ตอนที่ 486 ไม่ยอมให้เจ้าเป็นอะไรไป
“เอาละ เอาละ ไม่พูดเหลวไหล ข้ายังไม่ได้ไปสู่ขอเจ้าที่หมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป”
กู้หลียวนไม่มีแรงแล้ว เขาเจ็บหน้าอกมาก แต่เกรงว่าเผยปิงปิงจะเป็นห่วง จึงไม่กล้าบอกนาง
ผู้จัดการตรวจค้นบริเวณนั้น แล้วรีบเดินมาหากู้หลียวนกับเผยปิงปิง “เถ้าแก่ แม่นางเผย เมื่อกี้ข้าดูแล้ว ข้างนอกมีน้ำมันราดไว้”
“มิน่าไฟถึงได้ลุกลาม มีคนต้องการฆ่าเรา จวนซิ่นอ๋องเพิ่งเกิดเรื่อง น่าจะเป็นฝีมือของคนจวนซิ่นอ๋อง หลียวน ร้านเหล้าเทียนหยาไม่ปลอดภัย ข้าบาดเจ็บที่มือยังไม่หาย เรากลับไปที่หมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานก่อนเถอะ! อยู่ที่นี่มีแต่จะทำให้จิ่วซือพลอยเดือดร้อน”
พอเห็นร้านเหล้าเทียนหยากลายเป็นเถ้าถ่าน กู้หลียวนรู้สึกเคียดแค้นมาก คนจวนซิ่นอ๋องข่มเหงกันเกินไป
เขารู้ว่าเผยปิงปิงพูดมีเหตุผล นางต้องการสถานที่ปลอดภัยเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ ซูจิ่วซือกับฟู่เฉินหรงช่วงนี้มีงานที่ต้องจัดการ ถ้าเขาขืนอยู่ที่นี่ คงทำให้สองคนนี้พลอยเดือดร้อน ไปหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานเวลานี้ก็เป็นการตัดสินใจที่ฉลาด จะได้ถือโอกาสไปสู่ขอเผยปิงปิงด้วย
“ดี เรากลับหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน”
พูดจบ กู้หลียวนก็กระอักเลือดอีกกองใหญ่ พอเห็นกู้หลียวนกระอักเลือด เผยปิงปิงจึงรู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บภายใน รีบประคองกู้หลียวน “เจ้าโง่จริงๆ วิ่งตามเข้าไปทำไม ถึงมือขวาข้าใช้การไม่ได้ แต่ก็ยังมีกำลังภายใน เจ้าไม่รู้หรือว่าเมื่อกี้อันตรายมาก”
“ข้าไม่ยอมให้เจ้าเป็นอะไรไป” กู้หลียวนไออีกครั้ง “ข้าไม่เป็นไร”
“เดี๋ยวข้าพาเจ้าไปโรงหมอ ผู้จัดการ ประคองเสี่ยวเอ้อ”
เวลานี้คนของทางการได้ข่าวและรีบมา พวกเขารู้ว่าเถ้าแก่ร้านเหล้าเทียนหยามีความสัมพันธ์กับฟู่เฉินหรงอย่างใกล้ชิด จึงนอบน้อมต่อกู้หลียวนมาก ส่งคนมาพาไปโรงหมอ
วันรุ่งขึ้น ซูจิ่วซือยังไม่ตื่น ปิงซินก็เข้ามาในห้อง ย่อตัวลงเขย่าซูจิ่วซือ “คุณหนู ร้านเหล้าเทียนหยาเกิดเรื่องแล้ว”
พอได้ยินว่ากู้หลียวนเกิดเรื่อง ซูจิ่วซือก็ตื่นทันที ผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียง “หลียวนกับปิงปิงเกิดเรื่องหรือ?”
“เมื่อคืนไฟไหม้ร้านเหล้าเทียนหยา คุณชายกู้กับแม่นางเผยไม่เป็นไร ออกจากร้านเหล้าเทียนหยาอย่างปลอดภัย”
พอได้ยินว่ากู้หลียวนกับเผยปิงปิงปลอดภัย ซูจิ่วซือจึงโล่งอก สองคนนี้อยู่ข้างนอกไม่ปลอดภัยเลย นางอยากให้พวกเขามาอยู่จวนตระกูลมู่
“เวลานี้เขาอยู่ไหน?”
“บ่าวไม่ทราบ มีคนเอาจดหมายมาส่ง บอกว่าสายๆ พวกเขาจะมาจวนตระกูลมู่ ให้คุณหนูวางใจ”
ซูจิ่วซือสงบใจลง พยักหน้า นางหายง่วงแล้วรีบลุกขึ้น ปิงซินเรียกสาวใช้อื่นเอาเครื่องใช้ชำระร่างกายมาให้
พอชำระร่างกายเสร็จ ซูจิ่วซือก็กินอาหารอย่างเหม่อลอย ยังกินไม่เสร็จ ปิงซินก็เข้ามารายงาน กู้หลียวนกับเผยปิงปิงมาแล้ว
นางรีบวางชามกับตะเกียบวิ่งไปหา หมู่หยางเตรียมห้องให้กู้หลียวนแล้ว กู้หลียวนเอนตัวลงบนเตียง สีหน้าซีดเซียว
คานทับหลังเขาพอดี ทำให้อวัยวะภายในบาดเจ็บ แม้ภายนอกไม่มีบาดแผล แต่ความจริงบาดเจ็บสาหัส แทบเอาชีวิตไม่รอด
พอเห็นลูกชายบาดเจ็ [ซูจิ่วซือก็ร้อนใจ รีบวิ่งไปที่เตียง ถามด้วยความห่วงไย “หลียวน บาดเจ็บที่ไหน? เจ็บไหม? เจ็บหนักหรือไม่?”
คำถามเป็นชุดทำให้กู้หลียวนงง บางครั้งเขารู้สึกว่าซูจิ่วซือเอาใจใส่เขาเป็นพิเศษ และเจ้าเด็กนี่เวลาอยู่ต่อหน้าเขามักจะวางตัวเป็นผู้อาวุโสโดยไม่รู้ตัว
“ซือซือ เจ้าเอาใจใส่พี่กู้มากปานนี้ ทำให้พี่ชายแท้ๆ อย่างข้าอิจฉา เจ้าไม่เคยเอาใจใส่ข้าอย่างนี้เลย” มู่หยางพูดล้อ
ตอนที่ 487 จิ่วซือเอาใจใส่เจ้าเป็นพิเศษ
ขณะประสานสายตาครุ่นคิดของเผยปิงปิง ซูจิ่วซือจึงรู้ตัวว่าการแสดงออกของตนเมื่อครู่เกินเลยไป นี่เป็นสัญชาตญาณ ในฐานะแม่ เมื่อเห็นลูกบาดเจ็บ ความรู้สึกเครียดย่อมแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ข้ารู้จักจิ่วซือมาตั้งแต่เล็ก ย่อมใกล้ชิดกัน พี่มู่อย่าอิจฉาเลย” กู้หลียวนยิ้ม
“ปิงปิง เจ้าบาดเจ็บหรือไม่!”
ซูจิ่วซือเอาใจใส่เผยปิงปิงซึ่งอยู่ข้างๆ
เผยปิงปิงสั่นหัว พูดเล่น “ข้ามีแผลถลอกนิดหน่อย ยังดีที่เจ้ามีองค์รัชทายาท ไม่งั้นข้าคงเข้าใจว่าเจ้ารักหลียวน”
“เพื่อไม่ให้ปิงปิงเข้าใจผิด วันหลังเจ้าเอาใจใส่ข้าน้อยหน่อย เอาใจใส่เฉินหรงมากหน่อย”
ซูจิ่วซือรู้สึกเหมือนหัวเราะไม่ได้ร่ำไห้ไม่ออก เมื่อก่อนฟู่เฉินหรงกับกู้หลียวนเคยเข้าใจนางผิด เวลานี้ทั้งสองไม่มีวันเข้าใจผิดแน่ อย่าให้ลูกสะใภ้เข้าใจผิดอีกคนหนึ่ง นางคล้องแขนเผยปิงปิง “โลกนี้ถ้ามีผู้ชายเหลือแต่หลียวนคนเดียวข้าก็ไม่แต่งงานกับเขา เจ้าว่าข้ารักเขาหรือ?”
