โจวซินเกือบจะเป็นบ้า เขาคิดไม่ถึงว่าหยางโปไม่มีจิตใจเมตตาเลยแม้แต่น้อย ไม่ยอมที่จะยื่นมือช่วยเหลือเลยสักนิด แต่เหลียงหรูซิงก็ยิ่งเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น เขาถึงกับรู้สึกว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย !
บังเอิญที่เวลานี้ เสวียนจงกลับมาพร้อมปากกาและกระดาษพอดี เมื่อเห็นบรรยากาศในที่เกิดเหตุ ก็เข้าใจขึ้นมาทันที เขายิ้มจางๆ ” ทุกคนมาอยู่ที่นี่กันหมดแล้วเหรอ ไป พวกเรากลับเข้าไปแล้วค่อยๆพูดคุยกันเถอะ ! ”
โจวซินถือโอกาสในขณะที่ทุกคนหละหลวมรีบวิ่งออกไปข้างนอกอีกครั้ง
เหลียงหรูซิงเตรียมพร้อมไว้แล้ว ครั้งนี้เขาเพิ่งความเร็วมากขึ้น วิ่งพรวดตรงไปที่โจวซินทันที !
โจวซินเหลือบมองไปทางด้านหลัง ด้วยดวงตาที่ดุร้าย ตวัดมือซ้ายเอื้อมไปทางด้านหลัง ยิงลูกศรที่ซ่อนไว้ดอกหนึ่งออกไป !
เหลียงหรูซิงหันตัวเอียงหลบลูกศร ความเร็วจึงลดลง แต่คิดไม่ถึงว่าโจวซินจะหันไปทางฮัวชิงหยุน !
หยางโปสังเกตเห็นปฏิกิริยาของพวกเขา จึงรู้สึกโกรธมากเมื่อเห็นโจวซินทำแบบนี้
เขาคว้าฮัวชิงหยุนไว้และดึงเธอไปหลบอยู่ด้านหลัง ในเวลานี้พวกเขาโจมตีเข้ามาทั้งสองทางจริงๆ !
หยางโปตกใจจนหน้าถอดสี เขาคำนวณนับครั้งไม่ถ้วน คิดไม่ถึงว่าเหตุการณ์นี้จะเป็นการแสดงหลอกตาของพวกเขา จุดประสงค์ที่แท้จริงก็คือตัวเขานั่นเอง ชิ้นส่วนของวิชาที่ไม่ครบสมบูรณ์ ทั้งหมดที่พูดข่มขู่ให้โจวซินเขียนบอกเล่าประสบการณ์ ทั้งหมดนั้นมันก็แค่ทำเพื่อให้เขาสับสนก็เท่านั้น !
หยางโปตอบสนองกลับอย่างรวดเร็ว เขาล้วงเข้าไปชักกระบี่หยกออกมา จากนั้นก็หันไปโจมตี
เหลียงหรูซิง ดูเหมือนว่าจะไม่สนใจท่าทีของโจวซินเอาซะเลย !
เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ โจวซินก็ดีใจมาก เขายื่นฝ่ามือออกมา ทุ่มสุดแรงเพื่อหวังโค่น
หยางโปลงในคราวเดียว !
ทันทีที่ใช้กระบี่หยกจู่โจม เหลียงหรูซิงก็ชะงักไปครู่หนึ่ง เขาเป็นชาวยุทธ แน่นอนต้องรู้ว่ามีอาวุธแปลกๆบางอย่างที่ทรงพลังมาก เขาไม่กล้าดูถูกและมองข้ามกระบี่หยก จึงรีบหลบออกไปอย่างรวดเร็ว
โจวซินโจมตีด้วยฝ่ามือ หยางโปยกเท้าขึ้นถีบ ในขณะที่ฝ่ามือที่ทรงพลังกำลังจะปะทะเข้ากับเท้า อยู่นั้น คาดคิดไม่ถึงว่าเท้าของหยางโปจะเบี่ยงออกไปทางด้านข้างและถีบตรงเข้าไปที่หน้าอกของโจวซิน เมื่อแรงเก่าของโจวซินจบลง แต่แรงใหม่ยังไม่เกิด ถึงจะคิดหักหลบไปอีกทาง มันก็เป็นการยากที่จะพลิกตัวหลบทันได้ จึงถูกหยางโปถีบเข้าที่หน้าอกอย่างจังและล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้น !
เหลียงหรูซิงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ทำให้การโจมตีช้าลง เรื่องก่อนหน้าที่พวกเขาพูดคุยปรึกษากันไว้.ไอลีนโนเวล.
ถึงข้อตกลงในการต่อสู้ของทั้งสองคน เขาจะรับหน้าที่โจมตีซึ่งหน้าเป็นหลัก โจวซินโจมตีเข้ามาจากด้านข้าง คาดคิดไม่ถึงว่า โจวซินไม่สามารถรับมือได้เลยแม้แต่อย่างเดียว กลับถูกหยางโปถีบจนล้มฟาดลงบนพื้น !
หยางโปถือกระบี่หยกไว้ในมือ มีฮัวชิงหยุนและเฉาหยวนเต๋ออยู่ข้างหลัง เขาไม่อยากเสียเวลาต่อสู้นาน จึงยิ่งโจมตีรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
เหลียงหรูซิงคอยหลบเลี่ยงอยู่ตลอดเวลา ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้า เขาเอื้อมมือไปคว้าเก้าอี้จากด้านข้าง แล้วเขวี้ยงเข้าใส่หยางโป !
หยางโปยังคงใช้กระบี่หยกในมือโจมตีเข้ามาเหมือนเดิม และแทงตรงไปที่เก้าอี้ กระบี่หยกแทงทะลุผ่านเก้าอี้ กระบี่ของหยางโปฟันเก้าอี้จนพัง จากนั้นกระบี่หยกได้พุ่งตรงไปข้างหน้าและแทงเข้าไปโดนตัวของเหลียงหรูซิง !
เหลียงหรูซิงตอบสนองกลับอย่างรวดเร็ว ถอยร่นลงไปทางด้านหลัง แต่กระบี่หยกยังคงจมดิ่งอยู่ในตัวเขาหลายเซนติเมตร กระบี่หยกแทงทะลุ เลือดสดๆสาดกระเด็นไหลรินออกมา !
เหลียงหรูซิงถอยร่นลงไปอยู่ตรงมุมกำแพง เขาใช้มือข้างหนึ่งกุมแผลและมองไปทางหยางโปด้วยสีหน้าที่ตกใจ ถึงแม้ก่อนหน้านี้ เสวียนจงจะเตือนพวกเขาแล้ว ว่าคงยากที่จะรับมือกับหยางโป
แต่คิดไม่ถึงว่าหยางโปจะเก่งกาจขนาดนี้ !
หยางโปปกป้องฮัวชิงหยุนทั้งสองคนให้เดินออกไปข้างนอก ใบหน้าของฮัวชิงหยุนเต็มไปด้วยความตกใจ เธอจับแขนของหยางโปไว้แน่น ” นี่จะทำอะไรกัน ? ทำไมพวกเขาถึงทำแบบนี้ ?
ฉันจะโทรแจ้งความเดี๋ยวนี้ ต้องแจ้งความเดี๋ยวนี้ ! ”
น้ำเสียงของฮัวชิงหยุนปนสะอื้น เธอไม่เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน หยางโปจึงห้ามปรามเธอไว้ “ ไม่เป็นไร ! ”
เฉาหยวนเต๋อจับจ้องไปที่หยางโป แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าใจการกระทำเหล่านี้ แต่เขาก็ดูออกว่า การต่อสู้เมื่อสักครู่มันน่ากลัวจนขวัญหนีดีฝ่อมาก ! เขาเดินตามหยางโปไปอย่างกระชั้นชิด
เดินตัวแนบชิดไปกับกำแพง !
เวลานี้โจวซินพยุงตัวลุกขึ้น เขาเหลือบมองไปที่เหลียงหรูซิง จากนั้นก็เห็นรอยเลือดบนพื้น
แอบสบถด่าในใจ แล้วเหลือบมองไปทางหยางโป ” หยางโป คุณน่าจะรู้นะว่าผมหมายความว่าอะไร ? ”
หยางโปส่ายหน้า “ เมื่อตะกี้คุณยังพูดถึงจิงอันซือไท่อยู่เลย ผมคิดว่าถ้าจิงอันซือไท่รู้เรื่องนี้เข้า
ก็ไม่รู้นะว่าจะอธิบายกับผมได้ไหม ! ”
สีหน้าของโจวซินเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาจ้องมองหยางโป ” ถ้าอย่างนั้นก็รอจนกว่าคุณจะออกไปจากที่นี่ได้แล้วค่อยมาว่ากัน ! ”
พอพูดจบโจวซินก็ดึงกระบี่เล่มหนึ่งออกจากหลังและพุ่งโจมตีเข้ามา !
หยางโปยืนอยู่ตรงจุดนั้น โดยที่ไม่ขยับเขยื้อนจนกระบี่พุ่งแทงเข้ามา !
“ แกร๊ก ! ”
เสียงที่ดังคมชัด ใบหน้าที่มีความสุขของโจวซินแข็งทื่อทันที การโจมตีหยุดชะงัก กระบี่เล่มนี้ปะทะเข้ากับเอวหยางโปจนหัก !
