ตอนที่ 408 กลัวเจ้าโกรธ
เดิมทีซูจิ่วซือไม่ค่อยสบายใจนัก พอได้ยินฟู่เฉินหรงพูดอย่างนี้ ก็รู้สึกสบายใจขึ้นทันที เขาอ้างเหตุผลได้เสมอ แต่คราวนี้อ้างได้ดีมาก
เฟิงชิงสุ่ยนึกไม่ถึงว่าฟู่เฉินหรงจะพูดอย่างนี้ต่อหน้านาง ถึงอย่างไรนางก็เป็นคู่หมั้นของฟู่เฉินหรง แต่เขากลับปกป้องซูจิ่วซือ
สีหน้าของเฟิงชิงสุ่ยเกร็งขึ้นมาทันที แต่แล้วก็เป็นปกติอย่างรวดเร็ว ใบหน้ายังคงยิ้มน้อยๆ “ดูแล้วองค์รัชทายาทชอบคุณหนูซูมาก วันหลังข้าจะดูแลคุณหนูซูแทนองค์รัชทายาทอย่างดี”
“ไม่จำเป็น ผู้หญิงของข้า ข้าดูแลเองได้ ไม่ต้องรบกวนคุณหนูเฟิง ถ้าคุณหนูเฟิงไม่มีอะไร ข้าขอตัวก่อน เชิญคุณหนูเฟิงตามสบาย”
พูดจบ ฟู่เฉินหรงก็พาซูจิ่วซือออกไป
ซูจิ่วซือไม่ได้พูดอะไรเลย นางไม่จำเป็นต้องพูด นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าได้รับการปกป้อง รู้สึกดีใจมาก มีฟู่เฉินหรงจูงมืออย่างนี้ นางยินดีจริงๆ
เฟิงชิงสุ่ยยืนอยู่ที่เดินมองตามหลังฟู่เฉินหรงกับซูจิ่วซือ รอยยิ้มบนใบหน้าเลือนหายไปทันที สีหน้าเริ่มบูดบึ้ง มือในแขนเสื้อกำหมัดแน่น
นางใช้ชีวิตเหมือนเดือนท่ามกลางหมู่ดาว มีผู้ชายจำนวนมากหลงรักนาง จึงคุ้นกับสายตารักใคร่ของผู้ชาย ไม่เคยถูกมองข้าม การมองข้ามนางจึงเป็นเรื่องที่หยามกันเกินไป
ทั้งๆ ที่นางเหนือกว่าซูจิ่วซือทุกอย่าง แต่ฟู่เฉินหรงกลับไม่ใส่ใจนางเลย นางไม่เชื่อว่าตนจะทำให้ฟู่เฉินหรงหลงรักไม่ได้
ฟู่เฉินหรง รอดูก็แล้วกัน สักวันหนึ่งเจ้าจะมาขอให้ข้าแต่งงานกับเจ้าอย่างหมอบราบคาบแก้ว คนที่เจ้าต้องการที่สุดก็คือข้า
“คุณหนู เรากลับเถอะ!”
