ตอนที่ 606 เซียวเหยี่ยนผู้ใช้อำนาจบาตรใหญ่
เฉินเสี้ยวหรูโมโหถึงขีดสุดแล้ว แต่กลับทำอะไรเซียวเหยี่ยนไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นอิทธิพลหรืออำนาจ เขาก็สู้เซียวเหยี่ยนไม่ได้ สิ่งที่เขาทำล้วนแต่กระทำเงียบ ๆ ทั้งสิ้น แต่บารมีของเซียวเหยี่ยนนั้นเป็นที่ประจักษ์แจ้ง
เพื่อป้องกันไม่ให้ฟางฮุ่ยหรูหลบหนี ทหารยามของเซียวเหยี่ยนไม่ได้เข้ามากับเซียวเหยี่ยน แต่มาช้ากว่าเซียวเหยี่ยนหนึ่งก้าว ตอนนี้ตามมาทันพอดี ทันใดนั้นลานด้านหน้าที่ว่างเปล่าก็เต็มไปด้วยทหารยามที่เรียงแถวเป็นระเบียบ
คนของเฉินเสี้ยวหรูย่อมไม่ยอมดูคนของเซียวเหยี่ยนบุกเข้ามาเฉย ๆ ทหารยามจวนอู๋อ๋องก็วิ่งกรูออกมาทุกทิศทาง ทั้งสองฝ่ายหยุดชะงัก
“ใครกล้าขัดขวาง ฆ่ามันอย่าให้เหลือ”
เซียวเหยี่ยนสั่งการอย่างเยือกเย็น ไม่เห็นเฉินเสี้ยวหรูอยู่ในสายตาเลย เขารู้เพียงอย่างเดียวว่าวันนี้ต้องหาฟางฮุ่ยหรูให้เจอ ใครขวางเขา ก็ฆ่าคนนั้น
ในเมื่อไทเฮายังขวางเขาไม่ได้ ในหัวของเขาเกิดความคิดที่รุนแรงมาก เขาอยากแก้แค้นให้หลิงอวี้จื้อ
เห็นอยู่ว่าสองฝ่ายกำลังจะสู้กัน เฉินหวงไม่รู้ว่าควรจะลงมือหรือไม่ควร หันไปทางเฉินเสี้ยวหรู เห็นใบหน้าของเฉินเสี้ยวหรูไม่มีความอ่อนโยนอีกแม้แต่น้อย พยายามควบคุมอารมณ์โมโหที่คุกรุ่นอยู่ในใจ
ตอนนี้เขายังต้องควบคุมอารมณ์อยู่ แต่เซียวเหยี่ยนกลับไม่จำเป็นต้องทำ สามารถบุ่มบ่ามมุทะลุได้ดั่งใจ
เฉินเสี้ยวหรูบังคับให้ตนเองใจเย็นลง เมื่อใดที่ลงมือกัน ผลที่ตามมาไม่มีทางประเมินได้เลย คราวนี้เซียวเหยี่ยนไม่คิดถึงผลที่ตามมาแล้ว ค่อนข้างวู่วาม จะต้องไม่ปรานีลูกน้องของเขาแน่ ต้องเปิดศึกนองเลือดที่จวนอู๋อ๋องนี้แน่ การทำเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาก็อยากฆ่าทิ้งเช่นกัน ไม่คุ้มค่าจริง ๆ
คิดถึงตรงนี้ เขาก็ไม่ห้ามปรามเซียวเหยี่ยน โบกมือเป็นสัญญาณให้องครักษ์ของตนออกไป
“ในเมื่อท่านอ๋องอยากค้น เช่นนั้นก็ให้ท่านอ๋องค้นเถิด หากค้นไม่เจอคนที่ท่านอ๋องอยากได้ ไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะรับผิดชอบกับข้าอย่างไร”
“ค้นไม่เจอข้าก็จะถอนกำลังทหารไป หากค้นเจอ ท่านอู๋อ๋องก็อย่าหวังว่าจะไปไหนได้”
เซียวเหยี่ยนไม่มีความคิดจะขอโทษ แม้แต่คำพูดดี ๆ สักประโยคก็ไม่มี
เฉินเสี้ยวหรูโมโหเซียวเหยี่ยนอีกครั้ง เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาเป็นองค์ชาย แต่ถูกเซียวเหยี่ยนกดหัวไปทุกแห่ง ทำให้เขาต้องคอยวางตัวต่ำกว่าเซียวเหยี่ยนเสมอ ตอนนี้เขาถอยแล้ว แต่เซียวเหยี่ยนกลับไม่เห็นเขาในสายตา ราวกับเห็นเรื่องการค้นจวนอู๋อ๋องเป็นเรื่องปกติที่ย่อมต้องเกิดขึ้น
เซียวเหยี่ยน ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะใช้อำนาจบาตรใหญ่ไปได้ถึงเมื่อใด
อู่จิ้นก็ไม่รอช้า เซียวเหยี่ยนพูดจบแล้ว อู่จิ้นก็พาเหล่าทหารยามเข้าค้นจวนอู๋อ๋องทุกซอกมุม เขากับมั่วชิงนำกลุ่มเอง ข้างนอกจวนอู๋อ๋องถูกองครักษ์ลับล้อมรอบ ฟางฮุ่ยหรูหนีไม่รอดแล้ว คราวนี้เซียวเหยี่ยนแทบจะเกณฑ์องรักษ์ลับมาทั้งหมด ไม่ปิดซ่อนกำลังที่แท้จริงของตนเองเลย
ก่อนนี้เฉินเสี้ยวหรูยังคิดจะเก็บฟางฮุ่ยหรูไว้ ตอนนี้เห็นแล้วว่าตนเองปกป้องฟางฮู่ยหรูเอาไว้ไม่ไหว เขาก็ไม่ได้คิดจะเก็บนางเอาไว้ ถึงแม้ไม่มีเซียวเหยี่ยน ช้าเร็วเขาก็ต้องฆ่าฟางฮุ่ยหรู นางตายไป สำหรับเขาแล้วก็ไม่ใช่เรื่องน่าเสียดายอะไร
เพียงแต่ท่าทางเบ่งอำนาจบาตรใหญ่ของเซียวเหยี่ยนทำให้เขาไม่ชอบใจอย่างยิ่ง ราวกับว่าเขาต่างหากที่เป็นคนที่สูงส่ง นี่ทำให้เขานึกถึงชาติกำเนิดของตนเอง นึกถึงที่มารดาของตนเองเคยเป็นสาวใช้ของมารดาของเซียวเหยี่ยน ตราบใดที่เซียวเหยี่ยนยังอยู่ ก็ยังมีคนคอยเตือนจุดด้อยจุดนี้ของเขาอยู่เรื่อย ๆ
เซียวเหยี่ยนยืนเอามือไพล่หลัง ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ มีรังสีความเยือกเย็นแผ่กระจายรอบตัว ในหัวปรากฏภาพรอยยิ้มตาหยีของหลิงอวี้จื้อขึ้นมาไม่หยุดหย่อน เมื่อคิดถึงหลิงอวี้จื้อขึ้นมา เขาก็รู้สึกหายใจไม่ออก
“นางอยู่ที่ใด”
เดิมทีไม่ควรถาม ท้ายที่สุดเฉินเสี้ยวหรูก็ยังถามออกมา
“ท่านอู๋อ๋องหมายถึงใคร”
ตอนที่ 607 ฆ่าฟางฮุ่ยหรู
“ท่านอ๋องก็ทราบว่าข้าพูดถึงใคร”
เซียวเหยี่ยนกวาดตามองเฉินเสี้ยวหรูอย่างเยือกเย็น ไม่ว่าน้ำเสียงหรือว่าท่าทาง ก็ล้วนเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง
“ท่านอู๋อ๋องยังมีหน้าพูดถึงหลิงอวี้จื้ออีกหรือ นางเป็นพระชายาของข้า เรื่องของนางเกี่ยวอะไรกับท่านอู๋อ๋อง”
“เริ่มแรกนางตกหลุมรักข้า นางเคยสารภาพความในใจกับข้า ตอนนี้ในมือข้ายังมีถุงเงินที่นางปักลายเองกับมือ”
เฉินเสี้ยวหรูเหมือนรำลึกความหลัง นึกถึงหลิงอวี้จื้อขึ้นมา เขาก็รู้สึกเจ็บปวดใจ ไม่เคยคิดเลยว่านางจะจากไปเช่นนี้
“เช่นนั้นแล้วอย่างไร อู๋อ๋องพูดเรื่องเก่าเก็บขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผลเพื่ออะไร ตอนแรกที่นางหลงรักท่านอู๋อ๋องก็เพียงเพราะมองคนผิด หากเจ้าชอบหลิงอวี้จื้อจริง ก็คงไม่ทำร้ายนางเช่นนี้ เฉินเสี้ยวหรู เจ้าไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะชอบนาง”
เฉินเสี้ยวหรูไม่ได้ตอบโต้ เขารู้ว่าการตายของหลิงอวี้จื้อ เขาต้องรับผิดชอบอย่างหนัก ที่ฟางฮุ่ยหรูฆ่าหลิงอวี้จื้อ เหตุผลหลักก็ยังเป็นเพราะเขา เขาเองที่ไม่ได้ปกป้องหลิงอวี้จื้อให้ดี ถึงทำให้ฟางฮุ่ยหรูเกิดความคิดจะลงมือกับเธอ
คนที่เขาเฝ้าคอยคิดถึงและห้ามทำร้าย สุดท้ายก็ตายเพราะเขา คิดถึงตรงนี้ ในใจเขาก็รู้สึกผิดมาก
ตอนนี้ มีเสียงการต่อสู้ดังแว่วมาจากที่ไม่ไกล เมื่อได้ยินเสียง เซียวเหยี่ยนก็รีบตามไปอย่างเร็ว ฟางฮุ่ยหรูกำลังต่อสู้ติดพันอยู่กับมั่วชิง
