บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 680
“ไม่ใช่ ยังมีคนอื่นที่สมควรตายมากกว่าเขาอีก” เมเดลีนชำเลืองไปยังคาเลนด้วยสายตาลุ่มลึกและหยิ่งยโส
สีหน้าของคาเลนเปลี่ยนไป “แกหมายความว่ายังไง เมเดลีน? แกกำลังพูดถึงฉันอยู่เหรอ?”
“คนที่คอยเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟเลวทรามยิ่งกว่าคนที่ตาบอดอยู่ตอนนี้ซะอีก เจเรมี่สมควรตายก็จริง แต่ในฐานะคนที่คอยช่วยเหลือและยุยงนังสารเลวเมเรดิธ แบบคุณน่ะสมควรตายมากกว่าเขาอีก”
เมื่อคาเลนและเฟลิซิตี้ได้ยินแบบนั้น หน้าของพวกเธอก็ซีดเป็นไก่ต้ม
เมเดลีนเลิกคิ้วขึ้นมองเฟลิซิตี้ “คุณวอล์คเกอร์คะ คุณก็เห็นด้วยกับที่ฉันพูดใช่ไหม?”
“…”
เฟลิซิตี้สะดุ้ง
“ในฐานะแฟนสาวคนใหม่ของเจเรมี่ คุณคงจะอยากรรู้จักแฟนเก่าของเขาที่ชื่อว่าเมเรดิธสักหน่อย จริงไหม?”
“ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องของพวกเขามากนัก” เฟลิซิตี้ปฏิเสธและแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
เมเดลีนพยักหน้าพลางยิ้ม “แหม คุณวอล์คเกอร์ คุณไม่รู้จักเมเรดิธอย่างนั้นเหรอ? ดีเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง”
ในขณะที่เธอพูด ริมฝีปากบอกเธอก็ฉีกยิ้มกว้าง
“เมเรดิธเป็นนังผู้หญิงสารเลว อุบาทว์ และเจ้าเล่ห์ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยแหละค่ะ อย่าคิดว่ายัยผู้หญิงคนนี้จะหยุดแค่นี้นะคะ เธอยังเป็นฆาตกรใจทรามอีกด้วยค่ะ แต่ต้องขอบคุณที่บาปกรรมมีจริง เธอถูกตัดสินว่าได้รับโทษประหารชีวิต แต่ก็น่าสงสารนะคะ ที่เธอตายง่ายไปหน่อย”
“…”
เฟลิซิตี้กัดฟันกรอดอย่างลับ ๆ ในขณะที่นั่งฟังเมเดลีนสาธยายเรื่องของเธออยู่ เธอยากจะกระชากหน้ากากของเธอออกเสียตอนนี้!
เธออยากพุ่งตัวเข้าไปบีบคอเมเดลีนตอนนี้ และดูรอยยิ้มบนใบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว เธอหวังว่าเธอจะเห็นความกลัวปรากฏอยู่บนใบหน้าของเมเดลีนในขณะที่เธอตะโกนในหูเมเดลีนอย่างภาคภูมิใจว่า เธอนี่แหละคือเมเรดิธ!
ทั้งอยากจะบอกอีกว่าเธอนี่แหละคือนังสาวเลวที่ทุกคนอยากให้ลงนรกไปซะ เธอนี่แหละคือนังปีศาจร้ายจอมวางแผน เมเรดิธ
อย่างไรก็ตาม เมเรดิธทำได้เพียงอดกลั้นความรู้สึกไว้อย่างสุดความสามารถ
เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และแสดงท่าทีงุนงง “คุณมอนต์โกเมอรีคะ ไม่เกินจริงไปหน่อยเหรอคะ? เมเรดิธจะเลวร้ายอย่างที่คุณว่าจริง ๆ เหรอคะ?
“ไม่ใช่ค่ะ ฉันเอามาแค่เนื้อ ๆ ฉันยังไม่ได้บรรยายสรรพคุณอันต่ำทรามของนังผู้หญิงคนนั้นมากเท่าไหร่เลยนะคะ”
“…”
“เมเดลีน เลิกพูดจาไร้สาระสักที! ตอนนี้เจเรมี่เป็นยังไงบ้าง?!” คาเลนตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว “เขาเป็นอย่างที่คนในอินเตอร์เน็ตพูดกันเหรอ? เจเรมี่ ตะ ตา…”
“มีอะไรในอินเตอร์เน็ต?”
ทันใดนั้น ทุกคนก็ได้ยินเสียงของเจเรมี่ดังมาจากด้านบน
คาเลนและเฟลิซิตี้หันหน้าขึ้นไปมองพร้อมกัน
“เจเรมี่!”
“เจเรมี่ คุณไม่เป็นไร!” เฟลิซิตี้วิ่งขึ้นไปด้วยความประหลาดใจและมีความสุข “ฉันกังวลแทบตายเลย!”
“เจเรมี่ เมื่อนี้เกิดอะไรขึ้น? แล้วแขนลูกไปโดนอะไรมา?”
คาเลนเป็นกังวลเรื่องลูกชายเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นว่าแขนข้างขวาของเจเรมี่มีผ้าพันแผลอยู่และขยับไม่ได้ เธอจึงเริ่มเปิดปากสาปแช่งเมเดลีนอีกครั้ง
“เป็นเพราะนังเมเดลีนอีกแล้วใช่ไหม? มันชวนให้ลูกออกไปมหาวิทยาลัยเกลนเดลเมื่อคืนนี้ แม่รู้ว่ามันต้องคิดอะไรไม่ดีอยู่แน่ ตื่นสักทีเถอะ เจเรมี่ ลูกคิดเหรอว่ามันยังเป็นภรรยาที่เชื่อง ๆ และโง่เง่าคนเดิมที่ปล่อยให้คนนู้นลากไปทีคนนี้ลากไปทีอยู่น่ะ? มันกลายเป็นคนบ้าเสียสติที่คิดแต่เรื่องจะแก้แค้นครอบครัววิทแมนเพียงอย่างเดียว มันจะไม่หยุดถ้ายังไม่ได้ฆ่าลูกให้ตายคามือนะ!”
“ใช่ ฉันมาที่นี่เพื่อแก้แค้น” ก่อนที่เจเรมี่จะเปิดปากพูด เมเดลีนชิงพูดตัดหน้า “รถฉันจอดอยู่ข้างนอก ตามฉันมาสิ”
“เมเดลีน แกคิดที่จะทำอะไรกับเจเรมี่อีก?” คาเลนเดือดดาลและกังวลในเวลาเดียวกัน “เจเรมี่ อย่าไปกับมันนะ!”
“เจเรมี่ ฟังแม่คุณบ้างเถอะ อย่าออกไปกับคุณมอนต์โกเมอรีเลยนะ วันนี้คุณยังต้องเข้ารับการบำบัดอีก” เฟลิซิตี้ชักชวนด้วยความอ่อนโยนพร้อมดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวล
เมเดลีนกวาดตามองราวกับว่าเธอไม่ได้รีบร้อนอะไร และชำเลืองมองดวงตาคาเลน เธอจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างใจเย็น “เจเรมี่ คุณคิดเสร็จแล้วรึยัง? คุณจะออกไปกับภรรยาเก่าของคุณ หรือคุณจะอยู่ที่นี่ นั่งหยอดคำหวานที่ไร้สาระกับแฟนใหม่ของคุณดีล่ะ?