เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 556
ชิงเฉิงกรุ๊ปค่อยๆตามขึ้นมาทีละขั้น！
ไม่กี่วันมานี้ เย่เมิ่งเหยียนต้องทำงานล่วงเวลาจนดึกดื่นทุกวัน
หยางเฟิงก็เดินทางอย่างกะทันหัน
ในใจของเย่เมิ่งเหยียนตอนนี้ รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก
อย่างไรเสียไม่ว่าจะทำธุระอันใด หยางเฟิงต่างก็อยู่ข้างกายเธอ
แม้แต่เย่เมิ่งเหยียนเองก็ไม่รู้ตัวว่า
ตัวเองได้พึ่งพาหยางเฟิงอย่างจริงจังมากไปเสียแล้ว
เมื่อเห็นเย่เมิ่งเหยียนมีสีหน้ากังวล หยางเฟิงจึงยิ้มแล้วพูดว่า “ เมียจ๋า เธอวางใจเถอะนะ！ฉันไปไม่กี่วันก็กลับแล้ว อีกอย่างเธออยู่บริษัทกับพ่อ ต่อให้เกิดปัญหาอะไร ฉันเชื่อว่าเธอจะแก้ไขได้”
“แต่……”
เย่เมิ่งเหยียนเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง
เย่ไห่ขัดเธอพลางพูดว่า“ให้หยางเฟิงไปเถอะ！ปู่น้อยให้เขาไปต้องมีเรื่องสำคัญแน่ๆ ถึงแม้ชิงเฉิงกรุ๊ปจะตามพวกเรามาติดๆ แต่เราก็ยังไม่ไร้สิ้นหนทาง”
เมื่อได้ยินเย่ไห่พูดดังนี้
เย่เมิ่งเหยียนก็คลายความกังวลลง พลางพูดกับหยางเฟิงอย่างห่วงใย “คุณคะ คุณไปหมู่บ้านตระกูลเย่ ต้องระวังตัวด้วยนะ！”
เย่เมิ่งเหยียนพบว่า
ช่วงเวลานี้ มีคนแปลกหน้าแปลกตาเข้ามาที่ตงไห่เยอะเป็นพิเศษ
เหมือนกับเป็นนักบู๊ทั้งหมด
คนพวกนี้มาที่ตงไห่ก็ก่อเรื่องทะเลาะวิวาทอย่างไม่สิ้นสุด
ช่วงนี้สถานการณ์ความมั่นคงของตงไห่มีความวุ่นวายมาก
เธอรู้ว่าการที่หยางเฟิงไปหมู่บ้านตระกูลเย่ต้องไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ๆ！
หยางเฟิงยิ้มพลางพูดว่า： ที่รัก คุณวางใจเถอะ ผมจะระวังตัว！”
“อื้อ！”เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้าเบาๆ
ทุกคนในบ้านอยู่กันอย่างมีความสุข
เว้นแต่หลันซิน！
แฮ่ก！
แฮ่ก！
เธอยังคงกินอย่างไม่หยุดหย่อน เอาอาหารที่เลิศรสยัดเข้าปากแบบไม่ยั้ง ให้ความรู้สึกเหมือนหมูกินอาหาร！
โดยพื้นฐานแล้วหลันซินก็ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงหยางเฟิง
ในสายตาเธอต่อให้หยางเฟิงตายก็ไม่มีผลอะไรกับเธออยู่ดี
หลังจากที่ได้มรดกของตระกูลหลันแล้ว
ณ เวลานี้ หลันซินใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย
จะมีเวลามาใส่ใจเรื่องชั่วๆของหยางเฟิงได้อย่างไร？
เพียงชั่วพริบตา
กินอาหารเช้าเสร็จ
หยางเฟิงก็ไปถึง วิลล่าจวู้เสียน
ครั้งนี้
การที่หยางเฟิงไปหมู่บ้านตระกูลเย่เขาพาเสือขาว จางเทียนซาน ไป๋หลิงหลงและองครักษ์มังกร100คนไปด้วย
ส่วนหม่าตงและคนอื่นๆให้อยู่เฝ้ารักษาความสงบของตงไห่
ช่วงนี้นักบู๊ตงไห่ เพิ่มขึ้น
นักบู๊เหล่านี้ ล้วนแต่ใช้ความรุนแรง
และ
ในบรรดานิกายส่วนใหญ่ ล้วนมีความเกลียดชังและความขัดแย้ง
ไม่ยอมพูดจา จะลงมือชกต่อยอย่างเดียว
ถึงขั้นฆ่าคนก็มี！
กระทบต่อสถานการณ์ความมั่นคงของตงไห่อย่างรุนแรง
แต่ว่าตอนนี้หยางเฟิง ไม่มีเวลาสนเรื่องพวกกระจอกพวกนี้
ยังไงซะพวกที่เก่งกาจก็ไปหมู่บ้านตระกูลเย่กันหมด พวกที่อยู่ที่ตงไห่ล้วนเป็นพวกกระจอกงอยง่อยทั้งนั้น
เศษสวะพวกนี้ ก็ให้หม่าตงจัดการแล้วกัน ！
“ออกเดินทาง！”
หยางเฟิงโบกมือ
ตูมตาม！
เครื่องยนต์ก็ดังขึ้น
รถฮัมเมอร์หลายร้อยคัน ขับรถออกไปอย่างกล้าหาญ
ณ ตอนนั้น
พุ่งทะยานเหนือพื้นดิน! ！
เมื่อเห็นว่าหยางเฟิงไปแล้ว
หม่าตงยิ้มอย่างมีเลศนัย
ใบหน้าที่สุขุมเรียบร้อยของเขาแสดงเจตนาสังหารอันเยือกเย็นที่ไม่สอดคล้องกับบุคลิกของเขา！
เขาแสดงสีหน้าเย็นชา พูดกับหนิวต้าลี่ที่อยู่ด้านข้างว่า “ต้าลี่ ได้เวลากวาดล้างพวกเศษเดนนรกแล้ว！”
หนิวต้าลี่ยิ้มพลางพูดว่า ”ลูกพี่ข้ารอวันนี้มานานแล้ว พวกเศษเดนที่คิดข้ามแดนมา ยังกล้ามาก่อเรื่องที่ตงไห่ คิดว่าตงไห่ของพวกเราไร้ซึ่งผู้คนหรือกระไร？”
เมื่อพูดจบ
หนิวต้าลี่ก็พาคนออกไปด้วยท่าทางที่ห้าวหาญ
สีหน้าของหม่าตง พลันเปลี่ยนเป็นความเยือกเย็น ！
หยางเฟิงไม่อยู่
เขาเป็นผู้ปกครองชั้นใต้ดินที่แท้จริงของตงไห่
ใครหน้าไหนกล้ามาก่อเรื่องที่ตงไห่
ล้วนเป็นการยั่วยุเขา
เขาไม่ยอมให้ใครมาสร้างปัญหาในที่ของตนโดยเด็ดขาด！
หลังจากนั้น
นักบู๊ที่อยู่ตงไห่เหล่านั้นก็ถือว่าโชคร้ายแล้วหล่ะ
หม่าตงใช้มือที่แข็งแกร่งตวัดดาบกวาดล้างไปทางนักบู๊
โดยเฉพาะพวกที่ไม่เห็นหัวผู้อื่น หยิ่งผยองลำผองตน