เซียวเหยี่ยนอยากจัดการฟางฮุ่ยหรูด้วยตนเอง เมื่อตามไปแล้วก็ออกโรงทันที
เฉินเสี้ยวหรูรีบตามไปติด ๆ เพียงแต่คอยดูอยู่ข้าง ๆ เท่านั้น
เห็นการกระทำเช่นนี้ของเฉินเสี้ยวหรูแล้ว ฟางฮุ่ยหรูก็เข้าใจทันที สุดท้ายเฉินเสี้ยวหรูก็ทิ้งนาง คราวนี้นางหลงคิดว่าจะเดิมพันชนะ สุดท้ายก็แพ้
หากเฉินเสี้ยวหรูมีใจจะช่วยนางก็ไม่ใช่ว่าจะช่วยไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ที่จวนอู๋อ๋องจะไม่มีทางลับ แต่เฉินเสี้ยวหรูไม่ได้ทำเช่นนั้น แต่กลับยอมให้คนของเซียวเหยี่ยนมาจับนาง
เฉินเสี้ยวหรูมีความรู้สึกต่อหลิงอวี้จื้อลึกซึ้งกว่าที่นางจินตนาการไว้ เขาอยากแก้แค้นให้ผู้หญิงคนนั้น
เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมาในสมองแล้ว ฟางฮุ่ยหรูก็รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก รู้ว่าตัวเองหนีไม่พ้นแล้ว นางก็ไม่มีใจจะต้านทานอีก กระบี่ของมั่วชิงแทงเข้าทรวงอกฟางฮุ่ยหรูในฉับเดียว
เมื่อฟางฮุ่ยหรูโดนกระบี่แทงแล้ว เซียวเหยี่ยนก็แทงกระบี่ทะลุเข้าอกซ้ายของฟางฮุ่ยหรู นี่เป็นตำแหน่งที่หลิงอวี้จื้อบาดเจ็บ เขาจึงคืนให้ฟางฮุ่ยหรู เมื่อโดนแทงไปสองแผล ฟางฮุ่ยหรูก็ไม่สามารถประคองร่างของตนเองได้อีก อุดแผลที่หน้าอก คุกเข่ากับพื้น
เฉินเสี้ยวหรูที่คอยดูอยู่ข้าง ๆ ด้วยสายตาเยือกเย็นมาตลอด จู่ ๆ ก็รู้สึกหวานคาวในลำคอ พรวด! เขาพ่นเอาเลือดสีดำออกมา
เขายื่นมือออกไปเช็ดเลือดสีดำข้างริมฝีปาก ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น กวาดตามองฟางฮุ่ยหรูอย่างเกลียดแค้น
“เจ้าหลอกข้า”
เห็นเฉินเสี้ยวหรูกระอักเลือด ฟางฮุ่ยหรูก็อึ้งไป แล้วก็มีสติกลับมาเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น นางไม่มีแรงหัวเราะดัง แต่ยังคงหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ นี่เป็นลิขิตสวรรค์ ที่แท้ยาถอนพิษที่อาจารย์ของนางให้มาเป็นของปลอม
“สุดท้ายเจ้าก็ตายด้วยน้ำมือของหลิงอวี้จื้อ เทวดาให้เจ้าได้ตายไปกับนาง เสี้ยวหรู ที่แท้พวกเราต่างก็พ่ายแพ้หมด”
ถึงแม้ว่าเฉินเสี้ยวหรูจะเช็ดเลือดที่มุมปากออก แต่เลือดดำก็ทะลักออกมามากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงแม้เขาอยากจะเช็ดแต่ก็เช็ดไม่หมด ตอนที่ฟางฮุ่ยหรูมอบยาถอนพิษกับเขา ในใจเขาไม่สงสัยอะไรเลย หยิบมาแล้วก็กิน คิดไม่ถึงว่านั่นไม่ใช่ยาถอนพิษด้วยซ้ำ สุดท้ายเขาก็ตายด้วยพิษกัดทรวงซ่านอยู่ดี
ตรากตรำวางแผนมาตั้งหลายปี สุดท้ายก็ตายด้วยน้ำมือของผู้หญิงสองคน คนหนึ่งเป็นผู้หญิงที่เขารัก คนหนึ่งผู้หญิงที่เขาเกลียด นี่ทำให้เขายอมรับไม่ได้เลย
“ท่านอ๋อง…”
หวงเฉิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ร้องเรียกด้วยความตกใจ