ฟ่อๆ!
งูขาวตัวนั้นพันรอบแขนเย่เทียน ส่งเสียงฟ่อๆแล้วอ้าปากฝังเขี้ยวไปบนแขนเย่เทียน
“สารเลว!”
เย่เทียนตะโกนด้วยความโกรธจัด มืออีกข้างที่เป็นอิสระรีบคว้ามันไว้ และจับหัวสีขาวอย่างแม่นยำ ทำให้มันขยับไปไหนไม่ได้
“เป็นแค่สัตว์เลื้อยคลานยังกล้าอวดดี รนหาที่ตายจริงๆ!”
เมื่อรู้สึกว่าแขนยิ่งโดนรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ เย่เทียนก็ปล่อยพลังคัมภีร์หวงด้วยสายตาเยือกเย็น ทะลวงเข้าไปในตัวงูขาวที่กำลังบ้าคลั่งอยู่
ไม่ถึง1วินาที งูขาวที่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อครู ตอนนี้กลับมีสภาพราวกับมะเขือม่วงถูกน้ำค้าง ปล่อยลำตัวที่รัดเย่เทียนออก
แม้ดูจากภายนอกดูเหมือนงูขาวไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่ภายในที่โดยพลังชี่ทิพย์อันแข็งแกร่งของเย่เทียน มันถูกกระทำจนสลายเป็นแอ่งเลือด ตายสนิท!
“แม่ง! ทำไมแกโง่ขนาดนี้ สิ้นเปลืองจริงๆ!”
จากนั้นเย่เทียนก็มีปฏิกิริยากลับมา ตะโกนออกมาอย่างเสียดาย
งูขาวยาว2เมตรกว่าตัวนี้ ถ้าเอาไปทำซุปคงอร่อยมาก แต่สลายเป็นแอ่งเลือดแบบนี้แล้ว สิ้นเปลืองจริงๆ!
“เสี่ยวป๋าย! แกกล้าฆ่าเสี่ยวป๋ายของฉันงั้นเหรอ!”
“ไอ้สารเลว ฉันจะทำให้แกตายอย่างน่าเวทนาที่สุด!”
พี่หยวนเบิกตาโพลง หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันใด เห็นได้ชัดว่าเดือดสุดๆ
ขณะเดียวกัน น้องหยวนก็ตรงเข้ามาหาเย่เทียนพร้อมดาบมาเซเต้
เย่เทียนไม่มีเวลามาสนใจพี่หยวน รีบหลบไปด้านข้างโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น ยกเท้าที่มีขนาดแค่เบอร์42ขึ้นถีบไปอย่างจัง
พลั่ก!
น้องหยวนผู้น่าสงสาร ไม่ได้แตะเย่เทียนแม้แต่ชายเสื้อ ลอยกระเด็นไปด้านหลังอย่างควบคุมไม่อยู่อีกครั้ง เซถลาจนคุกเข่านั่งลงกับพื้นอย่างหมดสภาพ
“งูขาวตัวนี้เป็นสัตว์เลี้ยงของแกงั้นเหรอ? งั้นฉันคืนให้!”
เย่เทียนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขายิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน โยนงูขาวที่ตายอยู่บนแขนเขาให้พี่หยวนด้วยความรังเกียจ
เห็นเช่นนั้นพี่หยวนรีบยื่นมือขึ้นไป เพื่อจะรับงูขาวที่ตายไปแล้วตัวนั้น
เย่เทียนยิ้มเยาะไม่หยุด ย่ำเท้าลงไปก็มาถึงตรงหน้าพี่หยวนเพียงพริบตา จากนั้นปล่อยหมัดหนักๆออกไป
พลั่ก!
พี่หยวนมัวแต่รับงูขาวตัวนั้น ไม่อาจขวางหมัดของเย่เทียนที่ปล่อยออกมาได้ จึงโดนเย่เทียนต่อยเข้าอย่างจัง
“เห้ย?!”
ด้วยความตกใจ พี่หยวนไม่เพียงร้องเสียงหลงออกมา แถมสีหน้าโกรธยังเปลี่ยนจากแดงเป็นขาว
ทว่าเย่เทียนไม่ปล่อยพี่หยวนไว้เพียงแค่นี้ ปล่อยหมัดออกมาภายในเวลาแค่ชั่วพริบตา
พลั่กๆ!
ทุกหมัดต่อยโดนตัวพี่หยวนเป๊ะๆๆ พี่หยวนผู้น่าสงสารมัวแต่สนใจงูขาว โดนเย่เทียนต่อยรัวจนถอยกรูไปด้านหลัง
พลั่ก!
เย่เทียนปล่อยหมัดหนักๆออกไปอีกครั้ง กระแทกดั้งจมูกของพี่หยวนเข้าอย่างจัง
“โอ๊ย?!”
ครั้งนี้พี่หยวนไม่ไหวแล้ว ส่งเสียงร้องเจ็บปวดน่าเวทนาออกมา จมูกยุบลงไป เลือดจากจมูกไหลลงมาราวกับน้ำพุ ตัวเซถลาไปหลายก้าว ท้ายที่สุดก็ล้มลงกับพื้น
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก จนพี่หยวนผู้น่าสงสารล้มลงไปทั้งอย่างนั้น
แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ เย่เทียนก็ยิ่งไม่อยากปล่อยพี่หยวนไว้ สีหน้าของเขาดูรุนแรงขึ้น เดินไปตรงหน้าพี่หยวนด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ยกเท้าขึ้นแล้วถีบลงไปอย่างจัง
พี่หยวนไม่สนใจว่าจะโดยต่อยหนักแค่ไหน ยังไงเขาก็จะเข้ารับตัวงูขาวให้ได้ เห็นได้ชัดว่าเขารักงูขาวตัวนี้มาก
สิ่งนี้ทำให้เย่เทียนเข้าใจ ว่าก่อนหน้านี้ยังมีความเป็นได้ที่จะโน้มน้าวให้พี่หยวนยอมจำนน แต่เมื่องูขาวตัวนี้ตายก็ไม่เหลือความเป็นไปได้แล้ว
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แน่นอนว่าเย่เทียนไม่ปล่อยไว้แน่!
พลั่ก!
เขาถีบไปบริเวณหน้าอกพี่หยวน พี่หยวนส่งเสียงร้องออกมาทันใด แล้วกระอักเลือดออกมา
“สารเลว! แกมีปัญญาก็เข้ามาสิ!”
เมื่อเห็นถึงความผิดแปลก น้องหยวนก็โกรธจัด จ้องเย่เทียนตาแดงก่ำ สายตาดุร้ายขั้นสุด ถ้าสายตาฆ่าคนได้เกรงว่าเย่เทียนคงตายอย่างน่าอนาถไปแล้ว
“แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ทำไมฉันต้องฟังแก?”
เย่เทียนเหลือบมองน้องหยวนอย่างไม่ทุกข์ร้อนแวบหนึ่ง แล้วยกเท้าถีบไปโดยไม่ลังเล
ปั่ก!
พี่หยวนหน้าอกแตกหักเสียงดังปั่ก กระดูกหน้าอกหักโดยแรงถีบของเย่เทียน
“อ้าก!”
พี่หยวนยิ่งร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สีหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ พยายามตะเกียกตะกายครู่หนึ่ง สุดท้ายก็สลบไป
แม้เป็นเช่นนี้ พี่หยวนก็ยังจับงูขาวตัวนั้นไว้แน่นไม่มีปล่อย เห็นได้ชัดว่าเขารักงูขาวมากแค่ไหน
เย่เทียนใช้เท้าเขี่ยพี่หยวนเล็กน้อย เมื่อแน่ใจว่าเขาสลบแล้วจริงๆ จึงเงยหน้าขึ้นยิ้มมุมปากอย่างเฉยเมย พลางหันไปมองน้องหยวนที่กำลังเดือดจัด
“เป็นไง? ตอนนี้เหลือแกแค่คนเดียวแล้ว แกจะช่วยประหยัดแรงฉันยอมจำนนเสียโดยดี? หรือแกอยากเจ็บตัวก่อน?”
“อยากให้ฉันยอมจำนนแต่โดยดี? ฝันไปเหอะ!”
น้องหยวนเดือดจัดอย่างเห็นได้ชัด แทบอยากจะสับเย่เทียนให้เป็นชิ้นๆเสียตรงนี้เลย
เย่เทียนหางตากระตุก ไม่คิดว่าเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วน้องหยวนยังไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้อีก เขาย่ำเท้าลงไป แล้วพุ่งตัวไปหาน้องหยวนด้วยความเร็วปานสายฟ้า
น้องหยวนลนลาน จับดาบมาเซเต้หมายจะแทงไปที่เย่เทียน
แต่น่าเสียดาย เย่เทียนไม่ปล่อยโอกาสให้เขาเลยแม้แต่น้อย ถีบลงไปเบาๆจนดาบดาบมาเซเต้ในมือเขากระเด็นออกไป
“เอางี้ ฉันจะให้โอกาสแก ขอแค่แกบอกฉันว่าหยุ่นหมัวอยู่ที่ไหน ฉันจะลองพิจารณาปล่อยแกดู”
เย่เทียนเผยรอยยิ้มอันสดใส สดใสราวกับพี่ชายบ้านข้างๆ
น่าเสียดาย ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี รอยยิ้มของเย่เทียนในสายตาน้องหยวนนั้น เป็นดั่งรอยยิ้มของปีศาจอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
น้องหยวนชะงัก ตอบกลับไปด้วยสีหน้าดุร้าย：“ฉันไม่มีทางบอกแก!”
เย่เทียนนึกดีใจ เมื่อได้ยินที่น้องหยวนพูด เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าหยุ่นหมัวอยู่ที่ไหน!
“แกแน่ใจ?”
แต่เย่เทียนกลับไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาแม้แต่น้อย แต่ชี้ไปยังร่างที่สลบไปแล้วของพี่หยวนอย่างต่ำทราม พลางพูดขู่：ขอ“เตือนไว้ก่อน ถ้าแกไม่ยอมบอกฉัน รับรองว่าเขาจะต้องเจ็บปวด!”
“ฉัน……”
ความแข็งกร้าวบนหน้าน้องหยวนหายไปทันที เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเย่เทียนจะเลวได้ขนาดนี้ ถึงขั้นเอาชีวิตพี่ชายตนมาขู่
คนหนึ่งเป็นหัวหน้าที่ตนจงรักภักดี อีกคนก็เป็นพี่ชายฝาแฝดของตน น้องหยวนอดไม่ได้ที่จะตกอยู่ในความลังเล
“พ่อหนุ่ม ได้ข่าวว่าแกกำลังตามหาฉันอยู่?”
ขณะนั้นเอง จู่ๆก็มีเสียงแหบแห้งดังมาจากด้านหลังเย่เทียน แยกไม่ออกว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง…