เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 553
หยางเฟิงมองไปที่หลี่ซู่ที่แสนโง่เขลา พลางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ตึก ตึก！
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฟิง
หลี่ซู่คุกเข่าลงอย่างไม่ลังเล
เขาทำสีหน้าอ้อนวอนพลางพูดว่า “เจ้าพันธมิตรหยาง ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถิดข้าดวงตามืดบอด ถึงกล้ามาต่อกรกับท่าน ขอร้องล่ะ มองว่าข้าเป็นสิ่งไร้ค่า แล้วปล่อยข้าไปเถอะ！”
เมื่อก่อน
หลี่ซู่เคยประลองกับหยางเฟิง
เขารู้ตัวดีว่า ตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฟิง！
แม้แต่ความกล้าที่จะต่อสู้กับความตาย ก็ไม่กล้าเอ่ยถึง！
หลี่ซู่ ใช้ชีวิตมานานขนาดนี้ แต่เขาก็ยังรู้สึกว่ายังใช้ชีวิตไม่พอ
เขาไม่อยากให้ตัวเองตายไว！
เมื่อเห็นหลี่ซู่ไม่หยุดคุกเข่าอ้อนวอนขอชีวิต
หยางเฟิงอยู่ๆก็นึกถึงแม่ยายหลันซิน
เจ้าหลี่ซู่คนนี้ก็เป็นสิ่งที่มหัศจรรย์！
ตอนที่มาหาเรื่องเขาสองรอบ ก็ท่าทางก้าวร้าว หยิ่งผยองเกินใคร
แต่ตอนนี้กลับเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง คุกเข่าอ้อนวอนขอชีวิต สารรูปดูไม่ได้！
หยางเฟิงถามด้วยน้ำเสียงหยอกล้อพูดว่า“ เมื่อก่อนแกพูดว่า ฉันต้องคุกเข่าขอโทษต่อศูนย์พันธมิตรบู๊ไม่ใช่หรอ แล้วทำไมแกถึงชิงคุกเข่าก่อนละ？”
อึ้ก？
หลี่ซู่ตะลึงไปชั่วขณะ
หลังจากนั้นจึงรีบตอบทันทีว่า “เจ้าพันธมิตรหยาง ก่อนหน้านี้ข้าพูดแต่เรื่องไร้สาระ ท่านผู้ยิ่งใหญ่ได้โปรดอย่าถือสาข้าน้อยเลย ”
เหอะเหอะ！
หยางเฟิงยิ้มอย่างเยือกเย็น
คนอย่างหลี่ซู่ เขาเจอมาเยอะแล้ว
คนแบบนี้เป็นแค่ผู้ต่ำต้อยอย่างแท้จริง
ต่อหน้าทำเป็นอวดดี ลับหลังทำเป็นขอความเมตตา
ถ้าวันนี้ปล่อยเขาไป
ครั้งต่อไปเขาต้องหาโอกาสมาหาเรื่องตนเองอีกเป็นแน่
หยางเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ฉันปล่อยแกไปก็ได้ แต่ว่า ฉันคงต้องสอนบทเรียนเล็กๆน้อยๆให้แกสักหน่อย！”
“บทเรียนอะไร？”
หลี่ซู่ทำหน้าเลิ่กลั่ก
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่ตัดแขนแกข้างหนึ่ง！”
ฉึบ！
หยางเฟิงยังไม่ทันพูดจบ
1 เงาติดตา
หลี่ซู่ใช้ท่าทางเร็วดั่งสายฟ้าฟาดรีบหันกายหนี！
เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ หยางเฟิงทำสีหน้าตกตะลึง
เดิมทีเขาคิดว่าหลี่ซู่จะสู้สุดชีวิตกับตนเอง
คิดไม่ถึงเลยว่าจะหนีไปจริงๆ？
เล่นทำเอาคนพูดไม่ออกจริงๆ！
เมื่อเห็นว่าหลี่ซู่กำลังจะหนีไป
จางเทียนซานและไป๋หลิงหลงที่เงียบมาตลอด ทนไม่ได้ที่จะลุกยืนขึ้น
“เจ้าพันธมิตรหยาง ขอความกรุณาท่านได้โปรดให้พวกเราลงมือฆ่าเจ้าคนชั่วนี้ด้วยเถิด！”
ขณะที่พูด สายตาของทั้งสองพลันแสดงถึงความโกรธแค้นมีรังสีอำมหิตที่โหดเหี้ยม！
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้
การโค่นล้มสำนักมังกรพยัคฆ์และสำนักหลิงหลง
เจ้าหลี่ซู่ถือว่าทำความผิดอย่างใหญ่หลวง
ทุกๆครั้งเขาเป็นผู้ที่นำคนมาเข่นฆ่าศิษย์ของพวกเขา
ไม่เช่นนั้น สองสำนักใหญ่คงไม่ถูกโค่นล้มรวดเร็วขนาดนี้！
เมื่อเห็นว่าหลี่ซู่จะหนีไป
จางเทียนซานและไป๋หลิงหลงจึงรีบร้อน
หยางเฟิงรู้ว่า จางเทียนซานและไป๋หลิงหลงมีความแค้นทางสายเลือดกับหลี่ซู่
เขาพยักหน้าพลางพูดว่า “ได้！”
เมื่อเห็นหยางเฟิงพยักหน้า
สองเจ้าสำนักใหญ่จึงมุ่งไปฆ่าหลี่ซู่อย่างไม่ลังเล
“หนีไปไหนแล้ว？มาน้อมรับความตายซะ！”
เมื่อได้ยินดังนั้น
หลี่ซู่หันหลังไปมอง
เห็นว่าจางเทียนซานและไป๋หลิงหลงกำลังตามมาไล่ฆ่า
สีหน้าของเขาซีดลงทันที！
เขาไม่ได้กลัวจางเทียนซานและไป๋หลิงหลง
แต่กลัวว่าจะเข้าไปพัวพันกับคนสองคนนี้ ยุยงให้หยางเฟิงลงมือ นั้นก็จะกลายเป็นเรื่องยุ่งยาก！
เขารู้ดีว่า
หากไม่สลัดจางเทียนซานไป๋หลิงหลงให้พ้น วันนี้เขาหนีไม่รอดเป็นแน่！
หลี่ซู่กัดฟันพูดว่า “ข้าก็คิดว่าใคร ที่แท้ก็พวกขี้แพ้สองคน！”
เมื่อก่อน
หลี่ซู่เคยประลองกับจางเทียนซานและไป๋หลิงหลง
ทั้งสองคนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
เมื่อพูดจบแล้ว
หลี่ซู่หันกายมาต่อสู้กับจางเทียนซาน ไป๋หลิงหลง
ตูม！
ตูม！
ตูม！
เสียงการต่อสู้สั่นสะเทือนดังก้องโลก
ด้านหนึ่งรีบร้อนที่จะหนี
อีกด้านหนึ่งก็อยากจะแก้แค้น！
ดังนั้น เมื่อการต่อสู้เกิดขึ้น ทั้งสองฝ่ายจึงไม่มีข้อกังขาใดๆ
ฝีมือการฆ่าฟันแต่ละประเภทที่หลากหลายปรากฏขึ้น
ขณะนั้นเอง
เสียงดังสนั่นหวั่นไหวอย่างไม่สิ้นสุด！