ถังซีเลิกคิ้ว ยิ้มน้อยๆ “เอ็มไพร์เอ็นเตอร์เทนเมนต์ไม่ได้เป็นของคนคนเดียว หากต้องทนอยู่กับภาวะขาดทุนนานเกินไป ภายใต้การบริหารจัดการของบุคคลหนึ่ง นั่นหมายความว่าบุคคลนี้ไม่มีความสามารถในการบริหารจัดการ ในกรณีเช่นนี้ฉันมีสิทธิ์ไล่คนไร้ความสามารถคนนั้นออก” เมื่อจบคำพูดนี้ใบหน้าเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา เธอมองตรงไปที่กล้อง กล่าวเน้นทีละคำว่า “ในฐานะนักธุรกิจ เรามีจุดประสงค์เดียวคือ สร้างรายได้ เราไม่หาเงินด้วยหนทางสกปรก และจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายบริษัทของเรา”
“คุณถัง คุณกำลังพยายามหาทางไล่ญาติผู้ใหญ่กับลูกพี่ลูกน้องของคุณออกจากเอ็มไพร์กรุปใช่หรือไม่ครับ”
ถังซีหันไปมองนักข่าวคนนั้นและยิ้ม “ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไม่แค่ไล่พวกเขาออก อย่างที่ฉันเคยพูดไปแล้ว ฉันไล่ถังเหาเพราะเขาไร้ความสามารถ แต่ถ้าเขาเต็มใจจะเริ่มต้นจากงานพื้นฐานที่สุด และเรียนรู้วิธีการทำงานที่ถูกต้อง ประตูเอ็มไพร์กรุปยังคงเปิดกว้างสำหรับเขา และฉันจะต้อนรับเขาเข้าทำงานในบริษัทอีกครั้ง”
ฝูงชนทั้งหมดพยักหน้าเห็นด้วย เมื่อนักข่าวอีกคนหนึ่งกำลังจะถามคำถาม ทันทีนั้นถังซีก็กล่าวขึ้น “วันนี้ขอให้พอแค่นี้ก่อนนะคะ” จากนั้นเธอก็หันหลังเดินจากไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามากันไม่ให้นักข่าวเข้าใกล้ถังซี
“ท่านประธานถัง ห้องประชุมพร้อมแล้ว จะเริ่มการประชุมตอนนี้เลยไหมครับ…” ทันทีที่ถังซีเข้ามาในบริษัทชายวัยกลางคนที่เดินตามเธอก็เข้ามากระซิบ
ถังซีหันกลับไปมองชายคนนั้น ซึ่งดูเป็นผู้ใหญ่และมีความระแวดระวัง เธอค้นหาข้อมูลของชายคนนี้ในสมองทันที เขาคือรองประธานบริหารเอ็มไพร์เอ็นเตอร์เทนเมนต์ หยางเล่อ ถังซีปฏิเสธ “ฉันไม่มีเวลาประชุมค่ะวันนี้ ฉันแค่จะมาแจ้งเรื่องต่างๆ เรียกทุกคนให้ไปที่ห้องประชุม และช่วยแจ้งรายละเอียดของพนักงานทั้งหมดของเอ็มไพร์เอ็นเตอร์เทนเมนต์ให้ฉันทราบด้วย”
หยางเล่อพยักหน้า หันกลับไปมองผู้ช่วยเขา และผู้ช่วยรีบออกไปทำตามคำสั่งถังซี
…
เอ็มไพร์เอ็นเตอร์เทนเมนต์มีพนักงานจำนวนมาก การประชุมจึงต้องจัดขึ้นในหอประชุม สิบห้านาทีต่อมาฝูงชนก็มารวมตัวกันที่หอประชุม ถังซีเดินเข้าไป มองดูฝูงชนเหล่านั้นจนทั่ว แล้วเลิกคิ้ว หยางเล่อรีบเข้ามาหาเธอและกล่าวว่า “บริษัทของเรามีพนักงานจำนวนมากจริงๆ ครับ จึงเข้ามาได้เพียงผู้บริหาร นักแสดง นักร้อง และตัวแทนเท่านั้น”
ไฟหอประชุมสว่างขึ้น ถังซีมองเห็นใบหน้าทุกคนได้อย่างชัดเจน เมื่อเห็นเธอเข้ามา บางคนก็จะลุกขึ้น แต่ถังซียกมือส่งสัญญาณไม่ให้พวกเขาลุก แล้วเธอก็เดินขึ้นไปบนเวที “ฉันดีใจที่ได้มาพบพวกคุณทุกคนที่นี่นะคะ”
