บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 698
“เมเดลีน แกมันสาระเลวเกินจะเหลืออด!” เมเรดิธกำหมัดแน่น และพยายามคุมความโกรธแค้นในตัวเธอที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า เปลวไฟในดวงตาของเธอลุกโชนสว่างไสว เธออยากจะเผาเมเดลีนให้กลายเป็นเถ้าถ่าน
เจเรมี่ดึงเมเดลีนเข้าไปในลิฟต์ ตอนนี้มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นในที่แคบ ๆ นี้
“ลินนี่ ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณจะมา” ราวกับว่าเจเรมี่รู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นและไม่แปลกใจกับการปรากฏตัวของเมเดลีน
เมเดลีนเข้าใจสิ่งต่าง ๆ หลังได้ฟังเขาพูด “คุณรู้ว่าฉันกำลังตามคุณอยู่ ดังนั้นคุณจึงตั้งใจเปิดประตูทิ้งไว้ให้ฉันใช่ไหม?”
เจเรมี่พยักหน้า “ผมแค่อยากจะดูว่าเฟลิซิตี้พยายามจะทำอะไร”
“แล้วตอนนี้คุณเห็นหรือยังล่ะ? เธอชอบคุณและยังเสนอตัวให้คุณด้วยนะ”
หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้นเขาก็อมยิ้มแล้วมองไปที่เมเดลีน เขาสัมผัสได้ถึงความหึงหวงในประโยคนั้น
เขาก้าวเข้าไปใกล้เธอหนึ่งก้าว “ลินนี่ คุณเป็นห่วงผม”
เมเดลีนเยาะเย้ยและเมินเฉยเมื่อเขาพูดอย่างนั้น “เจเรมี่ คุณกำลังคิดไปเองเหมือนกับเฟลิซิตี้อยู่นะ ฉันไม่ได้เป็นห่วงคุณ”
หลังจากที่เธอพูดจบ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก เมเดลีนเดินออกจากลิฟต์ไปโดยไม่หันหลังกลับมา
เจเรมี่ไล่ตามเธอไปจนถึงที่จอดรถ “ลินนี่ ลินนี่!”
เขายังคงเรียกชื่อเธอทั้ง ๆ ที่เธอไม่สนใจเขาเลย น้ำเสียงของเขายังคงอ่อนโยนขณะที่เขาเดินตามเธอด้วยความอดทน
เขากำลังเจอกับเหตุการณ์ที่เมเดลีนเคยเจอ ต้องใช้ความอดทนและระมัดระวังเป็นอย่างมาก
สิ่งที่เขากำลังเจออยู่ตอนนี้ เทียบได้เท่ากับสิ่งที่เธอเคยเจอมาไหม?
มันไม่มีอะไรเทียบกันได้เลย
เมื่อเขาเห็นเมเดลีนเข้าไปในรถ เขาก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งฝั่งที่นั่งผู้โดยสารอย่างรวดเร็ว
“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?” เมเดลีนหยุดมือที่กำลังจะสตาร์ทรถ “ลงไปซะ”
เจเรมี่ไม่กล้าขัดต่อความต้องการของเมเดลีน อย่างไรก็ตามในเวลานี้เขาตัดสินใจที่จะต่อต้านเธอ
“เจเรมี่ วิทแมน ฉันบอกให้คุณลงไป”
“ลินนี่ คุณอย่าหลอกตัวเองได้ไหม?” จู่ ๆ เขาก็พูดออกมา
เมเดลีนมองแววตาใส ๆ ของเขาด้วยความสับสนก่อนจะขมวดคิ้ว “หลอกตัวเองงั้นเหรอ? คุณหมายความว่ายังไง?”
เจเรมี่จ้องมองเข้าไปในดวงตาที่กำลังสับสนของเธออย่างเคร่งขรึม “ลินนี่ ผมรักคุณ ผมไม่อยากโกหกตัวเองว่าผมไม่สนใจคุณ และยกคุณให้กับเฟลิเป้ไปแบบนั้น”
เขาเข้าใกล้เธออีกนิดและพูดต่อ “ผมหวังว่าคุณจะทำเหมือนกันนะ ลินนี่ เลิกโกหกตัวเองเถอะ ผมรู้ว่าคุณยังรู้สึกกับผมอยู่ และคุณยังมีผมอยู่ในส่วนลึกที่สุดในหัวใจ”
บางทีดวงตาของเจเรมี่อาจดูเย้ายวนมากเกินไป เมเดลีนจึงหลงในมนต์สะกดนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเธอจะตั้งสติได้และพูดด้วยรอยยิ้ม “เจเรมี่ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ คนที่ฉันชอบคือเฟลิเป้”
เจเรมี่ส่ายหัวหลังจากที่เธอพูดแบบนั้น “คนที่คุณชอบมาตลอด มันคือผม ถึงแม้ว่าคุณจะสูญเสียความทรงจำ แม้ว่าคุณจะลืมไปแล้วว่าคุณเคยรักผมยังไง แต่นั่นไม่ได้หยุดทำให้คุณเลิกมีความรู้สึกต่อผมได้เลย”
“มันเป็นเพราะผมยังคงอยู่ในใจของคุณ ลินนี่ นั่นเป็นเหตุผลที่คุณไม่ลังเลที่จะช่วยผม ตอนที่ผมเกือบโดนรถชน นั่นเป็นเหตุผลที่คุณตะโกนเรียกชื่อผมอย่างบ้าคลั่งในตอนนั้น นี่คือข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด”
ดวงตาของเมเดลีนเต็มไปด้วยลางร้ายเมื่อเธอได้ยินแบบนั้น เธอละสายตาออกจากเขาและพูดออกมาด้วยความเย็นชา “เจเรมี่ หยุดพูดเถอะ ฉันไม่ได้มีรู้สึกอะไรกับคุณเลย ฉันบอกคุณแล้วไง ว่าฉันไม่อยากติดหนี้อะไรคุณอีก”
เธอเริ่มไม่มีเหตุผลในเวลานั้นเธอจึงไล่เขาออกไป “ออกไปซะ”
แต่เจเรมี่เอื้อมมือไปคว้าเธอไว้ก่อนที่จะเอาหน้าเข้าไปใกล้เธอ “ลินนี่ หยุดโกหกตัวเองเถอะ คุณยังรักผมอยู่”
เมเดลีนจ้องมาที่เขาด้วยความโมโห “เจเรมี่ ฉันจะบอกคุณครั้งสุดท้ายนะ ฉันเปล่า คนที่ฉันรักคือเฟลิ… อื้อ?”
ก่อนที่เมเดลีนจะพูดพยางค์สุดท้ายจบ เจเรมี่ก็โน้มตัวลงประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับเธอ