ตอนที่ 593 เรื่องของบุรุษ
ตอนแรกเฝิงเยี่ยไป๋ก็จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้นางฟัง เรื่องนี้จริงๆ ก็ไม่มีอะไรมากมาย ยิ่งเขาปิดบังเอาไว้ เฉินยางยิ่งรู้สึกว่าต้องมีอะไรในกอไผ่ เมื่ออยู่ข้างนอกมีหรือไม่มีหญิงอื่นนั่นก็เรื่องหนึ่ง เขาทำเรื่องอะไรข้างนอกก็สำคัญมาก การที่มีเรื่องอะไรก็ปกปิดนางไว้กลับเป็นการแสดงความไม่เชื่อใจมากกว่า
ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมาก็มีแต่เรื่องเดิมๆ เฉินยางไม่อยากมาถกเถียงเรื่องนี้กับเขาแล้ว จึงผลักเขาออก พูดอย่างไรก็ไม่ยอมอยู่ที่นี่ต่อไป
เฝิงเยี่ยไป๋ถอนหายใจอย่างย่อท้อแล้วจึงปิดประตูปิดทางเข้าออกของนางเสีย “เจ้าจะฟังที่ข้าตั้งใจจะอธิบายได้หรือไม่ ข้าไม่ได้ไปหาหญิงอื่นข้างนอก ตั้งแต่แรกข้าก็มีแต่เจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น เจ้าไม่เชื่อใจข้าใช่หรือไม่”
เมื่อเขารั้นขึ้นมาก็จะใช้ไม้แข็งบังคับให้นางยินยอม เขามีความสามารถมีความอดทน และยังมีพละกำลังล้นเหลือ จึงเอาแต่รังแกนาง เห็นนางว่าเป็นหญิง นอกจากเฝิงเยี่ยไป๋แล้วในเมืองหลวงแห่งนี้นางก็ไร้ซึ่งที่พึ่ง ดังนั้นเมื่อเริ่มเรื่องแล้วก็ไม่ห่วงอะไรอีก
เฉินยางสูดหายใจเข้าลึก ในหัวสมองเกิดเสียงวิ้งไปหมด “ได้ ท่านจะให้ข้าเชื่อก็ได้ ถ้าเช่นนั้นท่านบอกข้ามาว่าที่ท่านออกไปข้างนอกนั้นไปทำอะไร วันสองวันก็แล้วไป แต่นี่หลายวันติดกันล้วนเป็นเยี่ยงนี้ หรือท่านคิดว่าหลายครั้งก่อนหน้าข้านอนหลับเสียสนิท ดังนั้นจึงไม่รู้อะไรเลย ที่แท้แล้วข้าไม่ได้นอนหลับเลย ท่านเข้าห้องมาตอนกี่โมง นอนลงตอนไหน ข้ารู้ทั้งนั้น ข้าไม่ใช่คนโง่ ท่านก็อย่าทำกับข้าเหมือนเป็นคนโง่อีกเลย!”
เฝิงเยี่ยไป๋โอบนางเอาไว้ ทั้งจนใจทั้งหมดแรง “ข้ากลัวว่าจะเสียงดังรบกวนเจ้าต่างหากเล่า ถึงได้ค่อยๆ แอบเข้ามา ที่แท้เจ้า……เจ้ายังไม่นอนหรอกหรือ”
“ความเข้าใจผิดนี้ไปกันใหญ่แล้ว ข้าเพียงอยากฟังท่านพูดความจริง ท่านไปทำอะไรมากันแน่ ท่านเอาแต่พูดนอกเรื่องเบี่ยงเบนประเด็น พวกเราควรพูดให้ตรงประเด็นเถอะ ข้าเพียงแต่อยากฟังความจริงเท่านั้น”
แต่ไหนแต่ไรก็เป็นเรื่องของบุรุษเท่านั้น ต้องกังวลอะไรวางแผนอย่างไรล้วนแต่เป็นเรื่องของบุรุษ พูดกับนางไปไม่แน่ว่าวันๆ อาจจะตามติดเอาแต่ถามเรื่องนั้น ทั้งยังมาต้องกังวลใจไปกับเขาด้วย นี่ยังเป็นแค่ประเด็นแรก ประเด็นที่สองคือกลัวนางจะซื่อเกินไป ใครมาหลอกล่อถามอะไรนาง นางจะหลุดปากพูดออกไป อย่างนั้นแล้วจะไม่ดีกับพวกเขาทั้งสอง
ผ่านมาตั้งหลายวันไม่มีเรื่องอะไร เหตุใดวันนี้ถึงได้โกรธขึ้นมา ตัวนางเองคงไม่มีแก่ใจมาระแวงสงสัยเรื่องพวกนี้คงจะมีใครมาเป่าหูนางเป็นแน่
บอกนางหลายหนแล้วก็ไม่รู้จักจำ โดนคนอื่นเป่าหูมาเสียหน่อยก็ระแวงโมโหเป็นบ้าเป็นหลัง เฝิงเยี่ยไป๋ดึงนางกลับไป บังคับให้นั่งลงบนที่นั่งแล้วยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่นาง ทำท่าทีโกรธเคืองใส่นาง “เจ้า…เจ้าไปฟังความใครมาพูดอีกแล้ว ใครมาเป่าหูเจ้า ช่วงก่อนยังดีๆ อยู่เลย วันนี้มาอาละวาดใส่ข้าเสียแล้ว เจ้ารีบสารภาพมาเดี๋ยวนี้ว่าคนที่มาพูดจาใส่ความคือผู้ใด ไม่ถ้าเช่นนั้นอย่าว่าแต่เจ้าจะไม่ยอมเลย ข้าก็จะไม่ยอมเช่นกัน!”
