หยางโปวิ่งถือโทรศัพท์ออกมาขึ้นรถด้วยความรวดเร็ว ขับรถมุ่งหน้าไปที่ไนต์คลับหวงโฮ่วด้วยตัวเอง
หลินหลินที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ก็หันมองออกไปด้านนอก เมื่อเห็นหยางโปออกไป เธอก็รีบเดินออกไปตะโกนถามด้วยเสียงอันดัง “ ลูกจะไปไหนน่ะ ? รีบกลับมานะ ! ”
แต่หยางโปกลับไม่ได้ยินเสียงร้องเรียก รถของเขาขับเคลื่อนออกไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็วแล้ว
หยางโปเหยียบคันเร่งขับผ่านการจราจร ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาเร็วกว่าคนทั่วไป ดังนั้นเมื่อในระหว่างการขับรถ จึงสามารถหลบเลี่ยงรถที่อยู่รอบๆ ได้อย่างคล่องแคล่วและว่องไว เดิมทีต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการขับรถไปที่นั่นแต่เขากลับใช้เวลาไปถึงเพียงสิบห้านาที หยางโปทิ้งรถและหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาลัวย่าวหัวแต่ไม่มีใครรับสาย เขาจึงอดรู้สึกกังวลไม่ได้จึงรีบวิ่งเข้าไปในไนต์คลับทันที เขากวาดตามองฝูงชนและเห็นโจวเหม่ยเอ๋อ ยืนดื่มอยู่ข้างนอก เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปคว้าตัวโจวเหม่ยเอ๋อไว้ ” ลัวย่าวหัวละ ? ”
“ คุณชายลัวกลับไปแล้ว ” โจวเหม่ยเอ๋อดูเหมือนจะตกใจ จึงรีบตอบกลับในทันที
หยางโปขมวดคิ้วขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาเลื่อนดูบันทึกการโทร และยื่นให้โจวเหม่ยเอ๋อดู
“ เขาโทรหาฉันเมื่อครู่นี้บอกว่ารู้สึกไม่สบายและขอให้ฉันมารับเขา เขาจะกลับไปได้ยังไง ? ”
โจวเหม่ยเอ๋อตกใจนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ” เป็นไปไม่ได้ ตอนที่เขาเดินออกไปยังดีๆอยู่เลย จะไม่สบายได้ยังไง ? เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปหาดูแถวนอกประตูเอาไหม ? ”
หยางโปอดที่จะขมวดคิ้วขึ้นไม่ได้ เขาพยักหน้า และตอบกลับไปว่า “ พวกเราออกไปหาดูกัน ”
ทั้งสองเดินออกจากไนต์คลับ มาที่ด้านนอกประตูของไนต์คลับ ผู้คนต่างก็หลั่งไหลเข้ามาเรื่อยๆ
ดูเหมือนจะไม่มีคนที่ยืนอยู่กับที่เลยสักคน
หยางโปหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรหาลัวย่าวหัวอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีใครรับสาย เขาอดไม่ได้ที่จะมองหน้าโจวเหม่ยเอ๋อ “ นายบอกว่าเขากลับไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาไม่รับสาย สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ”
โจวเหม่ยเอ๋อมองไปรอบๆ “ ไม่มีใครรับสายเลย เป็นไปได้ไหมว่าไม่ได้ยิน คุณชายลัวคุยกับฉันเรื่องเหลียงหรูซิง บอกเรื่องฆาตกรตัวจริงกับฉัน ฉันรู้สึกขอบคุณมาก ฉันไม่มีเหตุผลที่จะซ่อนเขาไว้และยังมารอคุณอยู่ตรงนี้แน่ ! ”
หยางโปขมวดคิ้วเล็กน้อย เขานิ่งเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่เขากำลังจะโทรออก ก็พลางดึง โจวเหม่ยเอ๋อไปด้วย “ มากับฉัน พวกเราไปตามหาเขาด้วยกัน ! ”
โจวเหม่ยเอ๋อถูกหยางโปดึงแขนจนรู้สึกเจ็บ แต่เขาก็อดทนและไม่พูดอะไร
ไม่นาน ทั้งสองก็เดินมาหลายสิบก้าว แต่ก็ยังไม่พบแม้แต่เหงาของลัวย่าวหัว หยางโปกดโทรหาอีกครั้ง แต่กลับได้ยินเสียงดนตรีที่คุ้นเคยดังเข้ามาในหู เขารีบหันกลับไปมอง ก็เห็นมือของคนเก็บขยะถือถุงผ้าใบหนึ่งเอาไว้
หยางโปเข้าไปคว้าตัวคนเก็บขยะไว้ทันที ” โทรศัพท์ในถุงผ้าคุณเอามาจากไหน ? ”
คนเก็บขยะดูแล้วอายุ 40 กว่าปี ทันทีที่เขาได้ยินคำถามของหยางโป ก็ตกตะลึงนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะตอบกลับมาว่า “ คุณจับตัวฉันไว้คิดจะทำอะไร ? สว่างขนาดนี้ คุณกำลังพยายามจะขโมยหรือยังไง ? ”
หยางโปรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินแบบนี้ จึงอยากจะทำอะไรซักอย่าง โจวเหม่ยเอ๋อรีบห้ามเขาทันที ท่าทีของเขาเป็นมิตรกว่า ควักเงินในกระเป๋าออกมาปึกหนึ่ง “ โทรศัพท์เป็นของเพื่อนคนหนึ่งของฉัน คุณเอาโทรศัพท์ออกมาจากถุงผ้า แล้วฉันจะเอาเงินให้ ! ”
“ มันเป็นของเพื่อนคุณ งั้นนายจะพิสูจน์ยังไง ? โทรศัพท์เครื่องนี้ฉันเก็บมาได้ พวกคุณจะแย่งไปแบบนี้ไม่ได้ ! ” คนเก็บขยะพูดเสียงดัง
หยางโปทั้งสองขวางคนเก็บขยะไว้เพราะเดิมทีดูน่าสงสัย แต่เมื่อได้ยินเสียงคนเก็บขยะตะโกนเสียงดัง ก็ยิ่งทำให้คนอื่นๆมารุมล้อม คนเก็บขยะเห็นแบบนั้นก็ยิ่งได้ใจขึ้นไปอีก “ คุณจะพิสูจน์ยังไง ? ”
มีผู้คนจำนวนมากต่างก็มารายล้อมดู ป้าหน้าอ้วนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็พูดคล้อยตามว่า
” พวกคุณจะปรับปรำคนดีไม่ได้นะ เขาทำมาหากินไม่ง่ายเลยนะ มันไม่ง่ายเลยนะที่จะหาข่าวกินได้ ! ”
“ ใช่ ใช่ พวกคุณจะใส่ร้ายคนแบบนี้ไม่ได้ ! ” “ คนเก็บขยะน่าสงสารมาก เขาทั้งกินมื้ออดมื้อ ! ”
หยางโปฮึดฮัดไม่พอใจ หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรหาลัวย่าวหัวอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในถุงผ้าอีกครั้ง คนเก็บขยะก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที “ พ่อของฉันอายุแปดสิบแปดแล้ว เลยโทรมาหาฉัน พวกนายอย่ามาขวางฉันไว้นะ ฉันจะรับสาย ! ” ไอลีนโนเวล
หยางโปมองไปรอบๆ มีคนมามุงดูในที่เกิดเหตุมากขึ้นเรื่อยๆ เขาหันไปมองโจวเหม่ยเอ๋อ
” เพิ่มเงิน ! ”
โจวเหม่ยเอ๋อล้วงเงินอีกปึกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้อีกครั้ง “ ส่งโทรศัพท์มา ! ”
คนเก็บขยะทำเสียงไม่พอใจ ” นี่เป็นของๆฉัน ต่ำกว่าห้าหมื่นหยวน ฉันไม่ขาย ! ”
“ ฉันมีเงินอยู่ทั้งหมดหมื่นหยวน ฉันสามารถเชิญคนสองคนมากระทืบนายได้ทำให้นายทนทุกข์ทรมาน แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บ นายเชื่อหรือเปล่า ! ” โจวเหมยเอ๋อกล่าว
