ตอนที่ 404 ใครกล้ามาขัดใจจวนซิ่นอ๋อง
“แม่นางพูดอย่างนี้หมายความว่า ไม่คิดจะไว้หน้าข้าเลยหรือ ในตูเฉิงไม่มีใครกล้าพูดอย่างนี้กับข้า เถ้าแก่ที่นี่เป็นใคร รีบเรียกมาหาข้า”
ฟู่อี้หานเริ่มหงุดหงิด แขกที่กินอาหารในห้องโถงได้ยินเสียงทางนี้ ต่างจ้องมองมา
แต่ไม่มีใครกล้าส่งเสียง ได้แต่นับถือซูจิ่วซืออย่างเงียบๆ แม่นางคนนี้ใจกล้าจริงๆ หรือนางไม่รู้ว่าคนที่นางพูดด้วยเป็นท่านโอรสแห่งจวนซิ่นอ๋อง
โอรสคนนี้ไม่ใช่คนที่จะพูดได้ง่ายๆ นิสัยอันธพาล ไม่มีใครกล้ายุ่ง ในตูเฉิงไม่มีใครกล้าขัดใจจวนซิ่นอ๋อง
แม่นางคนนี้อายุยังน้อย ยังกล้าโต้แย้งฟู่อี้หาน หลายคนวิตกแทนซูจิ่วซือ
ซูจิ่วซือดูหมิ่นพวกที่ใช้อำนาจบาตรใหญ่ข่มเหงชาวบ้านอยู่แล้ว นางเกิดในตระกูลใหญ่ แต่กับชาวบ้านทั่วไปนางจะเมตตาเป็นพิเศษ นี่เป็นมโนธรรมอย่างหนึ่ง จวนซิ่นอ๋องไม่ได้สอนโอรสคนนี้ให้ใจกว้างกับคนที่ต่ำกว่า นับว่าตรงกับนิสัยของซิ่นอ๋อง
“ข้าเป็นน้องสาวของเถ้าแก่ คุณชายจะพูดอะไร ก็พูดกับข้าได้ ร้านเหล้านี้ ข้าตัดสินใจได้”
ซูจิ่วซือยังคงสงบ ไม่สะทกสะท้าน ไม่หวาดหวั่นฟู่อี้หานแม้แต่น้อย ถ้าฟู่อี้หานก่อกวน พอถึงตอนนั้นค่อยให้ฟู่เฉินหรงช่วยคืนความยุติธรรม ทำลายของเท่าไรก็ชดใช้เท่านั้น มีสายตาผู้คนมากมายมองดูใครถูกใครผิด ก็เห็นกันอยู่
ฟู่เยว่อี้อยู่ข้างหลังไม่พูดไม่จา ได้แต่สังเกตซูจิ่วซืออย่างเงียบๆ
นางอยากดูว่าซูจิ่วซือทำอย่างไร ช่างกล้ากว่าที่นางคิดไว้มาก เมื่อเผชิญหน้ากับการข่มขู่ของฟู่อี้หานกลับไม่แสดงความหวาดกลัวแม้แต่น้อย ยังคงตอบอย่างสุภาพ พอเห็นก็รู้ว่าเป็นคนที่ผ่านโลกมามาก
“ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย รีบจัดห้องพิเศษให้ข้า ไม่งั้นเกิดอะไรขึ้น แม่นางต้องรับผิดชอบ”
“แม่นาง ดูสิ เจ้าทำให้ท่านพี่ของข้าโกรธแล้ว จัดห้องพิเศษให้จะเป็นไรไป แม่นางทำการค้าสมองต้องพลิกแพลงหน่อย ขืนทื่อๆ อย่างนี้ คงทำการค้าได้ไม่นาน”
จูอวี้ซิ่วซึ่งอยู่ข้างๆ ปิดปากหัวเราะ แววตาดูแคลนอย่างเปิดเผย
