ตอนที่ 468 เจ้าคิดอย่างไร
“ชายาอย่าวู่วาม สุขภาพสำคัญที่สุด แผลเป็นก็รักษาให้จางได้”
จูอวี้ซิ่วไม่มีอะไรจะพูด สายตาของฟู่อี้หานทำให้นางมั่นใจ ฟู่อี้หานไม่มีวันก้าวเข้ามาในห้องนางอีก และเป็นไปได้ว่าเขาคงพยายามหาเหตุผลมาหย่านาง
ไม่มีทาง นางไม่มีวันออกไปจากจวนซิ่นอ๋องแน่ ถ้าพวกนั้นไร้น้ำใจ ก็อย่ามาโทษว่านางโหดร้าย นางไม่ยอมใครมาข่มเหงเด็ดขาด
ขณะที่ซูจิ่วซือมาที่ห้องของเผยปิงปิงนั้น เผยปิงปิงกำลังใช้มือซ้ายตักน้ำแกงกิน เป็นน้ำแกงไก่ที่กู้หลียวนเอามาให้
เขาไม่ได้อยู่นาน เอาน้ำแกงไก่มาวางลงแล้วออกไป
เดิมทีเผยปิงปิงไม่อยากกิน แต่ด้วยความประหลาดใจ นางจึงยกขึ้นมาชิมคำหนึ่ง แล้วสีหน้าก็แปลกใจ รสชาติใช้ได้จริงๆ
“น้ำแกงที่หลียวนทำเป็นอย่างไร?”
ซูจิ่วซือพอก้าวเข้าประตูเห็นเผยปิงปิงสีหน้าครุ่นคิด ก็ถามยิ้มๆ
“เจ้าไม่ได้กินหรือ?”
“หลียวนหรือจะยอมให้ข้ากิน นี่เป็นน้ำแกงไก่ที่เขาตั้งใจต้มให้เจ้า ข้ารู้ตัวดี” ซูจิ่วซือยิ้ม นั่งบนเก้าอี้ข้างเผยปิงปิง “ดูสีหน้าเจ้า น้ำแกงไก่คงอร่อยใช้ได้”
“เขารู้จักเข้าครัว ไม่กลัวเสื้อผ้าเลอะ”
“เสื้อผ้าเลอะยังซักได้ เจ้าสำคัญกว่าเสื้อผ้ามาก คราวนี้หลียวนรู้แล้วว่าเจ้าสำคัญต่อหัวใจเขาเพียงไร เขาตั้งใจจริงๆ ปิงปิง เวลานี้เจ้าคิดอย่างไร?”
เผยปิงปิงวางชามในมือลง นางนึกไม่ถึงว่ากู้หลียวนจะเข้าครัวทำอาหารให้นาง
ถ้าบอกว่านางไม่ซาบซึ้ง ก็เป็นไปไม่ได้ มองน้ำแกงไก่ชามนี้ นางซาบซึ้งจริงๆ แต่สะกดความรู้สึกของตนไว้ไม่เผยออกมา
เผยปิงปิงขยับตัว พิงหมอน นางถือว่าซูจิ่วซือเป็นเพื่อนสนิทมานาน จึงไม่ปิดบังซูจิ่วซือ นางถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดต่อ “จิ่วซือ มือขวาข้าพิการ ข้าไม่อยากให้หลียวนพลอยลำบาก”
“หลียวนจะดูแลเจ้าเอง อย่าเห็นว่าเวลาปกติเขาเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง ความจริงแล้วเขารู้จักดูแลคนอื่น เป็นคนละเอียดอ่อน อย่าคิดว่าเขาพลอยลำบากหรือไม่ ถ้าเกิดเรื่องแล้วแต่ละคนก็แยกย้ายกันไป จะอยู่ร่วมกันตลอดชีวิตได้อย่างไร
ชีวิตไม่ได้มีแต่ราบรื่น ข้าเข้าใจความหมายของเจ้า เจ้าไม่อยากให้เขาพลอยเดือดร้อน เจ้าหวังดีต่อเขา แต่ถ้าเจ้าจากไปอย่างนี้ ไม่รู้สึกเสียดายหรือ? หลียวนก็จะเจ็บปวดโทษตัวเองไปตลอดชีวิต วันหลังให้เขาเป็นมือขวาให้เจ้า”
