?
โจวซู่เอ๋อร์เพื่อลูกสาวของเธอแล้ว เต็มใจที่จะไปเป็นคนกวาดถนน
แล้วหลันซินล่ะ?
เอาแต่กินเที่ยวเล่นไปวันๆ
ไม่เพียงเท่านั้น ยังลงไม้ลงมือกับคนรับใช้อีก
ดูเหมือนว่าหากไม่หาโอกาสตักเตือนต่อว่าเธอสักหน่อย
เธอก็จะไม่รู้จักยับยั้งควบคุมตัวเอง!
ไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะหาโอกาสจัดการกับเธอให้ได้…
ให้บทเรียนที่เธอจะลืมไม่ลง!
ออกจากห้องของโจวซู่เอ๋อร์
หยางเฟิงกำหมัดแน่นทั้งสองข้าง!
“หลันซินอยู่ที่ไหน?”
เขาหยุดคนรับใช้คนหนึ่งไว้แล้วถาม
คนรับใช้ตอบอย่างกล้าๆกลัวๆว่า “นายท่าน นายหญิงออกไปเต้นรำแล้วครับ!”
“ฮึ!”
“เรื่องหนีเนี่ย เร็วมากจริงๆ!”
หยางเฟิงพูดอย่างเย็นชา
ยังไงหลันซินก็เป็นคนฉลาด
รู้ว่าเขาจะมาคิดบัญชีกับเธอ
เลยรีบหนีไปก่อนแล้วด้วยความรวดเร็ว
แต่หนีได้ครั้งสองครั้ง ใช่ว่าจะหนีได้ตลอดไป
ถ้าวันหลังยังมีเรื่องแบบนี้อีก
หยางเฟิงจะจัดการเธอให้หนักอย่างแน่นอน!