ตอนที่ 504 อยากเอาชนะฟู่เฉินหรง
พอรู้ว่ามู่หยางแอบกลับมา มู่อวิ๋นชางก็สังหรณ์ใจ แล้วมู่หยางก็เกิดเรื่องจริงๆ มู่อวิ๋นชางเพิ่งกลับมาจากข้างนอก เจอเฟิงเยว่กำลังออกไปพอดี มู่หยางเป็นคนร้ายที่มีหมายจับ พอตายแล้ว ตระกูลมู่ก็ไม่อาจจัดงานศพอย่างเปิดเผย ได้แต่ฝังอย่างเงียบๆ
ทุกคนไม่พูดไม่จา มู่อวิ๋นชางจำเป็นต้องปกปิดฮูหยินมู่ชั่วคราว แอบพาศพมู่หยางออกจากจวนตระกูลมู่ จัดการงานศพข้างนอก ถ้าจัดในจวน ฮูหยินมู่ต้องรู้แน่
วันนี้ซูจิ่วซือเหม่ออยู่ในห้องตามลำพัง ไม่กินไม่ดื่ม และไม่พูดไม่จา ไม่ยอมพบใคร
เฟิงเยว่พอกลับถึงจวนตระกูลเฟิง เฟิงชิงสุ่ยก็ไปหาเขา หลังจากบีบคั้นมู่หยางจนตายแล้ว เฟิงเยว่ก็สบายใจขึ้นมาก
พอเห็นเฟิงชิงสุ่ย สีหน้าก็ยิ้มแย้ม “ชิงสุ่ย เจ้ามาพอดี เมื่อกี้ข้าเตรียมจะไปหาเจ้า วันนี้ข้าไปค้นจวนตระกูลมู่ พบมู่หยางซ่อนตัวอยู่ที่นั่น ฆ่าตัวตายไปแล้ว เฟิงหยวนอยู่ปรโลกคงจะสงบ”
เฟิงชิงสุ่ยไม่ตื่นเต้นเหมือนเฟิงเยว่ นางถามขึ้น “พี่ใหญ่ รู้ว่ามู่หยางอยู่ในจวนได้อย่างไร?”
“ข้าได้รับจดหมาย มีคนบอกว่าเห็นมู่หยางเข้าไปในจวนตระกูลมู่ นึกไม่ถึงว่ามู่หยางจะอยู่ในจวนตระกูลมู่จริงๆ
เท่าที่ข้าดู หลังจากมู่หยางถูกชิงตัวไปก็อยู่ในจวนตระกูลมู่ตลอดเวลา คำร่ำลือเป็นเพียงการพรางตาเท่านั้น เอาชีวิตมู่หยางได้ ถือว่าแก้แค้นให้เจ้าแล้ว”
สองพี่น้องสนิทสนมกันดี ทั้งสองเคยอยู่ในสนามรบด้วยกัน ผู้หญิงที่เฟิงเยว่ชื่นชมที่สุดก็คือน้องสาวคนนี้ พอเห็นซูจิ่วซือจ้องจะเอาตำแหน่งพระชายารัชทายาท เขาก็เกิดความรู้สึกเกลียดชังซูจิ่วซือทันที
ความจริงแล้วเฟิงชิงสุ่ยไม่คิดจะเข้าร่วมเหตุการณ์นี้ นางเตรียมตัวรอดูอยู่ห่าง จวนซิ่นอ๋องต้องลงมือแน่
นึกไม่ถึงว่าเฟิงเยว่กลับเข้าไปจัดการเรื่องนี้เอง การตายของเฟิงหยวน เฟิงเยว่สะเทือนใจที่สุด เขาพูดเสมอว่าจะแก้แค้นให้เฟิงหยวน เฟิงเยว่ปกป้องคนในครอบครัวมาก
“พี่ใหญ่ เรื่องนี้เดิมทีเราไม่ควรลงมือ คนที่ฆ่าเฟิงหยวนไม่ใช่มู่หยาง ข้ากับองค์รัชทายาทหมั้นหมายกัน พวกเราเข้าร่วมเหตุการณ์ครั้งนี้อย่างเปิดเผย มีแต่จะทำให้องค์รัชทายาทไม่พอใจ เรื่องนี้ไม่เป็นผลดีต่อข้า”
ที่เฟิงชิงสุ่ยไม่อยากให้ตระกูลเฟิงเข้าร่วมเหตุการณ์ครั้งนี้ก็เพราะฟู่เฉินหรง