เผยปิงปิงเริ่มสับสน “หลียวนต้องการชีวิตอย่างนี้หรือ ข้ารู้ว่าเขาโทษตัวเอง รู้สึกว่าข้าบาดเจ็บเพราะเขา เขาอยากชดเชยให้ข้า แต่ข้าไม่อยากให้เรื่องนี้มาผูกมัดหลียวน ข้าอยากวางมือ ให้เขาเป็นอิสระ”
“เจ้าช่างโง่จริงๆ เขาอยากแต่งงานกับเจ้าไม่ใช่เพราะรู้สึกผิด
เจ้าคงไม่รู้ หลังจากเจ้าไปแล้ว เขากระวนกระวายทำอะไรไม่ถูก เขาบอกข้า เขาเสียใจ ไม่ควรพูดอย่างนั้นกับเจ้า ไม่ว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่ คำพูดนี้เขาก็พูดออกมาแล้ว ไม่ใช่อยากชดเชยให้เจ้า แต่เพราะเขารักเจ้าจริงๆ”
เผยปิงปิงตะลึงมองซูจิ่วซือ “เขารักข้าจริงๆ ได้อย่างไร…”
“ข้าดูออก แต่เขาไม่รู้ตัว ปิงปิง เจ้าคิดให้ดี อย่าทำให้ตัวเองเสียดาย หลียวนพูดไว้แล้ว วันหลังจะปกป้องเจ้า”
เผยปิงปิงไม่พูดไม่จา รู้สึกสมองสับสน ทั้งหมดนี้สำหรับนางแล้วกระทันหันเกินไป
ตอนที่ 469 แผนการต่อไป
นางวางแผนไว้แล้วว่าจะกลับหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน นางรู้สึกว่าตัวเองผิดตั้งแต่ต้น นางมอบความรักให้กู้หลียวนด้วยความเต็มใจ ไม่กล้าคิดว่ากู้หลียวนก็รักนางจริงๆ คิดแต่ว่ากู้หลียวนต้องการชดเชยให้นาง
เผยปิงปิงไม่ได้พูดเรื่องนี้กับซูจิ่วซือ นางเปลี่ยนเรื่องพูด “ข้าได้ยินว่าจูอวี้ซิ่วเสียโฉมแล้ว? เจ้าเป็นคนกรีดหรือ?”
ซูจิ่วซือพยักหน้า ยอมรับอย่างเปิดเผย “ใช่ข้าเอง”
“ขอบใจเจ้า จิ่วซือ”
เผยปิงปิงรู้ว่าซูจิ่วซือแก้แค้นแทนตน จึงยิ้มให้ซูจิ่วซือ มีเพื่อนอย่างนี้ไม่เสียเปล่า สมกับที่นางทุ่มเทชีวิตให้
“เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องขอบใจ”
“จิ่วซือ เจ้ามีแผนการอะไรต่อไป หลังจากจูอวี้ซิ่วเสียโฉม จวนซิ่นอ๋องคงไม่นิ่งเฉยแน่”
ซูจิ่วซือครุ่นคิด แล้วพูดขึ้น “ต่อไปจัดการกับฟู่อี้หาน เจ้าเองก็เคยบอก ฟู่อี้หานไม่ได้จริงใจกับจูอวี้ซิ่ว เมื่อก่อนก็รังเกียจจูอวี้ซิ่ว พอเกิดเหตุการณ์ครั้งนี้ ฟู่อี้หานรังเกียจจูอวี้ซิ่วมากขึ้นแน่
เวลานี้ถ้ามีแม่นางที่หน้าตาดีและอ่อนโยนเอาใจเก่งมาใกล้ชิดเขา เจ้าว่าจะเป็นอย่างไร?”
เผยปิงปิงไม่ถนัดเรื่องนี้ รีบถามด้วยความตื่นเต้น “เจ้าจะให้ใครไปใกล้ชิดฟู่อี้หาน?”
“นางรำคนหนึ่ง คนที่เฉินหรงเลือก ฟู่อี้หานเริ่มชอบนางแล้ว ช่วงนี้คงจะรับนางรำคนนั้นเข้าจวน พอถึงเวลาข้าจะให้ฟู่อี้หานรับผลจากการกระทำของเขาเอง ต้องทำให้จวนซิ่นอ๋องวุ่นวายไม่เป็นอันสงบ
ซูจิ่วซือดวงตาฉายแววอำมหิต ฟู่อี้หานกล้าทำกับจูอวี้ซิ่วอย่างนี้ แสดงว่าเขาไม่เข้าใจจูอวี้ซิ่ว นี่เป็นค่าตอบแทนที่เขาต้องจ่ายให้กับความไร้น้ำใจของตนเอง
เผยปิงปิงสนับสนุน “ก่อกวนให้วุ่นวายมากเท่าไรยิ่งดีเท่านั้น จวนซิ่นอ๋องไม่มีคนดีเลย ทางที่ดีต้องจัดการฟู่อี้หานให้ถึงตาย จิ่วซือ ข้าเห็นเจ้าทะยอยจัดการทีละคน เป็นความคิดที่ดีมาก”
“ทำอย่างนี้เป็นการทำลายจวนซิ่นอ๋องทีละน้อย บางเรื่องเราไม่จำเป็นต้องออกหน้า ทำให้เกิดความขัดแย้งภายในดีที่สุด อาศัยความขัดแย้งภายใน”
เผยปิงปิงยกหัวแม่มือให้ “เจ้าร้ายกาจจริงๆ เรื่องนี้ข้าทำไม่ได้ เวลานี้ข้าช่วยอะไรไม่ได้ ถ้าต้องการความช่วยเหลือก็บอกข้า ข้าจะพยายามเท่าที่ทำได้”
ซูจิ่วซือพยักหน้า “ดี เจ้าอย่าคิดมากเกินไป รักษาอาการบาดเจ็บให้ดี เรื่องที่เหลือมอบให้ข้า”
ขณะที่ซูจิ่วซือพูดอยู่ เสียงของปิงซินดังเข้ามา “คุณหนู นายท่านเชิญ ให้คุณหนูไปที่ห้องหนังสือ”
“ปิงปิง เจ้าพักผ่อนให้ดี ข้าไปก่อนละ” ซูจิ่วซือพูดจบก็ลุกขึ้น ยิ้มให้เผยปิงปิงแล้วออกไปจากห้อง ก่อนไปนางมองน้ำแกงบนโต๊ะอีกครั้ง แล้วเดินไปที่โต๊ะ ยกน้ำแกงไก่ซึ่งตั้งไว้จนเย็นแล้ว ซดทีเดียวหมด
ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ไม่สังเกตได้ง่ายๆ
น้ำแกงไก่นี้รสชาติไม่เลว ทำให้นางอดชมกู้หลียวนไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อเห็นเนื้อไก่ในนั้นไม่มีหนังเลย หัวใจนางรู้สึกเหมือนถูกอะไรกระแทก เขาจดจำทุกอย่าง
ซูจิ่วซือมาที่ห้องหนังสือของมู่อวิ๋นชาง มู่อวิ๋นชางยืนเอามือไพล่หลังอยู่ที่หน้าต่าง ซูจิ่วซือเดินเข้าไปหา เรียกท่านพ่อเบาๆ
“ซือซือ ใบหน้าของชายาเจ้าเป็นคนทำใช่หรือไม่?”
ฮูหยินมู่ปกป้องลูกสาว แต่มู่อวิ๋นชางกลับมองเห็นชัดเจนกว่า เขาเชื่อว่าซูจิ่วซือทำเรื่องอย่างนี้ได้ ที่ผ่านมา เขาไม่เคยประเมินซูจิ่วซือต่ำ
ซูจิ่วซือไม่ปิดบังมู่อวิ๋นชาง นางพยักหน้ารับทันที “ข้าทำ”