กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 827
เอเลนเกือบฉี่ราดกางเกงเมื่อได้ยินคำพูดของเจนนิเฟอร์
เธอไม่สงสัยในคำพูดของเจนนิเฟอร์เลยเพราะเธอรู้ว่าเจนนิเฟอร์เป็นคนที่โหดร้ายมาก ยิ่งก่อนหน้านี้เธอเคยถูกเจนนิเฟอร์ทุบตีอย่างรุนแรงจนทำให้จิตใต้สำนึกของเธอหวาดผวาไปแล้ว
คุณท่านวิลสันรีบสนับสนุนเจนนิเฟอร์ขณะที่เธอเตะเอเลนและสาปแช่งต่อว่า “แล้วทีนี้แกจะเขียนจดหมายได้หรือยัง?”
เอเลนร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะพูดว่า “ฉันจะเขียนจดหมาย ฉันจะเขียนจดหมายให้คุณตอนนี้เลย โอเคไหม?”
เจนนิเฟอร์ตบหน้าเธออย่างแรงก่อนจะพูดว่า “แกนี่มันช่างน่าสมเพชจริง ๆ ! แกมาปฏิเสธแทนที่จะให้ความร่วมมือตอนที่มีคนมาถามดี ๆ แต่แกกลับมาทำตามหลังที่โดนถูกทุบตีเท่านั้น!”
เอเลนรู้สึกผิดอย่างจริงจังและโพล่งออกมาว่า “คุณก็เหมือนกัน! คุณก็ไม่ได้พูดกับฉันดี ๆ หรอก คุณเอาแต่ทุบตีฉันทันทีที่คุณเจอหน้าฉันเท่านั้นแหละ…”
เจนนิเฟอร์กัดฟันด้วยความโกรธก่อนจะยกมือขึ้นตบหน้าเอเลนอีกครั้ง หลังจากนั้นเธอก็สาปแช่งและพูดว่า “นี่แกยังกล้าที่จะเถียงอีกงั้นเหรอ? แกนี่มันรนหาที่ตายซะแล้ว”
หลังจากโดนตบ ฟันหน้า 2 ซี่ของเอเลนก็หลุดออกมาทันที
เอเลนรู้สึกเจ็บริมฝีปากบนมากและเธอก็เริ่มรับรู้รสชาติของเลือดในปากของเธอ อีกทั้งเธอยังเกือบกลืนฟันหน้าสองซี่ที่หลุดออกมาหลังจากถูกตบด้วยซ้ำ
เอเลนถุยน้ำลายออกจากปากของเธออย่างเร่งรีบ หลังจากจ้องมองฟันหน้า 2 ซี่ที่เปื้อนเลือดของเธอ เอเลนก็ร้องออกมาด้วยท่าทีเจ็บปวดใจ “ฆ่าฉันซะดีกว่า! ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว!”
เจนนิเฟอร์ก้าวไปข้างหน้าและตบหน้าเอเลนอีกสองสามที หลังจากนั้นเธอก็สาปแช่งและพูดว่า “แกจะตะโกนเพื่ออะไร? แกกำลังพยายามให้ทุกคนที่นี่รู้ใช่ไหม? นั่นคือสิ่งที่แกกำลังพยายามทำใช่ไหม?”
เอเลนยังคงร้องไห้อย่างสิ้นหวังขณะที่เธอจับไปที่ใบหน้า คุณท่านวิลสันตัวสั่นด้วยความโมโหและจับผมของเอเลนอย่างแรงก่อนจะสาปแช่ง “นี่แกจะร้องไห้ทำไม? ไม่เห็นว่าแกจะหยิ่งโอหังเหมือนตอนแกอยู่วิลล่าที่ธอมป์สัน เฟิร์สเลยนะ? ทำไมแกถึงมาร้องไห้แล้วเนี่ย? ทำไมแกไม่โชว์ให้ผู้ต้องขังทุกคนดูบ้างว่าปกติแกมันเป็นนังจิ้งจอกแบบไหน?”
เวนดี้ก็รีบพูดว่า “ทุกคน อย่าถูกหลอกโดยทักษะความตอแหลของเธอเชียวนะ! นังป้าคนนี้ร้ายกาจและน่ารังเกียจมาก! เธอมันเลวร้ายที่สุด! เธอไม่กตัญญูต่อแม่สามีของเธอและมักจะโม้อยู่เป็นประจำว่าเธออาศัยอยู่ในวิลล่าที่ธอมป์สัน เฟิร์ส ประเด็นหลักคือเธอไม่ได้เป็นเจ้าของวิลล่าด้วยซ้ำ! คฤหาสน์หลังนี้เป็นของลูกเขยของเธอที่ชอบต้มตุ๋นโดยหลอกให้คนอื่นซื้อมาให้เขา!”
ทุกคนต่างตกตะลึงและมีคนอุทานว่า “ลูกเขยของเธอทำงานอะไรกัน? เขาจะหลอกใครให้เอาบ้านใหญ่โตขนาดนั้นมาให้เขาได้ยังไง?”
เวนดี้รีบตอบ “ไม่สำคัญว่าเขาทำงานอะไรหรอกนะ แต่ประเด็นคือถ้าหากคนธรรมดาที่มีโอกาสได้อาศัยอยู่ในวิลล่าขนาดใหญ่และหรูหราแห่งนี้ควรจะรู้สึกขอบคุณต่อลูกเขยของเขาไม่ว่าเขาจะได้วิลล่ามาอย่างไรตั้งแต่แรก พวกคุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?
แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้คิดอย่างนั้น เธอมักจะด่าทอและปฏิบัติต่อลูกเขยของเธอแบบแย่มากในทุก ๆ วันและเธอมักจะขอให้ลูกสาวของเธอหย่ากับลูกเขยบ่อยครั้ง แล้วแบบนี้พวกคุณไม่คิดว่ายัยจิ้งจอกชั่วร้ายแบบนี้นั้นสมควรที่จะถูกทุบตีเหรอ?”
ทุกคนพยักหน้าซ้ำ ๆ
ไม่ว่าพวกเขาจะมองอย่างไร พวกเขาต่างก็รู้สึกว่าเอเลนนั้นร้ายยิ่งกว่าสัตว์ดุร้าย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้สึกแย่เลยไม่ว่าพวกเขาจะทุบตีเธอมากแค่ไหนก็ตาม
เอเลนทำได้แค่นั่งบนพื้นขณะที่เธอร้องไห้ต่อไป เธอไม่กล้าพูดอะไรเลย
ในเวลานี้ เจนนิเฟอร์โยนกระดาษหนึ่งแผ่นและปากกาต่อหน้าเธอ ก่อนที่เธอจะตะโกนอย่างเย็นชาว่า “รีบเขียนจดหมายเร็วเข้า! ถ้าจดหมายไม่เป็นที่พอใจ พวกเราก็จะทุบตีแกต่อไป!”
เอเลนทำได้เพียงกลืนความโกรธของเธอขณะที่เธอหยิบปากกาด้วยมือที่สั่นเทา หลังจากนั้นเธอก็เริ่มเขียนลงบนกระดาษ
หลังจากที่เธอเขียนจดหมายเสร็จแล้ว คุณท่านวิลสันก็รีบคว้าจดหมายจากเธอ ขณะที่เธออ่านเนื้อหาในจดหมาย เธอตระหนักว่าในจดหมายนั้น เอเลนได้ขอให้แคลร์จัดห้องนอนบางส่วนให้กับสมาชิกทั้งสี่คนในวิลล่าของพวกเขา
เธอพอใจมากในเวลานี้ ก่อนจะยิ้มแย้มพูดว่า “ดีมาก เนื่องจากแกจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่และได้ไปเพลิดเพลินกับวิลล่าของแกได้ภายในสิบห้าวัน ฉันจะไปเพลิดเพลินชิล ๆ ที่วิลล่าของแกก่อนกับคริสโตเฟอร์ แฮโรลด์และเวนดี้แทน! แกก็เพลิดเพลินกับการอยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน!”
เมื่อเอเลนนึกถึงความจริงที่ว่าเธออาจจะต้องอยู่ในสถานกักกันต่อไปในตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้อย่างน่าสังเวช
เจนนิเฟอร์รู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมากในเวลานี้และเธอก็เดินไปหาเอเลนก่อนที่จะเตะเธอและพูดว่า “ทำไมแกยังนั่งร้องไห้อยู่อีก? น่ารำคาญชะมัด!”
เอเลนจับตรงจุดที่เจนนิเฟอร์เพิ่งเตะเธอ และถามว่า “คุณไม่ได้บอกเหรอว่าคุณจะหยุดทุบตีฉันถ้าฉันได้เขียนจดหมายให้แล้ว?”
เจนนิเฟอร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ก็ใช่ ฉันรู้ว่าฉันพูดไปแบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
ทันทีที่เอเลนได้ยินคำพูดของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเพราะความไร้ยางอายของเจนนิเฟอร์ ในเวลานี้เธอรีบพูดกับคุณท่านวิลสันว่า “แม่ได้สัญญากับฉัน! คุณสัญญาว่าคุณจะไม่ปล่อยให้เธอทุบตีฉันอีกต่อไปหลังจากที่ฉันเขียนจดหมาย!”
“ฉันไปสัญญาอะไรให้กับแกงั้นเหรอ?” คุณท่านวิลสันถามขณะจ้องเอเลนด้วยความรังเกียจ
หลังจากนั้น เธอก็คว้าและบีบแขนของเอเลนก่อนจะพูดว่า “นี่แกยังไม่คิดว่าแกมันจองหองเกินไปอีกเหรอ? แกคิดว่าแกเขียนจดหมายแล้วแกจะไม่ถูกทุบตีหรือไง? แกอาจไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ตลอดชีวิต แน่นอน ฉันต้องใช้เวลาสิบห้าวันข้างหน้าเพื่อเอาชนะแกให้ได้มากที่สุด!”