คนเก็บขยะตื่นตระหนก รีบคว้าเงินแล้วโยนโทรศัพท์ออกไปทันที ” ก็แค่โทรศัพท์ที่พังแล้วเครื่องหนึ่งไม่ใช่หรือไง ? ”
พอพูดจบ คนเก็บขยะก็วิ่งออกไปทางด้านนอก
คนที่มารายล้อมดูต่างก็รีบแยกย้าย แต่เพราะว่ารอบๆคนแน่นมาก หลบไม่ทันจึงโดนคนเก็บขยะชนเข้าให้ ป้าหน้าอ้วนที่ยืนอยู่แถวหน้า ได้กลิ่นตัวคนเก็บขยะ ใบหน้าพะอืดพะอม เธอผลักเขาออกไปอย่างแรง “ นายทำอะไร ขโมยโทรศัพท์ของคนอื่น แล้วยังจะมาคิดวิ่งหนีอีกเหรอ ! ”
“ ใช่ คิดไม่ถึงว่านายจะเป็นคนแบบนี้ ถ้ารู้เร็วกว่านี้พวกเราจะไม่ช่วยนายหรอก ! ”
“ สกปรกมาก ไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้วเนี่ย ! ”
หยางโปหันไปมองดูกลุ่มผู้คนและขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดดีก็พวกเขา พูดไม่ดีก็พวกเขา
ไม่ว่ามองจากมุมไหน พวกเขาก็ดูเหมือนจะมีคุณธรรมสูงส่งเหลือเกิน !
“ คุณเก็บมาได้จากที่ไหน ? ” หยางโปเดินเข้าไปคว้าตัวคนเก็บขยะที่มีป้าอ้วนที่คิดจะเหยียดเท้าถีบคนเก็บขยะออกไป แต่สายตาของหยางโปก็จ้องไปที่คนเก็บขยะ
“ ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย ” คนเก็บขยะพูด
หยางโปไม่ได้พูดอะไรแต่หันไปมองหน้าโจวเหม่ยเอ๋อแทน
โจวเหม่ยเอ๋ออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว แต่ก็ยังคงโบกมือ เมื่อสักครู่รปภ.ในร้านของเขาได้ตามเข้ามา เพราะกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเขา แต่ตัวเขาเองได้ห้ามรปภ.เอาไว้ ทันทีที่โบกมือ
ก็มีรปภ.ที่เป็นชายฉกรรจ์สองคนเดินเข้ามา
คนเก็บขยะตกใจในทันที “ พวกนายคิดจะทำอะไร ? ”
“ นายพาพวกเราไปที่เกิดเหตุเดี๋ยวนี้ ! ” หยางโปกล่าว
รปภ.ทั้งสองคนจับคนเก็บขยะเดินออกไปเลย ไม่นานนัก ทั้งหมดก็มาถึงซอยด้านหลังของไนต์คลับหวงโฮ่ว คนเก็บขยะชี้ไปที่ในซอยแล้วพูดว่า ” ฉันเก็บได้ตรงนี้ ! ”
หยางโปมองเข้าไปข้างใน ในซอยมืดมาก เขาเดินไปแต่ไม่พบอะไรเลย เขาจึงเดินกลับมาอีกครั้ง “ คุณเห็นอะไรอีกบ้าง ? ”
คนเก็บขยะกำลังจะพูดขัดขึ้น แต่พอหันกลับไปเห็นหน้ารปภ.ทั้งสอง ก็อดที่จะกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้ ” ฉันเห็นชายคนหนึ่งถูกตีจนล้มลงหมดสติและถูกจับตัวไป ! ”
“ ถูกตีจนสลบ ? และถูกจับตัวไปงั้นเหรอ ? ” หยางโปตาเบิกกว้าง เขาคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“ คุณเห็นหน้าพวกเขาชัดไหม ? ” หยางโปถามอีกครั้ง คนเก็บขยะส่ายหน้า “ ที่นี่มืดมาก ฉันจะมองเห็นได้ยังไง ? ”
โจวเหม่ยเอ๋อ ยืนฟังด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจมากอยู่ข้างๆ “ คุณชายลัวถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่หรือเปล่า ? ”