เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 554
ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด
ถึงแม้จางเทียนซานกับไป๋หลิงหลงจะร่วมมือกันจัดการกับหลี่ซู่
แต่พลังของทั้งสองฝ่ายต่างกันมากเกินไป
จางเทียนซานและไป๋หลิงหลงเป็นแค่แดนปรมาจารย์
แต่หลี่ซู่เป็นถึงปรมาจารย์ใหญ่
ความต่างชั้นของแดน ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว
เมื่อเวลาผ่านไป
จางเทียนซาน ไป๋หลิงหลงสองคนนี้ ก็ค่อยๆตกเป็นเบี้ยล่าง
เสือขาวที่อยู่อีกด้านรีบถามอย่างรีบร้อนว่า “ท่าน ให้ข้าลงมือไหม？”
หยางเฟิงส่ายหัวไปมาพลางยิ้มจางๆ “ ไม่ต้อง ให้หมามันกัดกันเอง！”
ในสายตาของหยางเฟิง ไป๋หลิงหลงและจางเทียนซานก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรนัก
เมื่อก่อน
เดิมทีในสายตาพวกเขาไม่ได้ให้ความสำคัญตำแหน่งเจ้าพันธมิตรบู๊ใต้
ตอนนี้แต่ละสำนักล้วนถูกโค่นล้มไปแล้วยังกลับมาเพื่อแก้แค้นตนเองอีก
หยางเฟิงก็ไม่ใช่คนดีอะไร
ทำไมต้องไปแก้แค้นพวกเขา？
นี้ถือว่าเป็นโอกาสที่เหมาะสมที่จะทำให้ทั้งสองฝั่งแพ้ภัยตนเอง
และทำไป๋หลิงหลงและจางเทียนซานรู้ว่า
ถ้าอยากอยู่กับตนเองหลังจากนี้
ก็ต้องฟังคำสั่งตนเองอย่างไม่ขัดขืน
ไม่เช่นนั้น ก็ต้องตายสถานเดียว！
เมื่อได้ยินคำพูดหยางเฟิง
เสือขาวรีบปิดปากเงียบสนิททันที
ความประทับใจที่เขามีต่อนักบู๊ ไม่ค่อยดีนัก
อย่างที่โบราณว่าไว้ จอมยุทธ์กับศิลปะการต่อสู้เป็นสิ่งต้องห้าม
ในฐานะทหาร หน้าที่ของพวกเขาคือปกป้องบ้านเกิดเมืองนอน
แต่นักบู๊มักจะพึ่งพาความสามารถของตนเองสร้างปัญหา
บางคนถึงขั้นไม่เห็นราชสำนักในสายตา
เจ้ามังกรให้หยางเฟิงลงมือ
จุดประสงค์คือเพื่อกวาดล้างกองกำลังใต้ดินเหล่านี้ รวมอำนาจเข้าสู่ศูนย์กลาง และสร้างเอกภาพให้กับประเทศชาติ！
ในขณะนั้นเอง
ก็เกิดเสียงปังดังขึ้น！
ทั้งสองฝ่ายแยกออกจากกัน
ใบหน้าของหลี่ซู่แสดงถึงความโหดเหี้ยม
“
“ในเมื่อพวกแกอยากรนหาที่ตาย งั้นข้าก็ทำให้พวกเจ้าสมปราถนา！”
ทันใดนั้น
หลี่ซู่ร้องคำราม ลมปราณในร่างกายพลุ่งพลั่ง
หลังจากนั้น
เขากำหมัดด้วยมือทั้งสองข้างแล้วพุ่งไปที่ไป๋หลิงหลงและจางเทียนซาน
หมัดทั้งสองนี้เรียกได้ว่าใช้พละกำลังของเขาจนหมด
พลังขั้นกลางของ ปรมาจารย์ใหญ่แข็งแกร่งทั่วฟ้าปฐพี！
จางเทียนซานและไป๋หลิงหลง รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที
พวกเขาอยากหลบด้วยความเร็วดั่งสายฟ้า
แต่หมัดของหลี่ซู่เร็วเกินไป จนพวกเขาไม่สามารถหลบหลีกได้
ปั๊ก！
ปั๊ก！
เกิดเสียงดังขึ้นสองครั้ง
ไป๋หลิงหลงกับจางเทียนซานก็กระเด็นลอยไปไกล
อั้ก！
อั้ก！
ทั้งสองอยู่นอกเหนือการควบคุม กระอักเลือดอยู่กลางอากาศ！
หลังจากนั้น
ล้มลงกับพื้นอย่างแรง
ในช่วงเวลาสั้นๆ
ลมปราณของทั้งสองก็ได้รับความเสียหาย และร่างกายของพวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส！
ความแตกต่างของพลัง
ไม่ใช่ปัญหาของจำนวนคนที่จะแก้ไขได้
เห็นได้ชัดว่าไป๋หลิงหลงกับจางเทียนซานแพ้อย่างราบคาบ！
เมื่อเห็นดังนี้ใบหน้าของหลี่ซู่ พลันแสดงความดีใจ
พวกขี้แพ้ยังไงก็เป็นพวกขี้แพ้อยู่วันยังค่ำ
ถ้าไม่ใช่เพราะจังหวะเวลา เขาจะฆ่าทั้งสองคนอย่างแน่นอน
แต่เขาไม่อยากคิดอะไรเยอะ จึงรีบหันกายหนีไปทันที
เขารู้ดีว่าถ้าตนเองไม่หนีตอนนี้ ก็ไม่มีโอกาสให้หนีแล้ว
“ลงมือเถอะ！”
หยางเฟิงยิ้มมุมปากแล้วพูดกับเสือขาวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“ขอรับ！”
เสือขาวยิ้ม
ความว่องไวของเขาเร็วมาก
เพียงแค่พริบตาเดียวก็ไปถึงด้านหลังของหลี่ซู่
รู้สึกถึงรังสีอาฆาตที่อยู่ข้างหลัง หลี่ซู่มีสีหน้าตื่นตกใจ
ตอนที่เขาหน้าซีดหันกลับไปมอง
ในรูม่านตา
ก็มี1หมัดใหญ่ ค่อยๆใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ……
เกิดเสียงพลั่กดังขึ้น！
อ้าก！
หลี่ซู่ร้องอย่างเจ็บปวด
ล้มลงกับพื้นทั้งตัวอย่างแรง
“แก….”
หลี่ซู่ตื่นตกใจ
เขารู้ว่าคนใส่หน้ากากเหล่านั้นแข็งแกร่ง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเสือขาวแข็งแกร่งกว่า！
หยางเฟิงเป็นใครกันแน่？
ทำไมรอบกายถึงมียอดฝีมือมากมายขนาดนี้！
และยอดฝีมือที่มากมายเหล่านี้ ล้วนเคารพเขา ยอมตายด้วยความสมัครใจเพื่อพวกเขา！
“ตัดแขน1ข้างของมันทิ้ง！”
ณ ตอนนี้
หยางเฟิงหยิบบุหรี่1มวนขึ้นมาจุด สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง