หยางโปมองเข้าไปในที่เกิดเหตุ ก็เห็นรอยเท้าอยู่เต็มไปหมด เขาจึงอดขมวดคิ้วไม่ได้
ดูจากสภาพในที่เกิดเหตุ ลัวย่าวหัวอาจถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่ก็ได้ แต่หยางโปคิดไม่ออกว่าใครกันที่เป็นคนทำ ? ลัวย่าวหัวไปมีความแค้นหรือเป็นศัตรูกับใคร อีกฝ่ายถึงทำแบบนี้ ?
เมื่อหยางโปนึกถึงความคิดเห็นของประชาชนที่มีต่อทั้งสองคนในช่วงนี้ ก็อดที่จะรู้สึกสงสัยไม่ได้
เขานิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมา และมองไปทางคนเก็บขยะ “ ไม่ใช่ว่าก่อนที่เขาจะถูกจับตัวไป เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับผม แล้วอีกฝ่ายจะทำโทรศัพท์หล่นหายได้ยังไง ? ”
คนเก็บขยะรีบส่ายหน้าให้ “ฉันไม่รู้” หยางโปเลื่อนดูบันทึกการโทร เมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โทรออกสุดท้าย ไม่ใช่เบอร์โทรของเขา แต่กลับเป็นเบอร์แปลกและที่สำคัญที่สุดคือ เบอร์แปลกนี้ปฏิเสธการรับสาย ! มีความเป็นไปได้มากที่อีกฝ่ายอาจจงใจทิ้งโทรศัพท์เครื่องนี้ไว้ที่นี่ !
หัวใจหยางโปหล่นไปอยู่ที่เท้า เขาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเพื่อโทรหาเบอร์นี้
หลังจากรออยู่พักหนึ่งก็มีเสียงของอีกฝ่ายตอบกลับมา ” สวัสดี คุณเป็นใคร ? ”
หยางโปฟังเสียงของอีกฝ่ายแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง ตอบกลับไปว่า “ สวัสดีครับคุณผู้ชาย บริษัทของเราเปิดตัวยาที่มีคุณสมบัติพิเศษชนิดใหม่ ซึ่งพัฒนาขึ้นมาสำหรับผู้ชายโดยเฉพาะ คุณสนใจไหมครับ ? ”
“ ดึกแบบนี้ โรคจิตหรือไง ! ” อีกฝ่ายอดที่จะสบถด่าออกมาไม่ได้
หยางโปฟังเสียงของอีกฝ่าย แต่ก็ยังเดาตัวตนของอีกฝ่ายไม่ออก แต่เขาพอจะเดาออกเล็กน้อย อีกฝ่ายน่าจะอายุประมาณสามสิบกว่า เขาหัวเราะแล้วพูดต่อไปว่า ” ยาชนิดพิเศษนี่มีประสิทธิภาพมากกว่าไวอากร้าอีกนะ มันจะทำให้คุณยืนหยัดอยู่ได้นานขึ้น ! ”
อีกฝ่ายไม่ได้วางสายแต่ถามกลับมาด้วยความสงสัย “ ผมเพิ่งไปสมัครเบอร์โทรศัพท์นี้มา
คุณได้เบอร์นี้มาได้ยังไง ? ”
” มีเบอร์ไหนที่ค้นหามาไม่เจออีกไหม ? ” หยางโปกล่าว ” เม็ดยาสีฟ้าเล็กๆ ที่เราพัฒนาขึ้นมีประสิทธิภาพมาก รับประกันว่าถ้าคุณใช้มันไปสักระยะหนึ่งแล้ว จะต้องอยากใช้อีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน ถ้าคุณไม่เชื่อ ลองใช้สักเม็ดก่อนก็ได้นะ คุณบอกที่อยู่มาเดี๋ยวผมจะจัดส่งทางไปรษณีย์ไปให้ ”
“ ส่งมาทางไปรษณีย์ ? ” ชายคนนั้นตะลึงไปชั่วครู่หนึ่ง “ บริษัทของพวกคุณตั้งอยู่ที่ไหน ? จะส่งของมาถึงเมื่อไหร่ ? ”
หยางโปหัวเราะ “ บริษัทของเราอยู่ที่ตี้จิง คุณดูเบอร์ผมก็จะรู้ว่าผมเป็นคนตี้จิง แต่ผมต้องดูก่อนว่าคุณอยู่ที่ไหน ? ”
อีกฝ่ายมีอาการลังเลใจเล็กน้อยและตอบกลับไปว่า “ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน คุณส่งไปที่ห้อง 802 อาคาร 3 เลขที่ 126 ถนนกวงฮวา ตี้จิง แล้วผมจะลองใช้ดู ”
หยางโปจดที่อยู่และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ คุณวางใจได้ ผมจะส่งไปให้อย่างแน่นอน ! ”
พอพูดจบ หยางโปก็วางสายไปทันที เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็กดโทรหาชุยอี้ผิง
ชุยอี้ผิงรู้สึกแปลกใจเมื่อเขาได้รับสายจากหยางโปช่วงกลางดึก ” โทรมาเวลานี้ จะชวนฉันไปอาบอบนวดหรือยังไง ? ”
“ ตอนที่ลัวย่าวหัวโทรหาฉันจู่ๆก็หายตัวไป เป็นไปได้มากว่าอาจจะถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่
ฉันเจอโทรศัพท์ตกอยู่ในที่เกิดเหตุ เบอร์สุดท้ายที่เขาโทรออกเป็นเบอร์แปลก ตอนนี้ฉันได้ที่อยู่ของบุคคลนั้นมาแล้ว นายรีบช่วยฉันตรวจสอบที่อยู่ทีสิ ” หยางโปร้องขอ ชุยอี้ผิงตกใจนิ่งอึ้งไปทันที ” นายจะไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อของเขาหน่อยเหรอ ? ยังไงซะพ่อของเขาก็ตรวจสอบได้สะดวกกว่า ! ”
“ ตอนนี้ฉันยังไม่แน่ใจ นายลองเช็คดูก่อน ” หยางโปพูด พอพูดจบ เขาก็พิมพ์ข้อความและส่งที่อยู่ไปให้
โจวเหม่ยเอ๋อที่ยืนด้านข้าง มองดูหยางโปยุ่งอยู่ ก็อดที่จะพูดขึ้นมาไม่ได้ “ ฉันมีสำนักงานอยู่ที่นี่ ข้างในเงียบมาก เอาอย่างนี้ไหม คุณเข้าไปดูก่อนดีไหม ? ” หยางโปส่ายหน้า จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่คนเก็บขยะ ” ไม่เป็นไร คุณคอยจับตาดูเขาเอาไว้ ผมขอตรวจสอบดูก่อน ”
ชายคนเก็บขยะชะงักไปครู่หนึ่ง “ มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผม พวกคุณจับผมไว้ทำไม ?
ผมจะไปจากที่นี้เดี๋ยวนี้ ! ” novel-lucky
หยางโปไม่พูดอะไร เขาแค่ขยับไปทางด้านข้างสองก้าว รปภ.ทั้งสองก็เข้าไปจับชายเก็บขยะกดลงไปที่พื้นทันที ไม่นาน ชุยี้ผิงก็โทรกลับมา ” ที่อยู่ที่นายให้ฉันมาเป็นของปลอม มันไม่มีที่อยู่นี้ ! ”
หยางโปอึ้งไปครู่หนึ่ง เมื่อสักครู่เขายังรู้สึกตงิดใจอยู่เลย เข้าใจว่าตัวเองได้ที่อยู่ของอีกฝ่ายมาอย่างง่ายดาย คิดไม่ถึงว่า อีกฝ่ายจะให้อยู่ปลอมมา !
“ นายรอเดี๋ยว ” หยางโปตอบกลับ ก่อนที่เขาจะวางสายแล้วกดโทรออกอีกครั้ง
ไม่นาน ก็โทรติด หยางโปจึงเอยปากทักทายก่อน ” สวัสดี ที่อยู่ที่คุณให้ผมมาเมื่อสักครู่ที่ไหนนะ ผมจำไม่ได้ ”
“ อ๋อ จริงเหรอ ? คุณจำไม่ได้จริงเหรอๆ ” อีกฝ่ายอดหัวเราะไม่ได้ “ คุณคือคุณหยางใช่ไหม ?
นี่เป็นครั้งที่สองที่เรา ได้พูดคุยกัน ผมขอฝากเนื้อฝากตัวกับคุณหยางด้วยนะ ”
หยางโปตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นถึงได้สติและตอบกลับไป “ คุณรู้จักผม ? ”
“ ผมไม่รู้จักคุณหรอก เราไม่ได้เจอกันมาก่อน แต่ผมรู้เบอร์ของคุณ ลัวย่าวหัวอยู่กับผมที่นี่
คุณอยากคุยกับเขาไหม ? ” ชายคนนั้นถาม
“ ดี คุณให้เราคุยกันสิ ” หยางโปกล่าว เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนฉลาด อันที่จริงแล้วมีคนที่ฉลาดมากมายอยู่บนโลกใบนี้ !
ไม่นาน หยางโปก็ได้ยินเสียงลัวย่าวหัวดังมาตามสาย
“ หยางโป ฉันถูกจับตัวมาเรียกค่าไถ่ ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร ! ” ลัวย่าวหัวกล่าว
“ อืม ฉันต้องช่วยนายออกมาให้ได้…… ”
ไม่รอให้หยางโปพูดจบ อีกฝ่ายก็แย่งโทรศัพท์ไป อีกฝ่ายหัวเราะและตอบกลับมา “ คุณหยาง ตอนนี้คุณเชื่อแล้วใช่ไหม ! ”
“ คุณชื่ออะไร ? ” หยางโปพยายามควบคุมสติและถามกลับไป
ชายคนนั้นหัวเราะดังลั่น “ มันไม่สำคัญหรอกว่าผมจะชื่อว่าอะไร ผมแซ่หวง คุณเรียกผมว่าคุณหวงก็ได้ เอาอย่างนี้นะ คุณเตรียมเงินสดไว้สักห้าล้านก่อน แล้วผมจะบอกตำแหน่งให้คุณทีหลัง
คิดว่าถ้าคุณหยางออกมาคนเดียวคงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ ? ”
หยางโปสงบสติอารมณ์ ใบหน้าของเขาเรียบเฉย โทรหาชุยอี้ผิง และขอให้เขาเตรียมเงินสดไว้ให้ จากนั้นเขาก็หันไปมองหน้าโจวเหม่ยเอ๋อ ” วันนี้ต้องขอบคุณเถ้าแก่โจวมาก ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ปล่อยชายเก็บขยะคนนี้ไปเถอะ ! ”
โจวเหม่ยเอ๋อรีบเอยขึ้นมาว่า ” ถ้าคุณชายหยางต้องการความช่วยเหลืออะไร ก็พูดมาตามตรงได้เลยนะ ”
หยางโปโบกมือให้ “ ตอนนี้มีเรื่องบางอย่างให้ต้องรีบไปทำ คุณไปทำธุระก่อนเถอะ กิจการที่นี่ของคุณออกจะดี ! ”
เมื่อโจวเหม่ยเอ๋อเห็นหยางโปพูดแบบนี้ ถึงได้พยักหน้าให้ ” คุณหยาง คุณสบายใจได้ ฉันรู้เรื่องของคุณเหลียงแล้ว ฉันจะเกลี้ยกล่อมเสี่ยวชีเอง ”
หยางโปพยักหน้า “ งั้นก็ดี ”
พอพูดจบ หยางโปก็หันหลังและเดินจากไป เขามองไปรอบๆ ที่นี่เป็นสถานบันเทิง มีนักท่องเที่ยวอยู่จำนวนมาก แยกไม่ออกเลยว่ามีใครคอยจับตาดูอยู่รอบๆหรือเปล่า เขาแปลกใจมาก ทำไมอีกฝ่ายถึงรู้จักเขา ?
ในเมื่ออีกฝ่ายรู้จักเขา ทำไมถึงจับตัวลัวย่าวหัวไปเรียกค่าไถ่ ก็รู้ๆกันอยู่ ห้าล้านมันก็ไม่ใช่เงินมากอะไร อีกทั้งลัวย่าวหัวก็เป็นผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ความยากในการลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่ก็ยิ่งยากทวีคูณขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าลักพาตัวหลินหลินไปเรียกค่าไถ่ มันจะไม่ง่ายและสะดวกกว่านี้เหรอ ?
อีกฝ่ายทำเพื่อเงินจริงๆเหรอ
หยางโปขับรถไปหาชุยอี้ผิง ซึ่งเขาได้เตรียมเงินไว้เกือบครบแล้ว