ตอนที่ 482 ไม่ใช่ใครก็เป็นพระชายาได้
“ฝ่าบาทตรัสชมเกินไป หม่อมฉันไม่คู่ควร”
ซูจิ่วซือหรุบตาลง น้ำเสียงอ่อนน้อม
“เฉินหรงรักเจ้า อยากตั้งเจ้าเป็นพระชายาของรัชทายาท
แม่นางมู่ เจ้าก็รู้ว่าเฉินหรงมีคู่หมั้นแล้ว พระชายาก็คือฮองเฮาในอนาคต
ไม่ใช่ใครก็เป็นพระชายาได้ คนที่จะอยู่ในตำแหน่งนี้ต้องคู่ควร และมีความสามารถมากพอ ไม่เช่นนั้นไม่อาจอยู่ได้อย่างมั่นคง”
ซุ่นตี้ตรัสเสร็จทรงไอสองสามครั้ง ซูจิ่วซือเห็นซุ่นตี้สีพระพักตร์ไม่สบายนัก รู้ว่าพระพลานามัยของพระองค์ไม่ค่อยดี น่าจะมีพระอาการอย่างนี้มาสองปีแล้ว
“เวลาองค์รัชทายาทกำลังลำบาก ไม่ใช่ใครก็อยู่เคียงข้างองค์รัชทายาทได้ หม่อมฉันทำได้ ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะพระชายาหรือฮองเฮา หม่อมฉันสามารถอยู่เคียงข้างเฉินหรงได้เพคะ”
“ทำไมเชื่อมั่นในตัวเองอย่างนี้?”
ซุ่นตี้สายพระเนตรครุ่นคิด ตรัสถามขึ้น
“หม่อมฉันคู่ควร”
คำพูดนี้ทั้งมั่นใจและหนักแน่น กระทั่งมีความโอหังอยู่ลึกๆ
เริ่มแรกซุ่นตี้ทรงตะลึง จากนั้นก็แย้มพระสรวล “เจ้ากล้าพูดออกมา”
ขณะทอดพระเนตรซูจิ่วซือ พระองค์ทรงชื่นชมแม่นางคนนี้จริงๆ
เมื่อก่อนพระองค์ทรงนึกว่าฟู่เฉินหรงหลงใหลนาง พอทอดพระเนตรเห็นซูจิ่วซือจริงๆ จึงทรงรู้ว่า แม่นางคนนี้ไม่ได้ด้อยกว่าเฟิงชิงสุ่ย ฟู่เฉินหรงชื่นชมซูจิ่วซือไม่ใช่พูดเกินเลย
ถ้าซูจิ่วซือเป็นพระชายา พระองค์ทรงยินดี นางสามารถช่วยเหลือฟู่เฉินหรง ซูจิ่วซือเข้ามาในตูเฉิงแล้วได้ทำอะไรบ้างพระองค์ทรงเห็นอยู่ แต่ไม่ได้ตรัสออกมาเพราะทรงปรารถนาที่จะทอดพระเนตรดูว่าซูจิ่วซือมีความสามารถอะไรบ้าง
“ตำแหน่งพระชายาอยู่เบื้องหน้า ถ้าอยากได้ก็ต้องอาศัยความสามารถของตัวเอง ถ้ามีความสามารถที่จะทำได้ เจิ้นจะจัดงานแต่งงานให้เจ้า ไม่เช่นนั้นแล้วตำแหน่งพระชายาก็ยังคงเป็นของเฟิงชิงสุ่ย
แม่นางมู่จำไว้อย่างหนึ่งว่า ในเมื่อเข้าไปอยู่ในตระกูลมู่ ตั้งแต่วันนี้ไปเจ้าก็เป็นเพียงมู่ซือซือ ต้องลืมทุกสิ่งทุกอย่างในแคว้นเว่ย ต้องถือว่าซูจิ่วซือตายแล้ว”
ซูจิ่วซือเข้าใจความหมายของซุ่นตี้ แคว้นเว่ยกับแคว้นเจียงไม่สามารถเป็นพันธมิตรกันตลอดกาล แคว้นเว่ยมีพี่น้องของนางกับฟู่เฉินหรงร่วมกัน นางไม่กลัวว่าฟู่เฉินหรงจะทำร้ายพี่น้องของนาง นางจะร่วมกับฟู่เฉินหรงเผชิญหน้ากับทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งสองจะเผชิญหน้าด้วยกัน
นางกับเขาเคยเป็นคนแคว้นเว่ย ฟู่เฉินหรงก็มีความผูกพันกับแคว้นเว่ยอย่างล้ำลึก ศัตรูพวกนั้น เขาไม่ทำร้ายอีกแล้ว
“หม่อมฉันเข้าใจความหมายของฝ่าบาทเพคะ”
“เจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว การทำอะไรตามอารมณ์จะเป็นผลร้ายต่อตัวเอง ไม่ว่าเจ้าหรือเฉินหรง ต้องไม่ทำตามอารมณ์
เจิ้นแก่แล้ว มีเวลาเหลือไม่มาก เจิ้นปูทางไว้ให้เจ้าทั้งสองแล้ว วันหลังต้องอาศัยตัวเจ้าเอง แม่นางมู่ เฉินหรงรักเจ้าอย่างล้ำลึก อย่าทำให้เขาเสียใจ”
สำหรับพระราชนัดดาคนนี้ ซุ่นตี้ทรงรู้สึกละอายพระทัยมาตลอด ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะพระองค์เลอะเลือนไปชั่วขณะ คงไม่ระแวงหลงเชื่อคำพูดของคนเหล่านั้น ประหารรัชทายาทตวนฮุ่ย เรื่องนี้กลายเป็นปมสำคัญในพระทัยของพระองค์ ยิ่งพระชนม์มากขึ้นเรื่อยๆ ก็ยิ่งไม่อาจให้อภัยพระองค์เองในความผิดที่เคยก่อ
ทั้งๆ ที่เป็นพระราชโอรสที่เก่งที่สุด
เวลานี้พระองค์ทรงพยายามอย่างเต็มที่ในการค้ำจุนฟู่เฉินหรงให้ครองบัลลังก์ ถือว่าเป็นการชดเชยให้รัชทายาทตวนฮุ่ย
“หม่อมฉันกับเฉินหรงเข้าใจกันดี จะทำให้เขาเสียใจได้อย่างไร ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร หม่อมฉันก็จะอยู่เคียงข้างเฉินหรงเสมอ”
ซุ่นตี้ทรงพยักพระพักตร์ ไม่ตรัสอะไรอีก แล้วทรงโบกพระหัตถ์ให้ซูจิ่วซือออกไป
หลังจากทอดพระเนตรเห็นซูจิ่วซือแล้ว พระองค์ทรงรู้สึกวางพระทัย ฟู่เฉินหรงจำเป็นต้องมีผู้หญิงอย่างนี้ ซูจิ่วซือกับเฟิงชิงสุ่ย ไม่ว่าใครจะเป็นพระชายา ซุ่นตี้พอพระทัยทั้งนั้น
ตอนที่ 483 กู้หลียวน คำพูดของเจ้าเชื่อถือได้หรือไม่
ก่อนหน้านี้พระองค์ทรงรู้สึกว่าซูจิ่วซือไม่อาจเทียบเคียงกับเฟิงชิงสุ่ย แต่เวลานี้ซูจิ่วซือได้พิสูจน์ให้พระองค์เห็นความสามารถของนาง อีกทั้งนางยังเป็นผู้หญิงที่ฟู่เฉินหรงรัก พระองค์จึงทรงเอนเอียงมาทางซูจิ่วซือทรงปรารถนาที่จะให้นางเป็นพระชายาของพระราชนัดดา
หลังจากรักษาอาการบาดเจ็บระยะหนึ่ง เผยปิงปิงก็กลับไปที่ร้านเหล้าเทียนหยา ตอนที่นางไปถึงนั้นฟ้ามืดแล้ว ร้านเหล้าเทียนหยามีคนไม่มาก กู้หลียวนนั่งคิดบัญชีอยู่ที่โต๊ะยาว ไม่รู้ว่าเผยปิงปิงเข้ามา
นางเดินมาที่โต๊ะยาว “กู้หลียวน ยังมีน้ำแกงไก่หรือไม่?”
พอได้ยินเสียงของเผยปิงปิง กู้หลียวนก็เงยหน้าทันที เมื่อเห็นว่าเป็นเผยปิงปิงก็ตกใจและดีใจ “เจ้า…เจ้ามาได้อย่างไร?”
“ข้ามาไม่ได้หรือ?” เผยปิงปิงเลิกคิ้ว
“ข้ารอคอยให้เจ้ากลับมา เจ้าบอกว่าเจ้าคงไม่มา” กู้หลียวนวางสมุดบัญชีลงแล้วลุกขึ้น “ในครัวยังมีไก่ตัวหนึ่ง ข้าจะไปต้มน้ำแกงให้เจ้า”
“ล้อเล่นน่า เจ้าทำให้ข้าทุกวัน ข้ากินจนเบื่อแล้ว” เผยปิงปิงอารมณ์ดีขึ้นมาก หัวเราะขึ้น นางนึกไม่ถึงจริงๆ ว่ากู้หลียวนจะยืนหยัดทำน้ำแกงไก่ให้นางทุกวัน
พอเห็นเผยปิงปิงหัวเราะ กู้หลียวนจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก และยิ้มให้เผยปิงปิง “ปิงปิง เจ้ากลับมาแล้ว! ห้องยังรักษาไว้ให้เจ้า ข้าให้คนไปเก็บกวาดทุกวัน”
“แม่นางเผย ห้องเจ้าเถ้าแก่เป็นคนเก็บกวาดเอง พวกข้าจะไปทำ เถ้าแก่ไม่ยอมให้ทำ”
ผู้จัดการพูดแทรก กู้หลียวนถลึงตาใส่ผู้จัดการ ทำท่าบอกให้หุบปาก พูดออกมาอย่างนี้ทำให้เขารู้สึกขัดเขิน
“เจ้าไปเก็บกวาดห้องหรือ?”
เผยปิงปิงมองกู้หลียวนด้วยความประหลาดใจ
“เรื่องที่ข้าทำเป็นมีมากมาย”
“เก็บกวาดสะอาดหรือไม่? ข้าไปตรวจหน่อย” เผยปิงปิงพูดจบก็ขึ้นไปที่ห้องของตน กู้หลียวนรีบตามขึ้นไป เผยปิงปิงยอมกลับมา แสดงว่านางยินดีให้โอกาสเขาใช่หรือไม่
มือขวาของนางไม่มีแรง ขณะที่ยื่นมือขวาเตรียมจะผลักประตูเข้าไป
นางชะงักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วรีบเปลี่ยนมาใช้มือซ้ายผลักประตู เวลาผ่านไประยะหนึ่งแล้ว นางยังไม่คุ้นเคยกับการใช้มือซ้ายทำทุกอย่าง การจะเปลี่ยนความเคยชินที่มีมาสิบกว่าปีไม่ใช่เรื่องง่าย
กู้หลียวนเห็นภาพนี้ รู้สึกสงสารนางมาก แต่ก็กลัวว่านางจะคิดมาก จึงไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้
เผยปิงปิงยืนอยู่กลางห้องมองไปรอบๆ ไม่มีฝุ่นแม้แต่น้อย เก็บกวาดทุกวันจริงๆ ไม่เช่นนั้นคงไม่สะอาดอย่างนี้แน่
นางหันไปยิ้มให้กู้หลียวนอย่างสดใส “กู้หลียวน คำพูดของเจ้าเชื่อถือได้หรือ?”
“เอ่อ…”
กู้หลียวนเข้าใจความหมายของเผยปิงปิงดี แต่ยามกะทันหันอย่างนี้ เขานึกไม่ทัน ได้แต่มองเผยปิงปิงอย่างทื่อๆ
เผยปิงปิงแทบไม่เคยเห็นกู้หลียวนทำท่านี้ นางยิ่งยิ้มกว้าง “เจ้าเคยบอกว่าจะแต่งงานกับข้า เชื่อถือได้หรือไม่! ข้าขอบอกไว้ก่อน มือข้างขวาของข้าใช้การไม่ได้ งานหลายอย่างข้าทำไม่ได้ ถ้าเจ้าจะแต่งงานกับข้า ต้องช่วยข้าทำอะไรหลายอย่าง”
หลังจากบาดเจ็บ เผยปิงปิงได้คิดใคร่ครวญ ซูจิ่วซือก็มาพูดคุยกับนางบ่อยๆ
นางเข้าใจแล้ว ถ้าพลาดจากกู้หลียวนจริงๆ นางคงเสียดายไปตลอดชีวิต นางรักกู้หลียวน ก็ควรทดลองสักครั้ง!
ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร นางก็ยอมรับ ใครใช้ให้นางรักกู้หลียวนอย่างจริงใจล่ะ?
กู้หลียวนกอดเผยปิงปิงด้วยความตื่นเต้น “วันหลังข้าจะทำงานทุกอย่างเอง เจ้าไม่ต้องทำอะไร ข้าจะดูแลเจ้า”
“เจ้าดูแลเป็นหรือ?”
“ไม่เป็นแน่นอน ไม่เป็นก็หัด”