ฟู่เฉินหรงกับตระกูลมู่สัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด นางยังมีความหวังต่อฟู่เฉินหรง
หลังจากมู่หยางถูกชิงตัวจากคุกแล้ว ตระกูลเฟิงถ้าฆ่ามู่หยางอย่างเปิดเผยอย่างนี้ ย่อมทำให้ฟู่เฉินหรงไม่พอใจนางมากขึ้น ฟู่เฉินหรงเป็นคู่หมั้นคู่หมายของนาง วันหลังเขาใช้ชีวิตกับนาง นางไม่อยากให้เกิดความขัดแย้งระหว่างกันมาก วันหลังจะแก้ไขลำบาก
เฟิงเยว่เข้าใจความหมายของเฟิงชิงสุ่ย เขาขมวดคิ้ว “ชิงสุ่ย เจ้าใส่ใจเรื่องนี้ทำไม ไม่ว่ามู่หยางจะฆ่าเฟิงหยวนหรือไม่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตระกูลเฟิง
มู่ซือซือชิงตำแหน่งพระชายารัชทายาทกับเจ้าอย่างเปิดเผย ตระกูลมู่ไม่รู้จักสอนลูกสาว สมควรสั่งสอนตั้งนานแล้ว
เรามีกำลังทหารในมือ องค์รัชทายาทต้องการเรา มีหรือจะขัดแย้งกับเราเพราะตระกูลมู่ มู่หยางกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อย”
เฟิงชิงสุ่ยไม่ได้อธิบายอีก เขาไม่รู้ว่าฟู่เฉินหรงรักใคร่ซูจิ่วซืออย่างลึกซึ้ง นางเห็นกับตาจึงรู้ดี ฟู่เฉินหรงจะเกลียดนางเพราะเรื่องของมู่หยาง เรื่องนี้เฟิงชิงสุ่ยยืนยันได้ นางจึงไม่คิดจะขัดแย้งกับฟู่เฉินหรงในเรื่องนี้
แม้ฟู่เฉินหรงไม่ชอบนาง แต่นางก็ยังอยากเอาชนะฟู่เฉินหรง
ตอนที่ 505 ซูจิ่วซือเจ็บปวด
“พี่ใหญ่ เรื่องนี้คนที่อยู่เบื้องหลังจริงๆ ก็คือจวนซิ่นอ๋อง ถ้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นฝีมือของฟู่เยว่อี้ เราโดนนางหลอกใช้ วันหลังพี่ใหญ่อย่าบุ่มบ่ามอีก”
เฟิงเยว่ยิ้มหยัน “หนี้ครั้งนี้ข้าจะให้จวนซิ่นอ๋องจำไว้ ชิงสุ่ย ข้าเข้าใจความหมายของเจ้าแล้ว มู่หยางตายแล้ว เรื่องนี้ยุติชั่วคราว ข้ารู้ว่าเวลานี้เราทำอะไรจวนซิ่นอ๋องไม่ได้ วางใจเถอะ! ข้าไม่บุ่มบ่ามแน่”
เฟิงชิงสุ่ยจึงวางใจ การต่อสู้กับจวนซิ่นอ๋องเป็นเรื่องยาวนาน ต้องร่วมมือกับฟู่เฉินหรง นางไม่มีวันเป็นฝ่ายชักชวนฟู่เฉินหรงให้ร่วมมือแน่ นางจะรอให้ฟู่เฉินหรงมาหานางเอง
หากฟู่เฉินหรงมาหานาง เขาจึงจะดีต่อนาง นางไม่เชื่อว่าฟู่เฉินหรงจะทนต่อไปได้ สักวันหนึ่งเขาคงทนไม่ได้แน่
ฟ้ามืดแล้ว ซูจิ่วซือยังคงนั่งบนเก้าอี้นวมใกล้หน้าต่าง ในห้องจุดตะเกียงน้ำมันไว้ดวงหนึ่ง อาหารบนโต๊ะอุ่นหลายรอบแล้ว ซูจิ่วซือไม่ได้แตะต้อง
“จิ่วซือ กินอะไรหน่อยเถอะ!”
