ยังไงก็เป็นโกดังร้าง แม้มีพื้นที่กว้างขวาง ด้านในไม่มีของอะไรมาก มันดูว่างเปล่าและรกร้างมากอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
ทางด้านประตูโกดัง มีชายต่างชาติผมสีบลอนด์ตาน้ำข้าวคนหนึ่ง กำลังถือปืนกลขนาดเล็กเดินลาดตระเวนไปมาอย่างเบื่อหน่าย
และบนพื้นที่เปิดโล่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขา มีเต็นท์นับสิบหลังวางระเกะระกะอยู่เต็มไปหมด มีคนจำนวน10กว่าคนนั่งจับกลุ่มพูดคุยกันกลุ่มละ2-3คน
ข้างๆเต็นท์มีโต๊ะหนึ่งตัววางอยู่ และมีร่างคนสองคนนั่งตรงข้ามกัน
คนที่นั่งฝั่งซ้ายเป็นชายวัยกลางคนไว้ผมเปียทันสมัย รูปร่างผอม ผิวสีเข้ม
ส่วนคนฝั่งขวาปกปิดมิดชิดด้วยชุดคลุมสีดำ โผล่เห็นแค่หน้านิดหน่อยให้พอเดาได้ว่าเป็นผู้ชาย
“จอห์น จะว่าไปแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เราร่วมมือกันใช่ไหม?”
จู่ๆชายผมเปียพูดขึ้น พลางมองชายชุดคลุมสีดำตรงข้ามด้วยความความสนใจ
“หลี่เหวิน ผมรู้ว่าคุณกำลังกังวลเรื่องอะไร คุณไม่ต้องห่วง……”
“ครั้งนี้ค่านายหน้าหนามาก มีพอให้เราใช้ไปทั้งชาติ ผมไม่จำเป็นต้องแทงข้างหลังคุณ”
จอห์นที่อยู่ภายใต้ชุดคลุมสีดำยิ้มมุมปากอย่างปลิ้นปล้อน น้ำเสียงของเขาทั้งแหบทั้งแห้ง เหมือนเสียงผีปีศาจก็ไม่ปาน ได้ยินแล้วขนลุกซู่
“หวังว่าจะเป็นอย่างที่คุณพูด ไม่เช่นนั้นผมไม่ถือถ้าต้องตายตกตามกันไปทั้งคู่!”
จอห์นพูดตรงๆแบบนี้ ผู้ชายที่ชื่อหลี่เหวินกลับไม่มีทีท่าว่าจะอึดอัดเลยแม้แต่น้อย แต่กลับมีท่าทีข่มขู่
“ผมยังไม่โง่ถึงขั้นนั้น ยังไงบุคคลเป้าหมายในครั้งนี้ เป็นถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่ผู้น่าเกรงขามของจีน!”
“แม้ผมมั่นใจว่าสังหารเขาได้ แต่ถ้าผมต้องการหนีหลังจากนั้น พึ่งแค่ตัวผมคนเดียวคงไม่ไหว ผมไม่โง่ถึงกับทำให้ตัวเองเดือดร้อนหรอก”
จอห์นยิ้มชั่วร้าย พยายามพูดเอาใจหลี่เหวิน
ปังๆ!
พอพูดถึงภารกิจนี้ หลี่เหวินก็มีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที ขณะเขากำลังจะพูดอะไร ประตูโกดังก็ถูกเคาะเสียงดัง
เสียงเคาะประตูดังกังวานไปทั่วโกดังที่ว่างเปล่า ทำเอาคนที่อยู่ในโกดังพากันตื่นตัว แต่ละคนจับอาวุธข้างกายกันด้วยความประหม่า
หลี่เหวินก็คว้าปืนกลที่วางอยู่บนโต๊ะไว้แน่น พลางจดจ้องไปที่ประตูอย่างแน่วแน่
ส่วนทางด้านจอห์นหลังจากชะงักเล็กน้อย เขาก็หยิบกริชขนาด 3 นิ้วออกจากลำตัว ลุกขึ้นและค่อยๆถอยออกไป อาศัยเสื้อคลุมสีดำของเขาหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
“ไปดูสิว่าใครเคาะประตู!”
