ห้าชั่วโมงผ่านไปนับตั้งแต่โหลวหลานจีและซูหยางเริ่มเกมเล็กๆของพวกเขาดูว่าเขาจะสามารถปล่อยปราณหยางได้ถึง 100 ครั้งในวันเดียวได้หรือไม่
“อาา… มันพุ่งเข้าไปในตัวข้าอีกแล้ว” โหลวหลานจีครางเสียงดังเมื่อปราณหยางสายใหม่พุ่งเข้าไปในร่างของเธอ
“นี่เป็นครั้งที่สามสิบแล้ว” ซูหยางกล่าวด้วยท่าทางปลอดโปร่ง ดูเหมือนกับเขาเพียงแค่เดินเล่นในสวน
“น-นี่เป็นไปได้อย่างไร ทำไมร่างของเจ้าจึงสร้างปราณหยางได้มากเช่นนี้” โหลวหลานจีถามเขาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก
คนปกติทั่วไปเพียงแค่สามารถหลั่งได้ครั้งสองครั้งในทุกสองสามชั่วโมง ในขณะที่ผู้ฝึกวิชาคู่จะสามารถทำได้สองถึงสามครั้งมากกว่านั้น และกระทั่งผู้เชี่ยวชาญด้านการฝึกวิชาคู่ก็ยังไม่สามารถที่จะปล่อยปราณหยางได้อย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานถึงห้าชั่วโมงโดยไม่ต้องการเวลาในการฟื้นตัวปราณหยางที่เหือดแห้งไป
แต่ทว่าซูหยางสามารถที่จะทำเช่นนั้นได้ หลั่งปราณหยางของเขาเกือบทุกสิบนาทีในช่วงเวลาที่ผ่านมาห้าชั่วโมง นี่ยิ่งสร้างความตระหนกให้กับโหลวหลานจีกับปริมาณปราณหยางของเขา ปกติแล้วหลังจากที่หลั่ง การหลั่งครั้งถัดไปย่อมไม่สามารถที่จะหลั่งได้มากเท่ากับครั้งแรก ในเมื่อนั่นต้องการเวลาในการฟื้นฟูปราณหยางของเขา
แต่นั่นกลับไม่ใช่ปัญหาสำหรับซูหยางซึ่งสามารถที่จะหลั่งปราณหยางจำนวนเท่าเดิมได้ทุกครั้งแม้ว่าจะทำเช่นนั้นบ่อยๆ นี่เหมือนราวกับว่าร่างของเขาบรรจุไปด้วยปราณหยางจำนวนนับไม่ถ้วน
“ข้าเดาว่าเป็นเพราะว่าข้ามีร่างกายที่แข็งแรง” เขาพูดเล่นพร้อมรอยยิ้ม
ต้องขอบคุณดอกหยางพิสุทธิ์และรากปราณที่เขาได้กลืนลงไป การฟื้นฟูปราณหยางของเขานั้นเหนือห่างชั้นกว่าแม้กระทั่งผู้ที่มีประสบการณ์ทางด้านฝึกวิชาคู่ในโลกนี้อย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นวิชายุทธของเขา คัมภีร์หลอมร่างสวรรค์ ยอมให้ผู้คนดูดกลืนพลังปราณรอบข้างและนำมาฟื้นฟูพลังของตนเองด้วยความเร็วที่สูงมากเป็นพิเศษ ซึ่งรวมไปถึงปราณหยางของเขาก็จะเพิ่มอัตราการฟื้นฟูด้วด้วยเช่นกัน
อีกนัยหนึ่งตราบเท่าที่สภาพแวดล้อมรอบข้างของเขาไม่ขาดปราณไร้ลักษณ์ โดยเบื้องต้นแล้วซูหยางก็จะมีแหล่งปราณหยางที่ไม่จำกัด
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญที่สุดในเรื่องเหล่านี้ทั้งหมดก็คือประสบการณ์ของซูหยางเอง เพราะถึงแม้ว่าเขาจะมีแหล่งปราณหยางไม่จำกัด แต่ถ้าเขาไม่มีความสามารถที่จะระงับหรือปลดปล่อยปราณหยางของเขาอย่างต่อเนื่อง ความสามารถที่เหมือนกับพระเจ้าส่งมาให้นั้นก็เปล่าประโยชน์
“นี่มาอีกแล้ว” ซูหยางพลันกล่าวขณะที่ปราณหยางอีกกระแสหนึ่งไหลเข้าไปในถ้ำของโหลวหลานจีที่เต็มเปี่ยมไปเรียบร้อยแล้ว
“อาาา… ข้ามิสามารถที่จะฝึกปราณหยางได้มากมายขนาดนี้ในครั้งเดียว ซูหยาง ปราณหยางกำลังจะเสียเปล่า” โหลวหลานจีอุทานด้วยความเสียใจเมื่อเธอไม่สามารถที่จะรองรับปราณหยางในร่างของเธอได้อีกต่อไป
“อย่ากังวล ทุกครั้งที่ข้าปลดปล่อยปราณหยางของข้า มันจักเหมือนกับตักน้ำหนึ่งแก้วจากมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ดังนั้นเราสามารถที่จะปล่อยให้มันเสียเปล่าไปได้” เขากล่าว
พวกเขาร่วมฝึกต่อไปอีกห้าชั่วโมงถัดไป
ในเวลาสิบชั่วโมง ซูหยางได้ปลดปล่อยปราณหยางของเขาออกไปแล้วทั้งหมด 55 ครั้ง ดังนั้นเขาเพียงต้องการที่จะปล่อยปราณหยางของเขาอีกเพียงแค่ 45 ครั้งที่จะเอาชนะเกมเล็กๆนี้ แต่ทว่าเพราะพวกเราเริ่มฝึกคู่เกือบบ่าย และซูหยางได้กล่าวว่า เขาจะทำเช่นนั้น 100 ครั้งก่อนสิ้นวัน ดังนั้นเขาจึงมีเวลาเหลือเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงในการปลดปล่อยปราณหยางจำนวนสุดท้าย 45 ครั้งนี้
“ดูเหมือนว่าข้าจะชนะในรอบนี้ ซูหยาง” โหลวหลานจีกล่าวกับเขาด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจบนใบหน้า หลังจากที่พ่ายแพ้มาแล้วหลายครั้งต่อเขามาก่อนหน้านี้ นี่จะต้องเป็นชัยชนะครั้งแรกของเธอ
“ถ้าข้าจำมิผิด เจ้าเพียงสามารถปล่อยปราณหยางของเจ้าหนึ่งครั้งทุกสิบนาที แต่เวลามีเหลืออยู่อีกเพียงแค่สี่ชั่วโมงเท่านั้นกว่าจะถึงเที่ยงคืน ดังนั้นจำนวนครั้งสูงสุดที่เจ้าจะสามารถหลังก่อนที่จะหมดเวลาก็คืออีกยี่สิบสี่ครั้ง นอกจากว่าเจ้าจะสามารถเพิ่มจำนวนการปล่อยปราณหยางของเจ้าเท่าตัวคือทุกห้านาที มิเช่นนั้นข้าก็จักได้รับชัยชนะครั้งนี้”
แต่อย่างไรก็ตามซูหยางเพียงแค่หัวเราะหึแล้วกล่าวว่า “เพียงเพราะว่าข้าแค่ปล่อยปราณหยางออกมาหนึ่งครั้งทุกสิบนาทีมิได้หมายความว่านี่เป็นขีดจำกัดของข้า ถ้าข้าชนะเกมนี้เร็วเกินไปและปราศจากความยากลำบากบ้าง นั่นก็มิสนุกเลยล่ะสิ ใช่ไหม”
“จ-เจ้ากำลังพยายามจะพูดอะไรรึ ซูหยาง…” โหลวหลานจีมองดูเขาด้วยความรู้สึกเป็นลางร้ายในใจ
“นี่เป็นสิ่งที่ข้ากำลังพูดถึง—” ซูหยางพลันเริ่มขยับสะโพก
เพียงแค่นาทีถัดไปให้หลัง โหลวหลานจีก็สามารถรู้สึกได้ถึงกระแสความร้อนของปราณหยางไหลเข้าสู่ร่างเธออีก
“อะไรกัน นี่เป็นไปได้อย่างไร เจ้าเพิ่งปล่อยออกมาครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสามนาทีก่อน” โหลวหลานจีมีสีหน้าตกใจ
อย่างไรก็ตาม ซูหยางไม่สนใจ และทำการทิ่มแทงแท่งแกร่งของเขาเข้าไปในร่างของเธอ
หลังจากอีกหนึ่งนาทีให้หลังผ่านไป กระแสปราณหยางอีกสายก็พุ่งเข้าไปในร่างของเธอ
“ออกมาเร็วเหลือเกิน” ร่างกายของโหลวหลานจีสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเมื่อภายในร่างของเธอนั้นท่วมท้นไปด้วยปราณหยางของเขา
“ถ้าข้าต้องการ ข้าสามารถจบเกมของพวกเราได้ภายในเวลาน้อยกว่าสองชั่วโมง” ซูหยางพลันกล่าวกับเธอด้วยรอยยิ้ม
โหลวหลานจีจ้องมองดูเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความไม่เชื่อหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเขา เขาสามารถหลั่งได้หนึ่งครั้งทุกนาทีเลยหรือ นั่นเขาเป็นปีศาจปราณหยางประเภทไหนกัน เขามีแหล่งปราณหยางที่ไม่จำกัดอย่างนั้นหรือ
ถ้านั่นเป็นความจริง โดยไม่ต้องสงสัยเลยว่าซูหยางเป็นสมบัติที่ไม่มีใดเปรียบ โชคดีสำหรับเขาที่ไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถคุกคามเขาได้ มิเช่นนั้นผู้ฝึกวิชาคู่หญิงนับไม่ถ้วนย่อมฆ่าฟันกันเพื่อที่จะเอื้อมมือมาให้ถึงเขา
อีกทางหนึ่ง การคงอยู่ของซูหยางนั้นถือเป็นทั้งโชคและเคราะห์
สามชั่วโมงให้หลังซูหยางก็ปล่อยปราณหยางของเขาเข้าไปในร่างโหลวหลานจีเป็นครั้งที่ 100 เอาชนะเกมเล็กๆของพวกเขาไปได้
“มีปราณหยางมากมายในร่างของข้า ซึ่งข้าอาจจะตั้งท้องได้โดยไม่ได้ตั้งใจ ซูหยาง” โหลวหลานจีกล่าวกับเขาหลังจากนั้นด้วยน้ำเสียงขบขัน “เจ้าจะตั้งชื่อเด็กว่าอย่างไรถ้าหากว่าเกิดอย่างนั้นขึ้นมา”
ซูหยางเพียงแค่ยิ้มและกล่าวว่า “ข้ามิเก่งในเรื่องทำนองนั้น ดังนั้นข้าจักปล่อยให้เป็นไปตามความต้องการของเจ้า”
“…”
โหลวหลานจีเปลี่ยนเป็นพูดไม่ออก และจ้องมองเขาด้วยใบหน้าสับสน ในเมื่อเธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะตอบคำถามนั้นอย่างจริงจังเช่นนี้