ทุกคนเริ่มปรบมือ ถังซียกมือขึ้น และเสียงปรบมือค่อยๆ หยุดลง
ถังซีกล่าวต่อไป “ฉันรู้ว่าพวกคุณยุ่งมาก ดังนั้นฉันจะพูดสั้นๆ
“ประการแรก ขอให้แผนกวางแผนงาน ส่งตารางงานที่จัดให้นักร้องและนักแสดงในสังกัดของเรา มาให้ฉันด้วย ฉันไม่ต้องการพนักงานที่ไม่สามารถทำประโยชน์ให้เรา ในเมื่อคุณเซ็นสัญญากับบริษัท คุณก็ต้องทำงาน
“ประการที่สอง พนักงานที่ดีที่สุดของบริษัท จะไม่ทำงานให้เฉพาะนักแสดงลำดับต้นๆ ที่ได้รับความนิยมมากอยู่แล้วเท่านั้น ฉันต้องการให้คุณให้ความสนใจกับนักแสดงชายหญิง และนักร้องทุกคนของบริษัทให้มากขึ้นอย่างเท่าเทียมกัน
“ประการที่สาม นักแสดงทั้งชายและหญิง มีสิทธิ์เลือก เราจะไม่ดึงความสนใจจากสาธารณชนโดยใช้เรื่องราวชีวิตส่วนตัวของพนักงาน ฉันหวังว่าทุกคนจะได้รับความสนใจและความนิยมจากผลงานของตนเอง
“ประการที่สี่ นักแสดงทั้งชายและหญิง และนักร้องของบริษัท ควรพัฒนาไปในทิศทางที่เหมาะสมกับตัวตนของพวกเขา หากนักร้องเหมาะกับการร้องเพลงรัก ก็ไม่ควรไปร้องเพลงแรป ในทำนองเดียวกัน ถ้าเต้นเก่ง ก็ไม่ควรไปเล่นดนตรีแนวร็อกแอนด์โรล!
“สำหรับฝ่ายบริหารจัดการของบริษัท ฉันหวังว่าพวกคุณจะสามารถให้ข้อเสนอที่ครอบคลุมในด้านการพัฒนาบริษัทแก่ฉันได้ อย่าให้ฉันพบว่าพวกคุณเลือกปฏิบัติกับพนักงานบางคน หรือเล่นซ่อนเงื่อนซ้อนกลอะไร ถ้ารู้ถึงหูฉันว่ามีเรื่องพวกนี้เกิดขึ้น ฉันคิดว่าพวกคุณคงรู้แล้วว่าถังเหาลงเอยยังไง! ให้เรื่องนี้เป็นคำเตือนสำหรับพวกคุณ…”
ถังซีมองไปยังบรรดาพนักงานที่อยู่ด้านล่างเวที บางคนสบตากันด้วยความสงสัย บางคนดูประหลาดใจ บางคนมีสายตาเหยียดหยาม และบางคนดูตื่นเต้นมาก คำพูดของถังซีหมายความว่าพวกเขาก็จะมีโอกาสเป็นแบบนั้น!
แต่ผู้บริหารระดับสูงบางคนหน้าแดงขึ้นมาทันที…
ถังซีกวาดตามองพวกเขา กล่าวอย่างจริงจังว่า “ฉันหวังว่านักร้องนักแสดงทุกคนในบริษัทเรา จะเป็นดาราได้ และฉันหวังว่าบริษัทเราจะกลายเป็นบริษัทที่มีชื่อเสียง ไม่ใช่บริษัทที่ไร้อนาคต เข้าใจใช่ไหมคะ”
ไม่มีใครตอบรับ ถังซีกอดอก และกล่าวอย่างขึงขัง “ตอนนี้ถึงเวลาที่พวกคุณทุกคนจะต้องพิสูจน์ความสามารถของตัวเองแล้ว ฉะนั้นแสดงให้ฉันเห็นว่าคุณมีความสามารถจริงๆ หรือเป็นแค่เศษขยะเหมือนกับถังเหา”
นักแสดงคนหนึ่งลุกขึ้นกล่าวกับเธอ “ท่านประธานถังพูดง่าย แต่ทำยากค่ะ แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะบรรลุเป้าหมายของคุณ ไม่มีบริษัทบันเทิงบริษัทไหนที่สามารถทำให้นักแสดงทุกคนเป็นดาราดังได้หรอกค่ะ และนักแสดงบางคนทั้งชายและหญิงก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีชื่อเสียง!”
ถังซีเลิกคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ลาออกไปได้!”
นักแสดงคนคนนั้นตัวแข็ง จ้องมองถังซีด้วยดวงตาเบิกกว้าง ถังซียิ้ม “ทำไมถึงไม่ลองดูก่อนล่ะ” ถังซีเดินลงจากเวทีมาหยุดตรงหน้าสวีฟัง มองหน้าเธอด้วยรอยยิ้ม “คุณสวี ไม่ใช่งานยากสำหรับคุณเลยใช่ไหม ที่จะรับบทพนักงานบริษัทเรา ในละครเรื่องใหม่ของคุณ
“และก็ง่ายมากใช่ไหมคะ ที่จะรับบทเล็กๆ เพื่อสนับสนุนเพื่อนร่วมงานของคุณ คุณเหอ” ถังซีมองเหอเยี่ยเชี่ยนด้วยรอยยิ้ม ถามย้ำว่า “เยี่ยเชี่ยน ฉันพูดถูกไหมคะ”
เหอเยี่ยเชี่ยนยิ้มแล้วเม้มริมฝีปาก “ถูกค่ะ ไม่ยากเลยค่ะ”
ถังซีมองไปยังบรรดานักแสดงระดับแนวหน้าคนอื่นๆ ซึ่งนั่งอยู่แถวหน้า และถามพร้อมกับขมวดคิ้ว “สำหรับพวกคุณล่ะ ยากไหม”
ทุกคนในกลุ่มนั้นส่ายศีรษะ ถังซียักไหล่ แล้วหันไปหากลุ่มนักร้อง ถามว่า “เป็นเรื่องยากสำหรับพวกคุณไหม ที่จะให้เพื่อนร่วมงานได้มีโอกาสแสดงคอนเสิร์ตร่วมกับคุณ หรือออกรายการทีวีของคุณ”
แม้แต่นักร้องดังก็ยังส่ายศีรษะ ถังซีเม้มริมฝีปาก “เห็นไหมคะ เป็นอย่างที่ฉันพูด”
จากนั้นเธอก็ทำหน้าเครียด หันไปหานักแสดงชายหญิงและนักร้องที่ยังไม่เป็นที่รู้จัก และกล่าวว่า “ในเมื่อเพื่อนร่วมงานของพวกคุณตกลงที่จะให้โอกาสพวกคุณแล้ว ก็ช่วยทำงานให้หนักขึ้นกว่าเดิม นักแสดงต้องแสดงให้เห็นทักษะการแสดงที่มีอยู่ในตัว นักร้องต้องพยายามเต็มที่ให้ได้ดีที่สุด อย่าให้พวกเราผิดหวัง และ…” ถังซีมองไปทางกลุ่มระดับแนวหน้า และยิ้มขณะกล่าวว่า “ถ้าใครสามารถทำให้เพื่อนร่วมงานของคุณเป็นดาราที่มีชื่อเสียงได้ ฉันจะให้รางวัลคุณ เป็นบ้านบนถนนวงแหวนรอบเมืองหมายเลขหนึ่ง ฉันรู้ว่าพวกคุณหลายคนยังเช่าบ้านอยู่เพราะบ้านมีราคาแพงเกินไป แต่อย่างที่พวกคุณรู้ เอ็มไพร์กรุปเองก็มีกิจการธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ดังนั้นจึงไม่ยากที่จะตอบแทนพวกคุณด้วยบ้านในเมืองหลวง!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ นักแสดงนักร้องระดับแนวหน้าบางคนที่ดูไม่เต็มใจเมื่อกี้ ก็เปลี่ยนสีหน้าท่าทางทันที ดวงตาพวกเขาเป็นประกายแวววาว