ตอนที่ 484 ไฟไหม้ร้านเหล้าเทียนหยา
เผยปิงปิงหัวเราะร่า “หลียวน เดิมทีเจ้าไม่อยากแต่งงาน ถ้าแต่งงานกับข้าจริงๆ วันหลังเจ้าไม่เสียใจหรือ?”
“จะเสียใจได้อย่างไร เป็นเรื่องที่ข้าใฝ่ฝันมาตลอด”
เผยปิงปิงซบอกกู้หลียวน พูดต่อ “ถ้าเจ้าเสียใจ ต้องบอกข้า ข้าจะไปจากเจ้าเอง อย่าไปหาผู้หญิงอื่นลับหลังข้า ถ้าทำอย่างนั้น ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้าแน่”
“ในสายตาของเจ้า ข้าเป็นคนที่เชื่อถือไม่ได้ปานนี้เชียวหรือ?
ข้าอยากแต่งงานกับเจ้าจริงๆ ไม่ใช่พูดเล่น ปิงปิง ถ้าเจ้าไม่เชื่อ รอดูก็แล้วกัน ข้าไม่เคยฝืนใจตัวเอง เมื่อก่อนข้าเคยคิดอย่างนั้น แต่พอรู้จักเจ้าแล้วข้าก็มีความคิดอย่างนี้ ข้าอยากอยู่กับเจ้าไปตลอดชีวิต”
กู้หลียวนเป็นคนทำอะไรตามใจชอบจริงๆ ไม่เคยฝืนใจตัวเองเลย
เมื่อก่อนเขาไม่อยากแต่งงาน ใครพูดอย่างไรก็ไม่ฟัง เขาไม่ยอมแต่ง แม้จะมีคนเข้ามาอยู่กับเขา เขาก็ไม่ถือเป็นภรรยา ได้แต่รับไว้ในจวน
เวลานี้เขามีความคิดอย่างนี้แล้ว เขาไม่อยากเสียเผยปิงปิง เขารู้สึกว่าการได้อยู่กับใครคนหนึ่งไปตลอดชีวิตเป็นเรื่องดีจริงๆ
“งั้นข้าก็รอดู ถ้าเจ้ากล้าไปหอชุ่ยหงอีก คอยดูข้าจะฟาดให้ขาหัก”
กู้หลียวนคลายมือออกจากเผยปิงปิง สีหน้าเศร้า “เรื่องนี้เจ้าเข้าใจผิด”
“เจ้าไม่ได้ไปหอชุ่ยหงอย่างนั้นหรือ?”
“ไป”
“แม่นางคนสวยนั่นไม่ได้นั่งตักเจ้าหรือ?”
“นั่ง…”
“งั้นก็ใช่นะสิ วันหลังอย่าทำอย่างนี้อีก”
เผยปิงปิงเตือนอย่างดุๆ กู้หลียวนเดิมทีจะอธิบาย แต่ก็รู้สึกว่ายิ่งพูดยิ่งเข้าตัว ไม่อธิบายจะดีกว่า เขาไม่ได้อยากไปที่นั่น พอไปถึงเขาก็นั่งอย่างกระวนกระวาย แต่ก็ทนต่อความเย้ายวนของกลิ่นแป้งร่ำไม่ไหว
กลางดึก เผยปิงปิงผวาตื่นจากฝันร้าย คนฝึกวรยุทธมักจะหลับไม่ลึก นางคว้าเสื้อมาคลุม เดินไปที่ริมหน้าต่าง เห็นแสงไฟที่ชั้นล่าง
ไฟไหม้
นางเปิดประตูห้อง ไม่ใส่ใจว่าใส่เสื้อไม่เรียบร้อย วิ่งไปที่ห้องของกู้หลียวน พุ่งพรวดเข้าไป เขย่าเรียกกู้หลียวน “หลียวน ตื่น ไฟไหม้”