“ฮูหยินคนนี้พูดไม่ถูก ทำการค้าสิ่งสำคัญที่สุดคือความซื่อสัตย์ ทุกคนออกมากินอาหารเหมือนกัน จ่ายเงินเหมือนกัน ยังต้องแบ่งหรือว่าใครสูงศักดิ์ใครต้อยต่ำ
ถ้าคุณชายยินดีจ่ายเงินค่าอาหารเป็นสองเท่า ข้าจะลองถามแขกว่ามีใครยอมบ้าง ถ้ายอม ก็จะจัดที่ให้คุณชายทันที คุณชายมีความเห็นอย่างไร”
“ขัดขืนหรือ”
ฟู่อี้หานตบโต๊ะยาวอย่างแรง จนโต๊ะยาวสะเทือน ซูจิ่วซือกลับไม่หวาดหวั่น จ้องหน้าฟู่อี้หาน
เวลานี้กู้หลียวนกำลังรับแขกอยู่ที่ชั้นบน ไม่รู้เลยว่าชั้นล่างเกิดอะไรขึ้น
เผยปิงปิงยกอาหารเสร็จก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวทางนี้ นางรีบวิ่งเข้ามา สีหน้าบูดบึ้งถามขึ้น “ใครตบโต๊ะ”
พอเห็นฟู่อี้หานอยู่ที่นั่น นางถลึงตาใส่ฟู่อี้หาน “เจ้าอยากกินก็กิน ไม่อยากกินก็ไสหัวไป อย่ามาหาเรื่องที่นี่ ไม่งั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”
“ข้าก็อยากรู้นัก แม่นางไม่เกรงใจอย่างไร”
“ตัดมือหรือตัดขา เลือกเอา”
เผยปิงปิงไม่ได้ลงไม้ลงมือนานแล้ว พอถึงตอนนี้รู้สึกคันไม้คันมือขึ้นมา นางมีวรยุทธ มองแวบเดียวก็รู้ว่าฟู่อี้หานก็มีวรยุทธเหมือนกัน แต่ยังห่างชั้นกับนางมาก นางสามารถจัดการกับฟู่อี้หานได้อย่างง่ายดาย
“แม่นางพูดจาโอ้อวดเกินไปแล้ว”
“ข้าถ่อมตัวมาก ถ้าโอ้อวดจริงๆ พวกเจ้าคงไม่รอดชีวิตแน่ รีบไสหัวไป วันนี้พวกข้าเพิ่งเปิดร้าน ไม่อยากเห็นเลือด ไม่อยากซวย”
ตอนที่ 405 ท่านโอรสปวดขา
เผยปิงปิงพิงโต๊ะยาว แผ่ไอสังหารออกมา คนมีวรยุทธเหมือนกัน นางไม่เชื่อว่าฟู่อี้หานจะดูไม่ออกว่านางมีวรยุทธเหนือกว่า
เดิมทีนางอยากลงมือ แต่พอนึกถึงว่าวันนี้เป็นวันเปิดร้านถ้าลงมือจะไม่เป็นมงคล เกรงว่าลูกค้าจะตกใจหนี อดทนไว้ดีกว่า หวังว่าพวกนี้จะรู้ตัวแล้วไสหัวออกไปเอง
“ถ้าคุณชายรอไม่ไหว ก็ไปที่อื่น จะได้ไม่ทำให้คุณชายเสียเวลา”
ซูจิ่วซือเองก็เริ่มอยากไล่พวกนี้ออกไป เรื่องที่จะพูดก็พูดหมดแล้ว ไม่อยากใส่ใจฟู่อี้หานอีก มีเผยปิงปิงอยู่ พวกนี้คงทำอะไรไม่ได้
“พี่ใหญ่ ในเมื่อที่นี่ไม่มีที่ว่าง พวกเราไปที่อื่นเถอะ!”