โจวซินจ้องหน้าหยางโปด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง กระบี่หยกที่จับไว้ในมือ ไม่ได้ทำมาจากเหล็กธรรมดาทั่วไป แต่ตระกูลโจวหลอมมาจากเหล็กกล้าถึงร้อยเส้น กระบี่ชนิดนี้สามารถตัดขาดวัตถุส่วนใหญ่ได้ แต่คิดไม่ถึงว่า เมื่อมาอยู่ต่อหน้าหยางโปกลับเปราะบาง !
หยางโปฮึดฮัดไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ทำร้ายโจวซิน หันหลังและเดินจากไป
โจวซินมองตามหลังของหยางโปที่เดินจากไป ก็รู้สึกอกสั่นขวัญหาย พวกเขาวางแผนเรื่องนี้ไว้หลายวัน แต่คิดไม่ถึงว่า สุดท้ายแผนการจะล้มเหลวไม่เป็นท่า จากนั้นเขาก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ เพราะเขารู้ดีว่าหยางโปยังต้องมีไม้ตายอื่นอยู่แน่ !
เหลียงหรูซิงกุมแผลและเดินเข้ามาหา ” ไหนคุณว่าเขาไม่ค่อยมีฝีมือเท่าไรไง ? ”
“ ฝีมือของเขามีไม่มากก็จริง ปกติแล้วเขาจะไม่ชักกระบี่หยกออกมา ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะยืนยันได้ ! ” โจวซินอธิบาย
เลือดสดๆไหลออกมาจากปลายนิ้วของเหลียงหรูซิง โจวซินมองไปที่เหลียงหรูซิง ” พวกเราไปฟ้องเขาว่าจงใจทำร้ายกันเถอะ ! ”
เหลียงหรูซิงมองไปที่โจวซิน ไม่พูดอะไร ทั้งหมดนี้มันก็เป็นเพียงแค่คำพูดเวลาโกรธก็เท่านั้น
พวกเขาทั้งสองคนเข้ามาล้อมหยางโปไว้ แต่ก็ยังปล่อยให้เขาวิ่งหนีไปได้ ถ้าพูดเรื่องนี้ออกไปพวกเขาคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว !
เหลียงหรูซิงส่ายหัว “ ตอนนี้ผมต้องออกไปทำธุระสักพัก คุณก็ดูละกันว่าเรื่องนี้จะจัดการยังไง ! ”
พอพูดจบ เหลียงหรูซิงไม่รอให้โจวซินได้ทันพูดอะไร ก็หันหลังเดินไปทางสวนด้านหลังแล้ว เขารู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่โตอะไร ยังไงซะ หยางโปก็ไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่จะว่าเป็นเรื่องเล็กก็ไม่ใช่ซะทีเดียว ยังไงมันก็ต้องมีผลลัพธ์ตามมา ตอนนี้หยางโปไปแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าเรื่องนี้จะยุติลง !
โจวซินตกตะลึงนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ เขามองไปที่เสวียนจง ” ทั้งหมดเป็นเพราะความคิดของคุณ ตอนนี้คุณจะทำไงต่อ ? ”
เสวียนจงหมดสิ้นหนทาง เริ่มแรกเขาได้เตือนพวกเขาแล้วว่า หยางโปไม่ได้ธรรมดาขนาดนั้น ตอนนี้หยางโปจากไปแล้ว ปัญหาจึงตกมาอยู่ที่พวกเขาแล้ว !
“ พวกเราก็ต้องออกไปจากที่นี่เหมือนกัน ” เสวียนจงมองหน้าโจวซิน “ อย่างดีที่สุดคือคุณได้กลับบ้าน คุณก็รู้ หยางโปไม่มีทางยอมรามือแน่ ! ”
แต่หยางโปกลับไม่ได้ลงมือทำอะไร เขาพาทั้งสองคนขึ้นรถ ในระหว่างทางกลับ หยางโปก็ได้ต่อสายโทรหาเยว่จวิ้นเหยา
รออยู่นานมาก แต่ก็โทรไม่ติด หยางโปจึงรู้สึกค่อนข้างที่จะลังเลใจ “ หยุดรถก่อน ! ”
เมื่อรถหยุด หยางโปก็ลงจากรถทันที “ พวกคุณกลับกันไปก่อน ผมยังมีธุระที่ต้องไปทำ ! ”
ฮัวชิงหยุนตกตะลึง “ คุณอย่ากลับไป พวกเราไปด้วยกันเถอะ ! ”
หยางโปหัวเราะลั่น “ วางใจได้ ไม่ใช่เรื่องเมื่อสักครู่นั้น ! ”