ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 442 เสร็จแล้ว ไม่เจ็บแล้ว…
เช้าวันถัดไป เส้นหมี่ถูกส่งเข้าห้องผ่าตัด
ในทางเดินที่เงียบสงัด เมื่อแสนรักเห็นประตูห้องผ่าตัดปิดลง เขาก็อดไม่ได้ที่จะมือสั่นขึ้นมา
ตัวของเขาเย็นชาไปทั้งตัว เหมือนมีบางอย่างกำลังรัดหัวใจเขาแน่นจนหายใจไม่ออก แม้แต่จะหายใจยังทำไม่ได้ จึงต้องจับเก้าอี้และก้มตัวเล็กน้อย
มันเป็นความกลัว
ความกลัวที่ออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้
แสงดาวที่อยู่ข้างๆเห็นจึงรีบเดินมา
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย กลับห้องคนไข้พักผ่อนก่อนไหม”
“ไม่…”
ชายหนุ่มผู้ซึ่งมีเหงื่อเย็นปกคลุมบางๆบนหน้าผากส่ายหน้าปฏิเสธ
แสงดาวเห็นอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเทน้ำให้เขาหนึ่งแก้ว
จากนั้นแสนรักก็รู้สึกดีขึ้น ทั้งคู่นั่งบนเก้าอี้ด้วยกัน
“ที่บ้านเป็นยังไงบ้าง”
“ยังดีอยู่ แต่เรื่องของเนติเริ่มจะจัดการไม่ได้แล้ว ทันทีที่คุณท่านโดนบังคับให้ยอมรับเรื่องนี้ คณะกรรมการของบริษัทจะไม่ยอมปล่อยผ่านอย่างแน่นอน”
แสงดาวพูดพร้อมขมวดคิ้ว
ไม่กี่วันก่อนเธอกลับประเทศไปแล้วหนึ่งครั้งจริงๆ
ตอนแรกเธอก็ไม่เต็มใจ แต่เมื่อน้องชายเป็นคนขอร้องเธอด้วยตัวเอง เธอจึงต้องจำใจกลับไป
เมื่อแสนรักฟังจบเขาก็หัวเราะเสียงเย็น
“จะไม่ยอมปล่อยผ่านหรอ พวกเขาเคยยอมปล่อยผ่านตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“…”
แสงดาวไม่พูดอะไรอีก
เพราะเธอรู้ว่าบริษัทก็เป็นแบบนี้ หลังจากที่คุณท่านวางมือ ไม่ว่าจะเป็นเธอรับอำนาจ หรือน้องชายรับอำนาจ พวกคนแก่เหล่านั้นก็ไม่เคยเคารพพวกเขาอยากจริงใจ
พวกเขาคิดว่าพวกเขาสองพี่น้องยังเด็กเกินไป แถมยังเป็นบริษัทกระจายหุ้น ไม่ใช่แค่บริษัทจำกัดเพียงผู้เดียว
แต่ตอนนี้หิรัญชากรุ๊ปกลับถูกพวกเขาสามปู่หลานทำเหมือนเป็นการมอบมรดก
“งั้นตอนนี้มีแผนอะไร”
“พี่กลับไปช่วยผมสังเกตการณ์เหมือนเดิม ถ้าผมเดาไม่ผิด ตอนนี้ทางญี่ปุ่นน่าจะมีการเคลื่อนไหวแล้ว ให้คนจับตาดูให้ดี”
แสงดาว “…”
ที่จริงเธอไม่อยากสนใจเลย แต่สุดท้ายเมื่อเห็นประตูห้องผ่าตัด เธอก็ไม่พูดอะไรอีก
ผ่านไปสามชั่วโมง ในที่สุดประตูก็เปิดออก
“หมอ เธอเป็นยังไงบ้าง” เมื่อแสนรักเห็นก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ พุ่งตรงเข้าไปที่เตียงคนไข้ทันที
หมอ
ใช่แล้ว หมอผมบลอนด์ที่เพิ่งผลักเส้นหมี่ออกมาถึงจะเป็นหมอเจ้าของไข้ของเธอจริงๆ
หมอมองเขาด้วยสีหน้าโล่งใจ “คุณแสนรักฉันขอแสดงความยินดีกับคุณ ครั้งแรกของการผ่าตัดประสบความสำเร็จ”
“ดีมากเลย!”
หลังจากได้ยินข่าวดี ชายร่างสูงก็ตื่นเต้นจนตัวสั่น
พระเจ้ารู้ดีว่าเขามีความสุขขนาดไหน
แสงดาวก็มีความสุขมากเช่นกัน จนถึงตอนนี้ เธอไม่ใช่คนที่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ตายอีกแล้ว
หมอผลักเตียงคนไข้เข้าไปในห้องผู้ป่วย
“คุณแสนรัก หลังจากที่ผู้ป่วยตื่นจากการดมยาสลบแล้ว เธออาจจะเจ็บมาก พวกคุณต้องใส่ใจกับอาการของเธอ ถ้ามีปัญหาอะไรให้แจ้งพยาบาลทันที”
ก่อนหมอจะออกไป เธอก็เตือนแสนรักอีกครั้ง
แสนรักหน้าซีดทันที “ปวดหรอ ปวดแบบไหน ให้เธอหลีกเลี่ยงความปวดไม่ได้หรอ”
นายคนนี้นี่มันจริงๆ
แสงดาวทนมองไม่ได้อีกต่อไป จึงออกมาจากโรงพยาบาลเตรียมจะกลับโรงแรม แต่ทันใดนั้นดลธีก็เข้ามา
“คุณหนูใหญ่ ทางญี่ปุ่นแจ้งข่าวมาว่าคณาธิปกลับซาจาแล้ว ผมต้องจับตามองมั้ย”
“อะไรนะ”
สีหน้าของแสงดาวเปลี่ยนไปทันที
ไอ้สารเลวนั่นเดาได้แม่นมาก ไอ้ขยะนี่เคลื่อนไหวแล้ว
สีหน้าของแสงดาวเริ่มมืดมนขึ้น
ไม่มีใครรู้ว่าในใจของผู้หญิงคนนี้ น้องชายของเธอมีเพียงคนเดียว นั่นก็คือแสนรัก
ถึงเด็กเวรนี่จะดื้อตั้งแต่เล็ก ก่อนหน้านี้ก็แก้ไขตัวจนเธอซึ้งใจ แต่เธอก็ไม่เคยคิดจะเป็นพี่สาวให้ใคร
และเธอกับแสนรักก็ไม่ใช่ลูกแม่เดียวกัน
แสงดาวกลับประเทศทันที
และในโรงพยาบาล หลังจากมืดสนิท ในห้องผู้ป่วย แสนรักกำลังรอความเจ็บปวดระรอกแรกของเส้นหมี่อยู่
“โอ๊ย…”
เธอยังคงสะลืมสะลือ แต่เพราะความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทำให้เธอร้องออกมา
แสนรักตื่นทันที เขาพุ่งไปที่เตียงของเธอ เมื่อเห็นว่าเธอเจ็บปวดจนร่างกระตุก เขาก็ก้มตัวลงไปกอดเธอไว้
“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บแล้ว ไม่เจ็บแล้ว…”
“อื้อ…”
ยังเจ็บอยู่ แถมครั้งนี้เนื่องจากเจ็บอย่างรุนแรง เส้นหมี่ก็กัดฟันแน่นโดยไม่รู้ตัว
แสนรัก “…”
ตอนนั้นเขาไม่ลังเลเลยที่จะหงายมือให้เธอกัด
ทันใดนั้น เส้นหมี่ผู้ซึ่งถูกทรมานด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง และหาที่ระบายไม่ได้ก็เปิดปากของเธอกัดมือของเขาอย่างรุนแรง จนของเหลวรสหวานไหลเข้าปากของเธอในทันที
แสนรักอดทน
แต่เขาก็มองไปที่เธอ และไม่แม้แต่จะขยับ
มันกินเวลาประมาณสิบนาที ในที่สุดความเจ็บปวดที่เกิดจากการดมยาสลบนี้ก็ค่อยๆหายไป และหญิงสาวก็ค่อยๆปล่อยปาก
แสนรักเอามือออกมา ก่อนจะเห็นว่ามือของเขามีเลือดไหลออกมาแล้ว