ด้วยหมัดอันรุนแรงของเย่เทียน แรงปะทะทำให้น้องหยวนถอยหลังเซไปหลายก้าว
น้องหยวนย่ำพื้น และพื้นก็แตกแยกออกจากกันทันที เขาจึงจะหยุดตั้งตัวได้
“เป็นไปได้ยังไง? แม้แต่พลังภายในยังทำอะไรหมอนี่ไม่ได้ มีพลังมากมายมหาศาลขนาดนี้ได้ยังไง? หรือเป็นพลังโดยกำเนิด?”
น้องหยวนรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดบริเวณมือ และเผยสีหน้าตกตะลึงออกมาอย่างห้ามไม่ได้
แต่เขาจะรู้ได้ยังไง ว่าเย่เทียนใช้คัมภีร์หวงไว้อยู่ก่อนแล้ว เก็บซ่อนไว้ในร่างกายโดยไม่มีใครดูออก
ทว่าเย่เทียนไม่รู้หรอกว่าน้องหยวนกำลังคิดอะไรอยู่ เขายิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน มองน้องหยวนด้วยสายตาหยอกล้อ
“แกหยุดทำไมล่ะ? ไม่สู้ต่อแล้ว? ในเมื่อแกไม่ขยับ งั้นฉันขยับเอง!”
เย่เทียนพูดด้วยรอยยิ้มพลางเตรียมจะพุ่งเข้าหาน้องหยวน
ทว่าเย่เทียนยังไม่ทันได้ลงมือ จู่ๆก็สัมผัสได้ถึงไออันตรายเย็นยะเยือกจากด้านหลัง
สิ่งนี้ทำให้เย่เทียนหยุดชะงัก ไม่มีเวลาคิดอะไรมาก รีบกลิ้งลงไปกับพื้นทันที
ฟึบ!
มีเงาโผล่ออกมาเฉียดไปอย่างหวุดหวิด ในขณะที่เย่เทียนกลิ้งหลบ!
และคนที่ลอบโจมตีนี้ จะเป็นใครไปได้อีกนอกจากพี่หยวน?!
“น่าเสียดาย!”
พี่หยวนลอบถอนหายใจเพราะโจมตีไม่โดน ทว่าเขาไม่โจมตีต่อ แต่กลับรีบเข้าไปหาน้องหยวน
“แกไอ้สารเลว ไม่คิดว่าจะเล่นสกปรกลอบโจมตีแบบนี้!”
เย่เทียนลุกขึ้นจากพื้นด้วยสภาพที่ดูไม่ค่อยได้ แม้คิดไว้แล้วว่าเจ้าหมอนี่จะลอบโจมตี แต่ก็ยังรู้สึกโมโหอย่างเลี่ยงไม่ได้!
“แกกำลังล้อเล่นอยู่งั้นเหรอ?”
พี่หยวนไม่มีความละอายใจแม้แต่น้อย พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย：“ภารกิจของเราคือฆ่าแก แค่ทำให้ภารกิจสำเร็จก็พอ ต้องสนด้วยเหรอว่าต้องใช้วิธีไหน?”
“แกพูดถูก แต่ฉันไม่พอใจไง!”
เย่เทียนโมโหแต่กลับยิ้ม สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “ถ้าฉันไม่พอใจก็จะโกรธเอามากๆ พอโกรธมากก็ต้องระบายมันออกมา!”
พี่หยวนคร้านจะสนใจคำพูดไร้สาระของเย่เทียน ทั้งสองฝ่ายเป็นศัตรูกันอยู่แล้ว ไม่แกกก็ฉันที่ต้องตาย
เขาหันไปพูดกับน้องหยวนข้างๆ：“ไอ้หมอนั่นไม่ง่ายที่จะจัดการ ไม่ต้องออมมือ พวกเราลุยพร้อมกัน รีบจัดการมันให้เสร็จๆ!”
“อืม!” น้องหยวนรู้ความแตกต่างของตนกับเย่เทียนดี แน่นอนว่าไม่ขัดอะไร
จากนั้นทั้งคู่ก็ลงมือพร้อมกัน ค่อยๆกระทืบเท้าพุ่งเข้าโจมตีเย่เทียนทั้งซ้ายทั้งขวา
ไม่ว่ายังไงสองพี่น้องหยวนซือก็ล้วนมีพลังระดับดำชั้นต่ำ รวดเร็วว่องไวมาก
น้องหยวนโจมตีหลักอยู่ทางขวา ส่วนพี่หยวนทางด้านซ้ายก็ไม่อาจชะล่าใจได้เช่นกัน
เย่เทียนเห็นอย่างชัดเจน แม้พี่หยวนไม่ได้ใช้อาวุธอะไร แต่บริเวณผิวหนังที่มองเห็นได้ของหมอนั่นเปลี่ยนเป็นสีเขียวเข้มแปลกๆ แถมยังส่งกลิ่นเหม็นคาวออกมา
ไม่รู้ว่าหมอนี่ฝึกฝนวิชาอะไร ดูแล้วเหมือนทั้งตัวเต็มไปด้วยพิษ แค่สัมผัสโดนเล็กน้อยงเป็นเรื่องใหญ่!
คิดเช่นนั้นเย่เทียนก็ตัดสินใจได้ ล้มเลิกที่จะโจมตีน้องหยวนต่อ แต่หันไปหาพี่หยวนแทน คิดว่าต้องจัดการหมอนี่ก่อน!
“ฝันไปเถอะ!”
เห็นได้ชัดว่าน้องหยวนดูออกว่าเย่เทียนคิดอะไร พูดเย้าหยอกออกมา แล้วเพิ่มความเร็วที่มือขึ้นอีกหลายระดับ
ฟึบ!
วาดดาบมาเซเต้เป็นเส้นโค้งสวย แสงเยือกเย็นที่น่าสะพรึงกลัว ส่องประกายกระทบแผ่นหลังของเย่เทียนท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี
แม้เย่เทียนไม่ได้หันหน้าไป แต่สัมผัสได้ถึงแรงลมของดาบมาเซเต้ที่วาดผ่านอากาศมา ราวกับเขามีตาหลังอย่างไรอย่างนั้น ค่อยๆขยับขาหลบความอันตรายออกไป
ตอนนี้พี่หยวนไม่ยอมรามือ ตามเข้าประชิดเย่เทียน เอื้อมสองมือออกไปจะจับตัวเย่เทียน
เย่เทียนชะงักไปครู่หนึ่ง ด้วยสายตาที่เฉียบคม เขาสังเกตเห็นว่ามีจุดสีขาวแปลก ๆ ในฝ่ามือของพี่หยวน
ดังคำกล่าวที่ว่า：เรื่องผิดแปลกต้องมีอะไรแน่ๆ
พี่หยวนในตอนนี้ทั้งตัวเต็มไปด้วยสีเขียวเข้ม แต่บริเวณฝ่ามือกลับเป็นสีขาว ต่อให้คิดกับนิ้วโป้งเท้า เย่เทียนก็รู้ดีว่ามันต้องเป็นแผนสกปรกแน่ๆ!
ขณะที่ยังไม่รู้แน่ชัดว่าอีกฝ่ายมีอุบายอันตรายอะไร เย่เทียนจะกล้าแตะต้องมั่วซั่วได้ยังไง เขาหลบและพุ่งเข้าหาน้องหยวน ถีบเข้าไปอย่างจัง
พี่หยวนไม่คิดว่าเย่เทียนจะรอบคอบขนาดนี้ เห็นๆอยู่ว่าเขาพุ่งมาทางตน ตนก็พุ่งเข้าไปเช่นกัน แต่เย่เทียนกลับเลือกที่จะล้มเลิก
แม้พี่หยวนคิดจะโจมตีต่อ แต่เขาไม่เร็วเท่าเย่เทียน ทำได้เพียงมองน้องหยวนโดนถีบเข้าอย่างจังโดยช่วยอะไรไม่ได้
น้องหยวนผู้น่าสงสาร ตอนแรกคิดจะแก้หน้าให้พี่หยวน แต่ไม่คิดว่าเย่เทียนจะพุ่งเป้ามาที่ตัวเองแทน ตอนนี้ไม่ต้องสืบเลย โดยเท้าของเย่เทียนเข้าอย่างจัง
พลั่ก!
เพียงแค่ทีเดียว น้องหยวนโดนถีบโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ลอยกระเด็นไปโดนต้นไม้ด้านหลังอย่างจัง ดูเหมือนสั่นไปทั้งตัว สภาพดูไม่ได้สุดๆ
เมื่อเห็นน้องหยวนถูกถีบลอยกระเด็นออกไป แน่นอนว่าพี่หยวนไม่กล้าพุ่งเข้าใส่เย่เทียนคนเดียว วนหนึ่งรอบแล้วกลับไปหาน้องหยวน
เย่เทียนยืนอยู่ที่เดิมไม่คิดจะโจมตีต่อ ดวงตาสีดำเข้มพลางหรี่ลงเล็กน้อย
ถึงการปะทะกันเมื่อครู่นั้นดูเหมือนดุเดือดมาก แต่สำหรับเย่เทียนเป็นแค่การอุ่นเครื่องลองเชิง!
แม้สองพี่น้องหยวนซืออยู่ระดับดำขั้นต่ำ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ เย่เทียนมั่นใจว่าสามารถฆ่าพวกเขาทั้งสองคนใดภายในเวลาแค่5นาที!
แม้คิดเช่นนั้นแต่เย่เทียนกลับไม่รีบร้อน ยืนอยู่ที่เดิมอย่างมีสมาธิแน่วแน่ สีหน้าเต็มไปด้วยความหยอกล้อ
“เอางี้ ถ้าพวกแกบอกฉันได้ว่าหยุ่นหมัวอยู่ที่ไหน ฉันจะลองพิจารณาไว้ชีวิตพวกแก!”
พี่หยวนส่ายหน้าเบาๆ มีแสงแปลกๆปล่อยออกมาจากดวงตาอันล้ำลึกของเขา
เย่เทียนเห็นชัดเจน อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเบาๆ ยังไม่ทันเรียกสติกลับคืนมา จู่ๆก็มีเสียงคำรามแปลกๆดังมาจากด้านหลัง
ฟึบ!
ทันใดนั้นแสงสีขาวก็พุ่งลงมาจากต้นไม้ พุ่งตรงไปทางเย่เทียนราวกับลูกศรแหลมคม
เย่เทียนรีบหันไปมอง เห็นงูขาวตัวยาวมากกว่า2เมตรอ้าปากกว้างตรงมาทางตน แถมยังได้กลิ่นเหม็นคาวออกมาจากตัวมัน
“เชี่ย!”
เย่เทียนตกใจมาก ไม่มีเวลามาคิดอะไรทั้งนั้น ยื่นมือออกไปจับโดยอัตโนมัติ
แต่งูขาวตัวนั้นเหมือนมีความคิดอย่างไรอย่างนั้น แม้ตัวมันจะอยู่กลางอากาศ แต่มันก็เลื้อยหลบแล้วเลื้อยไปบนแขนของเย่เทียน จากนั้นงูยาวตัวนั้นก็ออกแรงกัดลงไป
เย่เทียนอึ้ง ไม่คิดว่าสองพี่น้องหยวนซือจะมีแผนสำรอง เขารีบดึงงูขาวออกจากแขนทันที
ในขณะเดียวกัน สองพี่น้องหยวนซือที่อยู่ด้านหลังมีหรือจะปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้ไป หลังจากปรับตัวได้ ก็พุ่งเข้าใส่เย่เทียน……