จู่ๆ ซูจิ่วซือก็ได้ยินเสียงของฟู่เฉินหรง นางลำตัวเกร็งหันไป ฟู่เฉินหรงก็กอดนางแนบอกแล้ว
ฟู่เฉินหรงกอดซูจิ่วซือไว้แน่น ลูบผมสีดำสนิทของซูจิ่วซือ ใบหน้าเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด “ขออภัย จิ่วซือ วันนี้ข้าออกไปธุระนอกเมือง เพิ่งกลับมา นึกไม่ถึงว่ามู่หยางจะเกิดเรื่องใหญ่อย่างนี้”
ฟู่เฉินหรงพอกลับเข้าเมืองก็ได้ข่าวมู่หยาง เขาไม่ทันกลับวังตะวันออก ก็รีบทะยานมาหาซูจิ่วซือ เขารู้ว่าซูจิ่วซือคงเสียใจมาก จึงอยากมาอยู่เป็นเพื่อนซูจิ่วซือ
ซูจิ่วซือเอนตัวซบอกฟู่เฉินหรง หลับตา “ข้าทำร้ายมู่หยาง ถ้าไม่ใช่เพราะข้า มู่หยางคงไม่ตาย”
“เจ้าอย่าเอาเรื่องนี้มาโทษตัวเอง ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เป็นเรื่องบังเอิญ จิ่วซือ ข้าจะพลิกคดีให้มู่หยาง ให้พ้นมลทิน วันหลังจะแก้แค้นแทนมู่หยาง ไม่มีวันให้มู่หยางตายอย่างไม่แน่ชัด”
“ข้าเสียใจมาก”
ฟู่เฉินหรงลูบหลังซูจิ่วซือเบาๆ “ข้ารู้”
เขารับรู้ถึงความเจ็บปวดของซูจิ่วซือ นางเหมือนคนโหดเ**้ยม แต่ความจริงมีน้ำใจ แม้อยู่ในตระกูลมู่ไม่นาน แต่ตระกูลมู่ดีต่อนางมาก นางยอมรับตระกูลมู่แล้ว
เวลานี้ มู่หยางตายต่อหน้านาง นางย่อมเสียใจมาก ความเสียใจอย่างนี้ต้องอาศัยเวลาจึงจะผ่านพ้นไปได้ เวลานี้ที่เขาจะทำได้ก็คืออยู่เป็นเพื่อนซูจิ่วซือ อยู่เป็นเพื่อนนางในการก้าวต่อไป
ทั้งสองไม่พูดไม่จา ซูจิ่วซือซบอกฟู่เฉินหรงอย่างสงบ ฟู่เฉินหรงกอดนางไว้ ครู่ใหญ่ ฟู่เฉินหรงจึงพูดเตือนเสียงแหบ “จิ่วซือ กินอะไรหน่อยเถอะ! ถือว่ากินเป็นเพื่อนข้า ข้าเดินทางมานาน ไม่ได้กินอะไรเลย”
“ดี ข้ากินเป็นเพื่อนเจ้า”
ซูจิ่วซือฟังจากเสียงของฟู่เฉินหรงรู้ว่าเขาเหนื่อยล้า รู้ว่าฟู่เฉินหรงเวลานี้เหนื่อยมาก พอได้ยินว่าเขายังไม่ได้กินอะไรจึงรับปากทันที
จากนั้นซูจิ่วซือก็คลายออกจากฟู่เฉินหรง เรียกปิงซินเข้ามา พอรู้ว่าซูจิ่วซือยอมกินแล้ว ปิงซินก็รีบออกไปให้คนเตรียมอาหาร
“อีกสองวันเราส่งหลียวนกับปิงปิงออกไปหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานเถอะ ตูเฉิงอันตรายเกินไป”
ทั้งสองนั่งที่โต๊ะ ซูจิ่วซือสงบลงมาก เปิดปากพูดขึ้น
ภัยในตูเฉิงถึงขั้นที่น่าหวาดหวั่นมากขึ้นเรื่อยๆ นางกลัวว่ากู้หลียวนกับเผยปิงปิงจะเกิดเรื่องอีก ถ้าอาการบาดเจ็บของกู้หลียวนดีขึ้น ก็ควรจะออกไปจากตูเฉิงชั่วคราว