ฟู่เยว่อี้อยากเจอซูจิ่วซือ พอเห็นหน้า ก็ควรจะไปได้แล้ว ถ้าขืนลงมือจริงๆ พี่ใหญ่ของนางคงเสียเปรียบ แม่นางชุดแดงคนนี้มีไอสังหารรุนแรง ไม่ใช่จะรับมือได้ง่าย
ฟู่อี้หานก็รู้ดีว่าตนไม่ใช่คู่ต่อกรกับเผยปิงปิง แต่ใจกลับไม่ยอม ในตูเฉิง ใครบ้างที่กล้าขัดใจเขา วันนี้กลับถูกผู้หญิงสองคนนี้ไล่ต่อหน้าผู้คนตั้งมากมาย วันหลังเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
เรื่องนี้เป็นความอับอายขายหน้าสำหรับเขา คงโดนหัวเราะเยาะลับหลังแน่
ขณะที่คิดจะลงมือ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงผู้ชายดังขึ้น ฟู่เฉินหรงถือพัดเดินเข้ามาช้าๆ “ได้ยินเสียงคุยแต่ไกล นึกว่าใคร ที่แท้ก็คืออี้หานกับพี่สะใภ้และยังมีเย่วอี้ พวกเจ้ามาอุดหนุนร้านเหล้าของพี่ชายข้า ทำไมไม่บอกข้าล่วงหน้า จะได้ให้หลียวนจัดห้องไว้ก่อน”
“ฟู่…องค์รัชทายาท มาพอดี พวกเขาไม่ได้มาอุดหนุน แต่มาหาเรื่อง ทั้งๆ ที่ไม่มีห้องว่าง ยังจะบังคับ ที่นี่แม้แต่องค์รัชทายาทก็ยังไม่บังคับ ต้องรอ คุณชายก็เหมือนกัน”
พอเห็นฟู่เฉินหรงมา เผยปิงปิงก็รีบฟ้อง
นางไม่ชอบสามคนนี้ โดยเฉพาะฟู่อี้หาน อะไรกัน เป็นโอรสเก่งนักหรือ
พ่อของเขานี่เองที่ใช้ตระกูลเผยมาข่มขู่หมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน จนครอบครัวนางต้องหลบหนีอยู่หลายปี เวลานี้พอเจอตัวการสำคัญ ในใจนางจึงเต็มไปด้วยความโกรธ
ฟู่เฉินหรงมองซูจิ่วซือแวบหนึ่ง ทั้งสองสบตากัน ซูจิ่วซือยิ้มให้เขา ฟู่เฉินหรงก็ยิ้มให้นาง เหมือนไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย
“เป็นร้านเหล้าที่พี่ชายขององค์รัชทายาทเปิดนี่เอง”
“ข้าโตที่แคว้นเว่ย เถ้าแก่ร้านเหล้าเป็นลูกชายคนโตของพ่อแม่บุญธรรมของข้า และเป็นพี่ชายของข้า วันหลังเชิญคุณชายมาอุดหนุนบ่อยๆ”
พูดจบก็ทำเป็นดุเผยปิงปิง “ปิงปิง เจ้าพูดอย่างนี้ไม่ถูก คุณชายจวนซิ่นอ๋อง จะบังคับคนอื่นได้อย่างไร คุณชายเท้าไม่ดี ยืนนานปวดขา เจ้าก็รู้ว่าคุณชายเป็นผู้ดีที่ถูกตามใจ”
ฟู่อี้หานเคยบาดเจ็บที่เท้า แม้ดูไม่ออกง่ายๆ แต่เวลาฝนตกฟ้ามืดก็จะปวดเท้า เรื่องนี้มีไม่กี่คนที่รู้ ฟู่เฉินหรงก็รู้
เรื่องราวในจวนซิ่นอ๋อง เขาสืบถามชัดเจน รู้รายละเอียดมากมาย
“เป็นเพราะข้าไม่รอบคอบ ข้าเป็นคนป่าคนดง ร่างกายแข็งแรง คุณชาย เท้าไม่ดีก็ควรบอกตั้งแต่แรก จะได้ยกม้ายาวมาให้ ยังดีที่มีชายาล่ำ เวลาปวดขาขึ้นมา ชายายังช่วยประคองได้ ถ้าเป็นคนบอบบาง คงประคองคุณชายไม่ไหว”
เผยปิงปิงหัวเราะร่า พูดจบก็มองจูอวี้ซิ่วแวบหนึ่ง