เมื่อเฝิงเยี่ยไป๋เริ่มพลิกเกมกลับ เฉินยางจึงลุกขึ้นยืน ยืดศีรษะขึ้นมองไปที่เขาแล้วเอ่ยว่า “ไม่มีใครมาเป่าหูข้าทั้งนั้น ข้าล้วนคิดเองทั้งสิ้น เป็นท่านเองที่เอาแต่มองว่าข้าโง่งม พอมีเรื่องอะไรก็ปิดบังข้า ทำไมเล่า ยังจะไม่อนุญาตให้ข้าคิดตกได้เองเชียวหรือ
“ไม่มีใครเป่าหูเจ้ารึ” เฝิงเยี่ยไป๋ยกแขนนางหมุนไปรอบตัว นั่งลงจับนางวางไว้บนตัก ไพล่ศอกนางไว้ด้านหลังกดนางไว้อย่างเต็มที่ “ไปเรียนโกหกมาจากที่ไหนกัน ถ้าไม่มีใครเป่าหูเจ้าเจ้าจะคิดแบบนี้ได้หรือ ยังไม่รีบบอกอีก นิสัยแย่ๆ เยี่ยงนี้ต้องแก้เสียแต่เนิ่นๆ หูเบายิ่งนักใครพูดอะไรก็เชื่อ มีแต่ข้าที่พูดอะไรไปเจ้ากลับไม่เชื่อ”
ตอนที่ 594 พอไม่ได้ตีสามวันก็รื้อหลังคาบ้านเสียแล้ว
เฉินยางถูกกดดันจนมิอาจต่อกรได้ สองขาดีดไปมา ก้มหน้ากัดไปที่ขาเฝิงเยี่ยไป๋หนึ่งที “ท่านปล่อยข้านะ! ข้าไม่ได้ถูกใครสอนสั่งมาทั้งนั้น ข้าคิดเองได้ท่านก็กล่าวหาว่ามีคนมายุแหย่ข้า ในสายตาท่านยังคงคิดว่าข้าเป็นคนโง่ เป็นคนโง่งมจนไม่รู้จักโตใช่หรือไม่”
เฝิงเยี่ยไป๋กัดฟันกรอด ฟาดไปที่สะโพกนางเสียหนึ่งที “ข้ามองเจ้าเป็นคนโง่งมเมื่อไรกัน ข้ารู้สึกเช่นไรเจ้ายังไม่รู้อีกหรือ อาศัยแค่ร่องรอยเพียงแค่นั้นเจ้าก็สงสัยข้าแล้ว ข้าไม่ได้สั่งสอนเจ้าเจ้าก็ใจกล้าถึงขนาดกล้ามาโวยวายกับข้าเชียวหรือ”
เขาเป็นบุรุษ หน้าตาและศักดิ์ศรีอย่างไรก็ต้องมาเป็นอันดับแรก เมื่อโอ๋นางพอแล้วก็ไม่มีความอดทนอีก ในที่สุดก็เผยท่าทีที่แท้จริงออกมาแล้ว
“ถ้าเช่นนั้นท่านก็ปล่อยข้า ท่านปล่อยข้า ข้าจะไม่โวยวายกับท่านแล้ว” เฉินทางพูดแบบนี้ไม่มีพลังเสียเลย น้ำเสียงพูดก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เฝิงเยี่ยไป๋ถือดีอย่างไรทำกับนางแบบนี้ รังแกนางจนเคยชินหรืออย่างไร
นางเพียงคิดแค่นี้ เฝิงเยี่ยไป๋ก็มองได้ทะลุปรุโปร่ง ปล่อยนางไปหรือ ปล่อยนางให้นางมากระทืบเท้าตะโกนให้หน้าน่ะหรือ นานแล้วที่ไม่ได้จัดการนาง เวลาผ่านนานเกินไปถึงทำให้นางเสียนิสัยจริงๆ เสียแล้ว
เฝิงเยี่ยไป๋ฟาดสะโพกนางอีกสองที แรงไม่น้อยเลย นางกัดฟันไม่ร้องออกมา ลองได้ดื้อขึ้นมาแล้วก็ไร้ขอบเขต
“เอาความใจแคบที่ไม่ควรเปิดเผยแก่ผู้ใดของเจ้าเก็บไว้ให้มิดชิด วันนี้หากไม่ได้สั่งสอนให้เจ้าว่าง่ายแล้ว ข้ายอมเปลี่ยนไปใช้แซ่ตามเจ้าเลย!”
“ข้าไม่ใช่ลูกสาวของท่าน ถือดีอย่างไรมาฟาดข้า เฝิงเยี่ยไป๋ ท่าน…ท่านกล้าตีข้า ข้าจะไม่อยู่กับท่านแล้ว ปล่อยข้า ข้าจะไม่อยู่กับท่านแล้ว!”
“ช่างเรียนรู้แต่เรื่องแย่ๆ เสียจริง ไม่ใช้ชีวิตกับข้าหรือ คำพูดแบบนี้พูดออกมาพล่อยๆ ได้หรือ เฝิงเยี่ยไป๋โกรธขึ้นมาจริงๆ แล้ว เมื่อหมุนตัวนางกลับมาได้ ชี้นิ้วไปที่จมูกของนาง “ไม่อยู่กับข้าแล้วรึ ถ้าเช่นนั้นเจ้าจะไปอยู่กับใคร หืม เจ้าอยากไปอยู่กับใคร พูดออกมาพล่อยๆ แบบนี้ได้หรือ เจ้านี่ถูกทำให้เสียนิสัยแล้วจริงๆ ไม่โดนตีสักสามวันก็รื้อกระเบื้องหลังคาแล้วใช่หรือไม่ กลืนคำพูดเมื่อกี้ลงไปบัดเดี๋ยวนี้! พูด! กลืนลงไป!”
“ข้าไม่ทำ! ท่านไม่เคยบอกข้าว่าข้าเป็นผู้หญิงของท่านอยู่แล้วนี่ ท่านไม่เชื่อใจข้า ท่านกลัวว่าข้ารังแต่จะนำเรื่องยุ่งยากมาให้ จึงได้เอาแต่ปิดบังข้าสินะ ใช่ก็คือใช่ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ปิดบังข้าเยี่ยงนี้ท่านสนุกนักหรือ”
ให้ตายนางก็ไม่ยอมพูดว่าใครกันที่คอยยุยง นางเป็นคนเช่นไรเขาแจ้งแก่ใจ ลำพังแค่ตัวนางคงคิดไม่ได้ถึงเพียงนี้ อารมณ์วันนี้เดาว่าคงอดทนมานานพอดู ไม่เช่นนั้นคงไม่พูดยากเช่นนี้
เมื่อนางโกรธแล้วอะไรก็พูดออกมาหมด เฝิงเยี่ยไป๋อยากจะกัดนางเสียจริง สามีภรรยาทะเลาะกันนับเป็นเรื่องปกติ แต่ก็ต้องมีสักคนที่ยอมลงให้ ไม่เยี่ยงนั้นทะเลาะกันไปเรื่องเมื่อไหร่จะจบเล่า เฉินยางในความคิดเขาก็เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งที่อาละวาด เมื่อครู่ที่ลงมือไปก็หาได้ใช้แรงเลย ช่วยไม่ได้ อารมณ์เกลียดก็เป็นเรื่องเพียงชั่วครู่ แต่อารมณ์รักต่างหากที่จะคงอยู่ตลอดไป เวลาแบบนี้ไม่ควรใช้คำพูดรุนแรง เกรงว่าหากพลั้งปากพูดอะไรไปจะรุนแรงจนกอบกู้สถานการณ์กลับมาไม่ได้
เฝิงเยี่ยไป๋เพลานี้ยังนับว่าใจเย็นอยู่มาก เมื่อปิดปากช่างพูดของนางไว้แล้วก็เอ่ย “อาละวาดมาเสียนาน เหนื่อยหรือไม่เล่า พักสักหน่อยเถอะ ง่วงหรือไม่ ดึกเพียงนี้แล้ว พรุ่งนี้ข้ายังต้องตื่นแต่เช้าอีก พวกเรานอนกันเถอะนะ”
เมื่อปากนั้นถูกปิดจนเอ่ยโต้ตอบไม่ได้ นางจึงเอาแต่ส่ายหน้า อย่างไรก็จะต่อกรให้ถึงที่สุด เมื่อเฝิงเยี่ยไป๋พูดอะไรนางก็จะรั้นจนถึงที่สุดก็แล้วกัน
สามสิบหกบทกลยุทธ์ว่าไว้อย่างไรเล่า เลือกเอาสักข้อ รับมือกับเด็กสาวอย่างนางแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว