“ อืม ! ” หลินหลินยอมรับ เธอรู้สึกละอายใจไม่น้อย
หยางโปยิ้มพลางพูดว่า “ แม่ เขาแค่หลอกใช้แม่เท่านั้น แค่คิดจะทำให้ผมเคลิบเคลิ้มก็เท่านั้น
ยาตัวนั้นในวันนั้น มีผลจริงๆ แม่ไม่ต้องคิดมาก กลับไปแล้วเอายามาให้ผมก็พอ ”
หลินหลินมองหน้าหยางโป “ เอ่อ……ดอกไม้เดือนตุลาคมนั้นกินเยอะไม่ได้ กินเยอะมันจะทรมานเอาได้ ”
หยางโปหัวเราะลั่น “ แม่สบายใจได้ ผมแค่จะเก็บยานั่นไว้ ไม่กินมันแน่นอน ! ”
“ กินเถอะ แม่อยากอุ้มหลานสักคนเร็วๆ ถ้าลูกกินบ่อยๆ แม่ก็จะได้อุ้มหลานเร็วๆใช่ไหม ? ”
หลินหลินกล่าว
ในระหว่างที่ทั้งสองพูดกันอยู่นั้น ก็กลับมามีรอยยิ้มอย่างมีความสุขอีกครั้ง
หยางโปเตือนสติแม่ และให้แม่ยอมเปิดใจในสิ่งที่ค้างคาใจ แต่เขากลับรู้สึกเป็นกังวล เพราะไม่ได้กระจกแสงจันทร์กลับมา เขาจึงต้องสั่งให้ลัวย่าวหัวควักเงินจ่ายตามหาตัวคนต่อไป
ลัวย่าวหัวไม่ได้มาที่บ้าน เขาทำอะไรไม่ถูกไปเลย ได้แต่ปลอบใจ “ เมืองหลวงน่ะกว้างมาก
มันลำบากมากที่จะตามหาใครซักคน ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุด แต่นายก็อย่าคาดหวังให้มันมากนักละ ”
หยางโปครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยปากว่า “ ผู้หญิงที่ชื่ออาเหลียงที่อยู่กับเขาคนนั้น นายยังจำได้ไหม ? นายค้นประวัติเธอให้หน่อยได้ไหม ? ”
“ เธอเหรอ เธอเป็นผู้ขายเครื่องสำอาง บริษัทมีมูลค่าในตลาดหลายร้อยล้าน ถือว่าเป็นผู้หญิงแกร่งคนหนึ่งได้เลย ! ” ลัวย่าวหัวกล่าวต่อ “ ฉันได้ตรวจสอบข้อมูลของผู้หญิงคนนี้โดยเฉพาะแล้ว
ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอเลย ปี 1990 ถูกเลิกจ้างเมื่ออายุได้เพียงสามสิบเท่านั้น ตอนนั้นเธอจึงเริ่มสร้างธุรกิจของตัวเองและทำงานหนักมาจนถึงตอนนี้ ต่อมาถึงมีอาชีพเป็นของตัวเองได้ ! ”
หยางโปพยักหน้า “ แล้วสามีของเธอล่ะ ? ”
“ สามีของเธอเป็นคนติดเหล้า ตอนนั้นถูกเลิกจ้างพร้อมกับเธอ แต่ตอนที่เริ่มสร้างตัว สามีของเธอไม่สามารถช่วยงานได้เลย ตอนนี้ก็ยังเป็นคนติดเหล้า เธอยังมีลูกสาวอีกคนหนึ่ง เพิ่งไปเรียนต่อ
มหาลัยที่สหรัฐอเมริกาเมื่อปีที่แล้ว ” ลัวย่าวหัวแนะนำ
หยางโปรู้สึกค่อนข้างจะแปลกใจหลังจากฟังคำแนะนำ เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงเจ้าชู้
แต่ดูจากสถานการณ์นี้แล้ว ความสัมพันธ์ของเธอกับสามีไม่น่าจะดีกันสักเท่าไร
แต่อย่างไรก็ตาม ถึงแม้หยางโปจะชื่นชอบอีกฝ่าย แต่เขาก็ทำกระจกแสงจันทร์หาย
เขาถามที่อยู่จากลัวย่าวหัว ขึ้นรถแล้วรีบไปที่บริษัทของอาเหลียงทันที
หยางโปเดินไปที่แผนกต้อนรับของบริษัทและพูดอย่างตรงไปตรงมา “ เมื่อคืนนี้ผมได้นัดกับประธานฉินของพวกคุณพูดคุยเรื่องงานช่วงเช้า เธออยู่หรือเปล่า ? ”
“ คุณผู้ชาย กรุณารอสักครู่ ฉันจะโทรไปยืนยันอีกครั้งก่อน ” หญิงสาวที่แผนกต้อนรับตอบกลับมา
“ ไม่เป็นไร ผมรู้ทาง ผมโทรยืนยันกับเธอก็พอ ” หยางโปกล่าว
พอพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปข้างในทันที
แผนกต้อนรับตกตะลึง เธอรีบพูดขัดขึ้น ” คุณผู้ชาย คุณผู้ชาย คุณจะเข้าไปโดยพลการไม่ได้ ! ”
“ ผมก็ไม่ได้เข้าไปโดยพลการสักหน่อยคุณดูสิ โทรติดแล้ว ฮัลโหล คุณฉิน คุณอยู่ในออฟฟิศไหม ? ผมจะมาคุยกับคุณเกี่ยวกับการขายที่หน้าเคาน์เตอร์… ” หยางโปควักโทรศัพท์ออกมาพูดพึมพำไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะเดินเข้าไป
หยางโปลากใครคนหนึ่งมาถาม ” สำนักงานของประธานฉินอยู่ที่ไหน ? ”
“ ด้านในสุด ”
หยางโปพลางเดินเข้าไปและเห็นสำนักงานของผู้จัดการทั่วไป ในขณะที่หยางโปกำลังจะเคาะประตู เขากลับผงะไปชั่วครู่ เพราะเหมือนเขาจะได้ยินเสียงแปลกๆ เขาลังเลอยู่เล็กน้อย หันกลับมองมาทางด้านหลัง แต่กลับเห็นพนักงานหลายคนมองมาทางเขา พอสังเกตเห็นเขากำลังหันกลับมามองก็อดไม่ได้ที่จะหันหลังเดินหนี
มีอะไรแปลกๆ
พอหยางโปเงยหน้าขึ้น มองเข้าไปข้างใน แสงสว่างวาบผ่านตา เขาก็เห็นว่าในสำนักงาน อี้มู่และฉินเหลียงกำลังโอบกอดกันอยู่ !
หยางโปลังเลเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะถีบประตูสำนักงานเปิดออก เขาสัมผัสได้ว่าพนักงานหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขาดูเหมือนจะมองมาทางเขา แต่หยางโปกลับไม่สนใจ จากนั้นเขาก็ปิดประตูลงอีกครั้งทันที
หยางโปเงยหน้าขึ้นมองและอดหัวเราะไม่ได้ ทั้งสองคนมองมาทางเขาด้วยเสื้อผ้าที่ยู่ยี่ไม่เรียบร้อย จึงรีบจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่อย่างรวดเร็ว novel-lucky
หยางโปส่งยิ้มให้ “ อี้มู่ คิดไม่ถึงเลยนะ ว่าคุณยังจะมีความสามารถแบบนี้อยู่ เอาของผมไปแล้ว ควรเอามาคืนได้แล้วมั้ง ? นี่มันก็หลายวันแล้ว คุณยังเล่นกับมันไม่พออีกหรือไง ? ”
ฉินเหลียงหน้าแดงก่ำ จ้องมองมาทางหยางโป “ คุณเป็นใคร ใครเป็นคนให้บุกเข้ามา คุณออกไปเดี๋ยวนี้นะ ! ”
หยางโปหันไปมองหน้าฉินเหลียง “ ซึ้งใจมาก ไม่รู้ว่าสามีของคุณจะรู้สึกยังไงถ้ารู้เรื่องนี้ ลูกสาวที่อยู่ไกลถึงสหรัฐอเมริกายังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย ถุยถุย ถ้าเธอรู้เรื่องนี้จะรู้สึกอับอายไหมนะ
ถ้าเพื่อนร่วมชั้นของเธอรู้หมด… ”
“ คุณมันไร้ยางอาย ! ” ฉินเหลียงสบถด่าหยางโป
แต่หยางโปกลับไม่แยแสเธอ แต่มองไปทางอี้มู่ และกล่าวว่า ” ถ้าคุณมอบของให้ ผมจะถือซะว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ”
อี้มู่เหลือบมองมาทางฉินเหลียง เมื่อเห็นว่าเธอโกรธจนตัวสั่น เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
” เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผม แถมไม่ใช่ลูกสาวของผมอีกด้วย แล้วผมก็ไม่มีภรรยาด้วย ”
“ คุณ… ” ฉินเหลียงถลึงตามองอี้มู่ ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เธอไม่คิดเลยว่าอี้มู่จะเป็นคนแบบนี้ ถึงกับพูดเลวทรามเช่นนี้ออกมาได้ !
หยางโปจ้องหน้าอี้มู่ “ ในเมื่อพูดแบบนี้ออกมาแล้ว งั้นวันนี้ผมคงไม่จำเป็นต้องสุภาพกับคุณแล้ว ”
ในระหว่างที่พูด หยางโปก็ชักกระบี่หยกออกมาโจมตี
อี้มู่หันมายิ้มเยาะให้หยางโป หันหลังกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง
เจตนารมณ์ของกระบี่ของหยางโปได้เตรียมการไว้นานแล้ว พอเขาอ้าปากก็เห็นแสงสีเงินแวบผ่านขาของอี้มู่ไป !
อี้มู่ถูกโจมตีจนไม่สามารถทนได้จนส่งเสียงกรีดร้อง “ อ๊ากกก ” หยุดชะงักไปทั้งตัว
หยางโปสาวเท้าก้าวไปข้างหน้า จอกระบี่หยกไว้ที่คอของอี้มู่ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ ส่งมันมา ! ”
อี้มู่นั่งพื้นกอดบาดแผลที่ต้นขา เขาเหลือบมองหยางโปแต่พูดด้วยความตื่นตระหนก
” คุณใช้ใจกระบี่ได้ยังไง ! “ “ ใจกระบี่ ? ” หยางโปตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เขามองไปที่อี้มู่ “ ผมไม่สนหรอกว่าอะไรเป็นใจกระบี่หรือไม่ใช่ รีบส่งกระจกมา ! ”
อี้มู่ทำหน้าปั้นยาก เขาล้วงหยิบกระจกแสงจันทร์ออกมาจากอก แล้วโยนมันออกไปในขณะที่
หยางโปไม่ทันได้ตั้งตัว ” กระจกบานนี้ผมเอาไปก็ไร้ค่า ขายก็ได้เงินไม่กี่หยวน ! เอาคืนไป ! ”
หยางโปเหลือบมองไปทางกระจก และมองมาทางอี้มู่อีกครั้งและกล่าวว่า ” ยังมีหนังสืออีกเล่มอยู่ในอ้อมแขนของคุณ นำมันออกมาด้วย ! ”
อี้มู่ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ” แซ่หยาง อย่าคิดว่าคุณรู้ใจกระบี่ แล้วผมจะกลัวคุณ หนังสือเล่มนี้เป็นของผมเอง ผมไม่มีทางมอบมันให้แน่ ! ”
หยางโปจ้องหน้าอี้มู่ ” กระดูกแข็งมาก แต่ไม่ได้คมไปกว่ากระบี่ของผม อยากลองดูหน่อยไหม ? “ “ คุณปล่อยเขาไป ปล่อยเขาไปนะ ”
ไม่รู้เมื่อไรที่ฉินเหลียงหยิบกระจกแสงจันทร์ออกมาโยนทิ้งไป
หยางโปตกตะลึง เขาหันไปมองฉินเหลียง แล้วมองอี้มู่อีกครั้ง และอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ
อี้มู่ถึงกับพูดแบบนั้นออกมาแล้ว คิดไม่ถึงว่าฉินเหลียงยังคงช่วยเขาไว้แบบนี้อยู่ ?
“ เขาไม่ได้ใจดีกับฉัน แต่ฉันจะทำชั่วกับเขาไม่ได้ ! คุณปล่อยเขาไป ฉันจะเอากระจกคืนให้คุณ
คุณรู้ไว้เลยนะ นี่มันตึกสูงสิบสามชั้น ถ้าฉันโยนมันออกไป ก็ไม่รู้ว่าทิ้งมันไปไหน ! ” ฉินเหลียงกล่าวออกมาอย่างเคร่งเครียด