หลี่เหวินรีบเดินไปข้างๆพวกเดียวกันที่เต็นท์ แล้วออกคำสั่งกับลูกน้องที่ลาดตระเวนอยู่หน้าประตู
น้องชายลาดตระเวนพยักหน้า รีบไปที่ประตูแล้วเปิดช่องว่างออกอย่างระมัดระวัง
“แกเป็นใคร? มาทำอะไรที่นี่?”
เห็นเพียงชาวจีนคนหนึ่งยืนยิ้มร่าอยู่หน้าประตู ทำเอาน้องเล็กขมวดคิ้วเป็นปมขึ้นมาทันที
ทว่าชาวจีนคนนี้ จะเป็นใครไปได้อีกนอกจากเย่เทียน?
“ผม? ผมมาส่งอาหาร!”
เย่เทียนยิ้มกว้างเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เป็นมิตร เสแสร้งอย่างหน้าตาเฉย
“มาส่งอาหาร?”
น้องเล็กมองเย่เทียนตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความระแวง แล้วพูดอย่างเหลืออด：“พวกเราไม่ได้สั่ง แกมาส่งผิดที่แล้ว!”
น้องเล็กพูดพลางจะปิดประตูโกดัง
“เดี๋ยวก่อน!”
เย่เทียนรีบออกเสียงห้าม ยื่นเท้าเข้ามาตรงช่องประตูข้างหนึ่ง ทำให้ปิดประตูไม่ได้
“เหอะ!”
น้องเล็กเห็นเช่นนั้นก็มีสีหน้าอำมหิตขึ้นมาทันใด ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับเย่เทียนต่อ จึงค่อยๆยกปลายกระบอกปืนที่แอบอยู่หลังประตูขึ้น
แต่เย่เทียนที่เฝ้าดูอยู่ตลอดจะปล่อยให้เขาทำสำเร็จได้ยังไง?
ขณะที่น้องเล็กแสดงสีหน้าอำมหิตออกมา เย่เทียนก็รู้แล้วว่าเขาจะทำอะไร จึงยิ้มยกมุมปากอย่างเย้าหยอก ออกแรงผลักประตูออก
ปัง!
มันเกิดขึ้นอย่างเร็วมาก น้องเล็กคนนั้นก็คิดไม่ถึงว่าเย่เทียนจะลงมืออย่างกะทันหันแบบนี้ ทำให้ประตูในตอนนี้ร่นไปด้านหลัง สุดท้ายก็ล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่างจังฝุ่นคลุ้งตลบอบอวลไปหมด!
ทำเอาคนในโกดังหน้าเปลี่ยนสีกันอย่างไม่ต้องสงสัย พากันกดไกปืนที่อยู่ในมือ ยกปลายกระบอกปืนอันเย็นเฉียบเล็งไปที่ประตู
แอ๊ด!
ขณะเดียวกัน เย่เทียนค่อยๆผลักประตูเปิดออก แล้วเดินเข้ามาในโกดังอย่างสบายใจ
“เชี่ย!”
พอเห็นสถานการณ์ในโกดังชัดๆ แม้แต่เย่เทียนมีความสามารถและกล้าหาญยังส่งเสียงร้องต่ำออกมา
นี่เป็นเรื่องปกติ เพราะไม่ว่าใครที่จู่ๆเข้ามาแล้วทำให้คนนับสิบเล็งปลายกระบอกปืน คงรู้สึกลนลาน หรือรู้สึกเหมือนมีม้านับหมื่นตัววิ่งผ่าน
แต่เย่เทียนไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป หลังจากชะงักไปเล็กน้อย เขาก็ได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว มองไปยังหลี่เหวินและคนอื่นๆนับสิบด้วยสีหน้าเย้าหยอก
“เมื่อครู่ผมได้ยินพวกคุณพูดแว่วๆ ว่าเป้าหมายของภารกิจครั้งนี้เป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง?”
“ผมสนใจภารกิจครั้งนี้ของพวกคุณมาก จะรังเกียจไหมถ้าบอกแผนการให้ผมฟังอย่างละเอียด ให้ผมพิจารณาว่าจะร่วมแจมด้วยดีไหม?”
ถึงยังไงหลี่เหวินก็เป็นถึงผู้ก่อการร้ายระดับสากลผู้มากประสบการณ์ จะเชื่อคำพูดบ้าๆของเย่เทียนได้ยังไง
“แกเป็นใคร?!”
หลังจากตกใจไปชั่วครู่ เขาก็สงบลงจากการเหตุการณ์ไม่คาดคิดนี้อย่างรวดเร็ว
หลี่เหวินพูดพลางหันไปมองลูกน้องที่อยู่ด้านซ้ายและขวาแวบหนึ่ง
คนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นคนเก่าแก่ที่ติดตามหลี่เหวินมานานหลายปี จะไม่รู้ได้ยังไงว่าลูกพี่ของตัวเองหมายถึงอะไร ทันใดนั้นก็มีคน2-3คนยืนขึ้นทันที แล้วค่อยๆเดินหาเย่เทียนโดยไม่ให้รู้ตัว บีบให้ใกล้ขึ้น
ปัง!
เย่เทียนจะไม่เห็นการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆของพวกเขาได้ยังไง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ เมินเฉยปืนที่อยู่ในมือของหลี่เหวินและคนอื่นๆ ปิดประตูด้วยหลังมืออย่างสบายๆ
ไม่เพียงเท่านั้น หลังจากเย่เทียนเดินมาก็ถอดชุดหูฟังสื่อสารที่จี้เยียนหรันใส่ให้กับมือออก แล้วเหยียบมันด้วยเท้าข้างหนึ่งอย่างแรง!
“ขอโทษด้วย ผมไม่ค่อยรู้จักพวกคุณ ผมขอถามก่อนว่าใครคือจอห์นงั้นเหรอ?”
“พวกฉันไม่รู้จักจอห์นอะไรนั่น”
สีหน้าหลี่เหวินเปลี่ยนไปเล็กน้อย และขมวดคิ้วเป็นปม เหลือบมองไปยังมุมมืดด้านหลังด้วยหางตาโดยไม่รู้ตัว
“แบบนี้ก็ไม่สนุกนะสิ! ในเมื่อผมมาแล้ว ก็ต้องมั่นใจสิว่าจอห์นอยู่ที่นี่”
เย่เทียนกวาดตามองหลี่เหวินอย่างรังเกียจ ส่ายหน้าพลางพูด：“ช่างเถอะ ในเมื่อคุณชอบเสแสร้งแกล้งโง่ใส่ผม งั้นให้ผมจัดการพวกคุณก่อนแล้วค่อยถาม!”
“ทุกท่าน ผมป็นแค่พลเมืองธรรมดาๆ ที่มาครั้งนี้ก็เพราะอยากมาหาเงินรางวัลกับทางตำรวจสักหน่อย หวังว่าทุกท่านจะให้ความร่วมมืออย่างว่าง่าย”
“หาเงินรางวัล? ร่วมมือ?”
หลี่เหวินมองเย่เทียนอย่างกลั้นขำ เหมือนได้ยินเรื่องตลกที่สุดที่เคยได้ยินมา “ไอ้น้อง แกเห็นพวกเราเบื่อๆ เลยมาหาเรื่องสนุกๆกับเรางั้นเหรอ?”
“แกดูให้ชัดๆนะ ว่าพวกเรามีกี่สิบคน แต่ละคนมีปืนกลรุ่นใหม่ล่าสุดในมือ! ”
“ส่วนแกตัวคนเดียว แถมยังไม่มีอาวุธอะไร แกมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้พวกเราให้ความร่วมมือกับแก? แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร!!”