“หลียวน จิ่วซือไม่ชอบเจ้าปานนี้เชียว ฮ่าฮ่า…”
กู้หลียวนหน้าบึ้ง “ไม่ชอบก็ดีแล้ว ให้เจ้าชอบคนเดียวก็พอ”
คำสนทนานี้ทำให้มู่หยางรู้ทันที เผยปิงปิงคืนดีกับกู้หลียวน แม้เขาจะผิดหวังบ้าง แต่ก็ยังยินดีกับคนทั้งสอง
“ขอแสดงความยินดีกับเจ้าทั้งสอง พี่กู้ ปิงปิงเป็นคนดี วันหลังต้องดูแลนางให้ดี อย่าทำให้นางผิดหวัง ปิงปิงเป็นเพื่อนสนิทของซือซือ ถือเป็นน้องสาวของข้าด้วย ถ้าเจ้าข่มเหงนาง ข้าจะจัดการเจ้า”
มู่หยางพยายามพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย ยังดีที่เขาไม่พูดความคิดของตนออกมา เวลานี้ไม่คารจะทำให้ทุกคนลำบากใจ
กู้หลียวนยิ้ม “ถ้ามีใครโดนข่มเหง คนนั้นก็คือข้า เจ้าไม่รู้ว่าปิงปิงชอบเลี้ยงแมลงมีพิษ ใครจะกล้าข่มเหงนาง”
ทั้งสองกำลังมีความสุข มองไม่ออกว่าสายตาของมู่หยางผิดหวัง มีแต่ซูจิ่วซือที่ดูออก นางรีบเปลี่ยนเรื่องพูด “หลียวน เจ้าเจออะไรหรือ?”
“ข้างนอกร้านเหล้าเทียนหยามีน้ำมันราด มีคนวางเพลิง” พอพูดถึงเรื่องวางเพลิง กู้หลียวนก็สีหน้าเครียดทันที
“ช่วงนี้พวกเจ้ายังไม่ต้องไปไหน อยู่รักษาบาดแผลที่จวนตระกูลมู่ก่อน”
“จิ่วซือ รอให้หลียวนหาย ข้ากับหลียวนจะกลับหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน”
“อย่างนี้ก็ดี”
ซูจิ่วซือรีบรับปากทันที เวลานี้ตูเฉิงมีเรื่องราวเกิดขึ้นไม่ขาดระยะ สองคนนี้ออกไปจากตูเฉิงก็ดี จะได้พ้นอันตราย กลับไปหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
“พวกเจ้าต้องระวัง คนจวนซิ่นอ๋องไม่มีวันเลิกราแน่”
ซูจิ่วซือกับมู่หยางพยักหน้า อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ไม่อาจเลี่ยงได้ แต่นางไม่คิดจะหนี
ฟู่เฉินหรงเร่งรัดให้เจ้าเมืองสืบสวนเรื่องนี้ แต่ก็สืบไม่พบอะไร ผลการสืบสวนเป็นไปตามความคาดหมายของเขา ไม่น่าจะมีอะไรให้สืบได้
กู้หลียวนกับเผยปิงปิงอยู่รักษาอาการบาดเจ็บที่จวนตระกูลมู่ เผยปิงปิงดูแลกู้หลียวนด้วยตัวเอง มู่หยางจิตใจห่อเ**่ยวไม่ค่อยมาปรากฏตัว แม้เขาจะยินดีกับคนทั้งสอง แต่ในใจรู้สึกผิดหวังมาก บางครั้งก็ออกไปดื่มข้างนอก
หลายวันต่อมา ขณะที่ซูจิ่วซือกำลังพูดคุยกับกู้หลียวนในห้อง จู่ๆ ปิงซินก็เข้ามารายงาน “คุณหนู คุณชายใหญ่มา บอกว่ามีเรื่องจะปรึกษากับคุณหนู เชิญคุณหนูกลับไปก่อน”
“หลียวน เจ้าพักผ่อนให้ดี ข้าไปก่อนละ”
พูดจบซูจิ่วซือก็ลุกขึ้น แล้วกลับห้องพร้อมกับปิงซินทันที
ขณะที่ซูจิ่วซือออกไป เผยปิงปิงเข้ามาพอดี นางยิ้ม “หลียวน เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าจิ่วซือเอาใจใส่เจ้าเป็นพิเศษ”