“ดียิ่งเพคะพระชายา ที่นี่มีบ่อน้ำกลางแจ้งด้วยเพคะ”
“หือ? บ่อน้ำกลางแจ้งอย่างนั้นหรือ” กโยซึลเอียงคอสงสัย ถามออกไปอีกครั้ง “ที่บอกว่าบ่อน้ำกลางแจ้ง หมายถึงบ่อที่ไม่ได้อยู่ในตำหนัก แต่ถูกสร้างไว้ด้านนอกอย่างนั้นน่ะหรือ”
“ถูกต้องแล้วเพคะ”
เพื่อให้เหล่าเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายได้รับการเพลิดเพลิน ตำหนักกงรีมกจึงสร้างที่พักหลายที่เตรียมไว้ แต่ละที่ก็จะมีบ่อน้ำร้อนในตัวให้เจ้านายทุกพระองค์ได้สำราญโดยทั่วกัน แน่นอนว่ากโยซึลที่อยู่แต่ในที่พักก็ได้แช่แต่บ่อน้ำร้อนทั่วไป แต่ถึงจะบอกว่าเป็นบ่อน้ำร้อนทั่วไป มันก็กว้างขวางเท่าขนาดห้อง กลับทำให้ต้องรู้สึกอายที่แช่ในบ่อน้ำใหญ่ขนาดนั้นอยู่คนเดียวเสียอีก
ทว่ากลับมีบ่อน้ำอื่นนอกเหนือจากบ่อน้ำร้อนที่อยู่ในที่พักทั่วไปอีกด้วยหรือ ไม่พอยังเป็นบ่อน้ำกลางแจ้งอีกด้วย กโยซึลปกปิดความอยากรู้อยากเห็นไว้ไม่มิด แม้บ่อน้ำร้อนในที่พักจะดี แม้จะมีการปรับเปลี่ยนเครื่องอาบน้ำกับน้ำมันหอมอยู่ทุกวัน แต่การอยู่แต่ที่เดิมนานๆ ก็ทำให้เกิดความรู้สึกเบื่ออย่างเลี่ยงไม่ได้
แม่นมผู้ที่รู้ใจกโยซึล เล่าสิ่งที่นางได้ยินมาให้กโยซึลฟังอย่างตั้งใจ
“ทรงเห็นที่พักที่อยู่ตรงฝั่งเหนือหรือไม่เพคะ ที่เป็นตำหนักสองหลังซ้ายขวา เขาว่ากันว่าตรงนั้นเป็นที่พิเศษเพคะ”
“ว่าแล้วเหตุใดมันถึงกว้างขวางนัก นึกว่าเป็นที่พักที่องค์จักรพรรดิใช้เสียอีก ถ้าไม่ใช่ที่พักแล้วอย่างนั้นคือสิ่งใดกันเล่า”
“ทั้งสองตำหนักถูกใช้เป็นที่ของบ่อน้ำร้อนบ่อเดียวเพคะ”
“คุณพระ ตำหนักใหญ่ขนาดนั้นทั้งหมดน่ะหรือ”
“เพคะ เป็นบ่อน้ำกลางแจ้งบ่อเดียว เลยถูกสร้างไว้ใหญ่มากเพคะ”
กโยซึลตาเป็นประกาย สองมือยกขึ้นปิดปาก ซึ่งก็เป็นไปตามที่แม่นมคาดไว้ พอได้เห็นท่าทีอย่างที่หวังไว้ของเจ้านาย นางก็อธิบายต่อด้วยใบหน้าเริงร่า
“เพราะเป็นบ่อน้ำกลางแจ้งผู้คนจึงมักจะไปที่นั่นกันตอนกลางคืนเพคะ เนื่องจากไม่มีหลังคาจึงสามารถมองดูดวงดาวบนท้องฟ้าได้ อีกทั้งยังมีแนวเขาที่เรียงกันราวกับฉากพับอยู่ด้านหลัง ไม่มีทิวทัศน์ใดที่จะดีกว่านี้อีกแล้วเพคะ”
“คุณพระ คงจะดีมากแน่ๆ แต่อากาศเย็นลงเรื่อยๆ เช่นนี้จะแช่บ่อน้ำกลางแจ้งไหวหรือ”
“พระชายา ยิ่งอากาศหนาวยิ่งเหมาะที่จะแช่บ่อน้ำกลางแจ้งเพคะ”
“อย่างนั้นหรือ”
“เพคะ แม้ข้างนอกจะหนาวแต่ส่วนที่ลงน้ำจะอุ่น ตรงกับที่ว่า ‘ศีรษะเย็นเท้าอุ่น’ ดีต่อสุขภาพ ยิ่งไปกว่านั้น ได้แช่บ่อน้ำกลางแจ้งในวันที่หิมะตก จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีกหรือเพคะ”
“อ่าฮ่า ในบ่อน้ำร้อนอุ่นเลยไม่เป็นไรสินะ” กโยซึลตาเป็นประกายยิ่งกว่าเดิม
“เมื่อตอนกลางวันเราแช่บ่อน้ำร้อนไปแล้วรอบหนึ่ง วันหนึ่งแช่บ่อน้ำร้อนสองรอบคงจะไม่เป็นอะไรกระมัง”
“จะเสด็จไปตอนนี้เลยหรือเพคะ”
“พอได้ยินที่แม่นมบอกแล้วจะให้นอนตอนนี้ก็น่าเสียดาย อีกอย่างแม่นมไม่ได้เอาของว่างกลับมาด้วยมิใช่หรือ”
“พอได้ยินเรื่องบ่อน้ำกลางแจ้ง หม่อมฉันก็คิดว่าพระชายาจะต้องทรงอยากไปแน่ๆ”
“อะไรกัน แม่นมก็คิดเช่นนั้นหรือ”
“แน่นอนอยู่แล้วเพคะ หม่อมฉันอยู่กับพระชายามานานเท่าไรแล้ว”
แม่นมเพียงแต่ทำเป็นตกใจไปอย่างนั้น สุดท้ายกโยซึลก็ลุกขึ้น แล้วแม่นมก็นำทางไป
เนื่องจากที่ตำหนักนอกในตอนนี้มีคนในราชวงศ์ประทับอยู่ ในตอนกลางคืนจึงยังมีการจุดโคมไฟทิ้งไว้ กโยซึลเดินตามแม่นมไปตรงที่พักทางเหนือ แน่นอนว่าที่นี่ก็ยังคงจุดไฟสว่างเช่นเดียวกันกับที่พัก
ของกโยซึล แม้ว่าที่พักยามที่ไร้คนอาศัยจะมืดสนิท แต่อาจจะเป็นเพราะว่าที่นี่ไม่ใช่ที่พักของเจ้านายองค์ใดเป็นพิเศษ ทำให้ต้องมีการจุดไฟให้สว่างไว้อยู่ตลอดเวลา พอกโยซึลเข้าไปแม่นมก็เดินตามหลังมา
“ให้เรียกนางกำนัลมาปรนนิบัติดีไหมเพคะ”
“ไม่ต้อง พอเห็นว่าเราจะเข้านอน ทุกคนก็น่าจะกลับไปพักกันหมดแล้ว ไม่ต้องเรียกมาให้วุ่นวายหรอก แม่นมเองก็ไปพักผ่อนเถอะ แค่อาบน้ำเราทำคนเดียวก็ได้”
“หม่อมฉันต้องรอส่งพระชายากลับด้วยสิเพคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก คิดว่าเราจะหลงทางในตำหนักนอกนี้หรือ” กโยซึลใช้คำพูดหยอกล้อไล่ให้แม่นม
กลับไป
ต่อให้ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ที่ผ่านมาต้องให้นางกำนัลมากมายมาคอยรับใช้นางแช่น้ำร้อนอยู่คนเดียวก็รู้สึกอายจะแย่แล้ว ทั้งนางกำนัลที่คอยเฝ้าระหว่างอาบน้ำ ทั้งนางกำนัลที่คอยจัดการเครื่องอาบน้ำกับน้ำมันหอมให้ ทั้งนางกำนัลที่คอยเตรียมของว่าง ไหนจะนางกำนัลที่คอยขัดตัวให้อีก ยิ่งไปกว่านั้นยังมีแม่นมอีกคนที่คอยติดตามอยู่ตลอดเวลา กโยซึลรู้สึกว่าทั้งหมดนี้มันมากเกินไป
“วันนี้เราจะอาบน้ำคนเดียวให้สบายแล้วก็กลับไปเอง แม่นมกลับไปพักผ่อนในที่พักก่อนเถิด”
“พระชายา”
“นี่เป็นคำสั่ง”
“…หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ เช่นนั้นทรงพักผ่อนให้สบายเถิดเพคะ”
แม่นมยังคงกังวลแต่กโยซึลสั่งคำขาด ต่อให้เป็นแม่นมเองก็ไม่สามารถขาดคำสั่งของเจ้านายได้ สุดท้ายพอดูแน่ชัดแล้วว่าแม่นมได้จากไป กโยซึลถึงเดินเข้าไปข้างใน
ที่แห่งนี้ ไม่มีที่ไว้สำหรับวางแท่นบรรทม ทางเดินลากยาวไม่ได้เชื่อมเข้ากับห้องพัก แต่เชื่อมกับพื้นที่ที่เอาไว้เปลี่ยนชุด แม้ตามทางเดินจะมีห้องหรูหรามากมายอยู่หลายห้อง แต่กโยซึลไม่เลือกให้วุ่นวายเพียงแต่เข้าไปห้องห้องหนึ่งแล้วถอดเครื่องแต่งกายออกทันที นางถอดเสื้อนอกออกแล้วเหลือไว้เพียงเสื้อชั้นในตัวบางสำหรับเดินเข้าบ่อน้ำร้อน เสื้อโปร่งจนเห็นถึงเนื้อขาวของกโยซึลที่อยู่ข้างใน
“ใช่ที่นี่หรือไม่นะ” กโยซึลมึนงงอยู่กับทางเดินจนสุดท้ายก็ออกมาเจอกับบ่อน้ำกลางแจ้ง
“ว้าว…”
กโยซึลที่ได้เห็นบ่อน้ำกลางแจ้งครั้งแรกก็อุทานออกมา ช่างเป็นบ่อน้ำกลางแจ้งที่ใหญ่เสียจนแทบไม่เห็นที่สิ้นสุด ไอน้ำหนาลอยในอากาศจนขมุกขมัว ทิวทัศน์ของธรรมชาติที่เรียงติดอยู่ด้านหลังเป็นระนาวราวกับลูกคลื่น บรรยากาศดีมากเสียจนอดคิดไม่ได้ว่าอาจจะมีดวงดาวร่วงหล่นจากท้องฟ้า
ยามโดนลมเย็นข้างนอกตัวก็หนาวสั่น กโยซึลจึงรีบเดินลงไปในบ่อน้ำร้อน ไออุ่นจากน้ำร้อนค่อยๆ คลายความหนาวกาย ความลึกของน้ำอยู่ระดับที่นั่งลงได้พอดี กโยซึลว่ายเข้าไปหาพื้นที่ดีๆ ข้างในจนสุดท้ายท่อนบนของนางก็เปียกไปด้วย
จ๋อมแจ๋ม ในความเงียบสงบมีเสียงน้ำดังกังวาน เนื่องจากนางถอดเสื้อผ้าออกจึงเกิดความรู้สึกหวิวแปลกๆ เนื่องจากอากาศหนาวทำให้มีไอน้ำหนาลอยขึ้นมาจากบ่อน้ำร้อน ถามว่าไอน้ำเยอะเพียงใด ก็ขนาดที่นั่งแล้วมองดูไปก็ยังหาที่สิ้นสุดของบ่อน้ำกลางแจ้งนี้ไม่เจอ
“คิดว่าบ่อน้ำร้อนในที่พักใหญ่แล้ว แต่ที่นี่ยังใหญ่กว่ามากสินะ ได้ใช้บ่อน้ำร้อนที่ใหญ่ขนาดนี้คนเดียว ไม่มีอะไรที่จะสุขสบายเท่านี้อีกแล้ว”
กโยซึลตีน้ำเล่น มือของนางแกว่งไกวจนเกิดคลื่นเล็กๆ แล้วค่อยๆ ขยายเป็นวงกว้างไกลออกไป ไม่รู้ว่าทำไมคลื่นที่ขยายไปเรื่อยๆ กลับหยุดการเคลื่อนที่ราวกับว่าชนเข้ากับอะไรบางอย่างจากฝั่งตรงข้ามแล้วสะท้อนกลับมา
กโยซึลมองไปตรงนั้นโดยไม่คิดอะไร ตอนแรกคิดว่าเป็นรูปปั้นอะไรสักอย่างในบ่อน้ำร้อน ทว่าพอมองผ่านไอน้ำหนา นางก็เห็นกับเงาร่างมืดดำที่กำลังขยับเขยื้อนอยู่เล็กน้อย
“เอ๊ะ…?”
กโยซึลตกใจจนถึงกลับเปล่งเสียงออกเป็นคำพูดไม่ได้ นางทำได้เพียงส่งเสียงออกไปสั้นๆ เท่านั้น
ที่บ่อน้ำร้อนแห่งนี้ นอกจากนางแล้วยังมีคนอื่นอยู่ด้วย