พอได้ยินว่าไฟไหม้ กู้หลียวนลืมตาทันที มองนอกหน้าต่างเห็นแสงไฟ เขาใจหายวาบ รีบลุกขึ้น จับมือขวาเผยปิงปิงไว้
“ปิงปิง รีบไป ข้าจะไปเรียกผู้จัดการ”
ทั้งสองออกจากห้องด้วยกัน ไฟที่ชั้นล่างเริ่มลามแล้ว กู้หลียวนรีบไปเรียกผู้จัดการ มีเสียงร้องครางดังขึ้นที่ชั้นล่าง คนรับใช้นอนอยู่ชั้นล่าง พวกเขาสามคนอยู่ชั้นบน
คนใช้คนหนึ่งโดนไฟไหม้วิ่งเข้ามาที่ห้องโถงแล้วกลิ้งตัวบนพื้น ส่งเสียงร้องคราง
เผยปิงปิงหยิบผ้าห่มออกจากห้อง กระโดดจากชั้นบนลงไป แม้มือขวาของนางใช้การไม่ได้ แต่ร่างกายยังแข็งแรงดี ร่อนลงที่ห้องโถงใหญ่อย่างมั่นคง เอาผ้าห่มคลุมดับไฟให้คนใช้
คนรับใช้ถูกไฟไหม้หายใจรวยริน หน้าตาไหม้เกรียม แม้จะดับไฟตามตัวแล้ว แต่คงอยู่ได้ไม่นาน
“รีบช่วยพวกเขา แม่นางเผย…ยังมีคน…”
คนรับใช้พูดเป็นห้วงๆ ไม่มีแรงแล้ว
ร้านเหล้าเทียนหยามีคนรับใช้ทั้งหมดสี่คน อยู่กันห้องละสองคน ไฟเริ่มไหม้จากชั้นล่าง เป็นห้องที่คนรับใช้อยู่ ชั่วพริบตาไฟก็ลุกโหม แสดงว่ามีเชื้อเพลิง
พอเผยปิงปิงรู้ว่าในนั้นยังมีคน ได้ยินเสียงร้องคราง นางไม่ทันคิด รีบพุ่งเข้าไปทันที
ตอนที่ 485 เอาตัวเข้าปกป้อง
กู้หลียวนพาผู้จัดการลงมาชั้นล่าง เห็นเผยปิงปิงพุ่งเข้าไปในกองเพลิง ก็ร้อนใจจนห้ามไม่อยู่รีบพุ่งเข้าไป
ผู้จัดการรู้ว่าห้ามกู้หลียวนไม่ได้ พอเห็นคนรับใช้ยังมีลมหายใจ จึงเข้าไปประคอง เตรียมพาออกไปจากร้านเหล้าเทียนหยา
เผยปิงปิงฝ่าเปลวไฟแล้วพุ่งเข้าไปในห้องของคนรับใช้
ที่นอกห้องมีคนรับใช้คนหนึ่งถูกคานทับ เลือดนองพื้น ถูกไฟไหม้จนจำหน้าไม่ได้ เผยปิงปิงพุ่งเข้าไปในห้อง บนพื้นยังมีอีกคนหนึ่งนอนอยู่ เผยปิงปิงเข้าไปทดสอบลมหายใจ สิ้นลมแล้ว
“แม่นางเผย ช่วยด้วย ช่วยด้วย…”
มีเสียงแผ่วเบาร้องเรียก
เผยปิงปิงค้นหาในที่สุดก็เห็นคนรับใช้ถูกคานทับขาอยู่ที่มุมห้อง
เผยปิงปิงรีบวิ่งเข้าไป เตรียมยกคานออก
“ปิงปิง อยู่ไหน?”
ขณะที่เผยปิงปิงกำลังจะยกคานก็ได้เสียงกู้หลียวนดังขึ้น มือขวาของนางไม่มีแรง ได้แต่ใช้มือซ้าย
“หลียวน เข้ามาทำอะไร รีบออกไป ที่นี่อันตราย”
เผยปิงปิงพูดไม่ทันจบ คานอีกท่อนหนึ่งก็หักลงมา กู้หลียวนไม่ทันร้องเตือนเผยปิงปิง รีบพุ่งเข้าไป ผลักเผยปิงปิงออก คานตกลงมากระแทกหลังของกู้หลียวนพอดี คานที่หนักอึ้งทำให้เขาร้องออกมา กระอักเลือดกองใหญ่ ล้มลงกับพื้น คานเลื่อนมาทับหลังของเขาพอดี
“หลียวน”
เผยปิงปิงกรีดร้องด้วยความตกใจ รีบพุ่งเข้ามาหา
กู้หลียวนเช็ดเลือดที่มุมปาก “เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ปิงปิง รีบออกไปจากที่นี่ ขืนช้าจะไม่ทัน”
คนรับใช้เห็นกู้หลียวนบาดเจ็บ ก็ร้อนใจ “เถ้าแก่ แม่นางเผย รีบไปเถอะ อย่าใส่ใจข้าเลย”
เผยปิงปิงลองยกคานบนตัวของกู้หลียวน หนักมาก แม้จะใช้กำลังภายใน อาศัยแขนข้างเดียวนางยกไม่ไหว ต้องมีคนช่วย คนรับใช้ก็ถูกคานทับขา แต่ยื่นมือออกมาช่วยได้
ไฟในห้องร้อนแรง ลุกโหมขึ้น เผยปิงปิงมีเหงื่อเม็ดเท่าถั่วผุดออกมา พวกเขาต้องรีบออกไปจากที่นี่ ขืนไม่ไป ห้องจะพังลงมา
ไม้ที่ทับขาคนรับใช้ค่อนข้างเล็ก เผยปิงปิงเริ่มออกแรง ใช้มือซ้ายยกไม้ออกจากขาคนรับใช้ แล้วทั้งสองก็ช่วยกันยกไม้ออกจากตัวกู้หลียวน
หลายครั้งนางเกือบจะใช้มือขวา ถ้ามือขวาของนางไม่พิการ ก็คงไม่ต้องออกแรงมากอย่างนี้ แทบจะสูญเสียกำลังทั้งหมด
นางหมดแรงแล้ว นางรู้ว่าต้องรีบไป คนที่วางเพลิง สมควรตาย เห็นชัดว่าต้องการเอาชีวิตของนางและคนอื่น
กู้หลียวนสะกดความเจ็บปวดรวบเผยปิงปิงเข้ามากอด คนรับใช้บาดเจ็บที่เท้า เดินค่อนข้าช้าง แต่ก็พยายามวิ่งอย่างเต็มที่
ทั้งสามวิ่งออกจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว
เวลานี้ข้างนอกไฟลุกโชนขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสามฝ่าเปลวไฟ พุ่งออกไป
พอพ้นแล้ว กู้หลียวนก็ล้มลงกับพื้น กระอักเลือดอีกกองใหญ่ เมื่อกี้เขาพยายามกลั้นไว้ เขารู้ว่าต้องไม่ล้มลง ต้องพาเผยปิงปิงออกไปให้ได้
เผยปิงปิงเองก็ไม่มีแรง นางนั่งอยู่ที่พื้นหายใจหอบ ใบหน้าขาวผ่องถูกเปลวไฟเผาจนแดง เหงื่อเม็ดเท่าถั่วไหลผ่านร่องแก้มหยดลงไป ผมเผ้าเสื้อผ้าส่วนหนึ่งไหม้
“หลียวน เป็นอย่างไรบ้าง?”
“วางใจ ข้าไม่เป็นไร ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ตายแน่”
กู้หลียวนมองเผยปิงปิงและยิ้มให้
“ตายอะไรกัน อย่าพูดเหลวไหล”