พอเห็นเฟิงชิงสุ่ยสีหน้าซับซ้อนสุดหยั่ง ชิวซูซึ่งยืนอยู่ข้างหลังก็อดพูดไม่ได้
“ฟู่เฉินหรงปกป้องนางขนาดนี้ นางไม่ต้องเอ่ยปากพูดเลย ชิวซู เมื่อก่อนข้ายังไม่เชื่อว่าฟู่เฉินหรงจะชอบซูจิ่วซือปานนั้น เวลานี้ข้าเข้าใจแล้วว่าความมั่นใจของซูจิ่วซือมาจากไหน
นางกุมหัวใจของผู้ชายคนนี้ไว้มั่น มิน่าจึงได้มั่นใจนัก แต่ความรักเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนที่สุดในโลก เวลานี้รักกันสุดชีวิต ไม่เท่ากับว่าจะรักกันไปตลอดชีวิต ข้าเลือกฟู่เฉินหรงเพราะเหมาะสมกัน เขาเหมาะสมกับข้า”
เฟิงชิงสุ่ยไม่อยากรักผู้ชายอย่างสุดชีวิต นางต้องการผู้ชายที่เหมาะสมกับนางและทำให้นางชื่นชม แวบแรกที่เห็นฟู่เฉินหรง นางก็รู้สึกว่าฟู่เฉินหรงเป็นคนที่นางตามหา
ฟู่เฉินหรงไม่รักนางก็ได้ แต่เขากับนางต้องเหมาะสมกันที่สุด
“คุณหนูพูดถูก เวลานี้องค์รัชทายาทชอบองค์หญิงอันผิง วันหลังก็ไม่แน่ คุณหนูไม่ต้องใส่ใจมาก”
“ไปกันเถอะ สักวันหนึ่งข้าจะให้องค์รัชทายาทมาสารภาพผิดด้วยตัวเอง”
พูดจบเฟิงชิงสุ่ยก็หันตัวออกไป ชิวซูรีบตามไป
ฟู่เฉินหรงจูงมือซูจิ่วซือ พอเดินได้ระยะหนึ่ง ฟู่เฉินหรงก็ก้มหน้าลง พูดเบาๆ “จิ่วซือ เมื่อกี้ข้าแสดงบทเป็นอย่างไรบ้าง”
“ดีมาก เจ้าไม่กลัวเฟิงชิงสุ่ยโกรธหรือ”
“ข้ากลัวเจ้าโกรธเท่านั้น นางโกรธหรือไม่ไม่เกี่ยวกับข้า” ฟู่เฉินหรงยักไหล่ เอียงหน้ามองซูจิ่วซืออย่างอ่อนโยน “สำหรับข้าแล้ว คนที่สำคัญที่สุดก็คือเจ้า คนอื่นไม่มีความสำคัญแต่อย่างใด”
“เจ้าสร้างศัตรูให้ข้า เฉินหรง ทำไมเจ้าถึงทำให้ผู้หญิงชอบอย่างนี้”
นึกถึงเฟิ่งหลิงอวี่และซูเหม่ยเสียนที่แคว้นเว่ย ซูจิ่วซือก็ขมวดคิ้ว ฟู่เฉินหรงช่างมีเสน่ห์ดึงดูดผู้หญิงจริงๆ จากแคว้นเว่ยมาแคว้นเจียงไม่เคยขาดผู้หญิง
ตอนที่ 409 ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้
“เจ้ายังมีหน้ามาว่าข้า บอกข้ามาดีๆ เรื่องของจงมั่วเจียงเป็นอย่างไร”
พอนึกถึงจงมั่วเจียง ฟู่เฉินหรงก็รู้สึกไม่สบายใจ ถึงกับกักตัวจิ่วซือของเขา และยังทำให้จิ่วซือบาดเจ็บ
พอนึกถึงเรื่องที่จงมั่วเจียงทำกับตน ซูจิ่วซือก็รู้สึกหวั่นใจ แต่ใบหน้ายังคงสงบ “ไม่มีอะไร หลียวนเป็นพยานได้”
“ข้าอยากแต่งงานกับเจ้าพรุ่งนี้เลย แล้วประกาศต่อทั่วหล้าว่าเจ้าเป็นผู้หญิงของข้า คนอื่นจะได้เลิกคิด”
“ข้าเองก็อยากแต่งงานกับเจ้าเร็วหน่อย”
จุ่ๆ ซูจิ่วซือก็ตอบออกมา แต่ไหนแต่ไรเวลาอยู่ต่อหน้าฟู่เฉินหรงนางจะไม่แสดงความรู้สึก ไม่เคยพูดอย่างนี้ ฟู่เฉินหรงยังนึกว่าตนเองหูฝาด ด้วยความตื่นเต้น เขาจึงหยุดเดิน มองซูจิ่วซือด้วยแววตาทอประกาย “จิ่วซือ เมื่อกี้เจ้าว่าอย่างไร พูดอีกครั้งหนึ่ง”
“ข้าบอกว่าข้าก็อยากแต่งงานกับเจ้าเร็วหน่อย”
ซูจิ่วซือก็หยุดเดิน เงยหน้าขึ้น มองฟู่เฉินหรงอย่างจริงจัง ที่ผ่านมาฟู่เฉินหรงเป็นคนพูดให้นางมั่นใจตลอดเวลา แม้นางไม่ได้แสดงออก ดูภายนอกเหมือนสงบ แต่ในใจยินดีมาก
เวลานี้นางอยากบอกฟู่เฉินหรงสักครั้ง ไม่ใช่รอให้เขาถาม นางเองก็อยากแต่งงานกับฟู่เฉินหรงเร็วๆ
“จริงหรือ”
ฟู่เฉินหรงยังไม่มั่นใจ คำนี้ออกจากปากของซูจิ่วซือไม่ต่างจากดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก
“จริงแท้แน่นอน”
“ฮ่าฮ่า…” ฟู่เฉินหรงไม่ใส่ใจว่าตนกับซูจิ่วซือยังอยู่ที่ถนนหลวง เขาหัวเราะร่า เสียงหัวเราะอย่างดีใจทำให้ชาวเมืองมองด้วยความประหลาดใจ ทุกคนต่างจ้องมองมา อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ซูจิ่วซือเริ่มเขิน รีบยื่นมือไปจะปิดปากฟู่เฉินหรง “เบาหน่อย”
ฟู่เฉินหรงยื่นมือมาจับมือซูจิ่วซือ “จิ่วซือ พอได้ยินอย่างนี้ รู้ไหมว่าข้าดีใจเพียงใด
ที่ผ่านมาข้าคอยถามเจ้า ข้านึกว่าเจ้ายอมรับข้าเพราะเลี่ยงไม่ได้ ถ้าข้าไม่บีบเจ้า เจ้าคงไม่อยากแต่งงานกับข้าเร็วหน่อย”
“เจ้าคิดว่าเจ้าบีบข้าได้หรือ ถ้าข้าไม่ยอม เอามีดมาจี้ก็ไร้ผล คนโง่ ไม่ใช่เพราะเจ้าเคี่ยวเข็ญ เป็นเพราะใจข้ายอมรับ”
“วันหลังข้าจะดูแลเจ้าให้ดี”
“ฮื่อ”
“อย่างนี้ข้าต้องพยายามให้มาก จะได้แต่งงานกับเจ้าเร็วหน่อย”
“ปล่อยข้าก่อน ที่นี่ตลาด เป็นรัชทายาท อยู่ข้างนอกต้องรักษาภาพลักษณ์”
ซูจิ่วซือรู้สึกว่ามีสายตาแสดงความประหลาดใจของผู้คนที่ผ่านไปมา จึงยิ่งขัดเขิน แก้มเริ่มแดง ต่อหน้าผู้คน นางเรียบร้อยเสมอ
การทำอย่างนี้เกินขีดจำกัดสำหรับนาง
นางรู้สึกว่าหลังจากรู้จักฟู่เฉินหรง นางไม่ค่อยเหมือนหญิงสาวตระกูลใหญ่แล้ว หน้าด้านขึ้น ทั้งหมดนี้เป็นเพราะฟู่เฉินหรง
“ได้ ได้ ข้าฟังเจ้า เราไม่ยืนที่นี่ให้คนมุงดู ไปซื้อขนมเถอะ”
เขาไม่ใส่ใจว่าคนอื่นจะมองอย่างไร แต่รู้ว่าซูจิ่วซือหน้าบาง จึงไม่ได้ยืนคุยกับซูจิ่วซือกลางตลาดต่อ แต่จูงมือนางไปที่ร้านขนม ตลอดทางฟู่เฉินหรงหัวเราะร่า ท่าทางเหมือนคนบ้า
เดินไประยะหนึ่ง ในที่สุดซูจิ่วซือก็อดไม่อยู่ “เจ้าจะหัวเราะไปถึงไหน”
“ฮ่าฮ่า ข้าดีใจมาก ควบคุมตัวเองไม่ได้”
ซูจิ่วซือพูดไม่ออก หน้าบึ้ง “เจ้าควบคุมตัวเองไม่ได้หรือ”
“กับเจ้า ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้”